ตอนที่ 429 ใครคือ Leo
“ช่างเถอะ ตอนนี้เธอกำลังท้องอยู่ งั้นก็ต้องกินอาหารบำรุง”
แม่หลินแม้จะไม่ได้ยิ้มให้ยวี๋น่า แต่น้ำเสียงก็อ่อนลงไปมาก แล้วกวาดสายตามองท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อยของเธอ แล้วก็ตะโกนเรียกคนใช้
“พี่หลิว”
พี่หลินที่เป็นหญิงวัยกลางคนพอได้ยินเสียงก็รีบส่งเสียงตอบแล้วเดินยิ้มเข้ามาหาแม่หลิน:”มีอะไรหรอคะคุณนาย”
แม่หลินที่เหมือนจะไม่อยากทำ แต่หันกลับพูดกับพี่หลิว:”เดี๋ยวพี่ไปที่เป็ดมาหนึ่งตัว แล้วก็ทำซุปตุ๋นเป็ดที่พี่ทำอร่อยที่สุดให้เธอกินบำรุง ตอนนี้เธอท้องลูกของหลินหนาน จะขาดการบำรุงไม่ได้”
พี่หลิวรู้ว่าระหว่างยวี๋น่ากับแม่หลินนั้นไม่ลงรอยกัน บางครั้งเธอก็รู้สึกสงสารยวี๋น่า แต่ตนก็เป็นเพียงคนนอก พูดอะไรไม่ได้ ได้ยินแม้หลินพูดอย่างนี้ ป้าหลิวก็หันไปมองยวี๋น่า แล้วก็หันกลับมาพยักหน้าแล้วเตรียมจะออกไปตลอดซื้อของ
แม่หลินพ่นหายใจออกมา แล้วก็มองยวี๋น่าอย่างพิจารณา สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ท้องของเธอ
“ตอนนี้เธอท้องลูกของหลินหนานอยู่ และเห็นแก่เธอที่เชิญหมอมารักษาหลินหนาน ฉันก็จะไม่พูดอะไรแล้ว จากนี้ไปเธอก็ดูแลตัวเองให้ดี แล้วก็คลอดลูกชายออกมาให้ตระกูลหลินของเรา หลินหนานเขาเป็นลูกชายคนเดียว เธอจะให้เขาไม่มีทายาทสืบสกุลไม่ได้นะ”
ไม่มีทายาทสืบสกุล?
นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน ยวี๋น่าได้ยินอย่างนี้ จะต้องเถียงกลับไปแน่ ตอนนี้โลกเปิดกว้างแล้ว และไม่ใช่ราชวงศ์จะต้องมีผู้การสืบทอด
–แต่เพราะว่าเกี่ยวกับหลินหลาน เธอเลยรู้สึกผิดต่อคนในตระกูลหลิน และบางอย่างก็พูดไม่ได้
แต่จะว่าบังเอิญ คำพูดแม่หลินพูดออกมา และแม่ยวี๋ก็ได้ยินพอดี
แม่ยวี๋ที่เดิมที่ไม่ยอมให้ลูกสาวตัวเองต้องมาทรมานอยู่ที่บ้านตระกูลหลิน ที่ตอนนี้ได้ยินคู่อริของตัวเองพูดอะไรให้ลูกสาวของตนคลอดลูกชาย ก็โกรธโมโห รีบก้าวเข้าไปหา แล้วก็ฉุดยวี๋น่าให้ลุกขึ้น จ้องหน้าแม้หลินคิ้วขมวด
“คุณพูดอะไร อายุมากจนป่านนี้แล้ว ยังพูดอะไรไม่ถูกอีก หรือดูละครมากไป ลูกสาวลูกชายยังไม่เท่าเทียมกันอีกหรอ ลูกสาวของฉันจะตัดสินใจได้ยังไง”ถ้าหากพวกคุณตระกูลหลินจะมีเพียงลูกสาวละ เมื่อถึงตอนนั้นลูกสาวของฉันจะไม่ถูกรังแกจนตายหรอ”
แม่ยวี๋นานแล้วที่ไม่ได้ทะเลาะจนหน้าดำหน้าแดงกับใคร แม่หลินถือเป็นคนแรก แม่หลินที่ถูกแม่ยวี๋ต่อว่าก็พูดไม่ออก โกรธโมโหชี้หน้าแม่ยวี๋
“ฉันมีแค่หลินหนานเป็นลูกชายคนเดียว ตอนนี้เขาถูกลูกสาวของเธอทำร้ายจนต้องนอนอยู่โรงพยาบาล ยวี๋น่าถ้าไม่ไม่ได้คลอดลูกชายออกมา ต่อไปพวกเราตระกูลหลินจะทำยังไง ฉันแค่อยากจะให้เธอคลอดลูกชายเพื่อที่จะได้สืบสกุล ผิดด้วยหรอ ผิดมากหรอ”
“คุณว่าผิดมั้ยละ–คุณก็คิดหน่อย วิทยาศาสตร์ว่ายังไงคุณไม่เคยเห็นหรอ หรือยังอยากจะหัวโบราณ…..”
“……..”
