เมาส์ในมือของเชอร์รีนกำลังจะคลิกไพ่ ไม่คิดว่าจู่ ๆ เขาจะเอ่ยปากพูด คลิกสี่สองใบและคู่สามตามสัญชาตญาณ
จนกระทั่งหลังจากคลิก เธอถึงมีสติขึ้นมา หันหลังไป จ้องมองเขาอย่างดุเดือด: “คุณออกัส หรือคุณไม่มีความรู้ทั่วไปเลยงั้นเหรอ? สองสี่ตัวคือระเบิด เอาไปแล้วจะช่วยอะไรได้?”
หากคุณไม่รู้วิธีเล่นไพ่ ก็อย่ามาสั่งการซี้ซั้วอยู่ข้างหลัง นี่คิดว่าเล่นไพ่อะไรอยู่?
ริมฝีปากบางออกัสยิ้ม มือใหญ่ปลดเนกไทบนเสื้อเชิ้ตสีแดงเข้ม นั่งลงบนโซฟา: “ก็แค่ไพ่กองหนึ่งเอง คุณหญิงเชอร์รีนถึงกับต้องใส่ใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ในที่สุดเธอก็สนใจเขาแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะเครื่องสำอาง เป็นเพราะไพ่กองหนึ่ง……
“ไม่ใช่แค่ไพ่กองหนึ่งหรอกเหรอ? คุณรู้ไหมว่ากว่าจะได้ไพ่ดังกล่าว มันยากแค่ไหน? ไม่เข้าใจก็อย่ามาสั่งซี้ซั้ว โอเคไหม?”
เธอยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เดินตรงไป คืนนี้เล่นแล้วสิบรอบ เก้ารอบไม่มีระเบิดเลย แพ้จนขาดทุนย่อยยับ ถั่ว(สกุลเงินในเกม)หายไปอย่างหมดจด
รอบล่าสุดกว่าจะดวงดีก็ไม่ง่ายเลย ไพ่ดีขนาดนั้น ในที่สุดสามารถเพิ่มเป็นสองเท่าได้แล้ว สุดท้าย……
“เมาส์อยู่ในมือของคุณหญิงเชอร์รีนไม่ใช่เหรอ? ฉันก็แค่เตือนด้วยความหวังดีเท่านั้น คุณหญิงเชอร์รีนเป็นคนคลิกเองไม่ใช่เหรอ?”
“……”เชอร์รีนมองเขาอย่างดุดัน เตือนด้วยความหวังดี น่าขำชะมัด!
“คุณออกัสคุณเคยเล่นไพ่ไหม? รู้ไหมว่าเกมพิชิตแลนด์ลอร์ดเล่นยังไง? แล้วก็ ระเบิดทำอะไรได้ คุณรู้หรือเปล่า?”
ออกัสดวงตาสีดำจ้องมาที่เธอ ความโค้งของริมฝีปากบางๆ ดูเหมือนจะค่อยๆ แผ่ขยายออกไป จากนั้นก็ลงมาดูที่จออีกครั้ง และพูดว่า: “ถึงตาคุณหญิงเชอร์รีนออกไพ่แล้ว คลิกไพ่โจ๊กเกอร์ไปสิ……”
ได้ยินดังนั้น เชอร์รีนรีบถอนสายตาของเธอและมองไปที่หน้าจอ
เธอคลิกสองสี่ตัวและคู่สามจากนั้นอีกฝ่ายก็ระเบิดเธอโดยตรงด้วยห้าสี่ใบ จากนั้นก็ทิ้งแปดไปหนึ่งใบ
และคลิกโจ๊กเกอร์ออกไป แล้วระเบิดของเธอจะไม่ถูกแยกอีกเหรอ?
