บทที่ 237
เย่เมิ่งเหยียนรีบพูดขึ้นว่า “ดี ดี”
จากนั้น หยางเฟิงพาเย่เมิ่งเหยียนมายังร้านอาหารร้านหนึ่ง มีชื่อเรียกว่าเหม่ยเหว้ยเซวียน
“คุณดูสิ ที่นี่แหละ”
หยางเฟิงพูดแน่นำว่า “เหม่ยเหว้ยเซวียน ร้านอาหารที่มีชื่อเสียงของจินหลิง ทำอาหารทานเล่นประจำท้องถิ่นโดยเฉพาะ”
เย่เมิ่งเหยียนถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ที่รัก คุณรู้จักจินหลิงดีขนาดนี้ได้อย่างไร? หรือว่าเมื่อก่อนคุณเคยมาที่นี่?”
หยางเฟิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่รัก ผมหายสาบสูญไปห้าปี เคยไปยังสถานที่มากมาย สามารถพูดได้ว่า ทั่วทั้งประเทศต้าเซี่ย ไม่มีสถานที่ใดที่ผมไม่เคยไป”
เย่เมิ่งเหยียนกลอกตามองบน พร้อมพูดขึ้นว่า “ขี้โม้ ประเทศต้าเซี่ยกว้างใหญ่ขนาดนี้ คุณจะไปทั่วได้อย่างไร? คุณนึกว่าคุณเป็นแม่ทัพเทพมรณะ ที่กำลังปกป้องต้าเซี่ย มีกองกำลังกระจายทั่วประเทศหรือ”
เย่เมิ่งเหยียนไม่เชื่อ หยางเฟิงทำได้เพียงยิ้มอย่างจนใจ
ในฐานะที่เป็นเทพสงครามอันดับหนึ่งของประเทศต้าเซี่ย
ทั่วทั้งต้าเซี่ย ล้วนเต็มไปด้วยร่องรอยของหยางเฟิง
เพียงแต่เมื่อพูดออกมา ในสายตาคนอื่นถือเป็นเรื่องขาดไม่ถึงเท่านั้นเอง
เย่เมิ่งเหยียนไม่เชื่อ หยางเฟิงก็ไม่อธิบายอะไร
จากนั้น ทั้งสองคนเดินเข้าไปในเหม่ยเหว้ยเซวียน
ภายในเหม่ยเหว้ยเซวียนมีคนเยอะมาก ที่นั่งเต็มไปหมด
เย่เมิ่งเหยียนขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่รัก คนเยอะขนาดนี้ ไม่รู้ว่าพวกเราจะยังมีที่นั่งไหม?”
“ทั้งสองท่าน ขอเชิญด้านใน”
เวลานี้ พนักงานคนหนึ่งเดินมาหา พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
หยางเฟิงถามขึ้นว่า “ไม่รู้ว่าที่นี่ยังมีห้องส่วนตัวไหม?”
พนักงานพูดขึ้นว่า “ทั้งสองท่านมาได้จังหวะพอดี พวกเรายังมีห้องส่วนตัวว่างหนึ่งห้อง”
“งั้นดีมากเลย”
ได้ยินว่ายังมีห้องส่วนตัวว่างหนึ่งห้อง เย่เมิ่งเหยียนดีใจอย่างที่สุด
จากนั้น ภายใต้การนำเดินพาไปของพนักงาน ทั้งสองคนมาถึงห้องส่วนตัวชั้นสอง
พนักงานถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่าทั้งสองท่านจะทานอะไรบ้าง?”
หยางเฟิงหยิบเอารายการอาหารมาดู แล้วพูดขึ้นว่า “เอาเมนูแนะนำทั้งหมดของพวกคุณมาอย่างละชุด”
“ได้ครับคุณลูกค้า”
พนักงานเดินออกไป
รอเมื่อเขาออกไปแล้ว เย่เมิ่งเหยียนถามขึ้นว่า “ที่รัก คุณสั่งเยอะขนาด พวกเราสองคนจะทานหมดไหม?”
หยางเฟิงพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มรักใคร่ว่า “ภรรยาของผมจะทานอะไร จะต้องได้ทานที่อร่อยที่สุด ครบถ้วนที่สุด ทานไม่หมด เราก็ห่อกลับไป”
หลังจากสักพัก
อาหารเลิศรสแต่ล่ะอย่างถูกยกมาเสิร์ฟ
ได้กลิ่นหอมของอาหารเลิศรส เย่เมิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะขยับนิ้วชี้
เห็นแบบนี้ หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ที่รัก ยังจะรออะไร? รีบกินเถอะ”
ได้ยินแบบนี้ เย่เมิ่งเหยียนที่อดทนไม่ไหวแต่แรกแล้ว รีบลงมือลิ้มลองทันที
“อร่อย อร่อยมากจริงๆ”
“ที่รัก อาหารที่นี่ อร่อยมากๆเลย”
เย่เมิ่งเหยียนในตอนนี้ กลายเปลี่ยนเป็นคนที่กินขึ้นมาคนหนึ่ง
กินไปด้วย พูดไปด้วย
เห็นภาพแบบนี้ หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะขำ
อยู่ในบริษัท เย่เมิ่งเหยียนเป็นประธานหญิงที่เย็นชาคนหนึ่ง
ใครจะไปรู้ว่า ลับหลังแล้วจะมีมุมที่น่ารักแบบนี้?
“คุณชายจ้าว เข้าไปไม่ได้ ข้างในมีแขกแล้ว”
ในเวลานี้
ด้านนอกห้องส่วนตัวมีเสียงพนักงานร้องขออย่างน่าสงสารดังขึ้น
“ไสหัวไป ผมอยากจะดูสิ ไอ้คนไหน กล้าแย่งห้องส่วนตัวของผม”
เสียงอวดดีของคนคนหนึ่งดังขึ้น
จากนั้น
ปัง
เสียงดังกระหึ่มดังขึ้น
ประตูห้องส่วนตัวถูกถีบจนเปิดออก
เย่เมิ่งเหยียนเพิ่งคีบลูกชิ้นอันหนึ่งขึ้นมา ตกใจจนหล่นลงพื้น แล้วทำให้เสื้อผ้าเปื้อนอย่างไม่ทันระวัง
“ที่รัก คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หยางเฟิงรีบเดินมาหา เอากระดาษเช็ดชู่ช่วยเช็ดบนเสื้อผ้าเย่เมิ่งเหยียน
เย่เมิ่งเหยียนส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่รัก ฉันไม่เป็นไร”
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้น สีหน้าเยือกเย็น
ไอ้สารเลวคนไหน กล้ารบกวนเวลาที่ตนเองทานข้าวกับภรรยาหรือ? ไม่สมควรให้อภัย
ตอนนี้เวลานี้
ชายหนุ่มวัยรุ่นสวมชุดสูทแบรนด์ดังคนหนึ่ง เดินเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดหลายคน
พนักงานแสดงสีหน้าตกตะลึง ห้ามชายหนุ่มวัยรุ่น พร้อมพูดถึงว่า “พวกคุณเข้าไปไม่ได้…..”
บทที่ 236
บทที่ 238