ตอนที่ 350 ถ้าต้องเลือก ก็ต้องเป็นเธอแน่นอน (7)
อันซย่าซย่าลำบากใจ เนื่องจากคำถามนี้ไม่ว่าจะตอบอย่างไรก็ทำให้คนเคืองเอาได้! o (╯□╰) o
เธอครุ่นคิดเป็นพัลวันจนลืมร้องไห้ไปแล้ว สายตามองเซิ่งอี่เจ๋อกับอันอี้เป่ยสลับกันไปมา ทันใดนั้นก็ตอบอย่างฉับไว “พี่ เพราะพี่เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดและเก่งที่สุดในโลก! ฉันรักพี่นะ จุ๊บจุ๊บ!”
พอได้ยินดังนั้นอันอี้เป่ยก็หรี่ตาลง “อ้อ? ประจบประแจงน่ะสิ ไม่มีประโยชน์หรอก! วันนี้เธอต้องให้คำตอบฉัน!”
อันซย่าซย่าหัวเสีย แม้แต่วิธีนี้ก็ใช้ไม่ได้ผล ตอนนี้จะทำยังไงดี?
มีเสียงหัวเราะเบาๆ อยู่ภายในห้อง เซิ่งอี่เจ๋อตอบแทนเธอ “ในใจอันซย่าซย่า เธอวางคนในครอบครัวไว้ในตำแหน่งที่สำคัญที่สุดตลอดมา”
คำตอบอันชาญฉลาดเช่นนี้ทำให้อันอี้เป่ยพึงพอใจโดยที่ตัวเองไม่ต้องลำบากใจ
อันซย่าซย่าอยากชมเชยไหวพริบเซิ่งอี่เจ๋อเสียหน่อย!
อันอี้เป่ยพูดอย่างเย็นชา “ฮึ ฉันคุยกับน้องสาวฉัน นายพูดสอดทำไม?”
อันซย่าซย่าเหงื่อตก นั่นไงปัญหามาแล้ว
พี่ชายกำลังหึงแฟน จะทำอย่างไรดี?! ออนไลน์ ด่วน!
อันซย่าซย่าดึงชุดผู้ป่วยของอันอี้เป่ยพร้อมกับพูดเบาๆ “พี่…”
แต่ไหนแต่ไรมาอันอี้เป่ยทั้งรักและตามใจเธออยู่เสมอ เขาร้องฮึพลางเชิดคางขึ้นอย่างหยิ่งๆ “ในเมื่อเธอพูดเองว่าจะกลับบ้าน วันอื่นหรือจะสู้วันนี้ เธอย้ายกลับบ้านเสียตั้งแต่วันนี้เถอะ!”
อันซย่าซย่าที่อยู่เฉยๆ ก็ซวย “…”
“แล้วอีกอย่างเธอเป็นเด็กผู้หญิง ไปบ้านแฟนบ่อยๆ ก็จะดูไม่ดีเอาได้ เพราะฉะนั้นก็ให้เซิ่งอี่เจ๋อช่วยเก็บของมาให้เธอแล้วกัน ส่วนเธอก็นั่งรถพ่อกลับบ้านไป เฮ้ ใครคนนั้นน่ะ นายว่าไง?” อันอี้เป่ยเหล่ตาไปทางเซิ่งอี่เจ๋อ
เซิ่งอี่เจ๋อรู้ว่าเขาหงุดหงิดตัวเองจึงแค่ยิ้มบางๆ และพยักหน้าตอบรับโดยไม่ต่อล้อต่อเถียง
พอปลอบโยนพี่ชายเสร็จ อันซย่าซย่าก็ออกไปเดินเล่นที่สวนเล็กๆ ของโรงพยาบาลกับเซิ่งอี่เจ๋อ
เธอมองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก “อันที่จริงพี่ชายฉัน เขาเป็นคนดีมาก…ฉัน…” เธออยากขอโทษเซิ่งอี่เจ๋อแต่ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
“อืม ฉันเข้าใจ เขาเป็นพี่ชายที่ดีและรักเธอมาก ฉันไม่ได้โทษเขา” เขาลูบศีรษะเล็กๆ ของอันซย่าซย่า “เธอวางใจได้ แฟนของเธอไม่ใช่คนจิตใจคับแคบ”
พรึ่บ—-
อันซย่าซย่าอยากหัวเราะ
สำหรับครอบครัวเธอ เขารักเธอและรวมไปถึงคนในครอบครัวของเธอด้วย เขาไม่สนใจเรื่องหยุมหยิมพวกนี้เลย
พ่อดอกท้อของเธอ…ทำไมเขาช่างใจกว้างอะไรเช่นนี้!
ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างหวานชื่นได้สักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังกังวาลราวกับเสียงกระดิ่งเงินดังมาจากข้างหลัง “พี่อาเจ๋อ! คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงนี้ การเรียกชื่อแบบนี้ อันซย่าซย่าก็รู้สึกขยะแขยงเหมือนกินแมลงวันเข้าไป
เซิ่งอี่เจ๋อเองก็ขมวดคิ้วเช่นกัน พอหันกลับไปก็พูดออกมาด้วยความประหลาดใจ “ซ่งซ่ง?”
ซ่งชิงเฉินสวมชุดโรงพยาบาลลายทางสีฟ้าด้วยหน้าตาที่ซีดเซียวและดูอ่อนแอ มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่สดใสกินใจ
ดูเหมือนว่าเธอจะเพิกเฉยอันซย่าซย่าไปโดยอัตโนมัติ เธอวิ่งเข้ามากอดแขนเซิ่งอี่เจ๋อด้วยความสนิทสนมและพูดจาออดอ้อนเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ “พี่อาเจ๋อ คุณมาเยี่ยมฉันเหรอคะ? ฉันดีใจจังเลย! พี่อาเจ๋อ ฉันไม่สบายมาหลายวันแล้ว…นอกจากพ่อก็ไม่มีใครมาเยี่ยมฉันสักคน…”
ได้ยินมาว่าหลังจากที่เธอกลับไปยังบ้านตระกูลซ่งแล้ว นอกจากคุณพ่อซ่งก็ไม่มีใครยินดีต้อนรับเธอ ชีวิตของเธอจึงไม่ค่อยสู้ดีนัก
เซิ่งอี่เจ๋อแกะแขนตัวเองออกมาเงียบๆ เพื่อไม่ให้ซ่งชิงเฉินคิดไปไกล “ฉันไม่รู้ว่าเธอป่วย ฉันมาที่นี่เพื่อเยี่ยมพี่ชายซย่าซย่าน่ะ”
“แบบนี้นี่เอง…” ซ่งชิงเฉินก้มหน้าพลางใช้ปลายเท้าเตะก้อนหินอย่างน่าสงสาร
แต่มุมปากเธอกลับยกสูงขึ้น
ตอนที่ 351 ถ้าต้องเลือก ก็ต้องเป็นเธอแน่นอน (8)
อันซย่าซย่าทำเสียงกระแอมไอเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศอันน่าอึดอัด เธอถามพอเป็นมารยาท “เธอไม่สบายตรงไหนเหรอ?”
ซ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองและยิ้มให้เธออย่างสุภาพ “เปล่า…แค่มาทำกายภาพบำบัดอาการป่วยจากเหตุการณ์ตกน้ำเมื่อหลายปีก่อนน่ะ…ซย่าซย่าเธอคงไม่เข้าใจแน่ๆ”
รอยยิ้มของเธอดูอ่อนแอมาก
เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้วลึก “ซ่งซ่ง เธอป่วยแล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ?”
สายลมอันบางเบาและแสงแดดอุ่นๆ ทั้งสองยืนหันหน้าเข้าหากัน ช่างเป็นภาพที่สวยงามราวกับฉากในละครซีรีย์เกาหลี
อันซย่าซย่าที่อยู่ด้านข้างยิ้มมุมปากด้วยความขมขื่น
เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นแฟนตัวจริง แต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอกลับรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก
เมื่อครึ่งปีเทียบกับสิบสองปีมันคงเป็นความรู้สึกแบบนี้สินะ?
“ฉันไม่อยากให้พี่อาเจ๋อต้องกังวลนี่นา” ซ่งชิงเฉินยิ้มกว้าง จากนั้นก็เขย่งปลายเท้าและโบกมือขึ้นเล็กน้อย “แด๊ดดี้ หนูอยู่นี่!”
