บทที่ 188 ปัญหาที่คืบคลานเข้ามาล่ะ!
วู่หยานวิ่งเต็มสปีดของคนธรรมดาเพื่อไม่ให้ใครสงสัย และจากโทคิวะไดมา…..ไม่สิ
ตอนนี้ในสายตาเขาโทคิวะไดมันไม่ต่างจากนรกเลย…….
วู่หยานค่อยๆหยุดวิ่งเมื่อมองไม่เห็นหอพักโทคิวะไดแล้ว ก่อนจะหันหัวไป
ตรวจสอบเป็นระยะหลังจากมั่นใจว่าไม่มีสาวโฉดคนไหนวิ่งตามมา เขาก็ผ่อน
คลายลงยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก
ก่อนหน้านี้ที่ได้ดูอนิเมะ to aru majutsu no index วู่หยานคิดว่านักเรียนของ
โทคิวะไดนี่ช่างใสซื่อบริสุทธ์ราวผ้าขาว เพราะเมื่อตอนงานเทศกาลกลางฤดูร้อน
เขาเห็นพวกเธอแต่งชุดเมดออกมาต้อนรับคนเข้าชมด้วยท่าทางอ่อนหวานน่ารัก
สุดๆ
แต่หลังจากวันนี้ไป เขาจะไม่คิดว่าพวกเธอเป็นผ้าขาวบัดซบอะไรนั้นแล้ว มอง
ยังไงมันก็ฆาตกรโรคจิตชัดๆ…….
นึกไปถึงภาพสาวๆองครักษ์ของโชคุโฮ และยังมีบทสนทนาโครตอันตรายเมื่อกี้อีก
วู่หยานตัวสั่นเทา เวลานี้เขาได้สบานกับตัวเองในใจว่าถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆเขา
จะไปกลับไปเหยียบที่นั่นอีกเด็ดขาด!
ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่เป็นคุณหนูจริงๆในโทคิวะไดจะเหลือแค่ คองโก มิสึโกะ กับ
ผู้หญิงที่เป็นผู้ติดตามสองคนของเธอ วันไน คินุโฮะ และ อาวาซึกิ มายะ…….
คิดถึงตรงนี้ วู่หยานก็ยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นมุ่งหน้าเดินกลับไปที่บ้านตัวเอง ทว่า
ทันใดนั้นเขาก็หยุดชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนจะทำการเดินต่อไป ด้วยเวลาเพียง
เท่านี้คงยังไม่มีใครจับสังเกตอะไรได้……..
วู่หยานยกมือทั้งสองวางไว้หลังศีรษะแล้วก้าวเดินด้วยท่าทางชิวๆ ถ้ามีใครสังเกต
ดีๆจะพบว่าเขากำลังเดินหลีกเลี่ยงสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านไปยังที่ที่มีคนน้อยอยู่
ยิ่งวู่หยานเดินต่อไปเท่าไหร่ผู้คนรอบตัวเขาก็ค่อยๆลดจำนวนลง จนกระทั่งไม่มี
ใครเหลืออยู่เลย!
ในเวลานี้เอง ตรงหัวมุมถนนด้านหลังวู่หยาน ก็มีชายชุดสูทสีดำสวมแว่นกันแดด
สองคนเดินออกมา คือแค่มองปราดเดียวก็รู้ได้เลยว่าไม่ใช่คนดีแน่นอน ทั้งสอง
เดินตามทันวู่หยานอย่างรวดเร็วก่อนจะไปขวางหน้าเขาไว้!
เห็นทั้งสองคน วู่หยานก็ก้าวถอยหลังด้วยสีหน้าตื่นกลัว แต่คำพูดกลับสงบนิ่ง
“พวกนายต้องการอะไร? จะลักพาตัว? โทษทีนะ แต่ตัวฉันไม่มีเงินหรอกโว้ย!”
ชายชุดดำหันมามองกันแล้วพยักหน้า จากนั้นก้าวเดินมาด้านหน้าหลายก้าว แล้ว
พูดกับวู่หยานด้วยเสียงต่ำ “มีคนต้องการเจอนาย ช่วยตามพวกเราไปหน่อยได้
ไหม?”
ถึงแม้จะฟังดูเหมือนกำลังถามความคิดเห็นของวู่หยาน แต่จากหน้าตารูปร่างบวก
กับอีกคนที่ตอนนี้ได้เอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางยังกับกำลังจับ
อะไรไว้ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพวกมันไม่ได้คิดเจรจา!
วู่หยานหรี่ตาลงโดยที่พวกมันไม่สังเกตเห็น พริบตาต่อมาก็กลับเป็นปกติ จากนั้น
มองชายชุดดำด้วยสีหน้าหวาดกลัว แล้วถามไปด้วยเสียงสั่นๆว่า “ถะ…ถ้ามีคน
อยากเจอฉัน แล้วทำไมมาหาฉันเลยล่ะ?”
