ตอนที่ 364 ถ้าเธออยากแต่ง ฉันก็จะขอ (2)
น้ำเสียงของเขาหนักแน่นมาก อันซย่าซย่าอ้าปากค้างน้อยๆ ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอยู่นาน
“กลัวเหรอ เมื่อกี้ไม่ใช่ว่ากล้ามากนักเหรอ” เซิ่งอี่เจ๋อหัวเราะเบาๆ
อันซย่าซย่าไขว้นิ้ว “เอ่อ…นายจะโทษฉันรึเปล่าที่ทำให้คู่หมายตั้งแต่เด็กโกรธจนหนีไปแล้ว”
“เธอปกป้องความรักของเรา ฉันยังไม่ทันได้ดีใจเลย” เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มอย่างมีความสุข เพียงแค่ตอนที่มองแผ่นหลังของซ่งชิงเฉินสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา
สาวน้อยใสซื่อบริสุทธิ์คนนั้นเพราะอะไรถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
ไม่ใช่ว่าเขามองเจตนาของซ่งชิงเฉินไม่ออก แต่เขาติดค้างเธอเยอะเกินไป ดังนั้นจึงไม่เปิดโปงเธออีกทั้งยังพยายามสุดความสามารถเพื่อชดเชยให้กับเธอ
แต่ถ้าหากข่มขู่อันซย่าซย่า…งั้นเขาก็จะไม่อดทนอย่างเด็ดขาด
อันซย่าซย่านึกว่าเซิ่งอี่เจ๋อพูดล้อเล่น คิดไม่ถึงเลยว่าตอนที่ถึงบ้านเขาถือตารางงานมาและยังต้องให้ป่าป๊าอันอนุญาต
“แม่ของฉันเสียไปตั้งแต่ตอนฉันยังเด็ก ในบ้านมีแค่คุณปู่ คุณย่ากับพ่อของฉัน และก็มีลูกพี่ลูกน้องบ้าง…ความสัมพันธ์ในครอบครัวไม่ได้ซับซ้อนนัก พอถึงตอนที่เจอแล้วฉันจะแนะนำให้เธอ” เซิ่งอี่เจ๋อพูดจาเนิบนาบ แต่อันซย่าซย่ากลับกังวลใจมาก “พวกเขาจะไม่ชอบฉันหรือเปล่า…”
ถึงอย่างไรเซิ่งชิงอีก็เคยแอบเจอเธอเป็นการส่วนตัวมาแล้ว…และคิดเองเออเองจัดการงานหมั้นของเซิ่งอี่เจ๋อกับซ่งชิงเฉิน เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีเธออยู่ในสายตาเลย
“คุณปู่กับคุณย่าฉันจะต้องชอบเธอแน่” นึกถึงตัวตลกสองคนที่บ้านริมฝีปากของเซิ่งอี่เจ๋อก็แต้มด้วยรอยยิ้ม แต่เซิ่งชิงอี้กลับไม่ถูกเขาเอ่ยถึงเลยสักนิด ยังไงเขาก็คิดว่าตนเองไม่มีพ่อคนนี้อยู่แล้ว
อันซย่าซย่านัดซูเสี่ยวมั่วให้ไปเลือกของขวัญด้วยกัน หลังจากเลือกของขวัญอย่างตั้งอกตั้งใจให้กับคนในตระกูลเซิ่งแล้ว ทั้งคู่ก็เดินเที่ยวไปพลางพูดคุยไปพลาง
ซูเสี่ยวมั่วช่วงนี้เผยแพร่การ์ตูนวายวาบหวิว คำวิจารณ์ในอินเทอร์เน็ตค่อนข้างดีทีเดียว มีสำนักพิมพ์มาหาเธอเพื่อจะตีพิมพ์ ยุ่งกับต้นฉบับจนแทบจะระเบิด ออกมาเดินเที่ยวกับอันซย่าซย่าก็ยังเสี่ยงถูกบ.ก.ฆ่าเอา
ฟังเรื่องราวช่วงนี้ที่อันซย่าซย่าเล่าจบ ซูเสี่ยวมั่วก็ออกความคิดเห็น “ซ่งชิงเฉินระดับนี้ใช้ได้นี่ เสแสร้งเป็นผู้หญิงบอบบางได้เก่งจริง เธอต้องระวังเอาไว้นะ อย่าให้เขาแย่งพี่อาเจ๋อของเธอไป”
เธอบีบลำคอทำน้ำเสียงอ้อแอ้เลียนแบบซ่งชิงเฉิน ทำเอาอันซย่าซย่าขำยกใหญ่
