คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 460
หลังจากถูกสะกดด้วยมนต์อันวิจิตรของอาคารอันงดงาม แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความปลาบปลื้ม “พ่อทูนหัว นี่มันคือคฤหาสน์ของตระกูลคาร์เตอร์เหรอ? มันใหญ่มาก มันมโห-”
ก่อนที่เขาจะกล่าวจบ เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบรวดร้าวในทรวงหน้าอก เขากระอักเลือดออกมามากขึ้น และสายตาของเขาก็มืดดับลงขณะที่เขาหมดสติไปในทันที
แม่ชีแห่งโชคชะตาโจมตีเขาด้วยพละกำลังทั้งหมดของเธอ โชคดีที่แดร์ริลสวมเกราะไหมสวรรค์ ถึงอย่างนั้น หลอดเลือดแดงและเส้นลมปราณของเขาก็แตกสลาย รวมทั้งอวัยวะภายในของเขาด้วย แดร์ริลใช้พลังทั้งหมดของเขาเพื่อตื่นตัวระหว่างทางที่นี่ แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขามาถึงแล้ว เขาก็ไม่สามารถฝืนทนได้อีกต่อไป
“แดร์ริล!” โซรันร้องเรียกออกมาด้วยความตื่นตระหนกกับแดร์ริลที่อยู่ในอ้อมแขน เขาเร่งรีบไปที่ห้องโถงใหญ่
คฤหาสน์คาร์เตอร์แบ่งออกเป็นตำหนักชั้นในและตำหนักชั้นนอก ตำหนักชั้นนอกใช้สำหรับต้อนรับแขก ส่วนชั้นในเป็นที่ของตระกูลผู้บ่มเพาะ ห้ามบุคคลภายนอกเข้า แม้แต่แขกผู้มีเกียรติสูงสุดก็เข้าไปในพื้นที่นี้ไม่ได้ ถ้าไม่ได้รับเชิญจากโซรัน
โซรันอุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องตำหนักชั้นในและตะโกนใส่ประตู “เร็วเข้า รีบไป ไปตามมิสเตอร์ เจคอบ!”
คนที่อยู่นอกประตูตอบสนองทันทีและจากไปอย่างเร่งรีบ ไม่นานหลังจากนั้น ชายชราคนหนึ่งก็รีบเดินมาพร้อมกับกล่องยาที่เต็มไปด้วยโอสถ ชายชราคนนี้คือฟิลิปส์ เจคอบ อภินิหารผู้เยียวยา เป็นที่รู้จักกันดีในเมืองมิดและเป็นเพื่อนรักของโซรัน
หลังจากตรวจวัดชีพจรของแดร์ริลแล้ว ฟิลิปส์ก็เงียบไปครู่หนึ่งด้วยสีหน้าจริงจังเคร่งเครียด
โซรันกังวลและตื่นตระหนกขณะถาม “เจคอบ ลูกทูนหัวของฉันเป็นยังไงบ้าง”
ฟิลิปส์ยิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวช้า ๆ “ฉันช่วยชีวิตหนุ่มน้อยคนนี้ไว้ แต่หลอดเลือดแดงเส้นลมปราณของเขาขาด ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถบ่มเพาะวิชาได้อีก” เขานิ่งไปสักพักก่อนจะกล่าวต่อด้วยความรู้สึกผิด “ฉันพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว”
โซรัน ตกตะลึงอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะถามอย่างกังวลใจ “เจคอบ ถ้าฉันใช้กำลังภายในร่วมกับการรักษาของนานล่ะ นายจะรักษาหลอดเลือดแดงของเขาได้ไหม?”
‘ถ้าเขาไม่สามารถบ่มเพาะวิชาในฐานะผู้บ่มเพาะได้ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไป’ โซรันคิดกับตัวเอง ถ้าเขาสามารถช่วยแดร์ริลได้ เขาก็จะไม่ถือสาที่จะสละกำลังภายในบางส่วนของเขาไป
ฟิลิปส์ส่ายหัว “นายไร้เดียงสาเกินไป กำลังภายในจะไปรักษาหลอดเลือดได้ยังไง? สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือให้เขาฟื้นตัว อย่ามัวแต่คิดที่จะบ่มเพาะวิชา” ฟิลิปส์ประสานกำปั้นเป็นกิริยาและจากไป
โซรันมองแดร์ริลในอาการวิกฤตและถอนหายใจก่อนจะออกจากห้อง
แดร์ริลรู้สึกราวกับว่าเขามีความฝันที่ยาวนานมาก เขาเห็นใครบางคนกำลังไล่ล่าเขาในความฝันและพยายามจะฆ่าเขาขณะเขาเอาแต่วิ่งและวิ่งต่อไป
ในที่สุด แดร์ริลก็ตะโกนร้องลั่นออกมา และลุกขึ้นนั่งตัวตรงด้วยความตกใจ เหงื่อแตกหยดไหลย้อยออกมา
วินาทีที่เขามองไปรอบ ๆ ตัว เขาก็ตกตะลึงเกินคำบรรยาย เขาอยู่ในห้องที่ตกแต่งอย่างวิจิตรด้วยเก้าอี้โบราณ โต๊ะ เตียงและตู้ แถมยังมีภาพวาดภูมิทัศน์โบราณแขวนอยู่บนผนังอีกด้วย
‘ฉันอยู่ที่ไหน? ฉันตายและขึ้นสวรรค์งั้นเหรอ? ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้” แดร์ริลครุ่นคิดก่อนจะหวนคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริงและตบหน้าผากของเขา เขาลืมไปชั่วขณะหนึ่งว่าโซรันได้ช่วยชีวิตเขาไว้ และที่นี่คงเป็นคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์
หลังจากพึมพำกับตัวเอง เขาก็ค่อย ๆ ลุกจากเตียงพร้อมกับขบเคี้ยวฟันแน่น หลอดเลือดแดงของเขาขาดสลาย แม้ว่ามันจะไม่เจ็บอีกต่อไป แต่ร่างกายของเขาก็ยังคงอ่อนแอมาก
ในระหว่างนั้น เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะพร้อมกับเสียงน้ำกระเซ็นมาจากข้างนอก
‘ใครกัน อาบน้ำอยู่ข้างนอก? เสียงของพวกเธอช่างไพเราะเพราะพริ้งเหลือเกิน เธอต้องเป็นผู้หญิงที่สวยงามมากแน่ ๆ” เขาคิด
แดร์ริลนั้นเคลิบเคลิ้มและเดินออกจากประตูไปโดยไม่ลังเล
หลังจากเดินผ่านป่าไผ่ เขาก็เห็นสระน้ำใส ตามที่คาดไว้ เรือนร่างสง่างามของสองสาวกำลังเล่นกันอยู่ในสระน้ำ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นใบหน้าของผู้หญิงสองคนในสระน้ำ เขาก็ตกตะลึงงัน