ตอนที่ 330 เรานอนด้วยกัน (2)
“ใช่ที่ไหนกันล่ะ…นอนก็นอนสิ ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอนด้วยกันเสียหน่อย…” อันซย่าซย่าพูดเบาๆ ดวงตาดำกลมโตของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกจนเซิ่งอี่เจ๋อนึกอยากจะแกล้ง
“ได้นอนด้วยกันทั้งที…อย่างงั้นเรามากอดและจูบกัน จากนั้นก็ค่อยทำเรื่องอย่างนั้นสักหน่อยไหม…” เซิ่งอี่เจ๋อแกล้งถาม
อันซย่าซย่ากรีดร้องเสียงดัง “นายออกไปเลยนะ! เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้…ฉัน…ฉันจะกลับบ้าน…”
เธอพยายามดิ้นหนี แต่มือใหญ่รวบเอวรั้งแขนเธอไว้แน่นไม่สามารถขยับได้
“เธอหนีออกจากบ้านมาแล้วยังคิดจะกลับไปอีกเหรอ เธอนี่ไม่หนักแน่นเอาซะเลย” เซิ่งอี่เจ๋อพูดติดตลก
พออันซย่าซย่าได้ยินก็ทำหน้าเศร้าซึมทันที
นั่นน่ะสิ เธอหนีออกมาอย่างปีกกล้าขาแข็ง แต่กลับไปอย่างง่ายๆ พอนึกทีไรก็น่าขายหน้าชะมัด!
เซิ่งอี่เจ๋อจัดแจงท่าให้อันซย่าซย่านอนหนุนแขนเขา จากนั้นก็จูบลงบนหน้าผาก ดวงตา แก้ม ริมฝีปาก…และมีแนวโน้มว่าจะจูบไล่ลงไปเรื่อยๆ
อันซย่าซย่าขยับตัวด้วยความกระสับกระส่าย เธอพูดพึมพำ “ไม่ต้องจูบแล้ว ฉันจะนอน…!”
“เธอก็นอนของเธอไปสิ” เขาตอบกลับอย่างใจเย็น
อันซย่าซย่า “…” นายจูบแบบนี้จะให้ฉันนอนยังไงล่ะ!
หลังจากจูบไปได้ไม่เท่าไหร่ เซิ่งอี่เจ๋อก็กัดที่ลำคอเธอ อันซย่าซย่าส่งเสียงร้องตกใจ จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ใช้แรงไม่หนักไม่เบาดูดอีกครั้ง ทิ้งรอยประทับคล้ายสตอเบอรี่สีชมพูลูกเล็กๆ
อันซย่าซย่ารู้สึกอาย “อย่า…เดี๋ยวโดนคนอื่นเห็นเข้า…”
เซิ่งอี่เจ๋อหรี่ตามองและส่งเสียง “อ้อ” ยาวๆ เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เธอกลัวใครเห็นเข้าล่ะ? ถ้างั้นจูบในที่ที่มองไม่เห็นก็ได้งั้นสิ”
อันซย่าซย่าช็อกไปสองวิ ก่อนที่เธอจะหลุดพ้นจากตรรกะนี้ เซิ่งอี่เจ๋อก็ได้ลงแรงปลูกสตรอเบอร์รี่ต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย…
พระเจ้า ได้โปรดช่วยปล่อยเธอไปที!
หลังจากอันซย่าซย่าต่อต้านอย่างรุนแรง เซิ่งอี่เจ๋อก็ยอมปล่อยเธอไป แต่บริเวณไหล่และหน้าอกของเธอกลับมีรอยจูบสีชมพูทิ้งไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…เหมือนดอกเหมยที่บานสะพรั่งในคืนหิมะตก
เซิ่งอี่เจ๋อโอบเธอไว้ในอ้อมกอดด้วยความพึงพอใจพร้อมกับใบหน้าอิ่มเอิบ เขายังพูดอย่างเมตตาว่า “หลับเถอะ”
“นายรังแกฉัน…คอยดูเถอะ สักวันหนึ่งฉันจะต้องเอาคืนนายให้ได้ไม่ช้าก็เร็ว…” อันซย่าซย่าพูดพึมพำพลางกำหมัดแน่น
ฮึ ฉันเป็นอิสระเมื่อไหร่ จะเอาคืนให้ดู!