เดินผ่านโซนเสื้อผ้าผู้ชายอย่างดี อันซย่าซย่าจูงซูเสี่ยวมั่ว “จะถึงวันเกิดเซิ่งอี่เจ๋อแล้ว ฉันให้อะไรเขาดี”
“เอ่อ…เสื้อเชิ้ต เนคไท ชิๆ หรือกางเกงในลายหัวใจ…” ซูเสี่ยวมั่วยิ้มทะเล้นพร้อมกับเอ่ย
อันซย่าซย่าหน้าแดง “เธอนี่มันราชินีลามก อย่าพูดเสียงดัง”
พากันเดินมาถึงโซนสินค้าคุณภาพดี อันซย่าซย่าก็ถูกใจเนคไทเส้นหนึ่ง
สีพื้นเป็นสีดำเข้าคู่กับลายสีน้ำเงินเข้ม ดูแล้วเป็นผู้ใหญ่หนักแน่นเหมาะกับเซิ่งอี่เจ๋อที่สุด
เพียงแต่พอมองราคา อันซย่าซย่าก็เจ็บปวด
“แพงมากเลย…”
ซูเสี่ยวมั่วมองตามแล้วก็ตกใจ “ฉิบหาย เนคไทนี่ทำมาจากทองเหรอ แม่ง…ความต่างระหว่างพวกเราคนธรรมดากับเศรษฐีใหม่นั้นมากจริงด้วย…”
พนักงานพูดด้วยความสุภาพ “เนคไทเส้นนี้คนออกแบบระดับแถวหน้าของเราใช้แนวคิด XX ผสมกับงานฝีมือ XXX คัดสรรวัตถุดิบ XXX…”
อันซย่าซย่าถูกคำพูดของเธอทำให้ปวดหัวจึงโบกมือ “ช่วยห่อให้ฉันหน่อยค่ะ”
ซูเสี่ยวมั่ว “เศรษฐีใหม่ซย่า มีคนเกาะแข้งเกาะขาเธอไหม”
“หยุดพูด…ให้ฉันเสียใจคนเดียวสักพัก”
วันถัดมา
เซิ่งอี่เจ๋อขับรถพาอันซย่าซย่ากลับไปที่บ้านตระกูลเซิ่ง
ยังไม่ทันถึงประตู อันซย่าซย่าเกิดความคิดอยากถอยกลับขึ้นมาพลางทำหน้ามุ่ย “เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันปวดท้อง”
“ทนไว้”
“…พ่อนายสิ”
ตอนที่ 365 ถ้าเธออยากแต่ง ฉันก็จะขอ (3)
“ฉันปวดหัวด้วย”
“ทนไว้”
“โอย ฉันตื่นเต้น”
เซิ่งอี่เจ๋อเหลือบมองท่าทางตื่นเต้นของเธอก็อดหัวเราะออกมาเสียไม่ได้จึงขยับเข้าไปใกล้หูของอันซย่าซย่าแล้วกระซิบ “ที่จริงฉันตื่นเต้นมากกว่าเธออีก”
เรื่องที่พาผู้หญิงมาเจอกับผู้ใหญ่ในครอบครัว นี่ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตเขาเหมือนกัน
เขาขยับไปประทับจูบบนกลีบปากของอันซย่าซย่าและโดนเธอขบเม้มระบายความไม่พอใจ
เขาส่งเสียงอืมพลางเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันจะบอกคุณปู่คุณย่าว่าหลานสะใภ้ของพวกเขาใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับฉัน”
“หลานสะใภ้อะไร…น่าเกลียด…” อันซย่าซย่าปิดหน้าด้วยความเขินอายไม่ไหว
มือน้อยๆ ถูกดึงลงไปแล้วจับไว้แน่น เขาจูงเธอค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า
ภายใต้แสงจ้าสาดส่องในชั่วขณะอันซย่าซย่าก็รู้สึกว่าในหัวสมองว่างเปล่า
โลกทั้งใบกลายเป็นเหมือนหนังไร้เสียงสีขาวดำ มีเพียงมือคู่นั้นที่จูงมือเธออยู่ช่างอบอุ่นไม่มีอะไรเทียบได้ เหมือนพาคนที่หลงทางเดินผ่านค่ำคืนที่หมอกหนาลงจัด
ในก้นบึ้งหัวใจราวกับไม่เหลือความกลัว แค่เพียงเพราะเชื่อว่าที่ปลายเส้นทางจะมีร่างของเขาอยู่
