บทที่ 187 ระเบิดลูกใหญ่ ณ หน้าหอพักโทคิวะไดล่ะ!
ขณะกำลังเดินกลับไปที่โทคิวะได วู่หยานมองแขนทั้งสองของตนที่ถูกรัดแน่นด้วย
อ้อมกอดของสองสาว เขาก็ปวดหัวจี๊ด…..
ข้างหนึ่งเป็นมิโคโตะที่หน้าแดงก่ำ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังจดจ้องไปที่อีกฝั่งของวู่
หยานอย่างไม่ละสายตา…..
แน่นอนว่าอีกด้านย่อมเป็นโชคุโฮที่กอดแขนเขา แต่เทียบกับมิโคโตะที่หน้าแดง
แล้วทางโชคุโฮนั่นเป็นรอยยิ้มอ่อนหวานแทน เธอเอนหัวมาซบไหล่เขาด้วยท่าทาง
มีความสุขมาก แต่วู่หยานรู้ดีว่าอย่างน้อยๆ99%เป็นของปลอมแน่นอน…….
ขณะที่เพลิดเพลินไปกับงร่างกายนุ่มนิ่มของสองสาว เขาก็ต้องทนกับสายตาที่มอง
มาของผู้คนรอบข้างราวกับกำลังมองแมงดา หรือ แมลงที่น่าขยะแขยงอยู่
สถานการณ์ของเขาสามารถอธิบายได้ด้วยคำว่า ความเจ็บปวดบนความสุข……..
ส่วนไอ้เดทนะเหรอ? ถึงเขาจะอยากเดทกับมิโคโตะมากๆ แต่ทำไงได้ก่อนหน้านี้
เขากำลังเดทกับโชคุโฮอยู่ถ้าเกิดทิ้งผู้หญิงแล้วไปเดทกับคนอื่น คิดว่าเขาจะ
กลายเป็นคนยังไงในสายตาพวกเธอ?
ดังนั้นสุดท้าย การเดทเป็นอันต้องยกเลิกไป ส่วนสระว่ายน้ำที่อุตสาเหมาไว้ก็ทำ
ได้แค่ทิ้งไว้งั้น แต่แค่นี้วู่หยานก็พอใจแล้ว เพราะยังไงเป้าหมายหลักที่เข้าไปใน
สระว่ายก็เสร็จสมบูรณ์แล้วนั่นก็คือการได้เห็นโชคุโฮในชุดว่ายน้ำ……..
ส่วนควีนซามะก็ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรกระตุ้นเข้า เธอถึงได้มาเกาะติดตัวเขาต่อหน้ามิ
โคโตะตลอดเลย ราวกับกำลังวางแผนชิงตัวคนรักมาก เพื่อทำให้มิโคโตะช้ำใจ
ยังไงยังงั้น นี่ทำให้วู่หยานพูดไม่ออกและมีความสุขไปด้วยในตัว…….
แต่ต้องพูดเลยว่าแผนของควีนซามะนั่นประสบความสำเร็จอย่างมาก เห็นได้จาก
การกระทำของพี่สาวเรลกันในตอนนี้ ปกติอย่างมากมิโคโตะก็จะทำแค่จับมือเขา
เดินในที่สาธารณะ แต่ตอนนี้กลับกอดแขนเขาแน่น ถ้าเป็นตัวปกติเธอไม่มีทางทำ
เด็ดขาด……
แน่นอนว่า ผู้ที่ได้ประโยชน์ที่สุดย่อมเป็นเขา วู่หยาน……..
“เอาล่ะสาวๆ เรามาถึงแล้ว เพราะงั้นปล่อยฉันเร็วเข้า…….”
เมื่อเห็นหอพักโทคิวะได เขาก็บอกพวกเธอที่กำลังจ้องกันเขม็งด้วยสีหน้าเหนื่อย
ใจ ทั้งสองกอดแขนเขามาตลอดทางจนตอนนี้พวกมันชาด้านไปแล้วเนี่ย
ได้ยินคำพูดเขา มิโคโตะก็คิดจะปล่อยแขนเขาทันที แต่เมื่อเห็นโชคุโฮไม่มีทีท่าจะ
ปล่อย เธอก็หยุดตัวเองแล้วตะโกนใส่ไปว่า “เฮ้ เธอหูหนวกหรือไง? ปล่อยมือเร็ว
เข้า!”
โชคุโฮไม่เพียงไม่ปลอ่ยแต่ยังกอดแน่นขึ้น นี่ทำให้แขนของวู่หยานจมเข้าใน
หน้าอกเธอ “คุณมิซากะ หยานจังบอกให้เธอไปเหมือนกัน ทำไมยังไม่รีบไปอีก!”
