ตอนที่ 366 ถ้าเธออยากแต่ง ฉันก็จะขอ (4)
“ซย่าซย่าน้อยอึ้งอยู่ทำไม รีบกินๆ สิจ้ะ” ย่าเซิ่งมองเธอด้วยรอยยิ้มกว้าง แทบอยากจะป้อนเธอด้วยตัวเองแล้ว
“เอ่อ…” อันซย่าซย่าหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้น ดวงตาดำขลับเป็นประกาย “อร่อยมากค่ะ”
ฝีมือการทำอาหารของปู่เซิ่งไม่ได้เกินจริงเลย
“ชอบก็กินให้เยอะๆ นะ” ย่าเซิ่งเหมือนกับแสดงกล วางจานกองหนึ่งตรงหน้าจากนั้นก็เริ่มป้อนอันซย่าซย่าอย่างตั้งอกตั้งใจ
อันซย่าซย่ากินอย่างมีความสุข เห็นปู่เซิ่งทำหน้าขรึมไม่อยู่ สีหน้าจริงจังสุดท้ายก็กลายเป็นยิ้มหน้าบาน
คนที่ทำอาหารต่างก็หวังว่าคนอื่นจะชอบของที่ตนเองทำ และอันซย่าซย่าเวลากินก็ชวนให้ซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง แก้มพอง ดวงตาประกายทำให้คนที่เห็นก็นึกชอบใจ
เซิ่งอี่เจ๋อยกยิ้มมุมปากพลางมองอันซย่าซย่าเป็นที่ชื่นชอบของคุณปู่คุณย่าขนาดนั้น สุดท้ายในใจก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา
ประตูพลันส่งเสียงรบกวนขึ้นมา ต่อมาก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งปรากฏกายอยู่ที่ประตู หลังจากที่เห็นอันซย่าซย่าก็กวาดสายตาเย็นชาทิ่มแทงมา
อันซย่าซย่าตัวสั่นเทาพร้อมหลบสายตาไปด้านข้างจึงเห็นว่าเซิ่งชิงอี้มาแล้ววางขนมลงโดยสัญชาตญาณพลางนั่งตัวตรงเรียบร้อยแสร้งเป็นเด็กดี
“แกพาเธอกลับมาได้ยังไง” เซิ่งชิงอี้มองไปทางเซิ่งอี่เจ๋อด้วยความไม่พอใจ
เซิ่งอี่เจ๋อไม่มองเขา ทำเหมือนเขาเป็นอากาศ
“ทำไมจะพามาไม่ได้ เด็กสารเลว แกหมายความว่าอะไร” ย่าเซิ่งพูดอย่างไม่สบอารมณ์
เซิ่งชิงอี้มีสีหน้าคาดไม่ถึง คนที่ทำตามอำเภอใจในวงการค้าแต่ไหนแต่ไรกลับมักจะไม่กล้าใส่อารมณ์ต่อหน้าพ่อแม่ของตนเอง
“แม่ครับ…อายุยังน้อยพาเด็กผู้หญิงกลับบ้าน นี่เห็นผมที่เป็นพ่อคนนี้อยู่ในสายตาบ้างไหม” เซิ่งชิงอี้ไม่พอใจ
รวมกับที่เขาอยากให้เซิ่งอี่เจ๋อแต่งงานกับซ่งชิงเฉิน งานหมั้นครั้งที่แล้วก็วุ่นวาย คุณชายซ่งก็ก็รู้สึกเคืองกับเขาแล้ว ที่เคยตกลงร่วมมือกันหลายอย่างก็พัง ยุ่งจนเรียกได้ว่าตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ปู่เซิ่งเคาะไม้เท้าเอ่ยอย่างจริงจัง “พากลับมาเจอปู่ผิดอะไร ฉันยังอยากถามแกว่าเห็นฉันที่เป็นพ่อคนนี้อยู่ในสายตาไหม”
ปู่เซิ่งโมโหดูน่าเกรงขาม เซิ่งชิงอี้ไม่กล้าทำให้ท่านโมโหอีกจำต้องส่งความโกรธไปลงที่ตัวอันซย่าซย่า
โดนเขาถลึงตาใส่หนึ่งที ขนมชิ้นหนึ่งที่โดนย่าเซิ่งเอามาใส่ไว้ในมือของอันซย่าซย่าก็หล่นกลับไปในจานได้แกร๊ก
ย่าเซิ่งไม่พอใจแล้ว “ดูซิแกทำให้ซย่าซย่าน้อยตกใจหมด ถ้าแกไม่พอใจก็รีบกลับบริษัทไป”
