ตอนที่ 328 คนโง่ชอบกินลูกอม
อันซย่าซย่า “…” นี่เธอโดนรังเกียจสินะ
เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้ว “แล้วนายจะทำไม”
ดูเหมือนเซิ่งเสียวเป่าจะหวาดกลัวท่าทีแบบนี้ของเซิ่งอี่เจ๋อ เขาทำปากยื่นแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
“ฉันจะไปทำกับข้าวก่อน พวกเธออยู่รอฉันล่ะ” เซิ่งอี่เจ๋อพูดอย่างดุดันและเดินเข้าไปในครัว
เซิ่งเสียวเป่านำกระเป๋าเดินทางรูปทรงรถยนต์และกระเป๋าสะพายหลังวางไว้ในห้องอย่างว่านอนสอนง่าย จากนั้นก็รีบไปอยู่ข้างๆ อันซย่าซย่าและลอบมองเธอ
อันซย่าซย่าหยิบรีโมทขึ้นมาเปลี่ยนช่องสำหรับเด็กอย่างเกร็งๆ โดยหวังว่าการ์ตูนจะดึงดูดความสนใจจากเพื่อนตัวน้อยคนนี้ได้
“เอ๊ะ เธอก็โตขนาดนี้เเล้ว ยังจะดูการ์ตูนปัญญาอ่อนแบบนี้อยู่ได้” เซิ่งเสียวเป่าตะคอกเธอเบาๆ
อันซย่าซย่ายิ้มแหยๆ และบ่นในใจ พวกคนตระกูลเซิ่งนี่เอาใจยากกันหมดทุกคนเลยสินะ!
หลังจากนั้นก็วางรีโมทลง อันซย่าซย่ายิ้มและพยายามหาเรื่องคุยกับเซิ่งเสียวเป่า “นายเรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว?”
“เธอยุ่งอะไรด้วยล่ะ!” เซิ่งเสียวเป่าพูดด้วยความหยิ่งยโส เห็นได้ว่าเขาไม่ชอบอันซย่าซย่า
อันซย่าซย่าอับอายยิ่งกว่าเดิม ก่อนหน้านี้เธอยังคิดว่าตัวเองเข้ากันได้ดีกับเด็ก แต่กลับใช้กับเซิ่งเสียวเป่าไม่ได้เลย
เธอกินลูกอมด้วยความกลัดกลุ้ม นั่นทำให้เซิ่งเสียวเป่ากลอกตามองเธออีกครั้ง “คนโง่ชอบกินลูกอม…”
คนซวยอย่างอันซย่าซย่า “…”
เธอหันไปมองทางห้องครัว ประตูที่เปิดแง้มอยู่ครึ่งหนึ่งสามารถมองเห็นใบหน้าครึ่งซีกของชายหนุ่มรูปร่างสูง เขากำลังก้มหน้าก้มตาศึกษาตำราอาหารที่อยู่ในมือ ท่าทางจริงจังแบบนี้เพียงพอที่จะทำให้หญิงสาวหลายพันคนคลั่งไคล้
อันซย่าซย่ามองอยู่พักหนึ่งก็คิดได้ว่าผู้ชายมีเสน่ห์ที่สุดก็ตอนทำอาหาร เป็นคำพูดที่เชื่อถือได้จริงๆ …
“บ้าผู้ชาย!” เซิ่งเสียวเป่าบุ้ยปากอย่างรังเกียจ
อันซย่าซย่าหันกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์ “นี่ ฉันไปทำให้นายไม่พอใจตรงไหน ทำไมต้องมาว่าฉันด้วย?”
เซิ่งเสียวเป่านั่งกระดิกขาสองข้าง เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางเย็นชาแบบนี้ ในแวบแรกก็รู้สึกได้ถึงความเป็นเซิ่งอี่เจ๋ออยู่หน่อยๆ เขาพูดอย่างหยิ่งยโสว่า “เพราะฉันไม่ชอบเธอไงล่ะ ทั้งโง่ทั้งอัปลักษณ์ อีกอย่างฉันไม่ต้องการให้เธอเป็นแฟนกับพี่ชายของฉัน!
อันซย่าซย่ากัดฟันและเอื้อมมือไปบีบแก้มเซิ่งเสียวเป่า เธออาศัยความแข็งแรงของตัวเองทำร้ายใบหน้าของเซิ่งเสียวเป่าอย่างเต็มแรง
“นายไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่ชอบนาย! เจ้าเด็กบ้า!”
