ตอนที่ 362 เราเลิกกันเถอะ (4)
อันซย่าซย่าระแวดระวังในทันที เธอคิดว่าซ่งชิงเฉินมาด้วยเจตนาที่ไม่ดี
ซ่งชิงเฉินเดินมาไม่กี่ก้าวก็คล้องแขนเซิ่งอี่เจ๋อ ทำให้เซิ่งอี่เจ๋อส่งสายตาจริงจังให้ เธอตกใจชักมือกลับด้วยความหวาดกลัว ดูแล้วช่างอ่อนแอน่าสงสารอย่างที่สุด
ป่าป๊าอันถามด้วยความแปลกใจ “ซย่าซย่า คนนี้คือ…”
เด็กสาวคนนี้เหมือนจะสนิทชิดเชื้อเกินไปกับเซิ่งอี่เจ๋อ
อันซย่าซย่าสับสน หรือเธอจะแนะนำกับป่าป๊าอันว่าคนนี้คือศัตรูหัวใจของตัวเองดี
“คุณลุงครับ นี่คือคุณซ่งเป็นลูกสาวของตระกูลเก่าแก่ที่คบกับตระกูลเรามานานแล้วครับ” เซิ่งอี่เจ๋อแนะนำอย่างมีมารยาท แต่ได้ยินซ่งชิงเฉินลอบกัดฟัน
คำตอบของเขาสมบูรณ์ พูดจาห่างเหินอย่างเปิดเผย
“แบบนี้นี่เอง…” ป่าป๊าอันพยักหน้าแล้วถูมือเตรียมจะปิดร้านแล้ว
ซ่งชิงเฉินยื่นกล่องใบหนึ่งส่งให้อันซย่าซย่าพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง “ซย่าซย่า นี่เป็นของขวัญที่ฉันให้เธอ”
ทำดีหวังผล เชอะ
อันซย่าซย่าก่นด่าอยู่ในใจแต่ก็ไม่อยากหักหน้าต่อคนในครอบครัวจึงยิ้มพร้อมกับรับมา “ขอบคุณมาก”
ป่าป๊าอันเห็นว่าเป็นเพื่อนของเธอ พอมองดูถึงเวลากินข้าวแล้วจึงเชิญซ่งชิงเฉินเป็นมารยาท “คุณซ่งจะกินมื้อค่ำที่บ้านพวกเราแล้วค่อยกลับไหม”
คนทั่วไปจะปฏิเสธกันแต่ซ่งชิงเฉินกลับตอบรับโดยไม่ต้องคิดเลย “ได้ค่ะ”
ตอบรับฉับไวทำให้ป่าป๊าอันชะงักไปอยู่บ้าง
“เหอๆ ได้ ฉันจะไปทำกับข้าวให้พวกเธอ” เขายิ้มแล้วเดินขึ้นไปทำกับข้าว
ที่โต๊ะอาหาร ซ่งชิงเฉินนั่งลงทางขวามือของเซิ่งอี่เจ๋อทันที ส่วนอันซย่าซย่ากัดฟันแล้วทิ้งตูดลงทางซ้ายมือของเซิ่งอี่เจ๋อ
ขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่ เธอจะโผล่มามีส่วนรวมตลอด “เรื่องเมื่อวาน ขอบคุณพี่อาเจ๋อที่ดูแลฉันนะคะ…แล้วยังปอกแอปเปิลให้ฉันด้วย…ไม่มีพี่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว…”
อันซย่าซย่าหน้าบึ้งตึง
ปอกแอปเปิล…ก็เป็นรูปที่เธอส่งมาให้เมื่อวานไม่ใช่เหรอ
ถ้าไม่ทำตัวน่ารังเกียจสักวันยัยนี่คงจะตายสินะ
เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงว่าซ่งชิงเฉินในตอนนี้จะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
เขาไม่ค่อยสบอารมณ์
จู่ๆ ก็มีเสียงหวานหยดดังขึ้นมาข้างกาย อันซย่าซย่าขยับเข้ามาใกล้ “เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันอยากกินน้ำแกง”
มีบัวลอยเหล้าขาวหมักของป่าป๊าอันอยู่บนโต๊ะ ส่งกลิ่นหอมฉุยออกมา
เซิ่งอี่เจ๋อยกชามมาตรงหน้าอันซย่าซย่าโดยไม่ต้องคิดเลย
อันซย่าซย่าเหลือบตามองซ่งชิงเฉิน เผยรอยยิ้มเบิกบาน
