ตอนที่ 1426 ไม่ขาดเงิน (7)
“ไม่ทราบว่านายท่านมีข้อกำหนดอะไรสำหรับบ้านบ้างขอรับ? ข้าจะได้ช่วยแนะนำให้ท่านได้” เจ้าของร้านยิ้มอย่างประจบประแจง ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
“พวกนี้ ข้าจะซื้อทั้งหมดนี่” จวินอู๋เสียมีสีหน้าเย็นชา ไม่ได้สนใจอาการของเจ้าของร้านเลยสักนิด
เจ้าของร้านตัวแข็งทื่อ เขามองจวินอู๋เสีย จากนั้นก็หันไปมองอัลบั้มที่กองอยู่บนโต๊ะ
ในกองนั้นมีอัลบั้มภาพอยู่หลายสิบเล่ม ตอนแรกเขาคิดว่าจวินอู๋เสียจะเลือกมาหนึ่งอันจากในกองนั้น ถึงจะตีเขาให้ตาย เขาก็ไม่มีวันจะคิดว่าจวินอู๋เสียคิดจะ…….ซื้อทั้งหมดนั่นจริงๆ?!
“นายท่าน ท่าน……คงไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่ไหมขอรับ? บ้านตั้งเยอะแยะขนาดนี้ ท่านคิดจะซื้อทั้งหมดเลยหรือ?!” เจ้าของร้านเสียงเปลี่ยนทันที
“ใช่” จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา
เจ้าของร้านหน้าเปลี่ยนสีทันที เขานึกว่าคนตรงหน้าเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยมากคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่านี่คือเทพเจ้าแห่งโชคลาภชัดๆ!! เขาหน้าซีดทันทีที่รู้ว่าตัวเองเกือบจะไล่เทพเจ้าแห่งโชคลาภออกไปจากร้าน!
ทันใดนั้นเขาก็พบว่าตัวเขามีเหงื่อออกชุ่มไปหมด
“นายท่านโปรดรอสักครู่! ข้าจะไปคำนวณราคาทั้งหมด” นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าของร้านเห็นคนซื้อคฤหาสน์หรูด้วยท่าทางเฉยเมยเหมือนซื้อเต้าหู้ แต่ไม่ว่าเขาจะตกใจแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ได้แต่รีบวิ่งไปหยิบลูกคิดมาคำนวณยอดทั้งหมด
เมื่อพนักงานที่อยู่ข้างๆได้ยินคำพูดของจวินอู๋เสีย พวกเขาก็ตกใจและประหลาดใจจนน้ำตาไหล หัวที่ก้มอยู่แล้วก็ยิ่งก้มเข้าไปอีก และอ่อนน้อมถ่อมตนมากยิ่งขึ้น ทองคำแท่งทั้งหมดที่จวินอู๋เสียโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจทำให้พวกเขาเชื่อว่านายท่านคนนี้ไม่ได้ดีแต่ปากเท่านั้น แต่เขาหมายความอย่างที่พูดทุกคำ!
ไม่นาน เจ้าของร้านก็คิดราคารวมของคฤหาสน์หลายสิบหลังเสร็จ ราคานั้นสูงมากจนค่านายหน้าอย่างเดียวก็มากกว่ารายได้ทั้งหมดของเขาในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาซะอีก!
ตอนนั้นเอง เจ้าของร้านก็บูชาจวินอู๋เสียเหมือนเป็นบรรพบุรุษของเขา ไม่กล้ารีรอชักช้าต่อหน้านางแม้แต่นิดเดียว
“ทั้งหมดเป็นเงิน 780,000 ตำลึงทอง เนื่องจากนายท่านซื้อเป็นจำนวนมากในครั้งเดียว เราจะปัดเศษให้ เหลือแค่ 700,000 ตำลึงทองขอรับ” เจ้าของร้านยิ้มกว้าง มือที่ถือลูกคิดเริ่มสั่น
จวินอู๋เสียหันไปมองเจ้าของร้านที่มีรอยยิ้มประจบสอพลอบนใบหน้า แล้วพูดว่า “ข้าให้เจ้า 3 เท่า”
“อะ……อะไรนะ……” เจ้าของร้านอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เงินไม่ได้มีไว้เล่นนะ! แค่พูดทีเดียว เขาก็เพิ่มราคาเป็น 3 เท่าเลย!
“ข้าไม่อยากได้แค่โฉนดบ้าน ข้าอยากได้โฉนดที่ดินด้วย ที่ดินที่บ้านพวกนี้ตั้งอยู่จะต้องเป็นของข้าเป็นเวลา 50 ปี ได้หรือไม่ได้?” จวินอู๋เสียถามด้วยเสียงเย็นชา
เจ้าของร้านกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พลางคิดว่านายท่านคนนี้คงสติไม่ค่อยดี ปกติแล้วเวลาซื้อขายโฉนดบ้าน มันก็จะหมายถึงโฉนดที่ดินรวมไปด้วยอยู่แล้ว แต่ไม่ได้ระบุชัดเจนเป็นหนังสือเท่านั้น ถึงยังไงบ้านก็เป็นของผู้ซื้อไปแล้ว ตราบใดที่บ้านยังอยู่ที่นั่น ผู้ซื้อก็จะสามารถอยู่ที่นั่นได้นานเท่าที่ต้องการ ไม่เคยมีใครมาจู้จี้เรื่องโฉนดที่ดินและทำเรื่องแยกต่างหากแบบนี้
จวินอู๋เสียเป็นคนแรกและคนเดียวที่ขอโฉนดที่ดิน!
แต่……
คนที่ปฏิเสธเงินก็คือคนโง่! จู่ๆก็จะได้เงินเพิ่มอีกสองเท่า ถ้าเจ้าของร้านปฏิเสธ เขาก็บ้าแล้ว
“ได้ขอรับ! ไม่มีปัญหา! ข้าจะมอบโฉนดบ้านกับโฉนดที่ดินให้ท่านขอรับ!” เจ้าของร้านรีบพูดด้วยความกลัวว่าจวินอู๋เสียจะเปลี่ยนใจ เขาหันหน้าไปสั่งพนักงานร้านให้นำหีบที่ใส่โฉนดบ้านและที่ดินมา แล้วรีบค้นเอาโฉนดบ้านกับโฉนดที่ดินที่จวินอู๋เสียจะซื้อออกมา จากนั้นก็วางลงอย่างเรียบร้อยเพื่อให้นางตรวจสอบ