ตอนที่ 325 เหล่าคนบูชา และเฝ้าดูชายผู้โชคดีที่สุดออกไป
หลินฟาน โชว์ตั่วลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง และผู้ชมก็เงียบไปในทันที
ปรากฎว่า หลินฟาน ถูกลอตเตอรี่ และคนเหล่านี้มาที่นี่ เพื่อจะลองเสี่ยงโชค จาก หลินฟาน
และหลินฟาน ก็เพิ่งจะถูกลอตเตอรี่ 500,000 ไป นี่เท่ากับว่าเขากําลังบอก กับผู้ชมว่าเขานี่ล่ะคือ ชายที่โชคดีที่สุด นี่เท่ากับว่าโชคของเขายังไม่หมด ใช่ ไหม ทั้งเขายังถูกรางวัลเพิ่มเติมอีก 500,000 หยวน!
กลายเป็นว่า หลินฟาน ถูกรางวัลรวม 5.5 ล้าน จากร้านนี้!
ชายผู้โชคดีที่อ้างว่าตนเป็นคนที่โชคดีที่สุด เพราะเขาถูกรางวัล 100,000 ได้ คุกเข่าแล้ว ใบหน้าของเขาบวม และซีด อย่างเห็นได้ชัด
ต่อหน้า หลินฟาน ที่ถูกรางวัลรวม 5.5 ล้าน ของเขาแค่ 100,000 หยวน มัน ต่างกันเกินไปจริงๆ
“เขาเป็นคนที่โชคดีที่สุด!”
“เขาคือคนที่มีโชคจริงๆ!”
“เขาโชคดีมาก ฉันต้องรีบเข้าไปยินดีกับเขาแล้ว!”
ทุกคนมองไปที่ หลินฟาน แสดงออกถึงความชื่นชม และบางคนก็เคารพบูชา หลินฟาน ไปเสียแล้ว
ก่อนหน้านี้ลุงที่เคยชนกับ หลินฟาน เขายังโกรธอยู่ แต่ตอนนี้เขาได้คุกเข่าลงแล้ว
“ฉันถูกชายที่โชคดีที่สุดชน งั้นแสดงว่าฉันต้องโชคดี ฮ่าๆ ฉันตัดสินใจแล้วว่า จะไม่อาบน้ําเป็นเวลาสามเดือน!” ลุงประกาศออกมา
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็แสดงความอิจฉาต่อเขาไปในทันที
พวกเขาต้องการถูก หลินฟาน ชน แม้ว่าพวกเขาจะถูกเตะโดย หลินฟาน ก็ตาม แค่นั้นพวกเขาก็มีความสุขแล้ว เพราะนั่นจะหมายความว่า พวกเขาก็จะ โชคดี ยังไงล่ะ…
หลินฟาน ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี คนพวกนี้โง่ หรือบ้ากันแน่ ท้ายที่สุด คนที่อยู่ในร้านลอตเตอรี่ทั้งวัน และเพ้อฝันว่าจะรวยในชั่วข้ามคืน พวกเขาก็เป็น ได้แค่กลุ่มคนที่คลั่งไคล้การพนัน
หลังจากขึ้นเงินรางวัล หลินฟาน ก็ออกจากร้านขายลอตเตอรี่
รางวัล 5.5 ล้าน หักภาษี และค่าธรรมเนียมไปแล้ว ก็ยังเหลืออีกสองสามล้า นกว่าๆ จํานวนเงินนี้แทบไม่มีประโยชน์อะไรสําหรับเขา เพราะว่าตอนนี้เขาได้ เงินมา 5 ล้านทุกวัน
หลายคนรีบวิ่งออกจากร้านขายลอตเตอรี่ และเฝ้าดูเขาที่กําลังเดินออกจาก ร้านไป และบางคนพยายามจดจําภาพของ หลินฟาน ไว้ในใจของพวกเขา
แต่เมื่อทุกคนเห็นว่า หลินฟาน ขึ้นรถ Rolls-Royce ที่มีมูลค่าถึง 8 ล้านหยวน ในทันทีพวกเขาก็คุกเข่าลงไปกับพื้น
ไอ้บ้าเอ๊ยยย!
หลินฟาน เป็นเศรษฐีอยู่แล้ว และรถที่เขาขับนั้นแพงกว่ารางวัลแจ็กพอตที่เขา ได้ไปเสียอีก…
เขารวยถึงขนาดนี้ และยังมาโชคดีที่ถูกรางวัลที่หนึ่งอีก โชคแบบนี้ต่อให้เป็น พวกเขาก็ไม่มีหวัง!
