ตอนที่ 482 ผมก็คือเจ้าของร้าน!
ประเทศอังกฤษคือถิ่นของเย่เฉิน คุณปู่ พ่อแม่ของเขาล้วแต่อาศัยอยู่ที่นี่ อิทธิพลและทรัพย์สินของตระกูลอยู่ที่นี่
ที่นี่เย่เฉินควรจะได้เรียกลมได้ลม เรียกฝนได้ฝนถึงจะถูก!
แต่เมื่อมาที่บาร์เหล้าของตนเอง เย่เฉินกลับโดนเรียกเป็นคนหลอกลวง แถมยังโดนบังคับให้ขอโทษคนอื่นอีก!
แล้วในตอนนี้ทันใดนั้นเองซูมู่ชิงก็ผุดลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
ซูมู่ชิงวางนาฬิกาผู้หญิงราคาแพงอันประเมินค่าไม่ได้ที่เดิมอยู่บนข้อแขนของหญิงสาวลงบนบาร์แล้วกล่าว
“ขอโทษด้วยนะ วันนี้ฉันควรจะเป็นคนเลี้ยงทุกคน แต่ฉันกลับไม่ได้ทำแบบที่พูด ฉันเอาเงินสดติดตัวมาไม่มาก! ถือว่านาฬิกานี้เป็นค่าเหล้าแล้วกัน ฉันทำให้พวกเธอผิดหวัง ฉันพูดเวอร์ไปเอง เธอจะหัวเราะเยาะฉันก็ได้แต่ฉันขอโทษพวกเธอด้วยนะ แต่ว่าฉันจะไม่ยอมให้พวกเธอบังคับสามีฉันขอโทษใคร! ที่รักคะ เราไปกันเถอะ!”
ซูมู่ชิงพูดพลางคว้าแขนสามีเพื่อจะออกจากร้าน
ปกติซูมู่ชิงอ่อนหวานบอบบาง แต่พอเจอเรื่องอะไรขึ้นมาก็เด็ดเดี่ยวใจแข็งตามฉบับผู้ดีเมืองหลวง
หล่อนรู้ว่าเย่เฉินเป็นคนรักในศักดิ์ศรี ไม่มีทางจะยอมไปขอโทษใคร
ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็ซาบซึ้งใจอย่างมาก
เขาเลยนึกถึงตอนที่อยู่กับหวังเจียเหยา ตอนเจอเจอหญิงสาวเปิดห้องกับฟางเชา ไม่ระวังทำอาหารของฟางเชาร่วง
ในสถานการณ์แบบนั้นหวังเจียเหยากลับสั่งให้เย่เฉินขอโทษฟางเชา!
แต่ท่าทีของซูมู่ชิงในตอนนี้ดูเหมือนพร้อมจะตัดขาดกับเพื่อนสนิทของตัวเอง ต่อให้หล่อนต้องมีเรื่องกับเพื่อนสนิทในมหาวิทยาลัยแต่ก็ไม่ยอมให้สามีของตนเองก้มหัวขอโทษใคร!
ทว่าเย่เฉินกลับไม่ออกจากร้าน
เขารั้งภรรยา “ที่รัก ที่นี่คือร้านของคุณ ไม่มีใครเยาะเย้ยคุณได้นะครับ ถ้าจะออกจากร้านคนที่ต้องอกจากที่นี่คือเพื่อนคุณ!”
ฟางชิงกล่าวอย่างไม่พอใจ “มาจนตอนนี้แล้วยังจะโกหกอีก!”
และในตอนนี้เองชายต่างชาติวัยกลางคนร่างกายอวบอ้วนก็เดินเข้ามา
เขาเห็นเย่เฉินกับซูมู่ชิงก็หยิบมือถืออกมาแล้วเทียบรูปภาพกับคนทั้งสอง แล้วค้อมตัวลง 90 องศา
“คุณเย่ คุณนายเย่ ยินดีต้อนรับบอสทั้งสองคนเข้าเยี่ยมกิจการนะครับ! ผมชื่อบ็อบเป็นดูแลบาร์ที่นี่”
เย่เฉินมองฝ่ายตรงข้าม “นายคือคนดูแลที่นี่ใช่ไหม?”
มิน่าสามีฟางชิงถึงไม่รู้จักตนเอง เขาไม่ใช่คนดูแลที่นี่ด้วยซ้ำไป เขาเป็นคนหลอกลวง!