“เธอปล่อยก่อนสิ!” มิโคโตะประท้วงด้วยท่าทางเหมือนเด็กๆ ราวกับว่าใครปล่อย
ก่อนคนนั้นแพ้ อย่างน้อยเขาก็คิดแบบนี้อ่ะนะ
“ถ้าคุณมิซากะไม่ปล่อย ฉันก็ไม่ปล่อยเหมือนกันค่า~ ~ ~”
โชคุโฮทำสีหน้ามีความสุข แต่รู้อะไรไหมสาวน้อยคนที่ได้ประโยชน์จริงๆคือคนที่
เธอกำลังกอดแขนสุดแรงคนนี้ไงล่ะ……
มองดูโชคุโฮที่หน้าไม่อาย มิโคโตะก็คลั่งทันทีหน้าผากเธอเกิดประกายสายฟ้าขึ้น
แล้วกอดแขนเขาแน่นขึ้นจากนั้นตะโกนเสียงดังด้วยสีหน้าที่ราวกับพร้อมที่จะ
เสียสละอะไรบางอย่าง “จับมือถือแขนแฟนคนอื่นแบบนี้ นี่เธอไม่มียางอายเลย
หรือไงกันห๊ะ?!”
“ara นี่คุณมิซากะกำลังประกาศจุดยืนของตัวเองงั้นเหรอคะ?” โชคุโฮยิ้มด้วย
ท่าทางไม่แคร์ แล้วพูดว่า “ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังบอกให้แฟนตัวเองไปออกเดทกับ
คนที่ชื่อ ฮินางิคุ อิคารอส และ แอสเทรีย อยู่เลยแท้ๆน่า……”
ยังจำได้อยู่เหรอเนี่ย…….
มิโคโตะตกใจ เธอมีสีหน้าซับซ้อน ก่อนที่จะกระทืบเท้าด้วยความอาย “พะ…พวก
เธอน่ะตะ…ต่างออกไป!!”
“ต่างยังไงคะ?” เห็นมิโคโตะไม่ต้องการพูดถึงทั้งสามคน ในแววตาโชคุโฮก็เป็น
ประกายผิดควัง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อคุณมิซากะอนุญาติให้แฟนตัวเองไป
เดทกับผู้หญิงคนอื่นได้ ถ้างั้นกับฉันก็เหมือนกัน….”
“มะ..ไม่เหมือนนะ!”
“แล้วมันไม่เหมือนยังไงล่ะคะ?”
ในหัวมิโคโตะทำงานอย่างรวดเร็วขบคิดหาข้อแก้ตัว แต่สุดท้ายเธอก็ตะโกนตอบ
ไปว่า “บอกว่าไม่เหมือนก็ไม่เหมือนไง! เธอรีบปล่อยเขาเดี๊ยวนี้เลยนะ!”
“ไม่!!”
“บอกให้ปล่อยไง!!”
“ไม่!!”
มองดูสองสาวน่ารักที่ทะเลาะกัน แถมเหตุผลยังเป็นตัวเขา วู่หยานเอ็นจอยไปกับ
ความรู้สึกนี้ แต่ไม่นานนักรอยยิ้มเขาก็แข็งค้าง
เดียวนะ นี่พวกเธอลืมกันไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ที่ไหนน่ะ? ถ้าเถียง
กันเสียงดังแบบนี้ล่ะก็……..
มิโคโตะและโชคุโฮไม่ได้รู้ตตัวเลยว่าตอนนี้ หน้าต่างของหอโทคิวะได้ทุกบานได้ถูก
เปิดขึ้น……
สาวน้อยที่อยู่ในชุดนักเรียนโทคิวะได้แต่ละคนยืนตรงหน้าต่างแต่ละบาน แล้วมอง
ลงไปด้านล่างตรงจุดที่ผู้หญิงสองคนกำลังกอดแขนผู้ชายคนหนึ่งอย่างใกล้ชิด เมื่อ
เห็นเป็น มิโคโตะกับโชคุโฮ พวกเธอก็เริ่มเบิกตากว้าง
“นี่ฉันตาฟาดไปรึเปล่า?” สาวน้อยโ?คิวะไดคนหนึ่งยกมือขยี้ตา ราวกับต้องการ
ลบภาพลวงตาตรงหน้าออกไป
“ฉันว่าฉันต้องตาฟาดแน่ๆค่ะ….” อีกคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงใจเย็น เธอไม่
เหมือนกับเพื่อนของเธอที่กำลังขยี้ตา เธอเชื่อมั่นสุดหัวใจว่าตรงหน้าตนเป็นภาพ
ลวงตา……
แน่นอนว่าไม่ใช่แค่พวกเธอสองคนที่คิดแบบนี้ แต่เป็นทั้งหอที่เห็น พวกเธอหันมา
มองกันและกันด้วยแววตาว่างเปล่าอย่างไม่อยากเชื่อ
“นั่นไม่ใช่คุณมิซากะกับคุณโชคุโฮเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ ว่าแต่ทั้งคู่ทำอะไรกันอยู่น่ะ?”
“ยังกับว่ากกำลังแข่งกันว่าใครจะเป็นคนปล่อยตัวผู้ชายคนนั่นก่อน……”
“เป็นไปไม่ได้ค่ะ…..”
“ท่านมิซากะ….ท่านโชคุโฮ……ไม่คิดเลยว่าจะกอดผู้ชายคนเดียวกัน…..”
“มันไม่ใช่ความจริงค่ะ…..”