เธอคิดว่าเซิ่งอี่เจ๋อไม่ได้ยินที่เธอพูด แต่พอเธอหลับไป เซิ่งอี่เจ๋อกลับขยับปากพูดกระซิบอยู่ด้านหลังเธอเบาๆ “ฉันจะคอยดู”
เขาจะคอยดูว่ายัยผู้หญิงคนนี้จะ ‘เอาคืน’ เขาอย่างไร…
คืนดีกับซย่าซย่าก่อน จากนั้นก็กลับมาหวานชื่นอีกครั้ง นี่ทำให้เซิ่งอี่เจ๋ออารมณ์ดีมาก
อย่างไรก็ตามอารมณ์ดีของเซิ่งอี่เจ๋อก็ได้ถูกอันซย่าซย่าทำลายลงอีกครั้งในช่วงกลางดึก
ในขณะที่เขากำลังหลับสนิท จู่ๆ ก็โดนเตะอย่างไม่ทันตั้งตัว พอเขากำลังจะตอบโต้ก็ร่วงลงจากเตียงเรียบร้อยเเล้ว
เขาลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าอึมครึม จากนั้นก็มองท่านอนประหลาดๆ ของใครบางคนที่นอนอยู่บนเตียง ซึ่งมันทั้งน่ารักน่าเอ็นดู ช่างไร้สาระสิ้นดี
นี่เขาโดนแฟนถีบตกเตียงจริงๆ หรือนี่! แล้วยังมีหน้ามารักอย่างมีความสุขอยู่ได้!
เขาลุกขึ้นและคิดอยากจะสั่งสอนยัยผู้หญิงคนนี้เสียหน่อย แต่เธอกลับถีบเขาลงมาอีกครั้ง
โครม
“……”
เขาปีนขึ้นเตียงเป็นครั้งที่สอง เซิ่งอี่เจ๋อรวบสองมือและสองเท้าของเธอไว้ จากนั้นก็กอดเธอไว้แน่น อันซย่าซย่าจึงสงบลงได้
เขาร้อง ฮึ เบาๆ ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง
ยัยตัวป่วน ดูซิว่าฉันจะจัดการเธอยังไง!
ตอนที่ 331 เธอคิดว่าฉันโง่เหมือนเธอหรือไง
คืนที่ฝันดี
วันรุ่งขึ้น
หลังจากที่อันซย่าซย่าล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เดินประคองเอวลงมาทานอาหารเช้า
เซิ่งเสียวเป่ายิ้มเยาะ “ฮ่าฮ่า! ยัยอัปลักษณ์ซย่าซย่า เธอทำท่าเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเหมือนคนแก่แบบนั้นทำไม? สงสัยต้องกินอาหารเสริมเหนาไป่จินเสียหน่อยแล้ว!”
อันซย่าซย่าเเทบกระอักเลือดที่ถูกถล่มยับเยินในเวลาเช้าตรู่แบบนี้ “นี่นายว่าฉันแก่อย่างงั้นเหรอ? แล้วอีกอย่างเหนาไป่จินก็ไม่ได้ช่วยรักษาอาการปวดเอวปวดเหลังซะหน่อย!”
“เธอก็รู้ด้วยนี่” เซิ่งเสียวเป่ากลอกตา “งั้นเธอก็ไม่ถือว่าโง่ซะทีเดียว”
อันซย่าซย่า “…”
ช่างเถอะ อย่าไปวัดความรู้กับเด็กเลย
ในขณะที่ทานอาหารเช้าด้วยความหงุดหงิด เธอก็รู้สึกเหมือนทั้งร่างของเธอแตกสลาย เจ็บไปทุกส่วน
เนื่องจากสายตาคนร้ายกำลังลอบมองอยู่จึงกินอย่างใจเย็น
ในขณะที่กิน อันซย่าซย่าก็ระบายความความอัดอั้น “เมื่อคืนฉันฝันอะไรแปลกๆ ด้วยแหละ เหมือนมีสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งจ้องจะทำร้ายฉัน จากนั้นฉันก็ถีบมันไปนอกอวกาศ…ไหนพวกนายลองเดาซิว่าฉันทำอะไรต่อจากนั้น! มันกลับเข้ามาใหม่ ฉันก็เลยเตะปลิวออกไปอีกครั้ง!”
