หลังจากที่แซงหน้ารถทุกคันมาได้และขึ้นเป็นที่หนึ่ง แต่หลินฟานยังคงไม่ลดความเร็วลง
ลัมโบร์กินี่ ที่เขาขับนั้นกำลังดริฟต์และวิ่งอย่างดุเดือดอยู่ในคืนที่มืดมิด!
ในที่สุดก็ได้มาถึงตรงหน้าพวกลูกคนรวยซึ่งกำลังยืนรออยู่ที่เชิงเขา และทำการเข้าแถวต้อนรับหลินฟาน
“ตึก!”
หลินฟาน เปิดประตูรถและเดินออกมาอย่างช้าๆ
พวกลูกคนรวยรีบมารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว
“พี่หลินฟาน เทคนิคของพี่โคตรสุดยอดไปเลย!”
“พี่ดริฟต์ได้เท่สุดๆเลย!”
“พี่ฟาน พี่เป็นนักแข่งรถมืออาชีพงั้นหรอ?
“เทพแห่งวงการรถ พี่ฟาน พี่คือตำนานแห่งวงการแข่งรถ!”
…
หลินฟานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขันเมื่อมองไปที่ท่าทางและความตื่นเต้นของพวกลูกคนรวย
“ฉันไม่ใช่นักแข่งมืออาชีพหรอก ฉันเป็นเพียงนักศึกษา และเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของซ่ง เจียซิน เท่านั้นเอง”
จากนั้นหลินฟานก็หันไปมองที่ซ่งเจียซินที่มีใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่ และถามว่า “เธอยังโอเคดีใช่ไหม”
ซ่งเจียซินส่ายหัวและพูด “ฉันไม่เป็นไร”
ในตอนนั้น หลินฟานเร่งความเร็วอย่างต่อเนื่องและบวกกับการเข้าโค้งด้วยความเร็ว ทั้งหมดนั่นทำให้ซ่งเจียซินรู้สึกหวาดกลัว
แม้แต่เสื้อผ้าก็เปียกไปด้วยเหงื่อ
แต่ในขณะเดียวกันที่รู้สึกหวาดกลัว เธอก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากด้วยเช่นกัน!
หลังจากที่หลินฟานแซงผ่านโค้งนั้นด้วยความเร็วได้สำเร็จ และทำการคว้าที่หนึ่งมาได้ ซ่งเจียซิงก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากจนอธิบายไม่ถูก
ในตอนที่หลินฟานกำลังจดจ่ออยู่กับการขับรถ ตอนนั้นจิตใจของซ่งเจียซิงก็ถูกสั่นคลอนและหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น
“บูม!”
“บูม!”
เสียงที่ดังก้องของลัมโบร์กินี่ , แม็คลาเรน พี1 , ปอร์เช่ 918 และรถคันอื่นๆ ก็ลงมาที่เชิงเขาทีละคัน
หลิวหยูหางเป็นคนแรกที่เดินมาหาหลินฟาน เขายกนิ้วโป้งให้หลินฟานพร้อมร้องพูดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ “โคตรสุดยอดเลย! พี่หลินทักษะการขับรถของคุณจะสุดยอดเกินไปแล้ว!”
“ก่อนหน้านี้ที่พี่บอกว่าพี่สามารถแข่งกับฉันได้ มันถ่อมตัวมากเลย”
“นี่ไม่ใช่การแข่งแล้ว มันเหมือนกับว่าเอาฉันมาทรมานมากกว่า!”
“ตอนที่พี่กำลังเข้าโค้งรูปตัววี ฉันเห็นว่าพี่เข้าโค้งมาด้วยความเร็วสูง ฉันคิดว่าฉันต้องตายซะแล้ว!”
“บัดซบ! ตอนนั้นฉันกลัวจนฉี่เกือบแตก!”
ขณะที่หลิวหยูหางพูด ตัวของเขาก็สั่นเทาไปด้วยความกลัว
รูปลักษณ์และท่าทางของเขาดูเหมือนว่าจะยังไม่ฟื้นจากอาการหวาดกลัวความตาย
ซุนลูกั่วพูดอย่างจริงจัง “คุณเป็นคนที่มีทักษะการขับรถสูงส่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา!”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก” หลินฟานยิ้ม
หลิวหยูหาง “พวกผมไม่ได้พูดยอนะ? มันคือความจริง!”
ขณะพูด หลิวหยูหางก็หยิบกุญแจรถของแลมโบกินีออกมาแล้วพูดว่า “นี่คือของที่เดิมพัน ฉันจะให้รถคันนี้แก่พี่ ถ้าพี่เป็นคนขับมันแค่นี้ฉันก็สบายใจแล้ว!”
