[ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ : จักรพรรดิ์เทพมังกร]
บทที่ 493 : ดวงตา X-Ray!
เมื่อครั้งที่หลิงหยุนมอบของหมั้นให้กับหลงหวู่นั้น เขาได้ให้ข้อแม้กับหลงหวู่ไว้สองข้อคือ.. หนึ่ง-ห้ามเธอแต่งหน้าหน้าเตอะ และสอง-ห้ามเธอแต่งตัวน้อยชิ้นอีก
หลงหวู่เติบโตในประเทศสหรัฐอเมริกา เธอจึงเป็นคนที่มีนิสัยรักอิสระ ไม่ยอมอยู่ใต้คำบังคับบัญชาของใครง่ายๆ และมีนิสัยดื้อรั้นโดยสายเลือด บุคลิกและอุปนิสัยเช่นนี้ก็ยากที่ใครจะควบคุมบงการเธอได้เง่ายๆ
แม้แต่หัวหน้าแก๊งมังกรเขียวอย่างหลงคุนเอง ก็ยังไม่สามารถจัดการกับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตนเองได้ หลงหวู่เป็นหญิงสาวที่เฉลียวฉลาด และมีไหวพริบดี เธอเป็นคนที่รู้จังหวะดีว่าเวลาให้ควรจะรุก และเวลใหนควรจะถอย อีกทั้งยังมีนิสัยที่ชอบเรียกร้องเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ และไม่ยอมถูกบงการได้โดยง่าย
แต่กระนั้น.. หลิงหยุนเองก็ไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ แต่เขาคือหลิงหยุน!
สำหรับหลงหวู่ซึ่งเป็นคนดื้อรั้น รักอิสระ และไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร อีกทั้งยังดุร้ายเอาแต่ใจ มีเพียงหลิงหยุนคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถอยู่กับเธอได้!
ครั้งแรกที่คนทั้งคู่ได้พบกันนั้น ก็เริ่มต้นมิตรภาพด้วยความขัดแย้ง และลงท้ายด้วยหลิงหยุนเป็นฝ่ายกุมชัยชนะได้อย่างง่ายดาย เขาสั่งให้เสี่ยวเม่ยเม่ยตบหน้าหลงหวู่อย่างแรงซึ่งดูแล้วก็ค่อนข้างโหดร้าย..
หลิงหยุนกับหลงหวู่ไม่กินเส้นกันตั้งแต่ครั้งแรก และเมื่อไม่มีทางสู้รบปรบมือกับหลิงหยุนได้ เมื่อสบโอกสาสอีกครั้งนางจึงกัดหลิงหยุน และนั่นเป็นวิธีเดียวที่เธอจะตอบโต้เขาได้
ดูเหมือนว่าผู้หญิงใต้หล้าแทบทุกคน เมื่อสู้ไม่ได้ก็มักจะใช้วิธีกัด และมันก็ได้ผลเสียด้วยสิ!
หลิงหยุนถูกผู้หญิงหลายคนกัด เขาจะตอบโต้ก็ไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่อดทน แต่อย่างน้อยบรรดาหญิงสาวที่กัดเขานั้น ก็ล้วนแล้วแต่เป็นหญิงสาวที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อม แม้จะเคยถูกกัดต้นขาจนเขียวช้ำมาแล้วก็ตาม
แต่หลิงหยุนคงไม่สามารถตอบโต้หญิงสาวเหล่านั้นด้วยการกัดตอบได้ และหลงหวู่ก็ดูเหมือนจะไม่กลัว และไม่เชื่อฟังเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่เพียงไม่เชื่อฟัง แต่ยังไม่เคยเกรงกลัวเขาเลยด้วยซ้ำ!
แต่หลังจากที่หลิงหยุนยื่นข้อแม้ไปสองข้อนั้น หลงหวู่ก็ไม่เคยแต่งหน้าหนาเตอะ และไม่เคยสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นอีกเลย
ไม่เพียงแค่หลงหวู่ไม่แต่งหน้าหนาเตอะ แต่เธอถึงกับไม่แต่งหน้าเลยด้วยซ้ำไป เธอเพียงแค่ทาแป้งฝุ่นแล้วก็เขียนคิ้วเท่านั้น ทำให้ใบหน้าของหลงหวู่ชวนมอง และมีเสน่ห์น่าหลงใหลยิ่งกว่าเดิม
นั่นเพราะความจริงแล้วหลงหวู่เกิดมาพร้อมกับใบหน้าที่สวยงาม เพียงแค่แต่งหน้าบางๆ ก็งดงามน่ามองแล้ว
หลงหวู่ชอบหลิงหยุนหรือ?
