บทที่ 193 เธอช่วยปล่อยตัวแฟนของฉันได้มั้ย?
ภายใต้สายตาของฝูงชน วู่หยานกับคุโรโกะเอาแต่จ้องตากันเขม็งอย่างไม่มีใคร
ยอมใคร เมื่อเห็นสายตาเกลียดชังจำนวนมกที่คุโรโกะแสดงออกมาฝูงชนก็เริ่ม
พูดคุยกัน
คุโรโกะเป็นรูมเมทของมิโคโตะ เรื่องนี้ทุกคนรู้ดีเพราะยังไงซะเธอก็เป็นถึงคนที่ได้
อยู่ห้องเดียวกันกับเอสของโทคิวะได ดังนั้นการกระทำของคุโรโกะในสายตาพวก
เธอคือเธอกำลังสละตัวเองเพื่อช่วยเหลือเพื่อนคนสำคัญอยู่!
เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมา สายตาที่เหล่าคุณหนูโทคิวะได้มองวู่หยานก็กลายเป็นแย่
อย่างมาก แม้แต่ผู้หญิงที่อยู่กลุ่มโชคุโฮก็เริ่มเตรียมใช้พลังแล้ว ด้วยความคิดที่จะ
กำจัดวู่หยาน!
ถ้าให้วู่หยานรู้ความคิดพวกเธอล่ะก็ เขาคงไปจับมัดพวกเธอทั้งหมดก่อนจะหอบ
กลับบ้านเพื่อ ‘อบรม’ ‘เทศนา’…….
ในช่วงเวลาวิกฤต มิโคโตะก็โผล่ออกมาจนได้ เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการมาของเธอได้
หยุด โศกนาฏกรรม ที่กำลังจะเกิดขึ้น เห็นวู่หยานกับคุโรโกะ เธอก็ผงะไปก่อนจะ
รีบวิ่งมาอย่างเร็ว!
“คุณพี่คะ! รีบหนีไปเร็ว!อย่าได้เข้าใกล้ไอ้ขยะนี้นะคะ! มันจะทำให้คุณพี่แปด
เปื้อน!”
เห็นมิโคโตะวิ่งหน้าตั้งมา คุโรโกะก็รีบแหกปากตะโกนทันที ด้วยเนื้อหาที่ไม่เพียง
ทำให้สีหน้าวู่หยานกลายเป็นมืดครึ้ม แต่ยังทำมิโคโตะเกือบสะดุดขาล้มอีกด้วย
เขาสับมือใส่หัวคุโรโกะอย่างแรง โดยไม่สนใจเสียงร้องประท้วงของเธอ วู่หยานก็
หันไปมองมิโคโตะก่อนที่ตาจะเป็นประกายแล้วพยักหน้าหงึกๆด้วยความพอใจ
มาก
เขาเคยเห็นฉากนี้มาก่อน มิโคโตะในชุดเมด ต้องบอกเลยว่าโครตโมเอะ!
ในเวลานี้ วู่หยานก็นึกไปถึงชุดที่เขาซื้อให้เธอตอนเดทวันนั้น ชุดเมดเต็มยศกับผ้า
กันเปื้อนมันยังนอนนิ่งอยู่ในแหวนมิติเขาอยู่เลย…….
มองมิโคโตะ แล้วหันไปมองฮินางิคุกับอิคารอส แววตาวู่หยานก็เป็นประกายชั่ว
ร้าย
ตัดสินใจแล้ว! ครั้งหน้าต้องให้ทั้งสามคนใส่ชุดเมดพร้อมผ้ากันเปื้อนเวลาเล่น
กิจกรรมบนเตียงให้ได้!!
มิโคโตะ ฮินางิคุ และอิคารอส ไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้ในหัววู่หยานกำลังมีแผนร้ายอยู่
มีเพียงแค่ฮินางิคุกับมิโคโตะที่อยู่ๆก็รู้สักหนาวสันหลัง ราวกับสัมผัสได้ถึงอันตราย
ทั้งสองคนเริ่มระมัดระวังตัว
ส่วนอิคารอสนะเหรอ? อย่าว่าแต่ชุดเมดเลย เธอโดนวู่หยานจับกดทั้งๆชุดเกราะ
เบาไปแล้ว แค่เมดในผ้ากันเปื้อนมันเรื่องเล็กน้อย……
“คุโรโกะ! นี่เธอก่อเรื่องอะไรอีกแล้วเนี่ย!”