ฟางชิงรีบย้อนถามบ็อบ“คุณพูดเหลวไหลอะไร? ร้านเหล้านี่เป็นของสามีฉัน! คุณเป็นคนดูแลอะไรมาจากไหน?”
บ็อบปรายตามองแมคโดนัลด์แล้วย้อนถาม “อ้อ? คุณผู้ชายท่านนี้แน่ใจไหมครับว่าร้านนี้เป็นของคุณ? ผมรับช่วงดูแลร้านนี้ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน เมื่อสองปีก่อนเพิ่งขายร้านให้เก๋อหลินกรุ๊ปของคุณและคุณนายเย่ บนกำแพงร้านยังแขวนรูปของผมกับเพื่อนๆ ตลอดห้าปีทีผ่านมา ผมยังสามารถเอาสัญญาเอามาให้พวกคุณดูเพื่อพิสูจน์ตัวเอง รบกวนขอดูหลักฐานที่จะขืนยันได้ว่าร้านนี้เป็นของคุณหน่อยได้ไหมครับ?”
แมคโดนัลด์เงียบไป และไม่พูดอะไรออกมาอีกพักใหญ่
ฟางชิงร้อนรนรบเร้าสามี “ที่รักคะ คุณรีบพูดสิคะ ว่าคุณซื้อร้านเหล้าร้านนี้แล้วใช่ไหมคะ?”
แมคโดนัลด์กล่าว “ที่รักครับ ขอโทษด้วยครับ เมื่อวานที่คุณสั่งให้ผมรีบซื้อบาร์แห่งนี้ ผมส่งผู้ช่วยมาถามซื้อแล้ว แต่ร้านที่นี่โดนซื้อโดยบริษัทใหญ่ พวกขาไม่ขายแค่ร้านเดียว ผมเองก็คิดว่าคุณแค่อยากจะเลี้ยงเหล้าเพื่อนเฉยๆ เองก็เลยจ่ายเงินซื้อน้องพนักงานที่นี่”
ความจริงก็เปิดเผยออกมา ที่แท้แล้วเมื่อวานฟางชิงก็เป็นคนสั่งให้สามีหล่อนมาซื้อบาร์เหล้าแห่งนี้หลังจากที่รู้ว่าซูมู่ชิงจะมาที่นี่!
เมื่อครู่ตอนที่ฟางชิงเดินเข้ามายังทำเป็นไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไร!
หลินเป้ยเป้ยจึงกล่าว “ฟางชิงเธอทำแบบนี้ออกจะเกินไปแล้วนะ บาร์เหล้านี่เป็นของซูมู่ชิงชัดๆ เธอไม่เชื่อทั้งๆ ที่ถามซื้อร้านเหล้าเธอยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มิตรภาพของเราแต่เธอกลับทำแบบนี้ใส่กัน ออกจะทำร้ายจิตใจซูมู่ชิงเกินไป!”
จางเหมิงเองก็ไม่ออกตัวแทนเพื่อนแต่อย่างใด “ฉันว่าแล้ว มู่ชิงเป็นคนขี้โม้ตั้งแต่เมื่อไร ถ้าหล่อนบอกว่าบาร์ทั้งอังกฤษเป็นของหล่อนนั่นแปลว่าต้องเป็นของหล่อนแน่ๆ”
สีหน้าฟางชิงไม่สู้ดีนัก คิดไม่ถึงว่าสามีจอมเบื๊อกของตนเองจะสารภาพทุกอย่างออกมาจนหมดเปลือก่อหน้าเพื่อนๆ ของหล่อนเสียด้วย
ฟางชิงไม่แก้ตัวอีก “มู่ชิงฉันเป็นเพื่อนกับเธอมาตั้งหลายปี ทำไมฉันถึงต้องดูถูกเธอด้วยล่ะ? ฉันแค่เป็นห่วงกลัวเธอโดนหลอก! ดังนั้นถึงได้ซื้อร้านเหล้าเพื่อจะให้เธอได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของสามีเธอ!”
เย่เฉินแค่นเสียงแล้วมองฟางชิง “ตอนนี้คุณเห็นแล้วล่ะสิ?”
