ตอนที่ 1427 เอาแต่ใจ (1)
หลังจากจวินอู๋เสียตรวจสอบโฉนดทีละอันแล้ว นางก็ถามเจ้าของร้านอีกสองสามคำถาม เจ้าของร้านคิดว่าจวินอู๋เสียอยากจะถามเรื่องบ้าน คิดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะถามเขาว่านางจะหาคนมาสร้างบ้านได้ที่ไหน
คำถามนั่นทำให้เจ้าของร้านตกใจ นายท่านคนนี้เพิ่งจะใช้เงินจำนวนมหาศาลซื้อบ้าน ยังไม่ได้ไปดูบ้านเขาก็คิดจะรื้อบ้านสร้างใหม่แล้วหรือ?
“นายท่าน บ้านทุกหลังที่ท่านเลือกนั้น เพิ่งสร้างขึ้นใหม่ปีนี้นะขอรับ ยังใหม่แกะกล่องไม่เคยมีใครอยู่มาก่อน ต้องเสียเงินสร้างใหม่ด้วยหรือขอรับ? ทำไม……ท่านไม่ไปลองอยู่ก่อนล่ะขอรับ ถ้ามันไม่เหมาะ จะรื้อตอนนั้นก็ยังไม่สายนะขอรับ” กระทั่งเจ้าของร้านยังรู้สึกเสียดายแทนจวินอู๋เสียที่เพิ่งจะเสียเงินไป 2 ล้านตำลึงทอง นายท่านคนนี้คิดจะใช้เงินอีกแล้วหรือ?
ถึงมีเงินก็ใช่ว่าจะเอาแต่ใจได้นะ มีใครเขาทำลายบ้านเล่นแบบนี้บ้าง?
จวินอู๋เสียไม่สนใจคำพูดของเจ้าของร้าน นางเอาทองคำแท่งตบลงบนโต๊ะอีก 2 แท่ง
“ถ้าทำได้ก็เอาไป ถ้าทำไม่ได้ ข้าจะไปหาคนอื่น”
“ได้ขอรับ! ได้! ได้! ข้าจะพาท่านไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!” เจ้าของร้านยอมแพ้ และทำตามความต้องการของจวินอู๋เสีย เขาไม่เคยเห็นเศรษฐีคนไหนทำตัวโอ้อวดทุ่มเงินอย่างไม่ใส่ใจแบบนี้มาก่อน
เจ้าของร้านเป็นคนที่มีเส้นสายในเมืองชิงเฟิงอยู่บ้าง จึงไม่ยากที่เขาจะหาช่างก่อสร้างมาได้กลุ่มนึง
แต่ความต้องการของจวินอู๋เสียก็ไปสุดมาก
นางเรียกร้องทั้งความเร็วและคุณภาพ ภายในเจ็ดวัน บ้านจะต้องถูกรื้อทิ้งทั้งหมด และหอพักจะต้องสร้างแล้วเสร็จ โดยหอแต่ละหลังจะมีถึง 7 ชั้น
งานใหญ่แบบนั้นทำให้เจ้าของร้านและช่างก่อสร้างตกตะลึงทันที ความต้องการพวกนั้นน่ากลัวมาก พวกเขาไม่เคยได้ยินใครสั่งอะไรบ้าคลั่งแบบนี้มาก่อน
แต่พอจวินอู๋เสียทำตัวเป็นเศรษฐีผู้ร่ำรวยโยนทองคำแท่งเหมือนโยนก้อนอิฐออกมากองเต็มพื้นอีกครั้ง พวกเขาก็รับงานตามคำเรียกร้องของจวินอู๋เสียทันที
หลังจากรับเงินมัดจำแล้ว คนพวกนั้นก็รีบไปรวบรวมคน เตรียมตัวสำหรับงานใหญ่ เจ้าของร้านเองก็ได้กำไรจากจวินอู๋เสีย จึงหัวเราะอย่างมีความสุข
หลังจากยุ่งอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดจวินอู๋เสียก็กลับไปที่โรงแรม ตอนที่นางกลับไปถึง ท้องฟ้าก็มืดแล้ว เจ้าแมวดำที่อยู่บนไหล่นางก็เริ่มมึนงงจากการที่เจ้านายของมันโปรยทองแท่งไปทั่วตลอดทั้งวัน
ความจริงแล้ว ที่จวินอู๋เสียใช้จ่ายไปในวันนี้ เมื่อคำนวณเทียบกับทรัพย์สมบัติที่พวกเขาได้มาจากสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด มันก็แค่ขนเส้นหนึ่งบนหลังวัวเท่านั้น ต่อให้นางใช้จ่ายในอัตรานี้ทุกวันนับจากวันนี้ไป เงินที่พวกเขามีก็มากพอจะให้นางใช้ไปอีกหลายชาติเลยทีเดียว……
จำนวนทองคำแท่งที่จวินอู๋เสียมีในกระเป๋ามิติของนาง เป็นเพียงเศษเสี้ยวที่หนูนรกคายออกมาเท่านั้น
“คุณหนู!” จวินอู๋เสียเพิ่งขึ้นมาชั้นบน นางก็เห็นเย่ฉาและเย่เหม่ยยืนอยู่หน้าประตูห้องของจวินอู๋เหยา สีหน้าของพวกเขาดูไม่ดีนัก
หลังจากโดนจวินอู๋เหยาทำหน้าถมึงทึงใส่ ทั้งสองจึงพากันหางลู่หูตก
เมื่อจวินอู๋เสียเห็นเย่ฉาและเย่เหม่ย นางก็นึกได้ว่าก่อนหน้านี้ได้ลืมพวกเขาไปซะสนิทเลย นางพยักหน้าให้พวกเขาเล็กน้อย จากนั้นก็ดูเหมือนนางจะนึกอะไรได้ จึงดึงเอาโฉนดบ้านและที่ดินออกมาโยนให้เย่ฉาและเย่เหม่ย
ทั้งสองสับสนกับปึกกระดาษทั้งหมดตรงหน้า พวกเขาหยิบมันขึ้นมาดูและเห็นสิ่งที่เขียนเอาไว้
แต่……
พวกเขาสงสัยมากว่าทำไมจู่ๆคุณหนูถึงได้สนใจจะซื้อบ้านพวกนี้? แถมยังซื้อมาซะมากมายในคราวเดียว จะอยู่กันหมดไหม?
น่าเสียดายที่เย่ฉากับเย่เหม่ยไม่เคยเห็นการเก็งกำไรอสังหาริมทรัพย์ในช่วงศตวรรษที่ 24 ไม่งั้นพวกเขาคงจะคิดว่าจวินอู๋เสียค้นพบวิธีรวยอีกทางแล้ว