ตอนที่ 368 ฉันน่ารักจึงมีฉันอยู่ นายลามก go die (2)
ปู่เซิ่งมองตามหลังของทั้งคู่ด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ยายแก่ เธอว่าหนูซย่าซย่าให้ลูกสาวสักคนเป็นยังไง เอ่อ…ถึงตอนนั้นก็จะทำขนมได้เยอะขึ้นอีกหน่อยแล้ว”
“ใช่ๆๆ ฉันก็ชอบเด็กผู้หญิง” เกิดมาแล้วก็จะได้เลี้ยงต่อเลย
พอนึกถึงตรงนี้คนแก่ทั้งสองต่างก็ตื่นเต้นสุดขีด
ห้องนอนแขก
อันซย่าซย่าห่อเหี่ยวใจมาก “เซิ่งอี่เจ๋อ บ้านนายมีหลายห้องขนาดนี้ทำไมเราจะต้องมาพักด้วยกัน…”
“ก็ไม่ใช่เป็นครั้งแรกที่นอนด้วยนี่ เธออายอะไร” เซิ่งอี่เจ๋อพูดอย่างใจเย็น
“…นายอย่าพูดจาครุมเครือแบบนั้น”
ริมฝีปากบางประดับด้วยรอยยิ้ม เซิ่งอี่เจ๋อส่งเสียง “อืม” แล้วเรียกแม่บ้านให้ไปหยิบชุดนอน
ชุดนอนเป็นย่าเซิ่งที่เตรียมไว้ให้ล่วงหน้าแล้ว เป็นสีชมพูอ่อน หลังจากที่อันซย่าซย่าอาบน้ำแล้วใส่มันก็ดูน่ารักเสียจนทำให้เซิ่งอี่เจ๋ออยากจะกอดฟัดเอาไว้แค่นั้น…
อันซย่าซย่าถอนหายใจ นอนกลิ้งลงไปบนเตียงอย่างรับชะตากรรม สบายเสียจนเธอครางออกมา
“เอ่อ…ขนมที่ปู่เซิ่งทำอร่อยมากจริงๆ เลย…” อันซย่าซย่ามีสีหน้าติดใจรสชาติอยู่ ผ่านไปครู่หนึ่งก็ลูบท้องอย่างหัวเสียพลางกระซิบเบาๆ “แต่กินเยอะเกินไปแล้ว…ท้องป่องออกมาหมดแล้ว ถ้าเนื้อไปพองบนหน้าอกก็คงดี…”
เซิ่งอี่เจ๋อโสตประสาทดี ฟังเธอพูดพึมพำกับตัวเองก็อดขำออกมาเสียไม่ได้
เขาล้มตัวลงบนเตียง คว้าอันซย่าซย่าเข้าสู่อ้อมกอด บนตัวของเธอยังคงมีกลิ่นหอมจางๆ ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
สูดดมเข้าไป เซิ่งอี่เจ๋อเข้าใกล้ใบหูเธอพลางพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ซย่าซย่า ใช้สองมือของฉันทำให้ความฝันเธอเป็นจริงสิ”
อันซย่าซย่ามีสีหน้างุนงง “หา”
เซิ่งอี่เจ๋อเพียงแค่ยิ้มเท่านั้นแล้วประทับจูบเธอ ร่างกายของอันซย่าซย่าอ่อนยวบ พร้อมกับกลิ่นหอม ขณะที่จูบอยู่เขาปล่อยอันซย่าซย่าไปอย่างเงียบๆ แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปิดน้ำเย็นราด…
สมควรตาย เห็นแววตาสับสนไม่ประสาของยัยนั่น ก็รู้สึกเหมือนจะอยากกินเธอเข้าไป
อันซย่าซย่าที่อยู่บนเตียงก็ครุ่นคิดอย่างหนักอยู่นาน สุดท้ายถึงได้เข้าใจประโยคนั้นของเซิ่งอี่เจ๋อว่าหมายความว่าอะไร
ว่ากันว่าแฟนหนุ่มจับหน้าอก…หน้าอกจะโตขึ้น…
และยังมาพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่าจะช่วยให้ฝันเธอเป็นจริง พ่อเทพบุตรทำไมถึงได้ลามกแบบนี้
เซิ่งอี่เจ๋ออาบน้ำเย็นออกมาก็ถูกอันซย่าซย่าใช้หมอนทุบพร้อมกับเสียงลนลานของอันซย่าซย่า “ไอ้คนมากประสบการณ์อย่างนายเนี่ย อย่าพูดเรื่องแบบนี้นะ หน้าไม่อาย”
