บทที่ 94 ฟ้าผ่า
ไม่ถึงห้านาที อาหารเมื่อกี๊ที่บนโต๊ะอย่างสดใหม่ กลับกลายเป็นบูดเน่าขึ้นมาทันใด มีหนอนออกมาอย่างเยอะแยะมากมาย
ในสนามมีไก่ตัวผู้อยู่ตัวหนึ่ง ตระกูลหวังเลี้ยงไว้เพื่อขัน
หนอนหลายตัวบินไปที่ไก่ตัวผู้อย่างรวดเร็ว หลังจากสิบกว่าวินาทีผ่านไป ไก่ตัวผู้ได้ร้องอย่างทุรนทุราย ล้มชักลงกับพื้นแล้วตาย
จากขนไก่ที่ตายแล้ว หนอนเจาะเป็นวงกว้าง แล้วบินขึ้นบนฟ้า
หนอนสีดำจำนวนมาก อยู่เต็มบนท้องฟ้าและผืนดิน ราวกับลมพัดมา
ในสนามเกิดความอลหม่านขึ้น ผู้คนต่างวุ่นวาย หาที่หลบกันอย่างไม่คิดชีวิต
หนอนดำนี้มีพิษอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ไม่เพียงต่อยคน แต่ยังเจาะเข้าไปในแผลแล้วเข้าต่อไปในผิวหนัง
หนอนตัวเล็กมาก ขนาดเล็กเท่ากับเม็ดทราย แต่แม้ว่าจะถูกหนอนกัดตัวหนึ่ง แต่ก็เจ็บจนแทบอยากตาย
แล้วคนที่โดนกัดร่างกายจะบวมใหญ่ ปวดจนหาที่เปรียบมิได้
อาจารย์ที่อยู่ในเหตุการณ์แต่พากันหยิบคาถา ใครใช้ยันต์ก็ใช้ไป ใครสวดก็สวดไป
ถึงขั้นมีบางคนหลบอยู่ใต้โต๊ะ เมื่อมีคนชนก็รีบลงไปยังบ่อน้ำ ร้องโหยหวนอย่างไม่หยุด
“นี่มันของบ้าอะไรกัน!” ซ่งหวั่นถิงตกใจจนหน้าซีด
“นี่คือหนอนพิษศพ!” เป่าฟู่กุ้ยทั้งตกใจทั้งโมโห “ใช้ทารกมาบวงสรวง คิดไม่ถึงว่าวีจิ้งไห่กล้าใช้ยาพิษแบบนี้”
วีจิ้งไห่หัวเราะเสียงดัง แล้วกล่าวอย่างพยาบาทว่า “หนอนพิเศษนี้ทำจากทารก พิษมากเกินกว่าจะเทียบได้ พวกแกไม่เคารพฉัน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็หนีไม่รอด”
หนอนสีดำยิ่งอยู่ยิ่งเกิดมากขึ้น มีคนหนึ่งถูกกัดจนตัวบวม อ้วกเป็นเลือดสีดำ สลบลงกับพื้น
หนอนที่อยู่บนท้องฟ้าทำเอาท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ ทำให้คนเริ่มชา ซ่งหวั่นถิงรู้สึกระสับกระส่าย
แต่ไม่นานเธอก็พบว่า รอบๆเย่เฉิน ไม่มีหนอนแม้แต่ตัวเดียว!
เมื่อหนอนพวกนั้นเข้าใกล้เย่เฉิน ก็เหมือนกับเจอเข้ากับสิ่งที่น่ากลัวอย่างสุดขีดเข้า แล้วกลายเป็นเถ้าถ่านดำ!
ขณะนี้ เย่เฉินยิ้ม ไม่มีอะไรขวางเขาได้ แล้วเดินไปที่วีจิ้งไห่อย่างช้าๆ ในมือ ได้ถือยันต์เปลือกหอยสีขาวไว้หนึ่งอัน
นี่คือยันต์ฟ้าร้องที่เขาทำขึ้นมา!
รอบๆเปลือกหอยมีแสงออร่าออกมา เหมือนกับมีฟ้าผ่าอยู่บนนั้น
วีจิ้งไห่เห็นดังนี้ ก็พึมพำว่า “ทำไมแก……เกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้ไงกัน…….”