แต่น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่า คนชุดดำทั้งสองจะไม่คิดเสียเวลาคุยกับวู่หยาน พวก
เขายื่นมือออกมาทันที โดยมีแผนที่จะพาตัวเขาไปด้วยกำลัง!
เห็นแบบนี้นัยน์ตาวู่หยานก็เป็นประกายเย็นชาวูบ เขากำมือหลวมๆจากนั้น
ประกายไฟฟ้าเส้นเล็กๆก็ปรากฏออกมารอบๆกำปั้นเขา แต่เนื่องจากมันเส้นเล็ก
มากจึงไม่มีใครสังเกตเห็นและไม่มีเสียงเกิดขึ้นด้วย!
ทว่าวินาทีต่อมา วู่หยานก็สะดุ้ง จากนั้นกระแสไฟฟ้าก็หายไป…..
“ช้าก่อน!!”
เสียงตะโกนดังออกมาจากทางด้านหลังวู่หยาน ทำให้ชายชุดดำยอมหยุดอย่างเชื่อ
ฟัง ส่วนวู่หยานแกล้งทำเป็นตกใจกลัวรีบหันไปดูด้านหลังตน!
เขาสวมชุดกาวน์ ดูเหมือนคุณหมอแต่มันก็ดูเหมือนพวกนักวิจัยเหมือนกัน เขายืน
อยู่ไม่ไกลจากทั้งสามคน บนใบหน้ามีแว่นตา และด้วยใบหน้าที่ราวกับบอกว่าตัว
ฉันนี่แหละโครตเลว! นี่ทำให้วู่หยานคันมือตะหงิดๆอยากเดินเข้าไปชกสักที
แต่วู่หยานก็แกล้งทำเป็นตกใจ จากนั้นทำสีหน้าใจเย็นแบบฝืนๆ ชายวัยกลางคนดู
พึงพอใจกับสีหน้าของวู่หยาน เขาเอาแว่นตาออกแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“ทำตัวเสียมารยาทกับแขกคนสำคัญของเราแบบนี้ได้ยังไง?”
ถึงแม้วู่หยานอยากจะตบมุขไปมากๆว่า ‘เอ็งอย่ามาตอแหล เอ็งนั่นแหละที่เป็นสั่ง
พี่เบิ้มสองคนนี้’ แต่ก็ได้แค่คิดอ่ะนะ
“คุณเป็นใครกัน!”
“อย่ากังวลไปเลย หนุ่มน้อย…..” ชายวัยกลางคนส่งยิ้มเป็นมิตรให้วู่หยาน ราวกับ
คิดว่าตัวเองกลายเป็นเพื่อนเขาแล้ว จากนั้นโบกมือสั่งให้ชายชุดดำถอยออกไป
“คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะ คุณเป็นใครกันแน่! ทำไมถึงมาหาผม?” วู่หยาน
ทำสีหน้าแบบตนเก่งกับคนอ่อนแอและหวาดกลัวคนแข็งแกร่ง(คนจริง) มองไปที่
ชายกลางคน แล้วถามด้วยเสียงสั่นๆเล็กน้อย
ได้ยินแบบนี้ ชายกลางคนก็แย้มยิ้มลึกลับ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “หนุ่มน้อย
พวกเราเป็นใครนั่นมันจะดีกับตัวเธอมากกว่านะที่จะไม่รู้ เธอต้องรู้นะว่า การรู้
อะไรมากไปก็ไม่ใช่เรื่องดี…….”
ตาลุงพูดยังกับตัวเองเป็นวายร้ายสุดลึกลับ นี่ทำให้วู่หยานคันใจยิบๆอยากเรียก
ดาบออกมาฟันมัน!
‘ทักษะการแสดงกากๆแบบนั่น เอ็งคิดว่าตูโง่มากนักหรือไงวะ?’
นี่คือความผิดของนักแสดงคนหนึ่งต่อนักแสดงคนอื่น……..
ตาลุงยกมือตบไหล่วู่หยาน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงใจดี “ดังนั้น หยุดถามว่าพวกเรา
เป็นใคร แต่ว่าอีกคำถามของเธอเราตอบให้ได้นะ!”
จากนั้นลุงก็หัวเราะก่อนจะพูดว่า “ที่พวกเรามาหาเธอ ก็เพราะมีเรื่องที่ต้องการ
ให้เธอช่วย……”
“ช่วย?” วู่หยานขมวดคิ้วทันที อันนี้ไม่ใช่การแสดง เขาช็อคจริง คิดไม่ถึงจริงๆว่า
ตาลุงแม่ไม่รักนี่จะมาขอความช่วยเหลือ…..