คำตอบคือ.. แน่นอนเธอชอบเขา!
หากไม่ชอบ.. หลงหวู่คงไม่อยากได้ของหมั้นของหลิงหยุน และคงไม่ยอมเข้าไปนั่งเรียนห้องเดียวกับหลิงหยุน และคงไม่ตามมาส่งหลิงหยุนถึงเหวินโจวด้วยตัวเอง และยังอยู่รอเขาอีกเป็นเวลาหลายวัน
แม้หลงหวู่จะปากแข็งไม่ยอมรับ แต่ใจของเธอนั้นได้ยึดติดกับหลิงหยุนเข้าแล้ว ไม่ว่าจะมองไปทางใหน เห็นเมฆหรือหมอกก็เป็นหลิงหยุนไปหมด แม้แต่ในความฝันเธอก็ยังฝันถึงหลิงหยุน!
หลงหวู่ชื่นชอบการสวมเสื้อผ้าที่เปิดเผยเรือนร่าง เพราะเธอมีรูปร่างงดงามในแบบของสาววัยสิบเจ็ดปี ความสูงหนึ่งเมตรเจ็ดสิบ เอวคอดเล็ก หน้าท้องแบนราบ หน้าอกขนาด 34D เด่นเป็นสง่า อีกทั้งยังมีเรียวขาที่แนบชิดติดกันอย่างงดงาม!
หลงหวู่ไม่จำเป็นต้องสวมรองเท้าส้นสูงเพื่อให้สง่างามด้วยซ้ำไป รูปร่างและส่วนสูงของเธอนั้นเข้าขั้นนางแบบระดับต้นๆ ในเมื่อเธอมีรูปร่างสัดส่วนที่งดงามเช่นนี้ มีหรือที่เธอจะไม่อยากอวดต่อสายตาชาวโลก!
เพราะรูปร่างหน้าตาที่สวยงามของหลงหวู่นั้น ไม่เพียงสามารถฆ่าชายหนุ่มได้จำนวนนับไม่ถ้วน และยังทำให้หญิงสาวมากมายรู้สึกอิจฉาด้วย!
ดังนั้น หลงหวู่จึงชื่นชอบในการสวมใส่กระโปรงสั้น และยังชอบที่จะใส่กางเกงขาสั้นออกไปข้างนอก เสื้อเกาะอก และกระโปรงสั้นที่รัดตะโพกกลมกลึง จึงกลายเป็นสัญลักษณ์ของหลงหวู่ไปโดยปริยาย
อีกทั้งหลงหวู่มีนิสัยที่ไม่ใส่ใจกับสายตาที่จ้องมองมาของผู้คนรอบข้างอีกด้วย..
อีกสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจมากนอกจากรูปร่างที่สวยงามของหลงหวู่ นั่นก็คือกลิ่นกายที่หอมของตัวเธอ! หญิงสาวคนอื่นอาจมีกลิ่นกายที่หอมบ้าง แต่ก็เพียงเล็กน้อย ส่วนหลงหวู่นั้นกลิ่นหอมค่อนข้างแรงมากจริงๆ
ทุกครั้งที่หลงหวู่ขยับเนื้อขยับตัว กลิ่นหอมหวนนี้ก็จะแผ่กระจายออกมาจากร่างกายของเธอ และไม่ว่าเธอจะรู้สึกสุข โกรธ อาย หรือว่าหวาดกลัว ก็มักจะมีกลิ่นหอมนี้แผ่กระจายออกมาทุกครั้ง..
มีหญิงสาวจำนวนน้อยมากที่เกิดมาพร้อมกับกลิ่นกายที่หอมประหลาดเช่นนี้ การที่หลงหวู่มีกลิ่นกายที่หอมนั้น ความจริงก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดี แต่ก็มีข้อเสียอยู่บ้าง ซึ่งก็คือไม่ว่าชายหรือหญิงหากได้กลิ่นหอมนี้ ก็อดที่จะหลงใหลเธอไม่ได้..