มิโคโตะเดินมาด้านหน้า เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบของผู้คนรอบตัว เธอก็คิดไปว่าคุโร
โกะทำเรื่องน่าอายอะไรอีกแล้ว ดังนั้นจึงเปิดปากว่าทันที
“คูนพี่! คุโรโกะยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ!!” คุโรโกะหันหน้าไปมองมิโคโตะด้วย
ใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ ก่อนที่คำพูดต่อมาจะทำลายภาพลักษณ์ของเธอซะไม่มีชิ้นดี
“หนูก็แค่ป้องกันคุณพี่สุดที่รักจากหนอนแมลงเท่านั่นเองค่ะ!!!”
“คนอย่างเธอนี่มัน!”มิโคโตะกำมือแน่น ก่อนจะรู้สึกได้ถึงสายตาผู้คนที่มองมา
เธอไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่ามีความสัมพันธ์แบบชายหญิงกับเขา ทว่าเธอได้ลืมไป
แล้วว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เด็กโทคิวะไดเห็นฉากทำนองนี้…..
“คุณพี่คะ!” มือทั้งสองของคุโรโกะโดนวู่หยานจับล็อคไว้ด้านหลัง เธอจึงทำได้แค่
กระทืบเท้ารัวๆแล้วตะโกนเสียงดังว่า “คุณพี่ได้โปรดไปจากที่นี่ ให้คุโรโกะจัด….
อื้อ…อื้อ…อื้อ…..”
โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดจบประโยค มิโคโตะก็เดาได้ว่ายัยนี่ต้องพูดอะไรน่าอาย
อีกแน่ เธอจึงเดินเข้าไปแล้วคว้าหมับเข้าที่แก้มทั้งสองของคุโรโกะก่อนจะดึงมัน!
“คุโรโกะ…..” มิโคโตะพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดที่
เธอพูดออกมาแต่ล่ะครั้งมันทำให้ฉันหนักใจแค่ไหนน่ะ?”
“อื้อ…อื้อ…อื้อ…” แก้มถูกดึง เธอจึงทำได้แค่เสียงแบบนี้ พร้อมด้วยหางตาที่
ปริ่มๆไปด้วยน้ำตา เธอน่าจะกำลังขอความเมตตากับมิโคโตะอยู่…….
“สนิทกันเหมือนเดิมเลยนะคะเนี่ย….”
ตอนนี้เองก็ได้มีเสียงสวรรค์มาช่วยเหลือคุโรโกะในที่สุด เป็นอุยฮารุกับซาเต็นที่ยืน
อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ทั้งสองคนยังคงน่ารักเหมือนทุกที แต่ครั้งนี้สองสาวไม่ไดใส่
ชุดนักเรียนแต่เป็นลำลองทั่วไป
“คุณ อุยฮารุ! คุณ ซาเต็น!”
มิโคโตะปล่อยมือด้วยความกระอักกระอ่วน วู่หยานเองก็ปล่อยเหมือนกัน ทำให้คุ
โรโกะล้มตุบไปที่พื้นราวกับตุ๊กตาที่พังแล้ว ส่วนทางมิโคโตะก็กำลังส่ายหัวโบกมือ
เป็นพัลวัน
“ไม่ๆ พวกเราไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดนะ ก็แค่….แค่…ใช่แล้วก็แค่เล่นกันตาม
ประสาเพื่อนไง!”
เฮ้ ยิ่งเธอทำแบบนี้มันยิ่งทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงยูรินะ……
อุยฮารุกับซาเต็นหัวเราะคิกคัก ทั้งสองคนรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นยังไง พวกเธอก็แค่
หยอกล้อมิโคโตะ เห็นแบบนี้มิโคโตะก็หัวเราะแห้งๆอย่างพูดไม่ออก
“ara เป็นยังงั้นเองเหรอคะ?”
ได้ยินเสียงพูดอันคุ้นหู สีหน้ามิโคโตะก็แข็งค้างทันที ส่วนผู้คนรอบตัวนั้นก็ติดสตัน
ไป เพราะเจ้าของเสียงเป็นสวางามผมบลอนด์ทองพร้อมดวงตาที่เป็นประกาย
ดวงดาว!
“….โชคุโฮ มิซากิ……” มองดูโชคุโฮในชุดเมด ที่กำลังเดินเข้ามาทางตนเอง มุม
ปากวู่หยานก็บิดเบี้ยว…..
ถึงแม้จะได้รับบัตรเชิญจากโชคุโฮ แต่วู่หยานก็นึกไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะมาปรากฏ
ตัวที่นี่ มันเกิดอะไรขึ้น? ก่อนหน้านี้ตอนดูอนิเมะเขาไม่เห็นฉากเธอในงานเทศกาล
เลย!
ส่วนผู้คนรอบข้างก็กำลังตื่นเต้นส่งเสียงโห่ร้องกันใหญ่ ไม่เพียงแต่ท่านมิโคโตะ
แม้แต่ท่าโชคุโฮก็ยังปราฏตัวออกมา
ภาพนี้ยังกับแฟนๆได้เจอดาราที่ตัวเองชอบยังไงยังงั้น มีทั้งเสียงร้องและตบมือมา
อย่างจัดเต็ม!