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้ม นัยน์ตาราวกับว่ามีประกายสะท้อน
“ฉันลามก ใช่ฉันลามก แต่เธอทุบฉัน…ก็ยืนยันว่าเธอเข้าใจไม่ใช่เหรอ…อธิบายได้ว่าเธอก็ลามก พวกเรามันก็พอๆ กันนั่นแหละ”
“ไม่ ฉันน่ารักฉันจึงมีอยู่ นายลามก go die” อันซย่าซย่าปล่อยกำปั้นน้อยออกไป ผลคือเกิดเสียงตุบตับ กลิ้งลงจากเตียงทันที
เซิ่งอี่เจ๋อ “…”
อันซย่าซย่า “…”
แม่มันสิ ขายหน้านัก ทำไมล้มมาได้นะ อันซย่าซย่าอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
เซิ่งอี่เจ๋ออุ้มเธอขึ้นมาด้วยท่าเจ้าหญิงอย่างไม่มีทางเลือก “แขนสั้นขาสั้นก็อย่าคิดจะล้มฉันเลย…รอถูกฉันล้มแต่โดยดีก็พอเถอะ…”
อันซย่าซย่าหน้าแดง “ไม่ได้ ฉันจะสู้กลับให้ได้”
“อ๋อ…” เซิ่งอี่เจ๋อพึมพำขึ้นมาพลางมีสีหน้าเข้าใจแจ่มแจ้ง “ที่แท้เธอก็ชอบอยู่ข้างบนเหรอ”
ย่าเซิ่งที่แอบฟังอยู่อีกด้านของประตูตื่นเต้นอย่างไม่ต้องพูดเลย
ชิๆ หลานชายแท้ๆ เก่งมากเลย
รีบๆๆ เลย ล้มซย่าซย่า
ปู่เซิ่งหูไม่ค่อยดีจึงได้ยินบทสนทนาไม่ชัด เอ่ยเร่งด้วยความร้อนใจ “พูดอะไรบ้าง”
“ไอหยา ตาแก่ อย่าเบียดฉันสิ”
ทั้งคู่ผลักกันกระแทกใส่ประตูเปิดออกจนเกิดเสียงดังตึง
ทั้งสองคนในห้องทำได้แค่ “…”
“คุณปู่ คุณย่า…ทั้งสองคนกำลังทำอะไรครับ…” เซิ่งอี่เจ๋อเอ่ยถามอย่างจนปัญญา
ตอนที่ 369 เรื่องราวในอดีตของเขากับเธอ (1)
“อ๋อแหะๆ …ย่ากับปู่แกอายุมากแล้ว แข้งขาไม่ดี เราเลยมาเดินเล่นกัน ใช่ไหมตาแก่” ย่าเซิ่งขยิบตาส่งให้ปู่เซิ่ง
ปู่เซิ่งมีนิสัยเข้มงวด พูดโกหกไม่เก่งจึงไม่ได้พูดอะไร พยักหน้ารับทื่อๆ
อันซย่าซย่ามึนงง มองทั้งคู่ด้วยความเคอะเขิน
“เอาล่ะ พวกเธอสองคนก็พักผ่อนไวๆ นะจ้ะ เราจะไปเดินเล่นอีกสักพัก” พูดจบ ย่าเซิ่งก็รีบดึงปู่เซิ่งออกไป
เดินไปถึงหัวบันไดย่าเซิ่งก็พูดพลางถอนใจอย่างเสียดาย “หลานชายห่มผ้าให้ คุยกันธรรมดาเท่านั้นจริงเหรอ เฮ้อ ไม่ผิดหวัง”
ปู่เซิ่งขมวดคิ้ว “ช่างเถอะ เขาสองคนยังเด็กอยู่เลย”
“เด็กอะไร ตอนที่เราสองคนโตขนาดนี้ก็แต่งงานกันแล้วไม่ใช่เหรอ” ย่าเซิ่งถลึงตา
พอนึกถึงรักมั่นคงในตอนวัยรุ่นปู่เซิ่งก็หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นจึงกระแอมออกมาด้วยความเคอะเขิน “ลูกหลานมีทางของเขา พวกเราอย่าไปก้าวก่ายเยอะเลย ไปเถอะ กลับไปนอน”
เซิ่งอี่เจ๋อล็อคประตูเรียบร้อยหลังจากแน่ใจว่าไม่ผิดพลาดแล้วถึงได้พรูลมหายใจออกมา
บ้านมีหนึ่งเฒ่าเหมือนมีเจ้าทรัพย์
บ้านเขานับว่ามีตัวตลกสองตน