พอแล้ว คราวนี้ขิงก็ราข่าก็แรง แม่ทั้งสองทะเลาะกันเพื่อลูกของตัวเอง รุนแรงกว่าเมื่อก่อนด้วย
ยวี๋น่ายืนอยู่ข้างๆ จะพูดกล่อมยังไงก็ไม่หยุด ได้ยินแล้วรู้สึกปวดหัวอีกแล้ว สุดท้ายก็หน้านิ่งหันหลังเดินออกไป
………จนปัญญาจริงๆ
ในโรงแรมหนึ่งที่ปารีส
ที่จริงแล้วนอกจากซูฉิง ซูชานก็มาถึงปารีสแล้ว เธอเข้าร่วมแข่งขันการออกแบบทุกปี และยิ่งไปกว่านั้น ปีนี้มีLeoเข้าร่วมด้วย ซูชานเดิมไม่อยากเข้าร่วม แต่พอได้ยินชื่อเสียงของLeo ความคิดก็เปลี่ยนทันที
เธอไม่ยอมแพ้ และอยากจะเอาชนะLeo ก็เท่านั้น
เธอมาอยู่ที่ปารีสได้หนึ่งเดือนก่อนแล้ว เพื่อหาแรงบันดาลใจในการแกไขแบบ เพื่อที่จะเป็นแบบที่สวยที่สุดและติดอันดับสี่ เมื่อถึงตอนนั้นก็จะแย่งที่ตำแหน่งที่หนึ่งกลับมา เพื่อให้พวกโนเนมดู
ช่วงนี้ ซูชานนอกจากจะเก็บตัวรวบรวมแบบในห้องทำงานและแก้ไขแบบ แน่นอนว่ายังมีอีกสามเรื่องก็คือให้คนตามสืบเรื่องของLeo
“สืบได้รึยัง “ซูฉิงรับสายแล้วถามอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ได้ยินปลายสายตอบปฏิเสธมา ซูชานก็หน้าคิ้วขมวด แล้วพูดอย่างหมดความอดทน :”แค่คนเดียวพวกแกยังสืบไม่ได้ ยังจะมาบอกฉันทำไม ไปสืบต่อ แม้จะต้องปูพรมสืบก็ต้องสืบให้ได้ว่าทันเป็นใคร”
เหมือนเดิม ยังเหมือนเดิม !
ผ่านมานานแล้ว คนของเธอยังสืบเรื่องของ Leo ไม่ได้เลย เหมือนว่าคนคนนี้ไม่มีตัวตน เมื่อก่อนก็ไม่มีแม้แต่ร่องรอยไว้
เธอไม่เชื่อหรอกว่า คนอะไรจะซ่อนตัวเองไว้ดีขนาดนี้
หลังจากวางสายไปมองแบบที่อยู่บนตัว ซูชานก็ไม่มีอารมณ์ ปัดปากกาที่อยู่บนโต๊ะทิ้งแล้วก็นั่งลงบนเก้าอีก พ่นลมหายใจออกมา
ปวดหัว แต่เธอริษยายิ่งกว่า
เธอริษยาที่Leoแย่งตำแหน่งที่ควรเป็นจองเธอไป
และยิ่งกว่านั้นก่อนหน้านี้เธอสืบได้ว่า Leoเข้าร่วมการแข่งขันเมื่อปีที่ผ่านมา ทุกปีล้วนไม่เผยตัวตนออกมา แม้แต่รางวัลก็ให้คนมารับแทน คนคนนี้ลึกลับเหลือเกิน
คนที่ลึกลับมากเกินไป ส่วนมากมักจะมีข้อด้อย –เธอไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะเหนือความคาดหมาย
จากนั้นก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงเดินมา
และคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็คืออู๋ชิงหร่าน เธออยากจะมาหาห้องทำงานของซูชานนั้นง่ายมาก อู๋ชิงหร่านยกมือขึ้นเคาะประตู
“เข้ามา”เสียงเหนื่อยหน่ายและหมดความอดทนของผู้หญิงที่อยู่ข้างในดังออกมา ซูชาลูบจมูกเบาๆ เพื่อรวบรวมสติ
อู๋ชิงหร่านผลักประตูเข้ามา แล้วก็ค่อยๆ หันมามองซูชาน ค่อยๆ เดินเข้ามายื่นมือออกไป อย่างเป็นมิตร
“คุณซูชาน สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแอนนา”
คนแปลกหน้าทำอย่างนี้ก่อน ซูชานก็ระมัดระวังตัวมากเป็นปกติ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย มองดูอู๋ชิงหร่านยื่นมือออกมา
ในความคิดของเธอ ผู้หญิงคนนี้ถือว่าเป็นคนแปลกหน้า
“ไม่ทราบว่าคุณคือ–?”
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญก็คือ ฉันรู้ว่าคุณกำลังตามสืบใครอยู่ ฉันก็รู้ด้วยว่า คุณกำลังตามหาว่าใครคือLeo”
อู๋ชิงหร่านที่จับทางของซูชานได้ทันที เพราะคนอื่นอาจจะไม่รู้จักซูฉิง แต่เธอที่รู้จักนานแล้ว ก็เลยรู้จักดี
และพอได้ยินชื่อLeo แววตาของซูชานก็วาวและยังติดความตกใจด้วย”คุณก็รู้จักเขาหรอ”
“ฉันกับเขารู้จักกันดีเลยล่ะ”
ตอนที่พูดออกมานั้นแววตาของอู๋ชิงหร่านก็เผยความเย็นชาออกมา จากนั้นก็ดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ของซูชานมาแล้วนั่งลง
“ฉันรู้ว่าคุณซูชานเมื่อก่อนเป็นแชมป์นักออกแบบระดับนานาชาติ แต่ตอนนี้……
เพราะLeo คุณถึงได้กลายเป็นอย่างนี้ แต่ว่าไม่ต้องร้อนใจไป ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร และฉันก็จะช่วยคุณ”
มีคำกล่าวที่ว่าทำดีหวังผล
ซูชานที่อยากจะรู้ว่าLeo เป็นใคร เธอเข้าใจคำพูดเมื่อกี้ยิ่งหวาดระแวง ผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่