ชายผู้โชคดีที่อวดอ้างตัวเองได้คุกเข่าลงอีกครั้งแล้วในเวลานี้ เขาไม่เคยแตะ ต้องรถหรูราคา 8 ล้าน เมื่อเทียบกับ หลินฟาน เขาไม่มีอะไรเลยจริงๆ
… ภายใต้สายตาที่ชื่นชมของทุกคน หลินฟาน ขับรถออกจากร้านขายลอตเตอรี่ และมุ่งหน้าไปที่โรงเรียน
โรงเรียนดนตรีหยุนเฉิง
หลินฟาน จอดรถไว้ด้านนอก และเดินเข้าไปในโรงเรียน
ในโรงเรียนก็มีเสียงดังที่ดูออกจะครึกครื้น ปรากฏว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกําลังเล่นบาสที่สนามบาสเก็ตบอล และนักเรียนหลายคนกําลังดูอยู่
หลินฟาน ไม่ได้สนใจบาสเก็ตบอล ดังนั้นเขาจึงขี้เกียจเกินกว่าจะไปดู หลัง จากที่เหลือบไปมอง เขาพบว่านักเรียนที่เล่นบาสเก็ตบอลอยู่ดูไม่คุ้นหน้า และดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้มาจากโรงเรียนนี้
ทันใดนั้น ภายใต้การแข่งขันที่ดูดุเดือด บาสเก็ตบอลก็ถูกขว้าง และลอยมาที่ถนน
เด็กสาวที่เดินผ่านมา เธอก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าลูก บาสเกตบอลกําลังจะตกใส่เธอ
ดวงตาของ หลินฟาน ว่องไวมาก เขาเอื้อมมือออกไปคว้าข้อศอกของหญิง สาว ดึงเธอถอยหลังมา เพื่อหลีกเลี่ยงลูกบาสเก็ตบอล
หญิงสาวดูตกใจมาก เธอหันกลับมามอง หลินฟาน และใบหน้าของเธอก็แดง แล้วเธอพูดว่า : “ครูหลิน”
ผู้หญิงคนนี้คือ ชู เสี่ยวเซียว!
ทุกวันนี้ ชู เสี่ยวเซียว อยู่แต่ในโรงเรียน เพราะเรื่องของครอบครัวเธอ หลัง จากเลิกเรียนพละ ชู เสี่ยวเซียว คิดที่จะกลับไปที่หอพัก แค่เธอก้าวขาเดินออก ชู มาบนถนน และเธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเจออุบัติเหตุอย่างกะทันหันเช่นนี้ ในทันทีเธอก็เห็นลูกบาสเก็ตบอลได้พุ่งเข้าหาเธอแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะ หลินฟาน เธอคงโดนลูกบาสลูกนี้กระแทกใส่หัวไปแล้วแน่ๆ
สิ่งที่ ชู เสี่ยวเซียว ไม่คาดคิดอีกอย่างก็คือ ครูหลิน ได้เข้ามาช่วยเธออีกครั้ง ในครั้งนี้…
ตั้งแต่รู้จักกับ หลินฟาน ชู เสี่ยวเซียว ก็ได้รับการช่วยเหลือจาก หลินฟาน มา ตั้งหลายครั้งแล้ว รวมถึงเรื่องในครอบครัวของเธอด้วย และเรื่องที่มีปัญหากับ เจีย เสวี่ยหลิง เจีย เสวี่ยหลิง ได้รังแกเธอมาหลายครั้ง แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอกับ เจีย เสวี่ยหลิง ก็ได้พบกันบ่อยมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าทําไม เธอถึงได้วิ่งหนีไปทุกครั้ง เธอเดาว่าส่วนใหญ่ต้องเกี่ยวข้องกับ ครูหลิน แน่ๆ
แต่ในเวลานี้ เธอรู้สึกตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด แต่หลังจากที่ได้เห็นหน้า ครู หลิน เธอก็ไม่กลัวแล้ว หลงเหลือก็เพียงแต่ความเขินอาย ก็เท่านั้น
หลินฟาน ยิ้ม แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรนะ ผมทําให้คุณกลัวหรือเปล่า?”