ก็แค่แสดงความรักเอง ใครจะทำไม่เป็นเล่า
“ฉันเจ็บมือ นายป้อนให้ฉันได้ไหม…” อันซย่าซย่าออดอ้อนกับเซิ่งอี่เจ๋อทำให้ป่าป๊าอันกับอันอี้เป่ยตกใจกันหมด
ทั้งคู่มองอันซย่าซย่าด้วยใบหน้าตกใจ
เซิ่งอี่เจ๋อยกยิ้มมุมปาก ตอบรับอย่างอารมณ์ดี “ได้”
เขาถือช้อนตักบัวลอยมาเป่าให้หายร้อนแล้วถึงป้อนที่ปากอันซย่าซย่า
ซ่งชิงเฉินที่อยู่อีกด้านหนึ่งจับตะเกียบแน่น
อันซย่าซย่ากินเสียจนแก้มพองพลางจ้องเธอด้วยความเยาะเย้ย
“เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันจะกินเนื้อ มือฉันไม่ถึง”
“เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันอยากกินนมเปรี้ยว นายช่วยเสียบหลอดให้ฉันหน่อย”
“เซิ่งอี่เจ๋อ มุมปากฉันเลอะแล้วใช่ไหม นายช่วยเช็ดให้ฉันหน่อย”
อันซย่าซย่าเริ่มใช้ชีวิตโหมดพิการระดับเก้า เรียกเซิ่งอี่เจ๋อไม่หยุด
เซิ่งอี่เจ๋อปกติก็เอาอกเอาใจเธอจนเป็นเรื่องปกติจึงทำตามที่คำขอหลายครั้ง
ซ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก จับจ้องทั้งสองคนที่ใกล้ชิดกันด้วยแววตาเคียดแค้น ป่าป๊าอันเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี “คุณซ่ง กินเยอะๆ นะ…”
เกิดเสียงดังแกร๊ก ซ่งชิงเฉินปล่อยตะเกียบ ป่าป๊าอันมีสีหน้าไม่ดีไปชั่วขณะ
เตือนเธอด้วยเจตนาดี เธอปล่อยตะเกียบลงแบบนี้หมายความว่ายังไง
ตอนที่ 363 ถ้าเธออยากแต่ง ฉันก็จะขอ (1)
ซ่งชิงเฉินรู้สึกว่าตนเองเสียมารยาทจึงยิ้มอย่างเก้อเขิน “คุณลุงคะ ขอโทษด้วยค่ะ ฉันมือสั่น”
อันซย่าซย่าตอบกลับในทันที “นี่เป็นอาการป่วย ต้องรักษานะ”
ซ่งชิงเฉิน “…”
อันซย่าซย่าแกล้งพูดไปเรื่อย “ซ่งซ่ง เมื่อวานเธอป่วยหนักไม่ใช่เหรอ วันนี้ลุกจากเตียงมาโดดเล่นได้แล้ว ดูเหมือนว่าหมอเจ้าของไข้เธอจะเป็นหมอเทวดาจริงๆ สินะ แนะนำให้ฉันบ้างสิ”
พอพูดจบ ซ่งชิงเฉินก็มีสีหน้าซีดเผือด
อาการป่วยของเธอเมื่อวานนั้นเป็นการจงใจหลอกพ่อ
เธอกินยากระตุ้นหัวใจ แกล้งเป็นลมและร้องไห้งอแงฟ้องคุณชายซ่งว่าการหมั้นไม่ใช่ความต้องการของเธอแต่เป็นเพราะโดนเซิ่งชิงอี้หลอก
เซิ่งอี่เจ๋อยังทำให้เธอผิดหวัง ทำร้ายจิตใจเธออีก
ด้วยความโกรธจัดคุณชายซ่งจึงต่อสายถึงเซิ่งอี่เจ๋อให้เขาไปดูแลซ่งชิงเฉิน
หลังจากนั้นเธอก็ดึงดันจะให้เซิ่งอี่เจ๋อปอกผลไม้ให้เธอและให้คนถ่ายรูปไว้หลายรูปแล้วส่งไปให้อันซย่าซย่าเพื่อสร้างความร้าวฉานระหว่างคนสองคน
วันนี้เธอมาวางท่าอย่างโอ้อวด แต่คิดไม่ถึงว่ากลับถูกอันซย่าซย่าแสดงความรักต่อหน้า
ตอนนี้อันซย่าซย่าพูดแทงใจดำ เอ่ยถามจนเธอเสียวสันหลังวาบ
เมื่อวานแกล้งป่วยหนักขนาดนั้น วันนี้ก็กระโดดโลดเต้นมาบ้านอัน…ไม่ใช่ว่าตบหน้าตัวเองหรอกเหรอ