ฟางชิงกล่าว“ช่วยอย่าโม้ที บาร์เหล้าร้านนี้ฉันเชื่อว่าอาจจะเกี่ยวกับนาย แต่ร้านเหล้าทั้งประเทศมีตั้งเยอะแยะ แค่ที่ลอนดอนที่เดียวไม่มีทางเป็นของนายทั้งหมดหรอก!”
เย่เฉินหัวเราะ “ผมล่ะชอบคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร พวกคนโลกแคบ ไปสิ ลองไปเปิดหูเปิดตา คืนนี้ผมจะให้คุณได้เห็น! แต่ว่าการกระทำงี่เง่าของคุณทำให้ภรรยาของผมต้องร้องไห้ ผมหงุดหงิดมาก ดังนั้นถ้าผมไม่ได้โม้ ผมอยากให้คุณขอโทษภรรยาของผมแล้วตบหน้าตัวเองด้วยเลยนะ!”
ตอนแรกที่เย่เฉินก็ยังชอบใบหน้าที่ถูกดูแลทะนุถนอมมาเป็นอย่างดีของฟางชิงอยู่หรอก
แต่ตอนนี้พอเขาเห็นใบหน้านี้ก็อยากให้วงหน้าสวยๆ มีรอยฝ่ามือแดงๆ ประทับบนใบหน้าสักหน่อย!
ฟางชิงโดนยั่วโมโหจึงไม่ลดละ “ได้สิ! ขอแค่นายไม่ได้โม้ ฉันจะตบหน้าตัวเองแล้วเรียกนายว่าพ่อด้วยเลย!”
เย่เฉินหัวเราะ“งั้นก็ตกลงตามนี้ หวังว่าคุณจะไม่บิดพลิ้วนะ”
พูดจบเย่เฉินก็โทรหาชิงหลง
“ชิงหลงฉันให้เวลานายสองชั่วโมง หลัจากสองชั่วโมงฉันต้องการให้ป้ายบนร้านเหล้าทั้งลอนดอนมีตัวอักษร MQ อยู่บนป้ายแล้วต้องแขวนรูปภรรยาฉันด้วยนะ”
ชิงหลงกล่าว “ไม่ต้องใช้เวลาสองชั่วโมงหรอกครับ แค่ชั่วโมงเดียวก็พอ”
เย่เฉินไว้ใจชิงหลงอย่างมาก
“ทุกท่านช่วยรอหนึ่งชั่วโมงคงได้ใช่ไหมครับ?” เย่เฉินถาม
หลินเป้ยเป้ยกล่าว “ไม่รังเกียจค่ะๆ เรายังดื่มเหล้าไม่เสร็จเลย”
จางเหมิงกล่าว “ใช่ค่ะ ฟางชิงเพิ่งเปิดเหล้าให้เราสี่ขวด นี่น่าจะถือว่าซูมู่ชิงเลี้ยงเราใช่ไหมล่ะ? ขอบคุณนะจ๊ะเพื่อนรัก !”
หลินเป้ยเป้ยหันมองบ็อบที่รับผิดชอบดูแลที่นี่ “คุณบ็อบต้องขอบคุณคุณด้วยนะคะ เราดื่มเหล้าราคาแพงของคุณไปตั้งสี่ขวด ฮ่าๆ”
บ็อบยังไม่รู้ว่าจางเหมิงเกี่ยวอะไรกับพวกเย่เฉินจึงหันมองเย่เฉินและซูมู่ชิงแล้วถาม “บอสครับ พวกหล่อนคือ…”
ซูมู่ชิงกล่าว “อ้อ เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยของฉันเองค่ะ ฉันอยากจะเลี้ยงพวกหล่อนที่นี่”
บ็อบกล่าว “เหล้าสี่ขวดนี้เป็นเหล้าที่แพงที่สุดในชั้นเหล้าแล้ว แต่ว่าไม่ใช่เหล้าที่แพงที่สุดในร้าน ในชั้นวางเหล้าด้านในผมซ่อน Paul Émile Rémy Marti เอาไว้ขวดหนึ่งด้วย เดี๋ยวผมจะเอาออกมาเปิดให้บอสและเพื่อนๆ ชิมนะครับ”
ซูมู่ชิงเกรงใจ “จะได้เหรอคะ?”
บ็อบกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณนายเย่ครับ เหล้าทั้งหมดที่นี่เป็นของคุณ คุณอยากดื่มเท่าไหร่ย่อมได้อยู่แล้ว!”