ชู เสี่ยวเซียว ส่ายหัว : “ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณ ครูหลิน”
หลินฟาน กล่าวว่า “ไม่จําเป็นต้องมาขอบคุณผม เวลาเดินออกมาต้อง ระมัดระวังให้มากกว่านี้ มองไปรอบๆ ก่อน อันตรายอยู่ทุกหนทุกแห่ง”
หัวใจของ ชู เสี่ยวเซียว อบอุ่นมาก ครูหลิน ช่างอบอุ่นเกินไปแล้ว และหลิน ฟาน ก็หล่อเหลามากๆ ทั้งเขาก็มีความสามารถมากๆ เขาเป็นเพียงชายที่สมบูรณ์ แบบที่สุดในโลก…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของ ชู เสี่ยวเซียว ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง
“เฮ้ ช่วยโยนลูกบอลกลับมาให้พวกเราหน่อย!” เสียงหนึ่งดังมาจากอีกฟาก หนึ่งของสนาม
บาสเก็ตบอลเพิ่งกระทบขอบข้างถนน เด้งกระดอนกลับมา และกลิ้งมาอยู่
ข้างๆ ชู เสี่ยวเซียว
ชู เสี่ยวเซียว มีเพียง หลินฟาน ที่อยู่ในสายตาของเธอเท่านั้นในขณะนี้ เธอจะ มีเวลาไปสนใจพวกเขาได้อย่างไร ไม่ต้องพูดถึงว่าลูกบอลเกือบจะกระทบหน้า ของเธอในตอนนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่มาขอโทษ และใช้ น้ําเสียงเช่นนี้ ทั้งยังขอ ให้เธอโยนบอลกลับไป เธอจะไม่ทํามันหรอก
เมื่อเห็นว่า ชู เสี่ยวเซียว ไม่ตอบสนองใดๆ
ชายหนุ่มที่เล่นบาสเก็ตบอล รู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย
“เฮ้ คุณนะ หูหนวกหรือเปล่า?”
“เร็วๆ เข้า พวกเรายังต้องเล่น!”
“อย่าพูดกับสาวงามแบบนี้สิ ฉันคิดว่าเธอสวยมาก และเหมาะที่จะเป็นแฟน
ของฉัน คนสวย ฉันให้คุณเลือก ระหว่างเป็นแฟนฉัน หรือช่วยเราโยนบอลกลับ มาให้เรา?” เด็กหนุ่มที่ย้อมผมสีทอง มอง ชู เสี่ยวเซียว ด้วยสายตาที่หยาบคาย
คนกลุ่มหนึ่งพากันหัวเราะออกมา
นักเรียนที่ดูอยู่รอบๆ ก็พากันหัวเราะ
ชู เสี่ยวเซียว ไม่พอใจในทันที
หลินฟาน ปลอบโยนเธอด้วยสายตาของเขา เขาเดินเข้าไปหาลูกบาส และก้มตัวลงไปเก็บลูกบาสขึ้นมา แต่ไม่ได๋โยนกลับไป
ทันใดนั้น ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่ หลินฟาน
นักเรียนบางคนที่เรียนอยู่ในโรงเรียนดนตรีหยุนเฉิง รู้จัก หลินฟาน
“ครูหลิน!” พวกนักเรียนกล่าวออกมาอย่างมีความสุข
หลินฟาน เป็นอัจฉริยะด้านเปียโน ครู และนักเรียนทั้งโรงเรียนไม่เคารพบูชาหลินพ่าน ได้ยังไง
แต่นักบาสเก็ตบอลรุ่นเยาว์เหล่านี้ แน่นอนว่าไม่รู้จัก หลินฟาน
“นี่ ไอ้หนู ทําอะไรอยู่ รีบขว้างลูกบอลมาเร็วๆ!” ชายหนุ่มผมสีทอง ปรบมือและตะโกนออกมา
หลินฟาน พูดเบา ๆ “ถ้าคุณต้องการลูกบอล แล้วทําไมคุณถึงไม่มาเอามัน
เอง?”
คําพูดนี้ทําให้เด็กหนุ่มเหล่านี้โกรธในทันที และชายหนุ่มผมทองก็พูดด้วย สีหน้าที่บูดบึ้งว่า : “เราบอกให้คุณโยนมา คุณก็รีบๆ โยนมันมา แล้วคุณจะโยนหรือไม่โยน?”
“ดูเขาสิ ฉันจะเกรงว่าเขาไม่มีกําลังพอที่จะขว้างบอลมาให้เราได้มากกว่ามั้ง เขาจะขว้างได้หรือไม่ได้ มันก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก รีบๆ ขว้างมันมาเหอะ!”
“อย่าทําให้เขาอับอายสิ แค่ดูก็รู้ว่าเขาเล่นบาสไม่เป็น”
กลุ่มคนหนุ่มสาวพากันหัวเราะ
เหล่านักเรียนที่เห็นรู้สึกอับอายเล็กน้อย ครูหลิน เป็นอัจฉริยะด้านเปียโน แต่เขาอาจไม่มีพรสวรรค์ในการเล่นบาสเกตบอล จริงๆ
หลินฟาน ยิ้ม แล้วพูดว่า “ผมโยนมันกลับไปให้คุณได้ แต่ตอนนี้คุณเกือบจะทําร้ายเพื่อนนักเรียนคนนี้แล้ว คุณควรจะเข้ามาขอโทษเธอก่อน”
กลุ่มคนหนุ่มสาวไม่มีความสุขขึ้นมาในทันที
ชายหนุ่มผมทองยิ้ม แล้วก็พูดว่า : “คุณพูดว่าอะไรนะ ถ้าฉันได้ยินไม่ผิด คุณต้องการให้เราขอโทษเด็กผู้หญิงคนนี้?”