ตาคมของเซิ่งอี่เจ๋อเลื่อนไปมองเธอด้วยสายตานิ่งเรียบเจือแววครุ่นคิดอยู่
“เหอะๆ …ที่จริงก็ไม่ได้หนักอะไร เป็นเพราะพ่อฉันทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่…” ซ่งชิงเฉินตอบพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” อันซย่าซย่าเอียงหัว “ซ่งซ่ง วันหลังเธอไม่สบายนิดหน่อยอย่าเรียกเซิ่งอี่เจ๋อไปดูแลเธอได้ไหม พวกเธอเป็นแบบนี้ฉันจะหึงเอานะ”
ซ่งชิงเฉินเศร้าเสียยิ่งกว่ากินแมลงวันเสียอีก เซิ่งอี่เจ๋อขวางอยู่ในสนาม จะพูดอะไรก็ยากจึงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นอ่อนโยนและเข้าใจ “ขอโทษนะ ไม่ทันคิดว่าจะสร้างปัญหาให้เธอ ความจริงฉันก็ไม่ได้จะให้พี่อาเจ๋อมาหรอก…”
“แต่มันเป็นปัญหาจริงๆ นะ” อันซย่าซย่าพยักหน้าจริงจัง ทำให้ซ่งชิงเฉินสะอึกไป
ไม่สบอารมณ์อยู่ในใจ ข้าวก็กินไม่ลงแล้ว เธอลุกขึ้น “ฉันนึกได้ว่ามีเรื่องที่ต้องจัดการที่บ้าน…ขอโทษทีนะ ฉันกลับก่อนละ”
“ซย่าซย่าไปส่งเขาหน่อย” ป่าป๊าอันสั่ง
“ได้ค่ะ” อันซย่าซย่ายิ้มกว้างและยังจูงมือของซ่งชิงเฉินเดินไป “ซ่งซ่ง ไปเถอะ”
ซ่งชิงเฉินฝืนยิ้มร่วมไปด้วย
พอลงมาชั้นล่าง อันซย่าซย่าก็สะบัดมือเธอออก ซ่งชิงเฉินก็เปลี่ยนจากอ่อนโยนเมื่อสักครู่นี้กลายเป็นพูดจาทิ่มแทง “อันซย่าซย่า เธอนี่เก่งจริง เสแสร้งต่อหน้าเซิ่งอี่เจ๋อ…”
“เทียบกับเธอแล้ว ฉันไม่เท่าไหร่ พอเห็นคุณซ่งก็คือทักษะการแสดงระดับราชินีหนังออสการ์ ขอร้องล่ะ แกล้งป่วยครั้งหน้าอย่างน้อยก็ทาแป้งให้หน้าซีดๆ หน่อย เล่นหน้าคุณแดงเปล่งปลั่งดูมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเมื่อวานยังนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล”
ซ่งชิงเฉินโดนจับได้ กัดฟันด้วยความโมโห “อันซย่าซย่า เธอ…เธอจงใจหาเรื่องฉัน…” น้ำเสียงของเธอแปรเปลี่ยนเป็นคับข้องใจและเบาลง
“ฉันทำไม” อันซย่าซย่ามีสีหน้านิ่งเรียบโดยสิ้นเชิง “เธอเป็นคู่หมายของเขาตั้งแต่เด็ก เคยช่วยชีวิตเขาไว้ ฉันกับเขาต่างก็รู้สึกขอบคุณเธออย่างสุดหัวใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยกแฟนของตัวเองให้เธอ” อันซย่าซย่าเชิดหน้า ประกาศความเป็นเจ้าของอย่างเอาแต่ใจ
นัยน์ตาของซ่งชิงเฉินเอ่อคลอด้วยน้ำตา จากนั้นก็หันหลังแล้ววิ่งออกไป
อันซย่าซย่ายังไม่ทันหันไปก็โดนเซิ่งอี่เจ๋อโอบไว้ในอ้อมกอด น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาข้างบนหัวเธอ “ซย่าซย่า กลับบ้านไปเจอคนในครอบครัวกับฉันเถอะ”
“อ๋อ…เจอเสร็จแล้วจะขอฉันแต่งงานไหม” อันซย่าซย่าหยอกเขาเล่น
“ถ้าเธออยากแต่ง ฉันก็จะขอ”