บทที่ 202 เพียงแค่หนึ่งเหรียญ! และบทสนทนาในที่ลับล่ะ!
แสงสว่าง! ใช่แล้ว! ณ เวลานี้ราวกับโลกเหลือเพียงแค่แสงนี้เท่านั้น!
แสงจากไฟฟ้าได้ไหลไปรวมตัวกันที่เหรียญอันเล็กๆด้วยความเร็วอันเกินบรรยาย
ก่อให้เกิดกลุ่มแสงสีฟ้าขาว อย่างช้าๆได้มีคลื่นลมหมุนวนเข้ามาจนในที่สุดก็
กลายเป็นพายุ!
ถ้าคุณถามว่าระดับทางร่างกายของโชคุโฮอยู่ในระดับไหนระหว่าง0ถึง10ก็ต้องขอ
ตอบบว่าแค่ระดับ5 ดังนั้นเธอจึงตัวเซเมื่อโดนลมแรงพดเข้าให้ นี่ยังดีนะ ถ้าไม่ใช่
เพราะระยะทางล่ะก็ป่านนี้ควีนซามะคงโดนลมหอบลอยขึ้นฟ้าไปแล้ว!
เวลานี้ โชคุโฮกำลังยกมือป้องกันฝุ่นที่ปลิวเข้ามาใส่ใบหน้าเธอ ขณะที่กำลังจ้อง
มองภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อ!
นี่มันอะไรกัน! ทำไมอยู่ดีๆ มิซากะ มิโคโตะ ถึงได้แข็งแกร่งขึ้นถึงขนาดนี้?
นี่เป็นความคิดเดียวที่อยู่ในหัวโชคุโฮในเวลานี้ เธอที่คุ้นเคยกับมิโคโตะดีย่อมพูดได้
เต็มปากว่าก่อนหน้านี้มิโคโตะไม่ได้มีพลังมากมายแบบนี้!
ทันใดนั้น จู่ๆโชคุโฮก็นึกถึงคำพูดของวู่หยานได้ เธอหันไปมองทางวู่หยานอย่าง
ยากลำบาก และภาพที่เธอเห็นไม่ใช่สีหน้าตื่นตกใจหรือหวาดกลัว แต่เป็นรอยยิ้ม!
…หรือว่า……เป็นเพราะเขา?……..
ปกติแล้วเวลาโชคุโฮคิดอะไรก็ตะมีแค่ตัวเองที่รู้ แต่ว่าตอนนี้ถ้ามีคนมองมาที่
ใบหน้าเธอก็จะรู้สิ่งที่เธอคิดได้อย่างไม่ยากเย็นเพราะสีหน้าเธอมันแสดงออกมา
หมด!
อีกด้านหนึ่ง คาคิเนะกำลังเอามือทั้งสองมาไขว้ด้านหน้าป้องกันแรงลมด้วยสี
หน้าที่บ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็นอย่างถึงที่สุด!
มองลงไปด้านล่างตรงจุดศูนย์กลางที่แผ่พลังอันน่าสะพรึงกลัวพร้อมกับแรงกดดัน
อักมากล้นออกมา ทำให้คาคิเนะตัวสั่นระเทิ้ม ในใจเขากู้ร้องอย่างบ้าคลั่ง!
เป็นไปไม่ได้!!
สิ่งที่มาแทนที่สีหน้าไม่อยากเชื่อก็คือใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความคลั่ง!
มองดูมือทั้งสองข้างของตนที่สั่นอย่างอดไม่อยู่ คาคิเนะมองมิโคโตะ ซึ่งการมอง
ครั้งนี้เขาได้เห็นร่างคนๆหนึ่งซ้อนทับกับตัวเธอ……
ผมสีขาว ดวงตาสีแดงเลือด สวมชุดลายดำขาวที่ดูยังกับชุดของนักโทษ ไอ้ผู้ชาย
ผอมแห้งคนนั้น!
เขาเป็นคนแรกที่ทำให้คาคิเนะรู้สึกถึงความหวาดกลัวเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิด
มา!
และตอนนี้ คนเปลี่ยนแต่อย่างอื่นเหมือนกัน มันได้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว…….
ในสายตาของคาคิเนะตอนนี้ ได้มีผู้ชายผมขาวตาสีแดงได้ยืนอยู่ข้างๆเด็กสาวที่มี
ผมและดวงตาสีน้ำตาล จากนั้นทั้งภาพร่างของทั้งคู่ก็ค่อยๆรวมกันเป็นหนึ่ง…..
“เรื่องแบบนี้! มันเป็นไปได้ยังไงกัน!!!”
ความกลัวในใจได้เข้าไปบดขยี้ความมีเหตุผลของคาคิเนะแล้ว เขาแหงนคอคำราม
ออกมาอย่างคนบ้า จากนั้นปีกทั้งหกก็โบกสะบัดอย่างแรง เกิดลำแสงเลเซอร์บิน
ออกมาจากปีก!