เซิ่งเสียวเป่าเป่ากระพุ้งแก้ม “ยัยอัปลักษณ์! ยัยอัปลักษณ์ซย่าซย่า”
ทั้งสองทะเลาะกันอย่างไม่มีใครยอมใคร พอเซิ่งอี่เจ๋อเดินออกมาพร้อมอาหาร พวกเขาก็นั่งลงและแสร้งทำเป็นเด็กดี
เซิ่งอี่เจ๋อมองไปที่คนทั้งสองอย่างสงสัยและรู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ อยู่บ้าง
“กินข้าวเถอะ”
“อืมอืม!”
ทั้งสามนั่งอยู่รอบโต๊ะอาหาร อันซย่าซย่าหยิบตะเกียบขึ้นมาชิม จากนั้นแววตาเธอก็เปล่งประกายในชั่วขณะ
อร่อย อร่อยมาก! ทักษะการทำอาหารของเซิ่งอี่เจ๋อนั้นยอดเยี่ยมมาก!
“เซิ่งอี่เจ๋อ ที่แท้แล้วนายยังทำอาหารได้ด้วย เจ๋งไปเลย!” อันซย่าซย่าชื่นชม
“ชอบก็กินเยอะๆ” เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มและคีบอาหารให้เธอ พอเห็นอันซย่าซย่ากินเหมือนแทบจะฝังหน้าเข้าไปในถ้วยข้าวอย่างนั้นก็รู้สึกพอใจกับความสำเร็จขึ้นมา
อืม คิดถูกแล้วที่ลงเรียนคอร์สทำอาหารแบบส่วนตัว การเลี้ยงดูแฟนนักกินคือการป้อนของอร่อยๆ ให้เธอ
เซิ่งเสียวเป่าที่อยู่ด้านข้างรู้สึกกลัดกลุ้มและไม่สบายใจ…
พี่ชายไม่คีบอาหารให้เขาเลย…
ฮึ เพราะยัยผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้คนเดียว! เขาถลึงตาใส่อันซย่าซย่า แต่อันซย่าซย่ายังคงกินอย่างสบายอกสบายใจโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาขุ่นเคืองคู่เล็กคู่นั้น
ในขณะนี้เสียงออดก็ดังขึ้น
เซิ่งเสียวเป่าอาสา “ผมไปเปิดเอง!”
เด็กน้อยเดินไปเปิดประตูก็พบว่ามีผู้ชายสวมแว่นตายืนอยู่ที่หน้าประตู บนตัวได้กลิ่นอายเย็นยะเยือกจนทำให้คนหวาดผวา
“ขอถามหน่อย อันซย่าซย่าอยู่ที่นี่ไหม”
ตอนที่ 329 เรานอนด้วยกัน (1)
เซิ่งเสียวเป่ารู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก พลางพยักหน้าอย่างน่าเอ็นดู “อยู่…”
ผู้ชายคนนั้นลดแว่นตาลง “ช่วยเรียกเธอมาหน่อยได้ไหม”
คำพูดของเขาราวกับเป็นแรงสยบ เซิ่งเสียวเป่าจึงรีบกลับไปตามอันซย่าซย่า
อันซย่าซย่าวางตะเกียบลงและเดินมาที่หน้าประตู หลังจากที่เห็นว่าใครมา สิ่งแรกที่เธอพูดคือ “จบเห่แล้ว!”
เป็นอันอี้เป่ย!
เขามาตามหาเธอถึงที่นี่!