ถอนหายใจอย่างไม่พอใจ เธอไม่สนใจเขา และคลิกโจ๊กเกอร์ออกไป ระเบิดสี่เท่า เกือบได้รับรางวัลถั่วแห่งความสุขห้าพัน
ก้มหน้า เธอมองดูเวลา 3 ทุ่ม 40 นาที ก็ควรนอนพักผ่อนแล้ว ลุกขึ้น และเข้าไปในห้องน้ำ
เขาเหล่มองเธอ หลังจากที่ร่างของเธอหายไป เคลื่อนไหวร่างกายที่แข็งแรง นั่งตรงหน้าคอม มือคลิกเมาส์
เมื่อ เชอร์รีนออกมา สิ่งที่เห็นคือฉากตรงหน้า
ผู้ชายที่มีร่างกายแข็งแรงนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์สีชมพูของเธอ สายตาจ้องหน้าจอด้วยความจริงจังเล็กน้อย ไม่มีอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ บนใบหน้าของเขา ยังคงแตะเมาส์อย่างเบาๆ
เห็นดังนั้น เธออึ้งอยู่ที่เดิมสักพัก ไม่ตอบสนองอยู่สักพัก
คนที่ไม่รู้อะไรแค่มองไปด้านหลังและคิดว่ากำลังตรวจสอบเอกสารสำคัญอยู่ แต่ความจริงแล้วคือ เขาเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดอยู่……
เรียกสติกลับมา เชอร์รีนเดินก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว เห็นข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอพอดี: ถั่วแห่งความสุขของคุณมีไม่ถึงหนึ่งพัน กรุณาเติมถั่วแห่งความสุข แล้วค่อยมาเล่นเกมใหม่
ทั้งสองมือกอดอก เธอยืนนิ่งอยู่ข้างหลังเขา สีหน้าเย็นชา
ตัวเองรู้สึกถึงเงาที่ปกคลุมอยู่ข้างหลัง มือของเขาออกัสนวดระหว่างคิ้ว เผยให้เห็นความเก้ๆกังๆเล็กน้อย เสียงต่ำ ๆก็ดังขึ้น
“อาบน้ำแล้วเหรอ? เหมือนว่าดวงจะไม่ค่อยดีเนอะ……”
พูดจบ สายตาของเขากวาดมองที่เธอโดยเฉพาะ เดินเข้าห้องน้ำโดยไม่รอให้เธอพูด
เชอร์รีนปิดโน๊ตบุ๊คในมือของเธอ พูดอย่างโกรธเคือง: “ประธานมีประโยชน์อะไร เล่นเกมพิชิตแลนด์ลอร์ดได้แย่มาก”
เว้นกันแค่ประตูห้องน้ำที่เปิดเล็กน้อย ออกัสได้ยินชัดเจน ปากบางๆเผยรอยยิ้ม นิ้วเรียวค่อยๆ ลูบคาง เซ็กซี่มาก
คำพูดของคุณหญิงเชอร์รีน ไม่เหมือนใครจริงๆ มีใครตั้งกฎว่าประธานต้องเล่นเกมพิชิตแลนด์ลอร์ดเป็นล่ะ?
แต่ว่า คุณหญิงเชอร์รีนสงบเย็นมาหลายวันแล้ว ในที่สุดก็เห็นเธอโกรธแล้ว ความรู้สึกแบบนี้ไม่เลวเลย……
นั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอกวาดสายตามองดูกล่องเครื่องสำอางโดยไม่ได้ตั้งใจ ดูบรรจุภัณฑ์ก็รู้ว่าเป็นเครื่องสำอางระดับไฮเอนด์
ให้เธอเหรอ?
เชอร์รีนยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก เขามีอารมณ์ไหนถึงให้เครื่องสำอางชุดนี้กับเธอ เธอเต็มไปด้วยความสงสัย
เพราะเป็นภรรยาของเขา กำลังแสดงความรักต่อหน้าคนนอกอยู่หรือเปล่า?
วันนั้นรู้สึกว่าตัวเองพูดเกินไป ดังนั้นเลยมาแสดงความรู้สึกผิดสินะ?