ปู่เซิ่งกับย่าเซิ่งอารมณ์ดีมากอีกทั้งชอบเด็กน้อย เซิ่งอี่เจ๋อจึงเกิดความคิดที่จะพาอันซย่าซย่ามาพบพวกท่าน
เป็นไปตามที่เขาคิด ผู้ใหญ่สองคนต่างก็ชอบซย่าซย่าที่เฉลียวฉลาดมีไหวพริบมาก หลังจากนี้ต่อให้เซิ่งชิงอี้ไม่ค่อยพอใจ ผู้ใหญ่ทั้งสองก็สามารถหนุนหลังให้อันซย่าซย่าได้
“อะแฮ่ม…พวกเราไปแล้ว เธอไม่ต้องหลบ” เซิ่งอี่เจ๋อเปิดผ้าห่มที่อันซย่าซย่าหลบอยู่
ยัยโง่นี่ก็ไม่กลัวว่าตัวเองจะหายใจไม่ออกเลย
อันซย่าซย่าแทบจะทำตัวไม่ถูกแล้ว ต่อยเขาไปหนึ่งหมัดแต่ถูกเซิ่งอี่เจ๋อคว้ามือเอาไว้พร้อมกับยิ้มหน้าระรื่น “พวกเรามาพูดเรื่องนั้นต่อกันดีกว่าไหม ซย่าซย่า ไหนบอกฉันซิว่าเธอชอบท่าไหน”
“ฉันไม่ชอบท่าไหนทั้งนั้น” อันซย่าซย่าอยากจะทุบเขา แต่มือถูกจับเอาไว้ เธอจึงเตะเท้าน้อยๆ ไปเรื่อยซึ่งในความคิดของเซิ่งอี่เจ๋อนั้นเบาราวกับปุยนุ่น
“ยัยโง่…แรงของผู้หญิงเทียบไม่ได้กับผู้ชายอยู่แล้ว เธอตีมาแบบนี้ไม่กลัวเจ็บเหรอ”
อันซย่าซย่าส่งเสียงฮึดฮัด สะบัดหน้าอย่างซึนๆ
เซิ่งอี่เจ๋อลูบหัวเธอ คิดไว้ว่าจะสอนเธอสักสองท่า “เตะต่อยตีคนไม่เจ็บ เธอแรงน้อย ต่อยตีก็ไม่มีประโยชน์ จะป้องกันตัวก็ใช้ศอกหรือว่าเข่าป้องกันจะได้ผลค่อนข้างดี…หรือไม่ก็ถือโอกาสที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ถ้าใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ก็สามารถกระทืบเท้าได้”
เขากางแขนออกเป็นสัญญาณให้อันซย่าซย่าลองใช้เขาเป็นกระสอบทราย
อันซย่าซย่าตาโตเป็นประกาย ยิ้มอย่างมีเลศนัย “วิชาป้องกันตัวฉันก็ได้อยู่ มั่วมั่วเคยสอนฉัน”
“อ๋อ?”
อันซย่าซย่ากลอกตาจากนั้นจึงยืดแขนโอบคอเซิ่งอี่เจ๋อแล้วพูดอย่างออดอ้อน “กอดหน่อย…”
“****เหรอ” เซิ่งอี่เจ๋อหัวเราะอยู่ในใจ
แต่ก็ต้องพูดว่าท่านี้ใช้กับเขาค่อนข้างได้ผลเลย…
แฟนสาวตัวเองอ้อนจะกอด จะมีผู้ชายคนไหนสามารถทนได้
ใครจะคิดว่าขาเล็กจู่ๆ ก็เย็นวาบ โชคดีที่เขามีปฏิกิริยาตอบสนองไวจึงหลบด้วยความเร็ว
ผู้ร้ายบางคนเท้าค้างอยู่กลางอากาศแม้จะพึมพำกับตัวเองอยู่ “ไม่เข้าท่าเลย…ก็เตะไม่ถึงแต่แรกอยู่แล้ว…”
เซิ่งอี่เจ๋อหมดคำพูด ยัยขี้เหร่ ตรงไหนของผู้ชายจะเตะไปเรื่อยได้ยังไง
และยังเป็นเขาอีก
ทำให้ยัยโง่บางคนล้มลงเสียง่ายๆ ในทันที กดให้อยู่ใต้ร่างบดจูบลงไป
การรับมือกับเธอการกระทำได้ผลดีกว่าคำพูด
กลางคืนในหน้าหนาวเงียบสงัดและยังยาวนาน ยาวนานมาก…
“เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันผิดไปแล้ว…” ซย่าซย่าบางคนขอร้องด้วยเสียงอ่อย
คนหน้าเนื้อใจเสือบางคนกวาดตามองเธอ “อยากยอมรับผิดเหรอ ช้าไปแล้ว”
โน้มตัวลงจูบต่อ