มิโคโตะทำเป็นมองไม่เห็นลำแสงที่ใกล้เข้ามา เธอยกมือขึ้นแล้วเล็งเป้าไปที่ลำแสง
และเบื้องหลังลำแสง ตัวคาคิเนะที่ใบหน้าบิดเบี้ยว!
เมื่อลำแสงได้มาถึงตัวเธอโดยมีระยะห่างเหลือแค่หนึ่งเซนติเมตร ทันใดนั้นลำแสง
สีส้มก็พุ่งทะลวงผ่านเลเซอร์สีขาวทำให้พวกมันฉีกขาดกระจัดกระจายหายไปใน
เสี้ยววิ ลำแสงสีส้มขนาดเท่าถังน้ำได้ทำลายลำแสงสีขาวไปตลอดทางด้วย
ความเร็วที่ตาเปล่ามองไม่เห็นมุ่งตรงไปหาคาคิเนะที่หน้าเปลี่ยนสีอย่างแรง!
ราวกับดาวตกที่ตัดผ่านท้องฟ้า! ‘เรลกัน’ที่บรรจุไว้ด้วยพลังอันไร้เทียมทานได้ตบ
กระทบที่ตัวคาคิเนะ!!
“ตู้ม!!!”
เมื่อเรลกันตกลงบนร่างคาคิเนะก็เกิดเสียงระบิดที่เทียบเท่ากับเสียงของมิสไซล์ดัง
ขึ้น ภายในพริบตาจุดที่คาคิเนะอยู่ก็ถูกปกคลุมด้วยกลุ่มควันจนไม่สามารถ
มองเห็นชะตากรรมของผู้ที่อยู่ข้างในได้……….
เรลกันส่วนที่เหลือได้พุ่งทะยานบินลับหายไปในเส้นขอบฟ้า จนเห็นเพียงแค่เส้นสี
ส้มเส้นเล็กๆก่อนจะหายไป…….
เส้นกระแสไฟฟ้าได้เลื้อยไปมาบริเวณหน้าผากเธอ มิโคโตะส่งเสียงขึ้นจมูกอย่าง
เย็นชา ในแววตาเธอมีร่องรอยพึงพอใจอยู่ ดูเหมือนเธอจะมีความสุขมากที่ได้
ปล่อยเรลกันออกมาอีกครั้ง!
โชคุโฮยืนเซ่อมองไปที่ตัวมิโคโตะซึ่งยังยืนอยู่ที่เดิม เธอได้ลืมไปแล้วว่าตัวเองมักจะ
คอยหาเรื่องแหย่มิโคโตะตลอดเวลา นาทีนี้เธอกำลังเหม่อลอยไปกับภาพอัน
อลังการของเรลกันที่เห็น ผ่านไปพักใหญ่ๆเธอก็ยังคงไม่ได้สติ
ส่วนวู่หยานกำลังหัวเราะอย่างตื่นเต้น กับฉากที่มิโคโตะยิงเรลกัน ไม่ว่าจะเห็นกี่
ครั้งก็ไม่เคยพอเลย……
บนท้องฟ้าภายในกลุ่มควัน จู่ๆก็มีร่างคนที่มีเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งกำลังพยายามโบก
สะบัดปีกทั้งหกซึ่งดูรุ่งริ่งเละเทะไม่ต่างกันบินหนีไปในทิศทางหนึ่งแบบสุดชีวิต
พริบตาต่อมาเขาก็หายไปจากเบื้องหน้าพวกเขา……..
ออมมือไว้สินะ…….
มองดูมิโคโตะที่กำลังเดินมาทางตน แววตาวู่หยานก็มีประกายจนปัญญาวาดผ่าน
แต่ก็เพียงแค่แป๊ปเดียว เพราะถ้ามิโคโตะเอาจริงแล้วฆ่าไอ้คุณชายนกนั่นล่ะก็ นี่สิ
ถึงจะทำให้เขาประหลาดใจ
“….มิซากะ….มิโคโตะ….” โชคุโฮมองมิโคโตะด้วยสีหน้าจริงจัง ราวกับจะมองให้
ทะลุไปข้างใน จากนั้นเธอก็หันสายไปมองวู่หยาน
มองดูสีหน้าจนปัญญาของวู่หยาน ก็ไม่รู้ว่าโชคุโฮคิดอะไรได้ จู่ๆริมฝีปากเธอก็โค้ง
ขึ้นเป็นรอยยิ้มราวกับเด็กน้อยที่เห็นลูกอมที่ตัวเองชอบ!
นี่มัน…..ชักจะน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ……..
…………………….