“ใช่แล้ว! ช่วยไงล่ะ!” ลุงมองวู่หยานทีหนึ่งแล้วหันไปมองทางอื่น “หนุ่มน้อย เรา
ได้เฝ้าสังเกตเธอแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับ ‘เรลกัน’ แห่ง
โทคิวะได้น่าดูเลยนี่……”
นัยน์ตาวู่หยานหดตัวลงเล็กน้อย มองชายกลายคนแววตาเขาเป็นประกายจิต
สังหาร ก่อนจะคิดได้ว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด เขาก็รีบก้มหน้าลงซ่อนแววตาของ
ตัวเอง
เมื่อชายกลางคนพูดถึงมิโคโตะ วู่หยานก็พอจะเดาเรื่องราวได้แล้ว
แต่กับชายกลางคนแล้ว การกระทำของวู่หยานเกิดขึ้นเพราะความกลัวที่รู้ว่า
ตัวเองถูกสะกดรอย ยังไงซะเด็กหนุ่มตรงหน้าก็เป็นแค่กุ๊ยข้างถนนธรรมดาคนหนึ่ง
(?)…….
“หนุ่มน้อย อย่าได้กลัวไปเลย พวกเราไม่ทำอะไรเธอหรอก!” ลุงพูดด้วยรอยยิ้ม
ราวกับคิดว่าตัวเองได้ชัยชนะแล้ว “ตราบใดที่เธอช่วยทำ ‘ธุระ’ ให้พวกเรา
เล็กน้อยน่ะนะ……”
ความหมายแฝงคือ ถ้าเอ็งไม่ทำ จะเป็นยังไงคงจะรู้นะ…….
“ชะ…ช่วยเรื่องอะไร?” วู่หยานแกล้งทำสีหน้าเรียกตีนมาก บนหน้าเขาราวกับมี
ตัวหนังสือเขียนไว้ว่า ‘ฉันอ่อนแอและขี้กลัวมาๆ รีบมารังแกฉันเร็วเข้า’
ชายกลางคนได้ยินคำถามวู่หยานก็ยิ้ม ก่อนจะหยิบเข็มฉีดยาออกมาจากตัว แล้ว
ยื่นให้เขา
“เห็นว่าเธอสนิทกับอันดับ3 แม้กระทั่งกอดแขนกันอย่างสนิทสนท ดังนั้น ‘ธุระ’นี้
คงไม่อยากเกินไปสำหรับเธอ ที่เธอจำเป็นต้องทำก็แค่ไปเอาเลือดหนึ่งหยดมาจาก
อันดับ3 พวกเราต้องการแค่นี้แหละ ว่าไงล่ะ?”
อย่างที่คิดเลย……
“ทำแค่นี้จริงๆ? แล้วพวกคุณแน่ใจนะว่าจะไม่ทำอะไรผมน่ะ?” วู่หยานพูดด้วย
ท่าทางลังเล แน่นอนว่าความหมายแฝงคือกำลังดีใจที่ธุระมันง่ายมาก
เห็นแบบนี้ ลุงก็หัวเราะร่า “แน่นอนสิ! ตราบใดที่เธอเต็มใจช่วยเรา พวกเราไม่
เพียงแต่จะไม่ทำอะไรเธอ เรายังจะให้เงินที่มากพอให้เธอใช้ไปตลอดชีวิต!”
พูดเสร็จ ลุงก็หยิบกระดาษออกมาแล้วส่งให้วู่หยานพร้อมเข็มฉีดยา “หลักจาก
เธอทำสำเร็จแล้ว ให้เธอมาที่เบอร์นี้ติดต่อพวกเรา และเมื่อถึงเวลาจะมีคนไปเอา
ของจากเธอเอง แน่นอนว่าจะให้ความมั่งคั่งกับเธอด้วย!”
เมื่อเห็นวู่หยานรับของไปแล้ว ลุงก็ยิ้ม “ฉันคาดหวังในตัวเธออยุ่นะ!”
โดยไม่รอคำตอบจากเขา ลุงก็หันหลังเดินจากไป ส่วนชายชุดดำทั้งสองก็เดินตาม
เป็นองครักษ์
จนกระทั่งไม่เห็นตัวอีกฝ่าย สีหน้าที่วู่หยานแกล้งทำอยู่ก็หายไป แล้วมองดูเข็มฉีด
ยาในมือก ทันใดนั้นกระแสไฟฟฟ้าก็ปะทุออกมา แล้วเผามันจนเป็นเถ้าถ่าน!
“ถ้าไม่ติดว่าฉันต้องการถ่วงเวลาไว้ก่อนล่ะก็ เอ็งโดนฟันคอขาดแน่ไอ้ตูดหมึก
เอ้ย!!” วู่หยานบ่นกระปอดกระแปดที่ไม่อาจฆ่าลุงเมื่อกี้ได้ บอกตามตรงเขารู้สึง
ขยะแขยงมันมาก……
ถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองทางทิศที่ตั้งของโทคิวะได……..
“ดูเหมือนว่า อเลสเตอร์ คิดจะลงมือกับมิโคโตะแบบตรงๆแล้วสินะ ก่อนหน้านั้น
หวังว่าเราจะแก้ปัญหาเรื่องพวกซิสเตอร์ได้ก่อนนะ…….”