บทที่93 ผมไม่สนใจอะไรในตัวคุณ
เห็นเย่เฉินสุ้ไม่ถอย วีจิ้งไห่ก็ดูแคลน แล้วกล่าวต่อหวังเจิ้งกางว่า “ดูแล้วมีคนไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป ช่างมัน แกไปเตรียมธูปสามดอกให้ฉัน กระถางหนึ่งใบ และกริชไม้หนึ่งอัน ฉันจะจัดให้เขาอย่างสาสมใจ”
หวังเจิ้งกางไม่เชื่องช้า รีบจัดเตรียมจนครบ
ไม่นาน ธูปก็ถูกปักลงในกระถาง เริ่มมีควันลอยขึ้นมา
อาจารย์วีหยิบกริชไม้ขึ้นมา แล้วสวด
ฉินกางที่อยู่ข้างๆกลับรู้สึกมึนหัว ราวกับมีลูกทุ่มเข้าไปในหัว ขมับเริ่มสั่นไหวไปมา
เขาอดทนสักพัก ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงได้กล่าว “อาจารย์วี พิธีฮวงจุ้ยนี้ยัง……ยังต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?”
“พลังด้านมืดของครอบครัวคุณเยอะเกินไป นี่เป็นวิสัยทัศน์ ฮวงจุ้ยต้องใช้เวลา กรุณารอสักครู่”
เห็นอาจารย์วีกล่าว ฉินกางทำได้เพียงอดทน
แต่ยิ่งเขาอดทนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายตัวมากขึ้นเท่านั้น ไม่เพียงแค่คลื่นไส้อยากอาเจียน ยังปวดหัวอย่างหนักอีกด้วย
แต่ยังดีที่อกเขา มีของสิ่งหนึ่งที่สลายพลังเหล่านั้น ปกป้องส่วนหัวใจไว้ ฉินกางจึงไม่ล้มลง
ฉินกางตะลึง “นี่มันยันต์จิงซ่าที่เย่เฉินให้ไว้หนิ?”
วีจิ้งไห่ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ อมน้ำลายไว้ แล้ว “ปู” ใส่กริชไม้นั้น และตรงควัน
ในขณะที่กริชได้ผ่านควันนั้นไป ฉินกางรู้สึกเหมือนสมองถูกทำลายอย่างหนัก ในคอ “ปู” เสียงเลือดกระอักออกมา
“ลุงรอง!”
ฉินเอ้าตงตกใจจนรีบเข้าไป ประคองเขาไว้
แต่สีหน้าฉินกางซีดเซียว ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะพูด
“อาจารย์วี ทำไมลุงรองถึงเป็นแบบนี้?” ฉินเอ้าตงถามอย่างร้อนใจ
วีจิ้งไห่หน้านิ่ง แล้วกล่าว “ธาตุมืดของตระกูลฉินมากไป เมื่อกี๊ฉันได้ทำพิธี แต่ผู้นำตระกูลประสบเป็นคนแรก ที่พ่นเลือดออกมา คือได้ทำลายมันแล้ว ธาตุมืดของตระกูลฉินก็ได้ถูกทำลายแล้วเช่นกัน”
ฉินกางพาหนอนร่างที่ไม่สบายของตัวเอง กล่าวขอบคุณว่า “ขอบคุณอาจารย์วีที่แก้ให้ ตระกูลฉินซาบซึ้งใจอย่างมาก”
หลังจากที่เขาได้กระอักเลือดออกมา ก็รู้สึกว่าภายในดีขึ้นอย่างมาก
ไม่เพียงแค่แบบนี้ ฉินเอ้าตงก็รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงภายในร่างกาย ก็ของคุณวีจิ้งไห่อย่างเร็วเช่นกัน
เป่าฟู่กุ้ยขมวดคิ้ว แล้วกล่าว “วีจิ้งไห่นี่ช่างมีความสามารถจริงๆ ชี่พิฆาตของตระกูลฉินเยอะขนาดนี้ เขายังแก้ไขได้”
คนที่นั่งอยู่ล้วนเป็นอาจารย์ฮวงจุ้ย ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าอาจารย์วีแก้ชี่พิฆาตของตระกูลฉิน ล้วนมองไปที่อาจารย์วีอย่างนับถือ
“ลุงรอง พวกเราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ” ฉินเอ้าตงพยุงฉินกางเดินไปอีกที่ จากนั้นก็หันไปมองเย่เฉิน ท้าทายว่า “อาจารย์เก๊ ไง? รีบเอาเงินของตระกูลฉินฉันคืนมา”
เย่เฉินยึนปาก แล้วกล่าว “เงินหนะคืนได้ แต่เกรงว่าฉินกางจะไม่ได้ใช้แล้วล่ะ……”
“อะไรนะ!” ฉินกางตกใจ
เย่เฉินมองไปที่เขา แล้วกล่าว “คุณดูที่ฝ่ามือของคุณ มีเส้นแดงอยู่ไหม”
ฉินกางหน้าถอดสี รีบพลิกฝ่ามือ ล่ะชะงักในทันใด
บนฝ่ามือเขา มีเส้นสีแดงจางๆปรากฏขึ้นจริงๆ
เส้นสีแดงนี่ เริ่มจากเส้นชีวิต ไปจนถึงแขน!