ราวกับเย่เฉินกำลังอาบน้ำอยู่ เหมือนเทพเจ้ามาเอง
“เป็นไปไม่ได้! หนอนพิษศพ ต้องไม่มีใครต่อกลอนได้สิ!” วีจิ้งไห่ตะคอกออกมา
เย่เฉินมองไปที่วีจิ้งไห่ กล่าวอย่างดูแคลนว่า “ฝีมือน้อยนิด แล้วยังจะให้คนเคารพอีก? วันนี้ ฉันจะทำให้แกเห็น อะไรคือ พลังวิเศษที่แท้จริง!”
จากนั้น เย่เฉินตะโกน “ฟ้าผ่า!”
สิ้นเสียง มีเสียงดังขึ้น!
“ครึม!”
ในพริบตาเดียว ก็มีเสียงดังมากมาจากบนฟ้า เมื่อกี๊อากาศแจ่มใส ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นเมฆดำ!
เพียงชั่วพริบตา ท้องฟ้าทั้งหมด เต็มไปด้วยเมฆดำปกคลุม!
“นี่!” เป้าฟู่กุ้ยเงยหน้ามองท้องฟ้า ตะลึงจนพูดไม่ออก
รวมถึงทุกคนและซ่งหวั่นถิงที่อยู่ในเหตุการณ์ ก็ล้วนมีอารมณ์แบบเดียวกัน
ฉินกางพึมพำ “ปาฏิหาริย์ นี่มันปาฏิหาริย์!”
นาทีต่อมา มีประกายไฟลงมาจากผืนฟ้า!
“เปรี้ยง!”
ฟ้าผ่าได้ทำลาย หนอนจำนวนมากเป็นผุยผง
โต๊ะเก้าอี้พังทลาย ต้นไม้หัดโค่น บนฟ้าเต็มไปด้วยกลิ่นไหม้เกรียม
และเย่เฉินยืนตรง เงยหน้ามอง รอบๆตัวเต็มไปด้วยออร่า ราวกับเทพจุติลงมาอย่างไรอย่างนั้น!
ในงานเลี้ยงลมแรง ฝนกรรโชก ชะล้างกลิ่นไหม้ออกไปอย่างหมดจด
วินาทีต่อมา ทุกคนเริ่มรู้สึกตัว หาที่หลบกัน เพราะกลัวถูกฟ้าผ่า
“เชรด เขา เขาไม่ใช่คน! เป็นเทพเจ้า!”
“อย่าผ่าฉันเลย ฉันคุกเข่าขอโทษอาจารย์เย่”
“ช่วยด้วย ฉันผิดไปแล้ว!”
หลายคนคุกเข่าลง คำนับต่อเย่เฉิน
ฉินกางก็ตกใจจนหลบใต้โต๊ะ ในใจรู้สึกนับถืออย่างสุดขีด
แต่วิชาฟ้าผ่านี้ ทำให้รู้ความจริง ว่ามันผ่าแค่หนอน ไม่ได้ทำร้ายคนแต่อย่างใด
สีหน้าวีจิ้งไห่ซีดอย่างมาก หวาดกลัวถึงขีดสุด!
เขาไม่คาดคิด ว่าความสามารถของเย่เฉิน จะน่ากลัวได้ขนาดนี้!
ตนเองเทียบกับเขา เหมือนกับมดตัวหนึ่งจริงๆ!
หากฟ้าผ่านั่นผ่าตัวเอง เกรงว่าแม้แต่ศพก็จะไม่มี!
เขาตกใจอย่างมาก รีบหนี ไปยังนอกสนาม ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากหนี หนีไปจากเมืองจินหลิงแล้วไม่กลับมาอีก ไม่อยากเป็นผู้นำบ้าบออะไรนั่นของเมืองจินหลิงอีกแล้ว!
“คิดจะหนี?”
เย่เฉินยิ้ม ยื่นมือออกไป “มาอีกฟ้าผ่า!”
“เปรี้ยง!”
