บทที่ 240
เขามองดูหยางเฟิงอย่างดุร้าย พร้อมพูดขึ้นว่า “ไอ้น้อง คุณรอดู พ่อของผมจะมาแล้ว คุณตายแน่”
หยางเฟิงมองดูเขาอย่างไม่แยแสแวบหนึ่ง
จากนั้นก็คีบของกินมาหนึ่งชิ้น ป้อนเย่เมิ่งเหยียนอย่างแผ่วเบา
แล้วทั้งสองสามีภรรยา ก็หัวเราะชอบใจขึ้นมา…..
เวลาเดียวกัน
จ้าวหานได้รับสายโทรศัพท์จากจ้าวช่าวหลง
ได้ยินว่าลูกชายคนเดียวของตนถูกทำร้าย สีหน้าของเขาโกรธจัด
ไม่มีความลังเลใดๆ จ้าวช่าวหลงยกโทรศัพท์บนโต๊ะห้องทำงานขึ้นมา
“แผนกรักษาความปลอดภัยใช่ไหม? รีบเรียกรวมตัวคน ตามผมไปที่เหม่ยเหว้ยเซวียน”
สักพัก
ทั่วทั้งในบริษัทตระกูลจ้าว ฝ่ายรักษาความปลอดภัยทั้งหมดร้อยกว่ามารวมตัวกัน
ฝ่ายรักษาความปลอดภัยพวกนี้ แต่เป็นพวกเศษเดนในสังคม
หากจะเรียกว่าฝ่ายรักษาความปลอดภัย เรียกว่าคนทำงานที่ตระกูลจ้าวเลี้ยงไว้จะดีกว่า
กระทั่งมีบางคน มีคดีฆ่าคนติดตัว
ล้วนเป็นพวกที่ฆ่าคนได้โดยไม่ต้องกระพริบตา
จ้าวหานมองดูคนกว่าร้อยคน แล้วก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าโกรธจัดว่า “ช่าวหลง ถูกทำร้ายอยู่ที่เหม่ยเหว้ยเซวียน พวกคุณตามผมไปช่วยคน”
เมื่อพูดเสร็จ
ปัง
คนร้อยกว่าคน ขึ้นรถตู้ เดินทางไปอย่างครืนครานโครมคราม
เวลานี้
ภายในห้องส่วนตัวเหม่ยเหว้ยเซวียน
จ้าวช่าวหลงหัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไอ้น้อง หากกลัวก็ขอโทษผมอย่างว่าง่าย ไม่งั้นเมื่อพ่อของผมมาถึง งั้นคุณก็ต้องตายแน่”
หยางเฟิงใช้กระดาษทิชชู่เช็ดปากตนเอง หันมามองดูจ้าวช่าวหลง พร้อมพูดขึ้นว่า “พูดจบหรือยัง? ผมให้เวลาคุณสามนาที หากพ่อของคุณยังไม่มา ผมจะหักมือทั้งคู่ของคุณ”
อ๋า?
ได้ยินแบบนี้ สีหน้าจ้าวช่าวหลงหวาดกลัว
ขาทั้งคู่ของเขาถูกตีหักแล้ว
หากมือทั้งคู่ก็ถูกตีหักอีก งั้นก็จะกลายเป็นคนพิการอย่างสมบูรณ์?
เวลานี้
หน้าประตูเหม่ยเหว้ยเซวียน
ตู้หลายคัน มาถึงอย่างครืนครานโครมคราม
จากนั้น มีชายวัยฉกรรจ์กว่าร้อยคนลงมาจากรถ
ในมือคนพวกนี้ถือไม้กระบอง แต่ละคนโหดเหี้ยมดุร้าย
คนที่ทานข้าวอยู่ด้านใน เมื่อเห็นภาพนี้แล้ว ต่างก็อึ้งทันที
จ้าวหานเดินออกมา แล้วก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าโกรธจัดว่า “ใครที่ไม่อยากตาย ก็รีบไสหัวไป”
หวือ
หวือ
หวือ
ทันใดนั้น
คนที่ทานข้าวอยู่พวกนั้น ต่างวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง
ในยุคสมัยนี้ ใครก็ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว
ยิ่งไปกว่านั้น ดูท่าทีของพวกจ้าวหาน จะต้องกระทำเรื่องใหญ่แน่นอน
“พวกคุณไปไหนไม่ได้”
“พวกคุณยังไม่ได้จ่ายเงิน?”
มองเห็นลูกค้าแต่ละคนหนีไป พนักงานร้อนใจขึ้นมาทันที
แต่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายแบบนี้ ใครยังจะไปสนใจเขา
เพียงครู่เดียว
เหม่ยเหว้ยเซวียนที่เดิมไม่มีที่นั่งว่าง กลายเป็นเหลือเพียงความว่างเปล่าในทันที
“หมดกัน”
เห็นแบบนี้แล้ว สีหน้าพนักงานต่างมืดมน
ลูกค้าไม่จ่ายเงินมากมายขนาดนี้ เขาจะบอกเจ้านายยังไง?
“คุณจ้าว ทำไมถึงได้มีเวลาว่างให้เกียรติมา…..”
พนักงานเห็นจ้าวหาน จึงถามขึ้นด้วยสีหน้าสั่นไหว
ไม่รอให้พนักงานพูดเสร็จ จ้าวหานลองมือตบหน้าเขาทันที พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงโกรธโมโหว่า “ไม่ต้องมาพูดให้เสียเวลา บอกผมมา ลูกชายของผมอยู่ที่ไหน?”
ใบหน้าพนักงานแดงขึ้นมาทันที
เขายกนิ้วชี้ไปข้างบน พร้อมพูดด้วยเสียงแหบเหมือนจะร้องไห้ว่า “ชั้นสอง คุณชายอยู่ชั้นสอง….วู้ฮู”
“ตามผมมา”
ทันใดนั้น จ้าวหานพาคนร้อยกว่าคน ขึ้นไปข้างบนอย่างครืนครานโครมคราม
พนักงานรู้สึกเยือกเย็นไปทั้งแผ่นหลัง
จะต้องมีคนตายแล้ว
ไม่กล้าลังเลเลยสักนิด พนักงานรีบเอามือถือออกมา แล้วก็โทรไปหาเจ้านาย เพื่อขอความช่วยเหลือ
เวลานี้
ภายในห้องส่วนตัวชั้นสอง
“สามนาทีถึงแล้ว”
หยางเฟิงลุกขึ้นมา
สีหน้าจ้าวช่าวหลงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เวลานี้ ในสายตาจ้าวช่าวหลง หยางเฟิงน่ากลัวราวกับมารซาตาน
หยางเฟิงไม่สนใจ เดินขึ้นไป ยกเท้าเหยียบหลังมือจ้าวช่าวหลง
จ้าวช่าวหลงหวาดกลัวจนสั่นเทาไปทั้งตัว