เซิ่งชิงอี้ “…” ถูกแม่ของตนเองเมินแล้ว ทำไงดี
ระบายอารมณ์แล้วตอนที่ย่าเซิ่งมองอันซย่าซย่าก็เปลี่ยนเป็นท่าทีอ่อนโยนอีกครั้ง “ซย่าซย่าเด็กดี มา กินอีกสองชิ้นสิ”
แนวสายตาของเซิ่งชิงอี้หยุดอยู่ที่ขนมอย่างไม่ตั้งใจจากนั้นก็สีหน้าก็ดูแย่เข้าไปอีก
ปู่เซิ่งมีทักษะการทำอาหาร แต่ไม่เข้าครัวง่ายๆ แม้แต่เขาที่เป็นลูกชายคนนี้ก็ยังไม่เคยได้ชิมฝีมือของพ่อเลยสักนิด
ผลคือนี่เพิ่งจะได้เจอหน้าก็ทำให้อันซย่าซย่าเยอะขนาดนี้แล้ว
อันซย่าซย่ารู้สึกว่า…เซิ่งชิงอี้แปลก แถมจ้องเธอตาเขม็งยิ่งขึ้น
“ในเมื่อมาแล้วก็กินมื้อค่ำด้วยกันเถอะ” ปู่เซิ่งบอกกล่าวคนทั้งบ้านไม่กล้าขัด เรียกแม่บ้านไปจัดอาหาร
บนโต๊ะอาหาร ปู่เซิ่งย่าเซิ่งคีบอาหารให้อันซย่าซย่าไม่หยุด ถ้วยเอย จานเอยที่อยู่ตรงหน้าของอันซย่าซย่าต่างก็กลายเป็นภูเขากองน้อยแล้ว
ย่าเซิ่งดูเหมือนยังไม่พอใจ เลื่อนอาหารหลายอย่างมาตรงหน้าอันซย่าซย่าเสียอย่างนั้น
เซิ่งชิงอี้ทนนิ่งไม่ไหวแล้วจึงเปิดปากพูด “ปลาเป็นของโปรดที่ผมชอบ…” ช่วยเหลืออาหารสักจานให้ผมได้ไหม
“แกอายุขนาดนั้นแล้ว จะกินอะไรอีก” ปู่เซิ่งว่ากล่าวอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด
เซิ่งชิงอี้ …ป่าปี๊ ผมคือลูกชายคนเดียวของพ่อ พ่อรู้ไหม
ตอนที่ 367 ฉันน่ารักฉันจึงมีอยู่ นายลามก go die (1)
เซิ่งชิงอี้หน้าบึ้งตึง คิดไว้ว่าจะคีบซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานอีกด้าน
พรึ่บ
เซิ่งอี่เจ๋อคีบชิ้นสุดท้ายในจานไปวางในถ้วยของอันซย่าซย่าทันทีแล้วพูดอย่างอบอุ่น “ซย่าซย่า ของที่เธอชอบกิน กินให้เยอะๆ หน่อย”
ตะเกียบของเขาค้างเก้ออยู่กลางอากาศ
เซิ่งชิงอี้…ลูกชาย ฉันเป็นพ่อคนเดียวของแกนะ แกรู้ไหม
เมื่อพลาดซ้ำๆ จนอาหารมื้อนี้ของเซิ่งชิงอี้เรียกว่าไม่รู้รสชาติเลย
หลังจากกินอาหารเสร็จ ปู่เซิ่งกับย่าเซิ่งดึงอันซย่าซย่าไปพูดคุยแล้ว ส่วนเซิ่งอี่เจ๋อก็เข้าไปหาอันซย่าซย่าที่กำลังสอนผู้ใหญ่สองคนเล่นอินเทอร์เน็ต
“คุณย่าคะ สัญลักษณ์รูปตาเล็กๆ อันนี้เรียกว่าเวยป๋อค่ะ ข้างในสามารถโพสต์รูป คลิปวิดีโอได้…” ย่าเซิ่งอารมณ์ดีที่สุด “หนูซย่าซย่า นี่ฉลาดจังเลยนะ”
“และก็หมอนสุขภาพนี้หนูมอบให้คุณย่ากับคุณปู่ ใช้หมอนนี้แล้วดีกับดวงตามาก” อันซย่าซย่าถือของขวัญกองหนึ่งเหมือนมอบของมีค่าให้ “อุ้งเท้าน้อยจั๊กจี้อันนี้ยังสามารถกัวซา*ได้ด้วย…ฉากสำหรับคนขี้เกียจอันนี้ใช้วางโทรศัพท์มือถือหรือ iPad ไม่ต้องใช้มือถือมันเอาไว้ตลอดแล้ว…”
ของขวัญเหล่านี้เธอตั้งใจเลือกมาทั้งหมด ปู่เซิ่งกับย่าเซิ่งพิจารณาอยู่ในใจว่าชอบทั้งหมดเป็นอย่างยิ่ง