ทั้งสองคนเดินเข้ามาในบ้าน อันซย่าซย่าสังเกตของตกแต่งรอบด้าน บ้านเซี่ยหรูหราแนวยุโรปหลากหลายสไตล์ ตรงส่วนที่เป็นบ้านเก่านั้นเป็นสถาปัตยกรรมสไตล์จีน ในสวนด้านหลังก็สร้างสะพานเล็กมีแม่น้ำไหลผ่าน ในความเรียบง่ายโอ่อ่าแต่ยังคงความละเอียดอ่อน
ภายในห้องรับแขกผู้สูงอายุสองคนใส่ชุดคอจีนกำลังรอพวกเขาสองคนด้วยท่าทีกระวนกระวาย
“ตาแก่ คุณว่าหลานสะใภ้จะชอบย่าแบบฉันคนนี้ไหม” คุณย่าหน้าตาใจดีคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ
“คุณกังวลอะไร เป็นหลานที่เลือกหลานสะใภ้ไม่ใช่พวกเราเลือก ชอบหลานชายของเราก็พอแล้ว จะชอบหรือไม่ชอบพวกเราคนแก่สองคนไม่สำคัญ” คุณปู่เตือนเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังแสนทื่อ แต่มือก็เอาแต่กำ นวดกับไม้เท้าอยู่ตลอด แสดงให้เห็นว่าที่จริงเขาก็กังวลอยู่ภายในใจ
“นี่ๆ มาแล้ว” คุณย่าเรียกด้วยความดีใจพลางมองอันซย่าซย่าที่น่ารักยืนอยู่ตรงประตู เพียงครู่เดียวดวงตาก็เป็นประกาย
รูปร่างหน้าตาบอบบาง สะอาดสะอ้าน ที่สำคัญที่สุดก็คือเธอจับมือกับหลานชายตัวน้อยไว้แน่นขณะเดียวกันก็ทำให้เธอพอใจอย่างที่สุด
“คุณปู่ คุณย่า ผมพาซย่าซย่ามาพบแล้วครับ” เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มพลางจูงอันซย่าซย่ามาอยู่ตรงหน้าคนแก่ทั้งสอง
อันซย่าซย่าตื่นเต้นสุดขีดเอ่ยทักทายด้วยใบหน้าแดงซ่าน “คุณปู่คุณย่าสวัสดีค่ะ…”
ปู่เซิ่งกับย่าเซิ่งท่าทางตื่นเต้น คุณย่าเซิ่งลุกขึ้นจูงอันซย่าซย่า “ดีๆ ย่าสบายดีมาก ซย่าซย่าน้อยกินข้าวรึยัง หิวไหม อุณหภูมิฮีตเตอร์พอดีหรือยัง จะเพิ่มให้สูงขึ้นอีกไหม…”
อันซย่าซย่ามองคุณย่าที่แสนใจดีและน่ารักท่านนี้ ท่านยังมีเรี่ยวแรง ดูแล้วอายุไม่ได้มาก
อีกทั้งท่าทีที่มีต่อเธอ แค่เห็นก็พบว่าชอบด้วยใจจริง
ความตื่นเต้นภายในใจของอันซย่าซย่าลดน้อยลง เธอส่ายหน้า ย่าเซิ่งจูงเธอมานั่งอย่างอารมณ์ดีและพูดคุยเรื่องสัพเพเหระกับเธอ ส่วนปู่เซิ่งมีสีหน้าจริงจังแต่ในดวงตาเหลือบมองไปทางอันซย่าซย่าอยู่ตลอด แอบยกยิ้มมุมปากขึ้น เห็นได้ชัดว่าพอใจในตัวอันซย่าซย่ามาก
เซิ่งอี่เจ๋อถูจมูกพูดพร้อมกับยิ้มอย่างจนปัญญา “คุณย่า พอซย่าซย่ามา ทำไมผมถึงตกกระป๋องล่ะ”
ย่าเซิ่งแหวใส่ “แกไปเถอะ ให้ซย่าซย่าน้อยอยู่ต่อ”
เซิ่งอี่เจ๋อ “…”
“ซย่าซย่าน้อย อี่เจ๋อบอกว่าหนูชอบกินของหวาน ปู่หนูเข้าครัวทำขนมสไตล์จีนให้หนูด้วยตัวเองเลย รีบชิมดู” ย่าเซิ่งเลื่อนจานขนมสวยงามหลายใบมาไว้ตรงหน้าอันซย่าซย่า
อันซย่าซย่าตกตะลึง ปู่เซิ่งอย่างน้อยก็อายุหกสิบถึงเจ็ดสิบปีแล้ว เข้าครัวด้วยตัวเองเพื่อเธอเหรอ