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต7 ณ ตึกที่ไร้ประตูหน้าต่าง………
แท็งที่มีน้ำแปลกยังคงอยู่เหมือนเดิมพร้อมด้วยเส้นสายบางอย่างเชื่อมโยงเต็มไป
หมด และข้างในนั้นก็ยังมีผู้ชายลอยกลับหัวอยู่เช่นเดิม……
ด้านหน้าอเลสเตอร์มีจอภาพ เป็นจอที่เขามักใช้แอบส่องดูคนอื่น!
ภายในหน้าจอเป็นภาพที่คาคิเนะบินมาตรงหน้ามิโคโตะ จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็เกิด
ปากเสียงกัน หอกสายฟ้าของมิโคโตะไม่ได้ผล ด้วยคำยั่วยุของคาคิเนะ เธอก็
กลายเป็นโกรธเกรี้ยว……
แน่นอนว่าต้องมีภาพ มิโคโตะยิงเรลกันใส่คาคิเนะทำให้เขาหมดสภาพทันที!
จนกระทั้งเป็นภาพคาคิเนะหันหลังกระเสือกกระสนบินหนี แล้วมิโคโตะหันเดินไป
ทางโชคุโฮ อเลสเตอร์ก็ปิดภาพหน้าจอแล้วเริ่มครุ่นคิด
ถ้าโชคุโฮ และ มิโคโตะ หรือ คาคิเนะ อยู่ที่นี่จะรู้ตัวทันทีว่าภาพที่ฉายบนหน้าจอ
เมื่อกี้นี้ มันเหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขาทุกอย่าง!
ถ้าจะไม่เหมือนก็แค่ภาพหน้าจอมันขาดร่างของวู่หยานไป!
บางทีอาจเป็นเพราะทนบรรยากาศเงียบสนิทแบบนี้ไมไหว ใครบางคน(?)จึงเปิด
ปากพูดทำลายความเงียบนี่ซะ……
“แผนของนายล้มเหลวสินะ……”
อเลสเตอร์เงียบ เขารู้ว่าเจ้าของเสียงกำลังพูดถึงอะไร……
“การที่ตัวหมากในกระดานเกมของตัวเองอยู่ๆก็ไม่เป็นไปตามคิดไว้ จากความทรง
จำของฉันนี่คงเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับนานเลยสินะ?” เสียงที่ไม่อาจบอกได้ว่า
เป็นของชายหรือหญิงได้ดังขึ้นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้อเลสเตอร์นั่นตอบสนอง
“ยังไม่ได้เหนือความคาดหมาย มิซากะ มิโคโตะ ยังอยู่ภายใต้การคำนวณของฉัน
เพียงแค่จำเป็นต้องเปลี่ยนแผน!”
“หมากก็ยังเป็นหมากในกระดานเหมือนเดิมสินะ? สมกับที่เป็นนายจริงๆ…..”ไม่รู้
ว่าเจ้าของเสียงพยายามยั่วยุอีกฝ่ายหรือพูดตามไปที่คิด หรืออาจจะไม่มีอะไรเลย
ก็ได้……
“ไม่! เดิมทีเรลกันไม่ได้เป็นหมากในกระดานของฉัน อย่างดีที่สุด มิซากะ มิโคโตะ
ก็เป็นแค่ตัวส่งเสริมแผน ภารกิจของเธอคือการให้ดีเอ็นเอ เพื่อปรับปรุงแผนของ
ฉัน!!”
“งั้น ตอนนี้ล่ะ?” เสียงแปลกๆดังขึ้นอีกครั้ง “ไม่ว่ายังไง ตอนนี้อีกฝ่ายก็ได้
เหนือกว่าความคาดหวังของนายแล้วไม่ใช่?”
อเลสเตอร์ลืมตาขึ้น ขาดในแววตาคู่นั้นไม่ได้มีความโกรธเคืองอยู่แต่อย่างใด มี
เพียงแค่ความสุขุมใจเย็น “ ‘เรลกัน’ คือหมากในกระดานเกมของฉัน!”
“โอ้?” เจ้าของเสียงพูดออกมาราวกับเกิดรู้สึกสนใจขึ้นเล็กน้อย “จากที่แทบไม่มี
ประโยชน์อะไร กลายเป็นหมากที่สามารถใช่ได้สินะ?!”
อเลสเตอร์ไม่ตอบกลับ มันเป็นเรื่องจริง พลังของเธอได้อยู่เหนือการตัดสินของ
เขา!
Parameter List เป็นความลับของเมืองแห่งการศึกษา มันมีไว้เพื่อประเมินความ
เป็นไปได้และศักยภาพที่คนๆ นั้นจะสำเร็จได้สูงที่สุด หมายความว่าพลังจิตของ
คนๆหนึ่งจะพัฒนาไปได้ถึงขนาดไหนนั้นได้ถูกกำหนดไว้แล้ว!
กรณีของ มิโคโตะ Parameter Listได้เประเมินเธอว่าจะได้เป็น Lv5!
ทว่าตอนนี้ พลังของ มิโคโตะ ได้ทำลายการประเมินของ Parameter List ไป
แล้ว!!