“สวยมากเลย!!” อุยฮารุกับซาเต็นมองโชคุโฮด้วยแววตาที่แตกต่างกัน คนหนึ่งก็
อิจฉาในพลังของอีกฝ่าย อีกคนก็ชื่นชมออร่าคุณหนูของเธอ
ถ้าคนอื่นกำลังอยู่ในอารมณ์ตื่นเต้นและชื่นชมอยู่ล่ะก็ มิโคโตะก็อยู่ในอารมณ์ไม่ดี
มาก “ทำไมเธอถึงมาที่นี่!”
โชคุโฮหัวเราะอย่างอ่อนหวาน ก่อนที่จะเดินมาข้างตัววู่หยานแล้วถายใต้สายตา
ช็อคของผู้คน เธฮก็กอดแขนเขาแล้วพูดด้วยความรักว่า “แน่นอนอยู่แล้วว่าต้อง
มาหา หยานจัง ของฉัน……”
มิโคโตะกัดฟันกรอดทันที เมื่อวู่หยานแอบเห็นเธอมองมาที่เขาด้วยแววตาส่อ
ประกายอันตราย เขาก็รู้สึกหนาวสันหลังทันที
หลังจากจบงาน ฉันต้องการคำอธิบาย……..
ฮินางิคุมองมาที่เขาด้วยแววตาที่สื่อความหมายนี้ วู่หยานทำได้แค่พยักหน้ารับ
อย่างจนปัญญา แล้วหันไปมองอิคารอสที่มีท่าทีอยากจะพูดอะไรแต่ก็ยังลังเล เขา
ส่ายหน้าให้เธอ ทำให้อิคารอสกลับมาเป็นเหมือนเดิม
วู่หยานเงยหน้ามองฟ้าแล้วถอนหายใจ ต่อให้ใช้เท้าคิดเขาก็เดาได้ว่าหลังจากนี้
ต้องเจอกับอะไร……..
“นี่เธอกำลังหาเรื่องฉัน?” หน้าผากมิโคโตะมีประกายไฟฟ้าปรากฏออกมา มองโช
คุโฮแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ทว่าโชคุโฮกลับยิ้มอย่างไม่แยแส
“คุณ มิซากะ พูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะ ฉันเป็นคนเชิญหหยานจัง ดังนั้นมันก็แน่นอน
อยู่แล้วว่าฉันต้องมาทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี ฉันไม่ได้มาหาเรื่องอะไรเลยนะ ~~~”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ผีที่ไหนมันจะเชื่อกัน?……
วู่หยานแอบตบมุขในใจ ก่อนจะรู้สึกจนปัญญากับไฟที่ตอนนี้มันได้เริ่มไหม้เขาแล้ว
นั้นไงล่ะ เมื่อมิโคโตะได้ยินเธอก็หันไปหาวู่หยานทันที แล้วพูดด้วยอบอุ่นว่า
“หยาน นายมาที่นี่เพราะเธอเชิญงั้นเหรอ?”
“นี่อย่าบอกนะว่าเธอเชื่อที่อีกฝ่ายพูดด้วย? เธอ…โง่ขนาดนั้นเลย??”วู่หยานกุมหัว
สื่อให้อีกฝ่ายเห็นว่าตัวเองปวดหัว นี่ทำให้มิโคโตะหน้าแดงด้วยความอายที่ตัวเธอ
ดันหลงไปเชื่อคำพูดโชคุโฮ……
“หยานจัง ฉันมั่นใจนะว่าฉันส่งบัตรเชิญให้เธอแล้วน่ะ!” โชคุโฮแกล้งทำเป็นโกรธ
ขณะที่กำลังกอดแขนเขา มองดูสีหน้าอันมีเสน่ห์ของโชคุโฮที่พวกเธอไม่เคยเห็นมา
ก่อน สาวๆโทคิวะไดอ้าปากค้าง
ณ ตอนนี้มิโคโตะได้เมินคำพูดก่อนหน้านี้ของโชคุโฮแล้ว ในหัวเธอมีเพียงเรื่อง
เดียวคือ “คุณ โชคุโฮ มิซากิ หยานได้พูดไปแล้วนะว่าเขาไม่ได้มาเพราะคำเชิญ
ของเธอ แล้วก็เธอช่วย ปะ…ปล่อย….”
ทันใดนั้นมิโคโตะก็มีสีหน้าลังเล เธอกัดฟันแล้วหลับตาลง ก่อนจะพูดออกมาด้วยสี
หน้าโกรธๆ “เธอช่วยปล่อยตัวแฟนของฉันได้มั้ย?”