เซิ่งชิงอี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลพ่นเสียงดูถูกออกมา ก็แค่พวกอุปกรณ์เล็กน้อยที่ไม่มีค่าเท่านั้นและยังมอบให้อย่างหน้าไม่อาย
เขาเลื่อนสายตามองลูกชายตัวเอง เซิ่งอี่เจ๋อมองอันซย่าซย่าด้วยสีหน้าอ่อนโยน แววตาปรากฏความรู้สึกเอ็นดูลึกซึ้งที่ยากจะซ่อนไว้
เขาเอ่ยอย่างเย็นชา “แกจะต่อต้านกับฉันให้ได้ใช่ไหม”
เซิ่งอี่เจ๋อไม่หันหน้ามา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมพาแฟนผมกลับมาเจอคุณปู่คุณย่า มีอะไรไม่ถูกต้องไหมครับ”
“แกก็รู้อยู่แก่ใจว่าฉันไม่มีทางรับเธอมาอยู่ในตระกูลเซิ่ง ยัยเด็กคนนี้ก็ไม่มีไหวพริบซะเลย ฉันก็บอกเธอไปแล้วว่าคนเราจะต้องรู้ตัวเอง อายุยังน้อยทำไมถึงได้ไม่มีความละอายใจแบบนี้…” เซิ่งชิงอี้กำลังโมโหจึงได้หลุดปากพูดไปโดยไม่ทันระวัง
เซิ่งอี่เจ๋อหรี่ตาลงในทันที “คุณไปหาเธอเป็นการส่วนตัวมาแล้วเหรอ”
เซิ่งชิงอี้นิ่งเงียบ
บรรยากาศรอบๆ ตัวของเซิ่งอี่เจ๋อเย็นเยือกพร้อมกับกำหมัดแน่น
“ผมเคยบอกแล้วว่าอย่ามายุ่งเรื่องของผม” เซิ่งอี่เจ๋อเค้นเสียงเบาๆ บรรยากาศกดดันจนเซิ่งชิงอี้จนรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก
“เซิ่งอี่เจ๋อ ธนาคารออนไลน์เปิดยังไงนะ ฉันจะสอนคุณย่าซื้อของออนไลน์” น้ำเสียงหวานกังวานดังขึ้นมา ทำลายการเผชิญหน้าระหว่างคนทั้งสอง
เซิ่งอี่เจ๋อยกยิ้มอย่างเย็นชา “ถ้ากล้ามาหาเธออีกครั้ง ผมจะไม่ปล่อยคุณเด็ดขาด”
เซิ่งชิงอี้สั่นไปทั้งตัว เพื่อเด็กผู้หญิงคนนี้ เซิ่งอี่เจ๋อกลับกล้าที่จะทะเลาะกับเขาเลย
คำพูดติเตียนยังไม่ทันได้พูดออกไป เซิ่งอี่เจ๋อก็เดินจากไปแล้วพลางพูดอย่างเนือยๆ “ยัยโง่…มานี่ ฉันช่วยทำให้”
มองดูท่าทีของเขาที่มีต่ออันซย่าซย่า เซิ่งชิงอี้มีสีหน้านับถือ ในส่วนลึกของหัวใจยิ่งเศร้าไปเรื่อยๆ
อันซย่าซย่าไม่คาดคิดว่าหนึ่งวันจะผ่านไปได้ในพริบตา
ตามองไปบนท้องฟ้าที่มืดแล้ว เธอไม่แน่ใจว่าจะกลับหรือยัง แต่ย่าเซิ่งรั้งแขนเสื้อของเธอไม่ยอมให้เธอไป “ซย่าซย่าน้อย ปู่กับย่าอายุมากแล้ว ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนพวกเราเลย…ไม่ใช่ว่าเธอบอกว่าจะสอนพวกเราโพสต์โมเมนต์เหรอจ้ะ”
อันซย่าซย่าไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เซิ่งอี่เจ๋อก็พูดต่อ “งั้นพวกเราพักคืนหนึ่งค่อยกลับ”
พูดจบก็ไม่ได้สนใจอันซย่าซย่าที่ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง เซิ่งอี่เจ๋อพาเธอไปที่ห้องนอนแขกในทันที
ด้านหลังมีย่าเซิ่งที่ขยิบตาให้ “จิ๊ๆ …ไม่เลวๆ พ่อหลานชาย สู้ๆ ล้มซย่าซย่าซะ”
——
* กัวซา คือการขุดผิวหนังตามเส้นปราณของร่ายกายเพื่อขับพิษหรือความร้อนออกไป