“ชายคนนั่นเป็นใครกัน? หรือว่าจะเป็นเลเวล5อันดับ1? ไม่คิดเลยว่าจะคว้าหัวใจ
ของเจ้าหญิงพลังไฟฟ้าแห่งโทคิวะได กับ ท่านราชินี ได้…..”
สาวๆที่มาจับกลุ่มคุยกันยิ่งมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงเองก็ทวีความดังขึ้น
เช่นกัน จากเสียงซุบซิบกลายเป็นกรีดร้องเสียงดัง ไม่นานนักเสียงพูดคุยก็ดังไปทั่ว
ทั้งหอพักโทคิวะได มันดังจนถึงขั้นกลบเสียงสองสาวที่กำลังมีปากเสียงกันอยู่…..
เมื่อเสียงพูดคัยดังเข้าไปในโซตประสาทของทั้งคู่ พวกเธอก็อดไม่ได้หันไปมองตาม
เสียงเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งคู่ตัวแข็งทื่อ
หลังจากรู้สึกตัว มิโคโตะก็เผลอปล่อยตัววู่หยานตามจิตใต้สำนึก แต่โชคุโฮกลับไม่
ยอมปล่อยแม้ว่าจะเห็นสิ่งทิ่เกิดขึ้นที่หอโทคิวะไดแล้วก็ตาม หลังจากเห็นมิโคโตะ
ปล่อย เธอก็แสดงรอยยิ้มแห่งชัยชนะ
มิโคโตะกัดฟันกรอด ขณะที่ฟังเสียงพูดคุยด้านหลัง สีหน้าเธอก็เริ่มแดง จน
สุดท้ายเธอก็ตะโกนออกมาด้วยความสิ้นหวังว่า “ยังไม่รีบปล่อยอีก!!”
ครั้งนี้ โชคุโฮเชื่อฟัง เธอปล่อยตัววู่หยานอย่างเป็นธรรมชาติด้วยท่าทางสงบนิ่ง นี่
ทำให้วู่หยานคร่ำครวญด้วยความเสียใจในใจ ทว่าไม่นานสีหน้าเขาก็กลายเป็นอึด
อัด……
“ผู้ชายคนนั่น ทำยังไงถึงได้รับหัวใจของ ท่านมิซากะ กับ ท่านโชคุโฮ ได้ ทำไม!”
“ใช่ หน้าตาก็งั้นๆ ไม่ใช่เลเวล5ด้วย ทั้งสองคนเห็นอะไรในตัวเค้ากัน? ทำไมพวก
เธอถึงต้องสู้แย่งตัวเค้ากันด้วย?!”
“ดิฉันขอพนันเลยว่าเค้าใช้วิธีการสกปรกบางอย่างเป็นโซ่มัดหัวใจของพวกเธอ
ผู้ชายส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้! ดิฉันเห็นมาจากซีรีย์ดราม่าค่ะ!”
“งั้นไม่ใช่ว่าตอนนี้ ท่านมิซากะ กับ ท่านโชคุโฮ กำลังอยู่ในอันตราย?”
“ไม่ดีแล้วค่ะ! พวกเราต้องช่วย ท่านมิซากะ และ ท่านโชคุโฮ! ไอ้ผู้ชายน่ารังเกียจ
นั่นต้องถูกกำจัด!”
“ดิฉันเอาด้วยค่ะ! พวกเราต้องวางแผนดีๆ และแอบลอบฆ่ามันเงียบๆ…….”
ยิ่งฟังวู่หยานยิ่งเหงื่อแตก เมื่อเห็นสาวๆโทคิวะไดกำลังพากันมุ่งหน้ามาทางนี้ เขา
ก็รีบบอกสองสาว
“ในเมื่อพวกเธอมาถึงแล้ว งั้นฉันก็ขอตัวก่อนนะ! ลาก่อน!”
จากนั้นโดยไม่รอคำตอบของพวกเธอ วู่หยานก็หันหลังวิ่งตีนแตกไม่นานเขาก็
หายไปโดยไม่เหลือแม้แต่เงา!
ทั้งคู่นิ่งอึ้งไป เมื่อรู้สึกตัวก็หันมามองหน้ากัน มิโคโตะทำเสียง ‘เฮอะ’ แล้วหันหลัง
เดินจากไป แต่โชคุโฮกลับยืนอยู่กับที่ มองดูแผ่นหลังของวู่หยานที่ห่างไกลออกไป
แล้วหันไปมองมิโคโตะที่กำลังเดินเข้าหอพัก มุมปากเธอก็ค่อยๆโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม
จากนั้นพูดพึมพำว่า
“เราต้องได้เจอกันอีกแน่……”
อีกด้านหนึ่ง ณ ที่ตึกสระว่ายน้ำในร่ม…….
สิ่งมีชีวิตขาวดำผมทวินเทลสีชมพูกำลังนอนบนพื้นด้วยสีหน้าซีดขาว สักพักหนึ่ง
เธอก็กรอกตาและตัวกระตุก……
เธอถูกทั้งสามคนลืมสนิท……..