ซุนลูกั่วก็หยิบกุญแจของแม็คลาเรน พี1 ออกมาด้วยเหมือนกัน
เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังจะปฏิบัติตามสัญญาที่พนันกันเอาไว้
หลินฟานโบกมือและพูด “ฉันไม่ต้องการรถหรอก”
“พี่หลิน ผมว่าแบบนี้ไม่ค่อยดีเลยนะ ถ้าพี่ไม่รับรถสองคันนี้ นี่มันไม่เท่ากับว่าพวกเราแพ้แล้วไม่ยอมเสียเดิมพันงั้นหรอ?” หลิวหยูหางพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
ซุนลูกั่วรีบพูด “ฉันเองก็เต็มใจวางเดิมพัน”
หลินฟานพูด “อย่าเข้าใจผิด สาเหตุหลักเลยก็คือตอนนี้ฉันกำลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย ถ้าฉันมีรถเพิ่มมาอีกสองคัน เกรงว่าจะไม่มีที่ให้จอดรถนี่สิ”
ประโยคนี้เขาไม่ได้พูดไร้สาระ
โดยทั่วไปแล้ว นักศึกษาแต่ละคนสามานำรถมาจอดในมหาวิทยาลัยได้ไม่เกินหนึ่งคัน
เมื่อสองวันก่อน หลังจากไปซื้อรถที่ร้าน 4S แล้วขอให้ทางร้านส่งรถ Mercedes-Benz Big G มาให้ หลินฟานเองก็ได้โทรไปหา หูชวน คณบดีมหาวิทยาลัยและขออนุญาตได้สำเร็จ
ถ้ามีรถเพิ่มมาอีกสองคัน มันจะลำบากมากสำหรับหลินฟาน
หลังจากหยุดชั่วคราว หลินฟานก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้าคุณต้องการทำตามเดิมพันจริงๆ พวกคุณอาจจะช่วยฉันหาโสมร้อยปีและเห็ดหลินจือร้อยปีแทน”
“ถ้าพวกคุณรู้ว่าจะหาของแบบนี้ได้จากที่ใหน ฉันจะรู้สึกขอบคุณอย่างมาก ส่วนรถนี่มันไม่จำเป็นสำหรับฉันจริงๆ” หลินฟานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังอย่างมาก
เมื่อเห็นหลินฟานพูดด้วยความจริงจัง ทั้งสองก็ไม่เซ้าซี้อีกต่อไป
หลิวหยูหางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “เรื่องนี้…พี่หลินไม่ต้องกังวลหรอก ฉันจะให้บริษัทยาตระกูลหลิวพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยพี่หาโสมร้อยปีและเห็ดหลินจือร้อยปี”
“บริษัทยาตระกูลซุนของเราเองก็จะช่วยคุณหาโสมร้อยปีและเห็ดหลินจือร้อยปีโดยเร็วที่สุด” ซุนลูกั่วกล่าว
หลังจากที่ทั้งสองคนพูดออกมาเช่นนี้ พวกเขาก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ถึงแม้หลินฟานจะเอารถซุปเปอร์คาร์ของพวกเขาไป ถึงจะเสียใจเล็กน้อย แต่พวกเขาก็จะไม่ปริปากบ่นสักคำ
สุดท้ายแล้วนั่นก็คือรถสปอร์ตมูลค่า 14 ล้าน
แต่ตอนนี้ แค่ช่วยหาวัตถุดิบทางการแพทย์… นี่ไม่ใช่เรื่องยากเกินไปสำหรับพวกเขา
หลินฟานกล่าวอย่างมีความสุข “ขอบคุณทั้งสองคน”
เมื่อเขารวบรวมโสมร้อยปีและเห็ดหลินจือร้อยปีได้แล้ว เขาก็จะสามารถใช้การ์ดใบสั่งยาทางการแพทย์ได้ นี่คือสิ่งที่เขาต้องการอย่างยิ่ง
หลังจากที่หลินฟานปฏิเสธรถสปอร์ตทั้งสองคัน ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ถึงกับถอนหายใจ
นั่นมันรถซุปเปอร์สปอร์ตมูลค่ากว่า 28 ล้านหยวน!
แต่เขาปฏิเสธมันอย่างไม่คิดเลย
พวกเขาเริ่มรู้สึกว่าหลินฟานลึกลับมากยิ่งขึ้น
ยังมีบางคนที่คิดว่าที่หลินฟานปฏิเสธจะเอารถทั้งสองคัน เป็นเพราะว่าเขากลัวที่จะสร้างความโกรธให้กับหลิวหยูหานและซุนลูกั่ว
แต่ผู้ชายที่สามารถใกล้ชิดกับซ่งเจียซินได้ มีใครบ้างที่ไม่เป็นคนที่ไม่มีอำนาจ?