เมื่อได้ยินคำเรียกขานนี้ ขาของอันซย่าซย่าก็กลับมาอ่อนระทวยอีกครั้งและเพลงประกอบรายการวาไรตี้ก็ดังขึ้นมาในหัว
“ปาปี๊ ปาปี๊ พวกเราจะไปที่ไหนกันน๊าาา…”
ตอนที่ซ่งชิงเฉินเรียก “แด๊ดดี้” ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน อันซย่าซย่าที่ฟังอยู่ก็ทำตัวไม่ถูก
ไม่ไกลมากนักมีชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำ รองเท้าหนังมันขลับ หน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ
“ซ่งซ่ง วิ่งซนอีกแล้วนะ…” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน มาตรฐานภาษาจีนกลางก็คล้ายกับผู้ประกาศข่าวในรายการข่าวที่ออกอากาศ
เมื่อเห็นผู้มาเยือน เซิ่งอี่เจ๋อก็พยักหน้าทักทาย “คุณอาซ่ง”
คุณพ่อซ่งหันกลับไปยิ้มให้เซิ่งอี่เจ๋อ ริ้วรอยตื้นๆ ที่หางตายิ่งขับเน้นเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของชายวัยกลางคน
“ท่านนี้คือคุณซ่งแห่งอวี้เฉิงคอมเมอร์เชียลที่มีชื่อเสียง ตระกูลซ่งเข้ามามีส่วนร่วมในธุรกิจด้านการเงิน อสังหาริมทรัพย์ อินเทอร์เน็ต โลจิสติกส์…และที่รู้จักกันดีในนามธนาคารตี้กวง…” เซิ่งอี่เจ๋อลดเสียงลงเพื่อแนะนำอันซย่าซย่าคร่าวๆ
อันซย่าซย่ากล่าวทักทาย “สวัสดีค่ะคุณอา”
เธอเงยหน้าขึ้นลอบมองผู้เป็นตำนานธุรกิจท่านนี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองเธออยู่
เพียงแต่แววตาของคุณซ่งท่านนี้เต็มไปด้วยความตกตะลึง ดีใจ และประหลาดใจ…
เขาจ้องหน้าอันซย่าซย่าโดยไม่พูดอะไรอยู่เป็นเวลานาน ในขณะที่มองก็มีไอน้ำลอยขึ้นมานัยน์ตา
อันซย่าซย่างุงงง อะไรกัน? หรือว่าเธอขี้เหร่เกินไปจึงทำให้คุณซ่งตกใจจนร้องไห้?
“แด๊ดดี้ เป็นอะไรไปคะ!” ซ่งชิงเฉินกอดแขนเขาอย่างออดอ้อน
เนื่องด้วยคุณซ่งเป็นคนที่พบเห็นโลกมามาก เขาจึงปรับลมหายใจและค่อยๆ สงบอารมณ์ลง
“อี่เจ๋อ สาวน้อยคนนี้…คือแฟนเธอใช่ไหม?” คุณซ่งถามอย่างสุภาพเหมือนสุภาพบุรุษชาวอังกฤษในภาพยนตร์เรื่องเก่าๆ
เซิ่งอี่เจ๋อไม่ได้ปิดบัง เขาพยักหน้า “ครับ นี่คือซย่าซย่า ซย่าซย่า นี่คือคุณอาซ่ง คุณพ่อของซ่งชิงเฉิน”
อันซย่าซย่ายิ้มให้เขา นึกไม่ถึงเลยว่าคุณซ่งจะมองด้วยความตกตะลึง
ตอนนี้แม้แต่เซิ่งอี่เจ๋อก็ตระหนักได้ถึงความผิดปกติ คิ้วของเขาบิดเบี้ยวเล็กน้อย
อันซย่าซย่าพึมพำในใจ : โอ้มายก๊อด! คุณซ่งคนนี้คงไม่ได้มีรสนิยมกินเด็กหรอกนะ! เธอคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้มีเสน่ห์มากมายอะไรขนาดนั้นเสียหน่อย เอาแต่จ้องเธออยู่ได้! น่าอายชะมัด!
“โทษที…ฉันแค่รู้สึกว่าซย่าซย่าเหมือนเพื่อนเก่าของฉันคนหนึ่งตอนที่ยังเป็นวัยรุ่นน่ะ…” คุณซ่งรู้สึกตัวว่าทำเสียกิริยาไปจึงอธิบายอย่างสุขุม “อี่เจ๋อ นายโชคดีมากนะที่หาแฟนได้ดีขนาดนี้”
“ขอบคุณครับคุณอา”
ซ่งชิงเฉินที่อยู่ข้างๆ ไม่พอใจและบ่นว่า “แด๊ดดี้…บอกแล้วไงว่าหนูกับพี่อาเจ๋อหมั้นกัน…”