บทที่ 238
ปัง
ไม่รอให้พนักงานพูดเสร็จ ชายหนุ่มตบใบหน้าเธออย่างแรงหนึ่งที
“คนต่ำต้อย อย่างคุณหรือคิดจะมาขวางทางผม
พนักงานที่ถูกตบ สีหน้าน่าสงสาร ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาทันที
หยางเฟิงลุกขึ้นมา เดินตรงไป
พนักงานมองดูหยางเฟิง พร้อมพูดขึ้นอย่างเกรงใจว่า “ขออภัยท่านทั้งสองคน….ดิฉัน….”
หยางเฟิงโบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว คุณออกไปเถอะ”
ได้ยินแบบนี้ พนักงานรู้สึกโล่งอกรีบออกไปทันที
หลังจากพนักงานออกไปแล้ว
ชายหนุ่มวัยรุ่นมองดูหยางเฟิงอย่างอยู่สูง พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณหรือที่แย่งห้องส่วนตัวของผม? รีบไสหัวไป อย่ารบกวนผมทานข้าว”
หยางเฟิงพูดขึ้นด้วยสายตาเย็นชาว่า “แย่งที่นั่งของคุณ? คุณรู้จักคำว่ามาก่อนได้ก่อนไหม? ผมทานข้าวกับภรรยาของผม คุณบุกเข้ามากะทันหัน ทำให้เสื้อผ้าภรรยาผมเปื้อน หมายความว่ายังไง?”
“เชอะ”
ชายหนุ่มวัยรุ่นพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่แยแสว่า “ไอ้น้อง กล้าพูดกับผมแบบนี้ คุณไม่รู้ว่าผมเป็นใครหรือ? ผมเป็นคุณชายตระกูลจ้าว จ้าวช่าวหลง
หยางเฟิงขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ตระกูลจ้าว? ตระกูลจ้าวหนึ่งในหกตระกูลใหญ่ในจินหลิง?”
จ้าวช่าวหลงพูดขึ้นด้วยสีหน้าได้ใจว่า “ไอ้น้อง เป็นยังไง คุณกลัวแล้วละสิ?”
ในจินหลิง เพียงพูดถึงตระกูลจ้าว ก็ไม่มีใครไม่เกรงกลัว
เพราะงานประลองบู๊ ช่วงนี้จ้าวช่าวหลงถูกกักบริเวณอยู่ในบ้าน เพื่อเขาจะได้ไม่ออกมาก่อเรื่อง
แล้วนี่ งานประลองบู๊เสร็จสิ้นแล้ว จ้าวช่าวหลงก็อยากที่จะออกมาเต็มที
หยางเฟิงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันว่า “หวาดกลัว? คุณรบกวนผมกับภรรยาทานข้าว ตอนนี้คุกเข่าก้มหัวขอโทษ ผมสามารถให้อภัยคุณได้”
ตระกูลจ้าว?
คู่ควรที่ตนเองจะต้องหวาดกลัวด้วยหรือ?
ตนเองยังไม่ไปตระกูลจ้าว
คนของตระกูลจ้าว มาหาถึงที่ด้วยตนเองแล้ว
ได้ยินหยางเฟิงพูดว่าให้ตนเองก้มหัวขอโทษ
สีหน้าจ้าวช่าวหลง อึมครึมลงทันที
ในจินหลิง
ในสังคมที่เต็มไปด้วยความปรารถนาทางวัตถุนี้
ไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขา
ในฐานะที่เป็นอันดับหนึ่งในหกตระกูลใหญ่ คุณชายของตระกูลจ้าว
โดยปกติจ้าวช่าวหลง มักจะกระทำแต่เรื่องเสื่อมเสีย
ตอนนี้ไอ้คนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ต้องการให้ตนเองก้มหัวขอโทษ ดนหาที่ตายหรือ?
ทันใดนั้น จ้าวช่าวหลงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ไอ้น้อง คุณช่างกล้าดี เดิมผมแค่อยากสั่งสอนคุณ แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมจะหักขาทั้งคู่ของคุณ ให้คุณคลานอยู่บนพื้นเหมือนอย่างสุนัข”
หยางเฟิงพูดขึ้นอย่างไม่แยแสว่า “หักขาทั้งคู่ของผม ต้องดูว่าคุณมีความสามารถนี้ไหม”
“คนหาที่ตาย”
จ้าวช่าวหลงถูกหยางเฟิง ทำให้โกรธจัดอย่างสุดขีดแล้ว
ในฐานะที่เป็นคุณชายตระกูลจ้าว ตนเองเดินไปถึงไหน ไม่มีใครไม่ให้ความเคารพนับถือเขา
ไอ้น้องที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ยั่วยุตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า สมควรตายจริงๆ
ไม่สั่งสอนเขาสักรอบ ต่อไปตนเองจะอยู่ในจินหลิงต่อไปยังไง?
คิดได้เช่นนี้
ดวงตาทั้งคู่ของจ้าวช่าวหลง เผยให้เห็นถึงความอาฆาต
เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “บอดี้การ์ด หักขาทั้งคู่ของเขา แล้วโยนไอ้นี่ออกไป”
“ครับ”
เมื่อมีคำสั่ง
บอดี้การ์ดตระกูลจ้าวหลายคน ทําตัวเหมือนสุนัขป่าโอบล้อมหยางเฟิงไว้
กับภัยคุกคามเหล่านี้ หยางเฟิงไม่หวาดกลัวเลย
เขาเพียงแค่อยากหัวเราะ
ทำไม มักจะมีคนมากมายขนาดนั้นอยากมาดนหาที่ตาย?
ส่วนเย่เมิ่งเหยียน ก็เพียงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่มีความเป็นกังวลเลย
แค่คนโอ้อวดโง่เขลาคนหนึ่ง ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสามีตน
สามีสู้ๆ สามีเก่งที่สุด
ทันใดนั้น เย่เมิ่งเหยียนกลับอยากเห็นหยางเฟิงลงมืออย่างอดทนไม่ไหว
ฆ่า
เสียงคำสั่งดังขึ้น บอดี้การ์ดตระกูลจ้าวหลายคนกระโจนพุ่งมา
ปัง
ปัง
ปัง
เสียงดังกระหึ่มหลายครั้ง
เพียงครู่เดียว บอดี้การ์ดตระกูลจ้าวก็ถูกต่อยตีจนนอนกองบนพื้นทั้งหมด
“นี่…..”
เห็นแบบนี้ จ้าวช่าวหลงเบิกตาโต สีหน้าแสดงท่าทีอย่างไม่อยากเชื่อ
บทที่ 237
บทที่ 239