ฉินกางตกใจหน้าซีด “นี่คืออะไร เมื่อก่อนฉันไม่มี”
เย่เฉินกล่าวอย่างสงบว่า “นี่คือเส้นชีวิตของคุณ ชี่พิฆาตของตระกูลฉิน วีจิ้งไห่ใช้วิธี เอาชีวิตของคุณเข้าแลก! สามวันให้หลัง ถ้าเส้นสีแดงนี้ไปถึงข้อศอกเมื่อไหร่ คุณก็ตายเมื่อนั้น! ใช้ชีวิตของคุณ เข้าแลกกับการต่อชีวิตของตระกูลฉิน”
ฉินกางได้ยินคำพูดนี้ ก็ตกใจจนแข็งทื่อกับที่
ฉินเอ้าตงก็ว้าวุ่น มองไปที่ทุกคนอย่างเร่าร้อนใจ
เหล่าอาจารย์ที่นั่งอยู่ เห็นเหตุการณ์นี้ ก็พยักหน้าเบาๆ ฉินกาง มีชีวิตไม่เกินสามวันแล้ว
ฉินเอ้าตงคุกเข่าลงกับพื้น ขอวีจิ้งไห่ว่า “อาจารย์วี ขอร้องล่ะ ได้โปรดช่วยลุงรองผมด้วย!”
วีจิ้งไห่หยิ่งผยอง กล่าวอย่างดูแคลนว่า “เมื่อวิชาถูกใช้ออกไป จะเอากลับมาได้อย่างไรกัน เอาชีวิตของฉินกาง แลกกับชีวิตของครอบครัวพวกแกทั้งหมด แกต้องขอบคุณฉันสิจึงจะถูก”
ฉินเอ้าเสวี่ยนหน้าซีด กัดปากล่าง แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าเย่เฉิน กล่าว “ขอร้องล่ะ ช่วยพ่อฉันหน่อยนะ…….”
เย่เฉินเหลือบไปมองเธอ แล้วกล่าวอย่างสงบว่า “ในเมื่อตระกูลฉินของพวกคุณเลือกที่จะเชื่อวีจิ้งไห่ งั้นก็ไม่เกี่ยวข้องกับผมแล้ว จำเป็นอะไรที่จะให้ผมลงมือ?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนนัยน์ตาสีแดง กัดฟันแล้วกล่าว “ถ้าคุณสามารถช่วยพ่อฉันได้ คุณต้องการอะไร ฉันให้ได้หมดทุกอย่าง……”
เย่เฉินเหอะเหอะ แล้วกล่าว “ผมไม่สนใจอะไรในตัวคุณ……”
ฉินกางก็วิ่งมา แล้วคุกเข่าต่อหน้าเย่เฉิน ร้องและตะโกนว่า “อาจารย์เย่ ผมโดนไอ้งั่งหลอก ฉินเอ้าตงหลอกผมทุกอย่าง”
เมื่อพูด ฉินกางดึงฉินเอ้าตง แล้วชกไปที่หน้าของเขา
ฉินเอ้าตงหลบ
ฉินเอ้าเสวี่ยนได้จับขาของเย่เฉินไว้ แล้วร้อง “คุณช่วยพ่อฉันหน่อยนะ ขอร้องล่ะ……”
เย่เฉินถอนหายใจ แล้วกล่าว “พอล่ะ ยืนขึ้นเถอะ เมื่อกี้ผมก็แค่ขู่พวกคุณ ไม่เป็นไร โชคดีที่พ่อของคุณได้ใส่ยันต์จิงซ่าไว้ ไม่งั้นตอนนี้จะต่อยฉินเอ้าตงได้ไงกัน”
ฉินกางตะลึง แล้วหยิบยันต์จิงซ่าจากหน้าอกออกมา แล้วกล่าว “อันนี้เริ่มทำงานแล้วหรอ?”