อย่างไรก็ตาม ตามความเห็นของเธอ ความเป็นไปได้ของความคิดสุดท้ายนั้นแทบจะเป็นศูนย์
จัดวางกล่องเครื่องสำอาง ผ่านไปนาน เธอก็เปิดห่อ ทั้งหมดเป็นภาษาเกาหลี อ่านไม่ออกสักคำ
ออกัสออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นส้มจางๆ ลอยเข้าจมูก สดชื่น เป็นธรรมชาติ และมีกลิ่นหอม
ใช้มือเปิดผ้าห่ม เขานอนเข้าไป สายตาของจ้องไปที่แผ่นหลังที่เรียวบาง
มือที่บอบบางของขาวนวลเธอบีบโลชั่นลงบนฝ่ามือของเธอ แล้วตบเบา ๆ ที่แก้มอย่างสม่ำเสมอเพื่อความเปล่งปลั่งสดใสและทำให้คนหัวใจเต้นรัว
“คุณหญิงเชอร์รีน เครื่องสำอางมีประสิทธิภาพยังไงบ้าง?”
ตาของเขาขยับเล็กน้อย กระตุกมุมปากราวกับจะพูดโดยไม่ตั้งใจ
หากตั้งใจฟัง ก็ได้ยินสิ่งที่ปิดบังอยู่ ซึ่งมีความหวังเล็กน้อยอยู่ในนั้น ราวกับต้องการคำเยินยอ
แต่ เมื่อประโยคนี้เข้าไปในหูของเชอร์รีน กลับเป็นอีกความหมายหนึ่ง การกระทำในมือหยุดลง มองมาที่เขา
“ชุดเครื่องสำอางชุดนี้ที่คุณออกัสมอบให้มีเจตนาให้ทดสอบผลของเครื่องสำอางสินะ? แต่ฉันไม่ใช่ตัวทดลองหรอกนะ?”
ได้ยินดังนั้น หน้าตาที่หล่อเหลาของ ออกัสชะงักเล็กน้อย แต่ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้นที่จะกลับมาเป็นปกติ เร็วจนคนจับไม่ทัน
อย่างไรก็ตาม เดิมทีใบหน้าที่ผ่อนคลายและสบายๆ ของเขาเปลี่ยนเป็นขรึมทันที ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง ดวงตาที่หรี่แคบลงจ้องมาที่เธอเล็กน้อย
หลังจากเหลือบมองแบบนั้น ก็ถอนสายตากลับ ร่างยาวของเขาเอนหลังตรงบนเตียง หน้าอกที่แข็งแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง
พูดอธิบายไม่ออก ส่วนที่ว่าเป็นสินค้าทดลอง มันไม่ใช่อยู่แล้ว
ความโกรธที่สะสมอยู่ในหน้าอกนั้น กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ทำได้เพียงปล่อยให้มันไหลขึ้นลงเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร เชอร์รีนวางกล่องเครื่องสำอางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เยาะเย้ย และค่อยๆแผ่ความขมขื่น แต่หน้าตาดูเฉยๆเสมอ
เช้าวันรุ่งขึ้น
หลายคนรับประทานอาหารเช้าที่โต๊ะ บรรยากาศเงียบสงบ
และสุนันท์พูดขึ้นในเวลานี้ว่า: “คุณชายออกัส，เชอร์รีน เดี๋ยวไปห้างกับฉันหน่อย ไปดูเสื้อผ้าสักสองสามชุด”
ออกัสเงยหน้าขึ้น สีหน้าเฉยเมย: “แม่ ผมยังต้องไปบริษัทนะ……”
“พรุ่งนี้ก็เป็นวันส่งท้ายปีเก่าแล้ว บริษัทต่างก็หยุดงาน ยังจะไปบริษัทอีกทำไม?” สุนันท์ไม่พอใจเล็กน้อย “เพราะไม่อยากไปเดินช้อปปิ้งกับแม่ใช่ไหม? ตอนนี้ค่อยๆรังเกียจฉันแล้วสิ?”
นิ้วเรียวนวดระหว่างคิ้ว สีหน้าของเขาค่อนข้างที่จะจนใจ
เห็นดังนั้น สุนันท์ถือโอกาส : “ก็เอาตามที่พูดแล้วกัน หลังจากกินข้าวเช้า พวกเราก็ออกเดินทาง”
ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอไม่เคยถามความคิดเห็นของ เชอร์รีน เลย ตัดสินใจด้วยตัวเอง
เชอร์รีนเลิกคิ้ว ไม่สนใจอะไร ยังไงเธอก็ชินกับมันมานานแล้ว