เมื่อรู้ว่าหลิงหยุนกลับออกมาด้วยความปลอดภัย หลงหวู่ก็รีบกลับไปที่โรงแรม จัดการแช่น้ำอุ่นเพื่อให้ร่างกายสดชื่น
จากนั้นก็เลือกสวมใส่เสื้อยืดสีขาวที่สบายตัว และกางเกงยีนส์ แล้วรีบออกมายืนรอเขาอยู่ที่หน้าประตูโรงแรม ระหว่างที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยหลิงหยุนนั้น ก็เกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้
หากหลิงหยุนมาถึงที่โรงแรม ก็คงต้องเข้าไปที่ห้องพักของเธอ ซึ่งหลงหวู่เองก็ไม่รู้ว่าระหว่างที่หญิงโสดกับชายโสดอยู่ในห้องกันสองต่อสองนั้น เด็กหนุ่มร่างใหญ่ที่นิสัยไม่ค่อยดีคนนี้ จะกล้ารังแกเธอหรือไม่?
แต่โชคร้ายที่หลงหวู่คาดการณ์ผิด หลิงหยุนไม่ได้กลับมาเพียงแค่คนเดียว แต่กลับมาพร้อมกับสุนัขจิ้งจจอกที่ตอนนี้กลายร่างเป็นสาวงามแล้ว และยังทำให้เธอหวาดกลัวมากอีกด้วย
หลังจากที่หลิงหยุนได้อธิบาย และปลอบปะโลมเธอแล้ว ในที่สุดหลงหวู่ก็ยอมรับไป๋เซียนเอ๋อได้ และเมื่อรู้สึกว่าเหงื่อไหลโชกตามตัวไปหมด และห้องทั้งห้องก็ฟุ้งไปด้วยกลิ่นหอม เธอจึงรีบขอตัวไปอาบน้ำให้สดชื่น
หลิงหยุนจ้องมองหลงหวู่ที่ยังคงมีท่าทางตื่นตระหนกอยู่เล็กน้อย และกำลังหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่อยู่ เขาแอบคิดอยู่ในใจว่าโอกาสได้มาถึงแล้ว!
และเนตรหยินหยางที่มีประสิทธิภาพในการมองทะลุของเขาก็เริ่มทำงาน หลิงหยุนคิดจะทดสอบเนตรหยินหยางของตนเองว่ายังมีประสิทธิภาพทำอะไรได้อีกบ้าง?
“หลงหวู่.. คุณไม่ต้องรีบอาบให้เสร็จเร็วนักก็ได้ ค่อยๆอาบไปให้สบายใจ ถังเมิ่งกับตี้เสี่ยวอู๋ยังอยู่ระหว่างเดินทางอยู่เลย อย่างน้อยก็อีกสองชั่วโมงกว่าจะมาถึง..”
หลิงหยุนได้ส่งข้อความให้ถังเมิ่งก่อนที่จะโทรหาหลงหวู่ เขาสั่งให้ถังเมิ่งและตี้เสี่ยวอู๋ขับรถมารับที่เหวินโจว และอีกราวสองชั่วโมงกว่าทั้งคู่จะมาถึง
หลงหวู่หน้าแดงก่ำ และในใจก็ยังนึกหวาดกลัวไป๋เซียนเอ๋ออยู่ไม่น้อย
ห้องนี้คงจะกลายเป็นโลกส่วนตัวระหว่างหลงหวู่กับหลิงหยุน.. หากไม่มีไป๋เซียนเอ๋อ ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น? เธออาจจะกลายเป็นคู่หมั้นในทางพฤตินัยของหลิงหยุนไปแล้วก็ได้!
“ฉันขอตัวไปอาบน้ำสักครู่! ถ้าหิวน้ำก็เทจากในกาได้เลย ฉันเพิ่งต้มเสร็จ..” ระหว่างที่พูดหลงหวู่ก็ชี้ไปทางกาต้มน้ำด้วยความรู้สึกที่สับสน และพลุ่งพล่านไปด้วยอารมณ์หลากหลาย
หลิงหยุนยิ้มแต่ยังไม่พอใจนัก เขาจึงหันไปทางพูดกับไป๋เซียนเอ๋อด้วยประโยคที่นางเองก็ถึงกับงุนงง
“เซียนเอ๋อ.. เจ้าคงจะเหน็ดเหนื่อยเหมือนกัน เหตุใดเจ้าไม่ไปอาบน้ำพร้อมกับหลงหวู่เลยล่ะ..”
ไป๋เซียนเอ๋อเห็นด้วยกับหลิงหยุนที่ว่านางเหน็ดเหนื่อย และรู้สึกเหนียวเนื้อเหนียวตัว การอาบน้ำจะทำให้เธอรู้สึกสดชื่นสบายตัว และผ่อนคลายขึ้นได้
หลิงหยุนกำลังรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ แต่ไป๋เซียนเอ๋อกลับส่ายหน้าและตอบไปว่า “พี่หลิงหยุน เซียนเอ๋อยังไม่อยากอาบน้ำในตอนนี้..”
คำตอบของไป๋เซียนเอ๋อทำให้หลิงหยุนรู้สึกผิดหวังอย่างมาก และได้แต่นึกเสียดายอยู่ในใจว่าคงยากที่จะบังคับให้นางยอมอาบน้ำพร้อมกับหลงหวู่ได้
เมื่อไม่สามารถมีโอกาสได้เห็นสาวเซ็กซี่ทั้งสองคนอาบน้ำด้วยกัน หลิงหยุนก็ได้แต่พยักหน้า และแอบคิดในใจว่า หลังจากที่กลับไปจิงฉูคราวนี้ เขาคงต้องหาที่พักแยกต่างหากให้กับเซียนเอ๋อ
“หลิงหยุน.. เซียนเอ๋อ.. คอยฉันเดี๋ยวเดียวนะ ฉันขอตัวอาบน้ำก่อน..”
พูดจบหลงหวู่ก็ถือเสื้อยืดคอวีกับกางเกงยีนส์ขาสั้นเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากที่เข้าไปในห้องน้ำ หลงหวู่ก็รีบปิดประตูและยืนพิงประตูทันที หัวใจของเธอเต้นรัว และเลือดในกายสูบฉีด..
หลิงหยุนคิดในใจว่าโอกาสมาถึงแล้ว.. เขาจัดมุมใหม่เล็กน้อยเพื่อที่จะมองได้ถนัดขึ้น จากนั้นจึงจ้องมองไปยังห้องน้ำ และเริ่มเปิดเนตราหยินหยาง!
‘อะไรกัน.. มองทะลุไม่ได้เหรอนี่!’
หลิงหยุนพึมพำออกมา ตอนนี้หลิงหยุนกำลังใช้เนตรหยินหยางที่สามารถมองทะลุสิ่งกีดขวางได้ราวหนึ่งเซ็นติเมตร แต่โชคร้ายที่กำแพงนั้นหนา เขาสามารถมองทะลุกำแพงได้ก็จริง แต่ก็เพียงแค่หนึ่งเซนติเมตรเท่านั้น สิ่งที่หลิงหยุนเห็นจึงมีแต่ความมืด!
การจะสามารถมองทะลุกำแพงที่หนาขนาดนี้ได้ อย่างน้อยก็จะต้องเข้าสู่ขั้นปรับร่างกาย-9 เสียก่อน ซึ่งหลิงหยุนยังขาดอีกสองขั้น..
แต่ในเมื่อหลิงหยุนตั้งใจที่จะแอบดูแล้ว เขาก็ยังมีสิ่งที่เหนือกว่าดวงตาหยินหยางที่จะทำให้เขาสามารถมองทะลุเห็นด้านในได้
หลิงหยุนใช้จิตหยั่งรู้ที่มีอานุภาพเหนือกว่า!
ภายในระยะพื้นที่ 20 เมตร หากหลิงหยุนใช้จิตหยั่งรู้ ภาพที่อยู่ในรัศมีนี้ก็จะมาปรากฏอยู่ในใจของหลิงหยุน อีกทั้งยังเห็นได้แจ่มชัดยิ่งกว่าการมองด้วยตาเสียอีก
หลิงหยุนถอนสายตาจากห้องน้ำ และเริ่มใช้จิตหยั่งรู้ของตนเองสำรวจภาพที่อยู่ภายในห้องน้ำแทน..
ฟรึบ..
และหลิงหยุนก็แทบจะเลือดกำเดาทะลักออกจากจมูกและปาก เพราะตอนนี้ภาพที่เขาเห็นก็คือ หลงหวู่กำลังถอดเสื้อ – เธอกำลังจับชายเสื้อยืด และถกขึ้นทางศรีษะ
ชุดชั้นในลายเสือดาว.. กับหน้าอกคัพ D!
หน้าอกใหญ่โตสีขาวราวกับคริสตัลของหลงหวู่กระเพื่อมขึ้นลง ก่อนจะปรากฏต่อสายตาของหลิงหยุน
“โอ้ว! ช่างเป็นภาพที่เร่าร้อนมากจริงๆ!”