เย่เฉินพยักหน้า “อีกไม่นานเส้นแดงก็จะหายไป แค่การกระทำสองอย่างนี้วีจิ้งไห่ จะทำลายยันต์ของผม ยาก”
ฉินกางก้มลงมองฝ่ามือของตน เห็นว่าเส้นแดงได้บางลงมาก และกำลังจะหายไป แล้วกล่าว “ขอบคุณอาจารย์เย่ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ วันนี้ผม……”
เย่เฉินโบกมือ แล้วกล่าว “เพราะคุณหนะโชคดี ที่เอายันต์ติดตัวมาด้วย ไม่งั้น ผมล่ะเบื่อที่จะยุ่งเรื่องความเป็นความตายของคุณ”
หลังจากที่พูดจบ เย่เฉินหันไปมองวีจิ้งไห่ แล้วกล่าว “ตอนนี้ผลลัพธ์ก็ออกมาให้เห็นแล้ว แกยังไม่ยอมแพ้อีกหรอ?”
ตอนนี้ฉินเอ้าตงรู้สึกตัว ได้คุกเข่าลง กล่าวขอโทษเย่เฉินออกมา
วีจิ้งไห่หน้าซีด จ้องไปที่เย่เฉินอย่างพยาบาท แล้วกล่าว “ก็แค่วิธีกระจอกๆ ยังกล้าพูดว่าตัวเองชนะอีก? ความจริงฉันว่าจะปล่อยแกไป ใครจะรู้ว่าแกจะดื้อดึงได้ขนาดนี้ ให้โอกาสครั้งสุดท้าย เอาวงศ์ย่อยหอยมือเสือมาซะ แล้วคุกเข่าขอโทษ!”
เขาไม่อยากใช้ไพ่ใบสุดท้าย แต่ในเมื่อถึงขั้น เย่เฉินชนะเขาแล้ว
และ ถ้าใช้ไพ่ใบสุดท้าย แม้จะเป็นเขา ก็ไม่สามารถควบคุมได้ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ อาจต้องเสียชีวิต!
เย่เฉินค่อยๆเยือกเย็น แล้วกล่าว “ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ?”
“แกบังคับฉันเองนะ!” เมื่อเสียงของวีจิ้งไห่สิ้นสุดลง ก็ได้หยิบกระถางบูชาสีดำ ออกมาจากลังข้างกาย
หนอนสีดำหลายตัว ได้บินออกมาจากกระถาง ไปเกาะที่อาหารบนโต๊ะ
ซ่งหวั่นถิงแปลกใจ แล้วกล่าว “นี่……วีจิ้งไห่เลี้ยงยุ่งด้วยหรอ?”
ผู้คนล้วนมองไปยังหนอนที่เกาะอยู่บนอาหาร ด้วยความแปลกใจ อาจารย์ที่นั่งอยู่นั้นล้วนรู้สึกแปลกประหลาดใจ ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ต่างถามไถ่ซึ่งกันและกัน
แต่ในขณะเดียวกันนี้เอง อาหารที่ถูกหนอนกินไปนั้น เปลี่ยนสีในทันที มีหนอนออกมาจากในเนื้ออย่างนับไม่ถ้วน!