ตอนที่ 1424 ไม่ขาดเงิน (5)
เจ้าของร้านมองพนักงานร้านที่ล้มอยู่บนพื้น หลังของเขามีเหงื่อออก เขาไม่คิดเลยว่าผู้เยาว์ตัวเล็กที่ดูอ่อนแอบอบบางจะมีฝีมือขนาดนี้!
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะยังรู้สึกตกใจ เจ้าของร้านก็ไม่ได้กลัวมากนัก
“ไอ้หนู จะบอกให้นะ! ที่นี่คือเมืองชิงเฟิง! ข้าไม่สนว่าเจ้าจะแอบเข้าเมืองมาได้ยังไง แต่เมื่อเจ้าอยู่ในเมืองชิงเฟิง เจ้าก็ต้องทำตามกฎของเมืองชิงเฟิง! ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะทำตัวเป็นอันธพาลเกเรได้! ศาลาว่าการอยู่ถัดจากเรานี่เอง ข้าแค่ตะโกนดังๆ เจ้าก็จะพบว่าตัวเองถูกโยนออกไปจากที่นี่แล้ว!” เจ้าของร้านกัดฟันจ้องจวินอู๋เสีย พลางคิดว่าเขาไม่เคยเจอผู้ลี้ภัยที่ดื้อด้านเกเรขนาดนี้ ถึงกับบังอาจมาก่อเรื่องในร้านของเขา!
นายท่านหลิวก็ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าเช่นกัน แต่ความรู้สึกของเขาแตกต่างจากเจ้าของร้าน เขากลับพบว่าจวินอู๋เสียค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว “น้องชาย ข้าเห็นเจ้าฝีมือไม่เลว อยากมาติดตามข้าไหมล่ะ? มาเป็นคนติดตามคอยดูแลความปลอดภัยให้ข้า เจ้าก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีที่อยู่ เพราะข้าเพิ่งซื้อบ้านหลังใหญ่ ข้าจะให้ห้องกับเจ้าหนึ่งห้อง”
คำพูดของนายท่านหลิวเต็มไปด้วยความมีน้ำใจ ในความคิดของเขา ผู้เยาว์ที่ดื้อด้านเกเรพวกนี้ล้วนมีปัญหาเรื่องเงิน ทำได้แค่ต่อสู้ แค่เสนอผลประโยชน์ให้พวกเขา พวกเขาก็จะเชื่องเหมือนสุนัขที่อยู่แทบเท้าของเขาทันที
“ไม่จำเป็น” จวินอู๋เสียเหลือบมองนายท่านหลิวอย่างเย็นชา
นายท่านหลิวคิดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะปฏิเสธเขาเด็ดขาดแบบนี้ ใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจทันที
“ข้าจะพูดให้ฟังนะ ไอ้หนู อย่าปฏิเสธเหล้าคารวะ เดี๋ยวจะได้เหล้าปรับโทษแทน นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ เจ้าของร้านแค่ตะโกนทีเดียว เจ้าก็ตกที่นั่งลำบากแล้ว”
จวินอู๋เสียจ้องมองหมูอ้วนน่าขยะแขยงตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็หันไปมองเจ้าของร้านที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าโกรธเคือง นางเอาทองคำแท่งที่มีความกว้างแท่งละสองนิ้วออกมาสองแท่ง แล้วโยนลงไปบนร่างของชายสองคนที่ยังนอนร้องครวญครางอยู่ที่พื้น
“พอไหม?” เสียงตุบๆดังขึ้นสองทีตามด้วยคำสองพยางค์ที่จวินอู๋เสียเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา กระแทกเข้าใส่ร่างของพนักงานร้านทั้งสอง
พนักงานร้านทั้งสองจะไปเคยเห็นทองคำแท่งใหญ่แบบนี้ได้ที่ไหนกัน พวกเขาทำตาโตจ้องมองอย่างตกใจ ความเจ็บปวดดูเหมือนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยในพริบตา
“พอแล้ว! พอแล้ว!” พนักงานร้านทั้งสองรีบใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บกำทองคำแท่งเอาไว้กับหน้าอกแน่น แล้วพยักหน้ารัวๆ
“เจ้าสองคนอาสาโดนตีเอง เข้าใจรึเปล่า?” จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา ไม่แม้แต่จะมองพวกเขา
“เราอาสาเอง! เราอาสาเอง!” พนักงานทั้งสองประสานเสียงกันทันที
และฉากนั้นก็ทำให้ทุกคนในร้านนิ่งอึ้งกันไปหมด
ใครจะไปคิดว่าเด็กหนุ่มที่ดูยากไร้แบบนั้นจะโยนทองคำแท่ง 2 แท่งออกมาอย่างไม่ใส่ใจแบบนี้!?
พนักงานร้านคนอื่นๆที่แอบหัวเราะเยาะในความโชคร้ายของทั้งสองก็แทบกระอักเลือด และอยากจะให้ตัวเองโดนจวินอู๋เสียตีแทนสองคนนั้น!
ใจกว้างเกินไปแล้ว!
ให้ตายสิ นั่นมันทองคำแท่งเลยนะ!
เจ้าของร้านก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกเช่นกัน ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ นิ้วที่กำลังชี้ไปที่จวินอู๋เสียแข็งค้างกลางอากาศ สีหน้าโกรธเกรี้ยวก็บิดเบี้ยวกลายเป็นความตกใจอย่างที่สุด
‘ตุบ ตุบ ตุบ!’
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรอีก นางดึงเอาทองคำแท่งออกมาโยนลงบนโต๊ะตรงหน้าเจ้าของร้านทีละแท่งอย่างไม่สนใจไยดี ทองคำแท่งส่องประกายแวววาวค่อยๆกองทับถมใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ทุกคนที่เฝ้าดูอยู่ยิ่งพูดอะไรไม่ออก ทั้งร้านไม่มีเสียงอย่างอื่นอีกเลย เจ้าของร้านที่เมื่อกี้กำลังจะตะโกนให้ส่งจวินอู๋เสียไปที่ศาลาว่าการ ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม!