เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 387
อาจารย์คนอื่นก็ไม่ต่างกันเท่าไร พากันมองฉู่สิงอย่างตกใจ
แสงเมื่อกี้คืออะไรกัน ทุกคนพากันคาดเดา
ปฏิกิริยาแรกของลู่ฝานคือมองไปยังฉู่เทียน
คนที่อยู่ในนี้ คงมีแค่ฉู่เทียนที่รู้ว่าเมื่อกี้ฉู่สิงใช้กระบวนท่าอะไร
แต่ลู่ฝานไม่ได้ถามออกมา เพราะเขาเห็นฉู่เทียนกำมือจนเลือดไหลออกมาแล้ว
บนลานประลอง ฉู่สิงค่อยๆ ยืนขึ้นมา ไม่มีพลังปราณบนตัว คราบเลือดเต็มหน้า
กระบี่ในมือหักเป็นท่อนๆ ร่วงลงบนพื้น
ตรงที่นั่งชมมีเสียงถอนหายใจดังขึ้น
ไม่มีอาวุธ อีกทั้งไม่มีพลังปราณ แล้วจะสู้ได้ยังไง
เห็นผลแพ้ชนะแล้ว เป็นไปตามคาด นักเรียนคณะหนึ่งเดียว ไม่ได้สร้างปาฏิหาริย์ได้ทุกคน
ตอนนี้ หลางเจ๋อกับจูหยู่ก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน ดวงตาเหมือนแหลมคม ทั้งสองคนสู้กับฉู่สิงจนสุดกำลังเหมือนกัน
ไม่ว่าตอนนี้ฉู่สิงดูเหมือนหมดแรงจริงหรือเปล่า แค่ฉู่สิงไม่ยอมแพ้ พวกเขาไม่ถือสาที่จะโจมตีฉู่สิงให้ถึงแก่ชีวิต
ฉู่สิงมองกระบี่ในมือ แล้วฝืนยิ้มออกมา
“กระบี่ไม่ใช่กระบี่ดี ถึงโดนทำลายก็ไม่กลัว คนอย่างฉู่สิง แม้ไม่ได้เป็นผู้แข็งแกร่ง แต่ก็เป็นคนฮึกเหิม”
ฉู่สิงโยนกระบี่ลงบนพื้น แล้วพรูลมหายใจออกมา จากนั้นหลับตา
ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไร
ลู่ฝานเห็นฉู่สิงทำอะไรที่มือ เขาลูบแหวนของตัวเองเบาๆ
หลางเจ๋อกับจูหยู่เดินเข้ามาใกล้ฉู่สิง
ตอนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าฉู่สิงกำลังแสร้งทำ หรือถอดใจรอความตายแล้ว
แต่ระวังไว้ก่อน ทั้งสองเลือกที่จะเชื่ออย่างแรก
ตอนที่พวกเขาอยู่ห่างจากฉู่สิงห้าก้าว จู่ๆ หลางเจ๋อลงมือ
วิชากระบี่แสงเมรุ สายฟ้าแลบ！
กระบี่เหมือนแสง เพียงพริบตาเดียวก็โจมตีถึงแล้ว
ฉู่สิงเคลื่อนตัวเล็กน้อย มีพลังปราณสว่างขึ้นบนตัวเล็กน้อย
พลังปราณที่เหมือนน้ำกระเพื่อม เคลื่อนไหวออกมา ทันใดนั้น ตัวของหลางเจ๋อเปลี่ยนทิศทางอย่างไม่สามารถควบคุมได้ วิ่งตรงเข้าไปหาจูหยู่
จูหยู่ที่รออย่างเงียบ ถึงกับตกใจ เขาคิดไม่ถึงว่ากระบี่ของหลางเจ๋อจะพุ่งเข้ามาหาเขา
วินาทีคับขัน จูหยู่ทำได้เพียงแค่เคลื่อนไหวพลังปราณ ขจัดการโจมตีออกไปส่วนหนึ่ง
แต่กระบี่ของหลางเจ๋อยังทำลายปราณที่ปกคลุมร่างกายเขา แทงลงบนตัวเขา
นักเรียนนับไม่ถ้วนส่งเสียงตกใจ!
“ทำอะไรน่ะ”
“ฆ่ากันเองเหรอ”
“นักเรียนคณะกระบี่สติไม่ดีเหรอ”
เสียงตะโกนดังเข้าหูอย่างต่อเนื่อง
อาจารย์เสวียนเจินกับอาจารย์เมิ่งอวิ๋นลุกขึ้นยืน แววตาเหมือนลูกธนูคมพุ่งไปหาฉู่สิง
ตอนนี้ฉู่สิงยังคงหลับตาอยู่ พลังปราณบนตัวหายไปอีกแล้ว
หลางเจ๋อรีบเก็บกระบี่ตัวเอง จูหยู่ร้องโอดครวญ มองหลางเจ๋ออย่างโมโห แต่ทำอะไรไม่ได้ “นายบ้าไปแล้วเหรอ”
หลางเจ๋อถอยหลังไปสองสามก้าว โบกมือไปมาแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจ เพราะเขา เพราะพลังประหลาดบนตัวเขา นำกระบี่ของฉันออกไป”
จูหยู่รีบมองไปที่ฉู่สิง ฉู่สิงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนไม่มีพิษภัย นิ่งเหมือนน้ำ
จูหยู่ก้าวเข้าไป เขาไม่ค่อยเชื่อคำพูดของหลางเจ๋อ
เขาจะลองด้วยตัวเอง ดูสิว่าคนคณะหนึ่งเดียวมีวิชาชั่วร้ายจริงหรือเปล่า หรือหลางเจ๋อกำลังหลอกเขาอยู่
จูหยู่ฟันกระบี่ลงบนตัวฉู่สิง
มีแสงกะพริบขึ้นมาอีก จูหยู่โดนดันไปอยู่อีกด้าน
โงนเงนไม่กี่ก้าว จูหยู่พูดอย่างตกใจว่า “พลังอันแปลกประหลาด”