พอเห็นอันซย่าซย่ามีท่าทีหวาดกลัว อันอี้เป่ยก็ขมวดคิ้วลงเล็กน้อย
เขาถือกล่องกระดาษไว้ในมือ เซิ่งอี่เจ๋อจึงเดินเข้าไปรับ
“น้องสาวฉันมีใจอยากมาหานาย รบกวนช่วยดูแลเธอสักสองสามวัน ฉันมีธุระ ขอตัวก่อน” พออันอี้เป่ยพูดฝากฝังเสร็จก็เดินจากไปโดยไม่พูดอะไรกับอันซย่าซย่าสักคำ
อันซย่าซย่าจิ้มนิ้วตัวเองด้วยความหงุดหงิด
ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยทะเลาะกับอันอี้เป่ยเลย
“คิดอะไรอยู่” เซิ่งอี่เจ๋อจิ้มหน้าผากเธอ “ฉันเป็นคนบอกพี่ชายเธอเองว่าเธออยู่ที่นี่ ไม่อย่างงั้นเขาจะเป็นห่วงเอาได้”
พอฟังเขาอธิบายเสร็จ อันซย่าซย่าก็ตอบรับด้วยความหดหู่ สายตาเธอเหลือบมองกล่องกระดาษใบนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
ข้างในเป็นเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว แล้วยังมีหมอนกระต่ายมิฟฟี่ของอันซย่าซย่าอีกด้วย…
เธอหนีออกจากบ้านแบบนี้ ในฐานะพี่ชาย เขาควรจะโกรธและดุเธอสิถึงจะถูก…
แต่เขากลับส่งของพวกนี้มาให้ อีกทั้งยังให้เธออยู่ที่นี่กับเซิ่งอี่เจ๋ออีกสักสองสามวัน…
โดยลึกๆ แล้วอันซย่าซย่ารู้สึกละอายใจและสำนึกผิดแล้ว…
–
หลังจากทานข้าวเสร็จ เซิ่งเสียวเป่าก็เข้านอนไปนานแล้ว ส่วนอันซย่าซย่าก็กลับมาที่ห้องด้วยความคิดฟุ้งซ่าน
เธอนอนคว่ำหน้ากอดหมอนพลางเหม่อลอย
เธอใช้เวลาต่อสู้กับความคิดของตัวเองอยู่นาน เธอนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงด้วยความวุ่นวายใจและพบว่ามีตุ๊กตากระต่ายอยู่บนเตียง…
เอ๋ นั่นเป็นตุ๊กตาตัวที่เธอเขวี้ยงใส่เซิ่งอี่เจ๋อวันนั้นไม่ใช่เหรอ
มิน่าล่ะถึงหาไม่เจอ…ที่แท้แล้วเขาเป็นคนหยิบมันติดมาด้วย…
อันซย่าซย่าหยิบตุ๊กตาตัวนั้นขึ้นมาแล้วดึงหูตุ๊กตากระต่าย
“ซย่าซย่า…” เสียงที่นุ่มนวลและไพเราะทำให้เธอตัวแข็งทื่ออยู่กับที่
เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นก็พบว่าเซิ่งอี่เจ๋อได้เปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้ว โดยที่ผมของเขายังคงเปียกชื้น เขายิ้มให้เธอเล็กน้อย
“นายเอากระต่ายของฉันมาทำไม…” อันซย่าซย่าบุ้ยปาก
เขาพิงประตูและหัวเราะเบาๆ “พอไม่มีเธออยู่ ฉันก็ให้มันมานอนเป็นเพื่อน”
อันซย่าซย่าหน้าแดง แต่เมื่อเห็นว่าเซิ่งอี่เจ๋อไม่มีท่าทีจะออกไป เธอจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เซิ่งอี่เจ๋อ นายยังไม่กลับห้องไปนอนเหรอ?”
“หืม?” เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้ว “พอพูดแบบนั้น ฉันก็เริ่มง่วงขึ้นมาแล้วสิ”
พอพูดจบ เขาก็ก้าวขายาวๆ ของเขาก็เดินมาหาอันซย่าซย่า
ในขณะที่อันซย่าซย่าส่งเสียงร้องตกใจ เขาก็พลิกตัวขึ้นเตียงและรวบตัวอันซย่าซย่าเข้ามากอด
“นาย นาย นาย…นายจะทำอะไรน่ะ? ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะนอนกับนาย!” อันซย่าซย่าผลักเขาด้วยความตกใจ
เซิ่งอี่เจ๋อพูดอย่างสบายอารมณ์ว่า “อพาร์ทเม้นท์นี้มีแค่สองห้อง เสียวเป่านอนไปแล้วห้องหนึ่ง ถ้าฉันไม่นอนกับเธอ หรือจะให้ฉันไปนอนโซฟาล่ะ?”
อันซย่าซย่าเหงื่อไหลผลัก “งั้น…งั้นให้ฉันออกไปไหม”
เธอกำลังจะลุกขึ้นแต่กลับถูกเซิ่งอี่เจ๋อกอดไว้แน่น พลางกดแก้มของเธอแนบกับหน้าอกเขา ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวเมื่อได้ยินเสียงหัวใจเต้น…
“เธออยากไป…แต่ฉันยอมให้เธอนอนบนโซฟาไม่ได้หรอก” น้ำเสียงของเซิ่งอี่เจ๋อเริ่มหนักหน่วงขึ้นและแฝงไปด้วยยาพิษ “เพราะฉะนั้นเรามานอนด้วยกันเถอะ”
(⊙o⊙) โอ้ มายก๊อด!
อันซย่าซย่าใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นเซิ่งอี่เจ๋อก็เชยคางเธอขึ้นเพื่อบังคับให้เธอสบตากับเขา เขายิ้มจางๆ “หน้าแดงทำไม”