หลินฟานได้พูดคุยกับหลิวหยูหาง ซุนลูกั่ว และคนอื่นๆอยู่สักพักหนึ่ง พวกเขาเริ่มทำการแลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อกัน
หลังจากอำลากับทุกคน หลินฟานก็ได้ขับพาซ่งเจียซินไปส่งยังมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย
ในเวลานี้ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบอะไรมากมาย หลินฟานจึงขับลัมโบร์กินี่ไปอย่างสบายๆ
มันดูไม่เหมือนกับการขับรถซุปเปอร์สปอร์ตเลย
ทั้งเงียบและสงบ!
ซ่งเจียซินอดยิ้มไม่ได้: “มันยากมากที่จะจินตนาการว่านายเป็นคนบ้าคนนั้นที่เพิ่งแข่งรถบนถนนตงไหลปันซาน”
หลินฟานแตะที่จมูกของเขาและพูดว่า “คนบ้าก็รักชีวิตตัวเอง”
รักชีวิต?
นายเพิ่งขับรถด้วยความเร็ว 280 ไมล์ ในการเข้าโค้งรูปตัววี? ใครคือคนที่รักตัวกลัวตาย?
คนบ้าก็รักตัวกลัวตายอย่างนั้นเหรอ ฉันเกรงว่านนายอาจจะเข้าใจอะไรผิดไปบางอย่าง
จนถึงขณะนี้ หัวใจของซ่งเจียซินยังคงเต้นเร็ว ทุกครั้งที่เธอนึกถึงตอนที่แข่งรถกับหลินฟาน
หลินฟานถามว่า “ทำไมคุณถึงเข้าเรียนคณะคณิตศาสตร์หล่ะ?”
“ถ้าอย่างนั้นนายคิดว่าคนอย่างฉัน ควรเรียนเอกวิชาอะไรดี?” ซ่งเจียซินถามด้วยรอยยิ้ม
หลินฟานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดออกไปว่า”การจัดการ? การเงิน?”
ซ่งเจียซินพูดต่อ “บางที ฉันคิดว่าคณิตศาสตร์น่าจะเหมาะกับฉันมากกว่า ฉันเก่งคณิตศาสตร์มากกว่าวิชาอื่นๆ ความจริงแล้วทุกวิชาก็เหมือนกันไปหมด หลังจากสำเร็จการศึกษา แลัวก็ไปเปิดบริษัทสักแห่งหรือสองแห่ง”
หลังเรียนจบเปิดสักสองบริษัท?
นี่.. นี่คือชีวิตของคนธรรมดาเหรอ?
อย่างไรก็ตาม หลินฟานเข้าใจว่าซ่งเจียซินไม่ได้พูดโกหก
สำหรับซ่งเจียซิน การเปิดบริษัทสักแห่งหรือสองแห่งคงเป็นเพียงเรื่องเล็กสำหรับเธอ
ในเวลานี้ ดูเหมือนว่าซ่งเจียซินกำลังนึกถึงโจทย์ปัญหาที่หลินฟานและหูเทียน ช่วยกันแก้ที่หน้าห้องเมื่อสองวันก่อน
จากนั้นเธอก็พูดว่า “แต่ถ้าเทียบกับนายแล้ว ความรู้คณิตศาสตร์ของฉันยังตามหลังนายอยู่มาก”
…
มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย หอพักหญิง ห้อง 502
สาวงามฝาแฝดได้เปิดกล่องข้อความในวีแชทของหลินฟานขึ้นอีกครั้ง
ประโยคที่พิมพ์ไปบนกล่องข้อความของทั้งสองคนก็ยังไม่ได้กดส่งออกไปเลย
มือเล็ก ๆ ที่เรียวยาวของพวกเธอยังคงพิมพ์ต่อจากข้อความเดิม
หง : สวัสดีค่ะ คุณหลับแล้วหรือยังคะ? ขอบคุณที่หยุดลูกบาสและช่วยฉันไว้นะคะ… วันนี้พระจันทร์กลมสวยมากเลย คุณเห็นเหมือนกันรึเปล่า? วันนี้ดูเหมือนคุณจะไม่ได้ไปเล่นบาสด้วยใช่ไหม พรุ่งนี้คุณจะไปไหมคะ…… วันนี้บนท้องฟ้ามีดาวมากมาย พรุ่งนี้น่าจะอากาศแจ่มใส คุณจะมาเล่นบาสเก็ตบอลไหมคะ
หลาน : สวัสดีค่ะ คุณหลับแล้วหรือยังคะ? ขอบคุณที่หยุดลูกบาสและช่วยฉันไว้นะคะ… วันนี้พระจันทร์กลมสวยมากเลย คุณเห็นเหมือนกันรึเปล่า? วันนี้ดูเหมือนคุณจะไม่ได้ไปเล่นบาสด้วยใช่ไหม พรุ่งนี้คุณจะไปไหมคะ…… วันนี้บนท้องฟ้ามีดวงดาวมากมาย พรุ่งนี้น่าจะอากาศแจ่มใส คุณจะมาเล่นบาสเก็ตบอลไหมคะ