เธอเล่าด้วยน้ำเสียงออกรสออกชาติ ยิ่งฟังใบหน้าเซิ่งอี่เจ๋อก็ยิ่งมืดมน
ให้ตายเถอะ ที่แท้เมื่อคืนเธอถีบเขาตกเตียงไปตั้งสองครั้ง แล้วยังจะให้เขาเป็นสัตว์ประหลาดอีกงั้นหรือ
“ฮึ…” เซิ่งอี่เจ๋อส่งเสียงด้วยความจองหอง แต่สายตาของเขากลับมองไปที่อันซย่าซย่าโดยไม่รู้ตัว เห็นได้ชัดว่ากำลังรอคอยประโยคถัดไป
อันซย่าซย่าพูดไปด้วยเคี้ยวขนมปังไปด้วย “ต่อมาฉันก็แพ้เจ้าสัตว์ประหลาดนั่น…ฮือฮือฮือ มันทุบตีฉันจนบาดเจ็บปางตาย…ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน แต่พอตื่นขึ้นมาตอนเช้า ฉันก็ปวดไปทั้งตัว …”
“นั่นเพราะเธอโง่ไงล่ะ! ถ้าเป็นพี่ชายฉัน เขาจะต้องเอาชนะสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้แน่ๆ!” เซิ่งเสียวเป่าคุยโม้
เซิ่งอี่เจ๋อเงียบไปสักพักก็พูดออกมาว่า “เวลากินข้าวไม่พูด เวลานอนไม่คุย”
เด็กทั้งสองจึงเงียบลงทันทีและทานข้าวอย่างเชื่อฟัง
–
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จอันซย่าซย่าก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอถอดเสื้อผ้าออกจนหมด จู่ๆ เธอก็พบว่าร่างกายของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำ!
เธอจึงรีบสวมเสื้อผ้าและวิ่งไปหาเซิ่งอี่เจ๋อพลางร้องไห้ระบายออกมา “เซิ่งอี่เจ๋อ นายดูสิ นายดู ฉันได้รับบาดเจ็บจริงๆ ด้วย…”
เซิ่งอี่เจ๋อเหลือบตาไปมองรอยจ้ำที่แขนก็กระแอมเบาๆ “เจ็บไหม?”
“ไม่เจ็บเลย…แปลกชะมัด…” อันซย่าซย่าบ่นพึมพำ “หรือเป็นเพราะฉันเกิดภาพหลอน?”
เธอก้มศีรษะลงมองอีกครั้งโดยไม่ทันได้คิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ …
ทำไมรอยพวกนี้ถึงคล้ายรอยจูบที่เซิ่งอี่เจ๋อทิ้งไว้เมื่อคืน…
บ้าที่สุด! มันไม่ได้เหมือน! แต่มันคือรอยจูบ! เพียงแค่รอยพวกนี้มันใหญ่กว่าและชัดกว่า ทั้งยังเข้มกว่า!
“เซิ่งอี่เจ๋อ! คนผีทะเล! นายฉวยโอกาสตอนฉันหลับเอาเปรียบฉัน!” อันซย่าซย่ากรีดร้องออกมาหลังคาแทบแตก
เซิ่งอี่เจ๋อพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “งั้นเธอก็มาเอาคืนฉันสิ?”
“บ้าที่สุด!!
–
สิ่งที่ทำให้อันซย่าซย่าโมโหไม่ใช่เพราะโดนเซิ่งอี่เจ๋อรังแกเมื่อกลางดึก แต่เป็นเพราะ…อันอี้เป่ยซื่อจนเกินไป
ซื่อตรงที่เขาขนการบ้านปิดเทอมฤดูหนาวทั้งหมดมาให้เธอ!
ดังนั้นความคิดเพ้อฝันกับการกิน ดื่ม เล่นที่บ้านเซิ่งอี่เจ๋อ และความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตในช่วงวันหยุดปิดเทอมฤดูหนาวอย่างมีความสุขก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย เนื่องจากเธอมักจะถูกบังคับให้ทำการบ้านปิดเทอมฤดูหนาวอยู่ตลอดเวลา…
เธอกัดปากกาพลางจ้องไปทางเซิ่งเสียวเป่าที่กำลังทำการบ้านอยู่ข้างๆ
พอจ้องได้สักพัก จู่ๆ เขาก็หยุดมือแล้วขมวดคิ้วเหมือนเจอข้อที่แก้ยาก
อันซย่าซย่าจึงตัดสินใจเอนตัวเข้าไปดูเพื่อเรียกร้องความสนใจ “ข้อนี้ง่ายมาก ระยะทางเท่ากับความเร็วคูณด้วยเวลา นายก็แค่เอาตัวเลขนี้เข้าไปคูณก็จะได้คำตอบที่ถูกต้องออกมา”
เซิ่งเสียวเป่าตอบกลับด้วยความเย็นชา “ฮึ เธอคิดว่าฉันโง่เหมือนเธอหรือไง”