ฟ้าได้ผ่าเข้ากลางหัว ผ่าจนวีจิ้งไห่ล้มลงกับพื้น ผ่าเครื่องปั้นดินเผาแตกกระจาย
มือทั้งสองของเขาเจ็บปวดมาก กลัวจนตัวสั่น ร้องอวดครวญออกมา
“อาจารย์ อาจารย์เย่……ปล่อยฉันไปเถอะนะ……”
สีหน้าเย่เฉินสงบ เดินไปหาเขาช้าๆ
“ใช้ทารกบวงสรวง! ช่างทำลายชีวิตจริงๆ เลวสุดๆ!”
“กระทำนอกรีต ฟ้าดินลงทัณฑ์! วันนี้ฉันลงโทษแกด้วยฟ้าผ่า!
วีจิ้งไห่อ้าปากค้าง ไม่พูดอะไร เขามองไปยังเมฆที่มีไฟประกาย ในใจโศกเศร้า ดูๆแล้ว วันนี้น่าจะเป็นวันสุดท้ายของตนแล้ว……
ทำไม! ทำไมเมืองจินหลิงถึงได้มีความน่ากลัวขนาดนี้อยู่ด้วยนะ? ทำไมตัวเองต้องสร้างปัญหาด้วย
“เปรี้ยง!”
วีจิ้งไห่ยังคิดไม่ทันจบ ฟ้าผ่าก็ผ่าลงมา บนตัวของวีจิ้งไห่!
เมื่อกี๊วีจิ้งไห่ที่ยังเกรี้ยวกราด หยิ่งผยองอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ กระทั่งเสียงโหยหวนยังไม่ทันได้ร้องออกมา ก็ถูกฟ้าผ่าจนไหม้เกรียมไปเสียแล้ว ล้มลงกับพื้น
ดูไม่ออกว่าเป็นสภาพของมนุษย์แล้ว ได้เปลี่ยนเป็น“ไม้”เกรียม กลิ่นไหม้เกรียมค่อยๆหายไป “ฝนหยุด ลมมา!”
วิชาของเย่เฉิน ฝนหยุดตกอย่างปาฏิหาริย์ สักพักก็ตามมาด้วยลมพัดแรง ข้าวของปลิวกระจัดกระจาย กลิ่นไหม้ในสวนหายไป
ในขณะที่ลมพัดแรง เย่เฉินสีหน้านิ่งสงบ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
แต่ทุกคนในงาน กลับอ้าปากค้างตกใจ
ฉินเอ้าตงแข็งไปทั้งตัว ไม่กล้าพูดอะไร หากตอนนั้นเย่เฉินใช้สายฟ้าผ่าตน เกรงว่าตนคงตายไปนานแล้ว ตอนนี้เขาเพิ่งจะเข้าใจ เย่เฉินให้ความสำคัญเขา ดังนั้นเขาต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
“อาจารย์เย่ ท่าน……ท่านคือเทพเจ้า!”
ฉินกางเสียงสั่นคลอ คุกเข่าลงกับพื้น แล้วยกมือเคารพเยาเฉิน
หวังเจิ้งกางตกใจจนเยี่ยวลาด คุกเข่าลงกับพื้น ด้านหน้าของเย่เฉิน คำนับไม่หยุด
“อาจารย์เย่ปล่อยผมไปเถอะ ผมหลงผิด กับอาจารย์วี……ไม่ ขออาจารย์ปล่อยผมไปด้วยเถอะ……ผมยินยอมเป็นทาสรับใช้ ทำตามทุกอย่าง”
เยาเฉินมองไปที่เขาอย่างเยือกเย็น เดินผ่านหวังเจิ้งกางไป
เป่าฟู่กุ้ยพูดอย่างเคารพว่า “ผมว่า หัวหน้าของภาคใต้วันนี้ ก็คืออาจารย์เย่！จากนี้ไปซวนซวนภาคใต้ เชิญอาจารย์เย่เป็นผู้นำ ผมรอฟังคำสั่งของท่านอยู่”
สั่งภาคใต้ทั้งหมด เมื่อกี๊ทุกคนยังกังวลความเป็นความตาย ตอนนี้กลับไม่มีใครคิดต่าง ล้วนนับถือ แล้วตะโกนดังว่า
“อาจารย์เย่ได้โปรดรับสั่ง!”