ตอนที่ 1431 นี่คือขั้นแรก (2)
“คุณหนู วันนี้มีเข้ามา 537 คน จัดการที่พักให้หมดทุกคนแล้วขอรับ” เย่ฉายืนอยู่นอกประตู และรายงานสถานการณ์วันนี้ให้จวินอู๋เสียฟัง
“500 แล้วหรือ?” จวินอู๋เสียหลุบตาลงเล็กน้อย
“ในค่ายผู้ลี้ภัยเหลืออยู่กี่คน?”
“ประมาณ 1 พันคนขอรับ” เย่ฉาได้ตรวจสอบจำนวนคนดั้งเดิมที่มีอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยมาแล้ว เนื่องจากเมืองชิงเฟิงอนุญาตให้ผู้ลี้ภัยเข้าเมืองวันละ 300 คนรวมถึงพ่อค้าที่ร่ำรวยซึ่งติดสินบนเพื่อให้ได้โควต้าเข้าเมืองมาด้วย เขาจึงสามารถสรุปได้ว่า จำนวนผู้ลี้ภัยยากไร้ที่เข้ามาในแต่ละวันจะน้อยกว่า 300 คน
“ทำต่อไป” จวินอู๋เสียพยักหน้า
“เรียนคุณหนู ข้าได้แอบติดตามกลุ่มผู้ลี้ภัยที่ถูกพาออกไปจากค่ายผู้ลี้ภัย และพบว่าพวกเขาถูกส่งไปที่จวนเจ้าเมืองขอรับ” เย่ฉาพูด หลังจากผู้ลี้ภัยเข้ามาในเมืองได้ 7 วัน พวกเขาจะถูกจัดให้ไปที่อื่น แต่เป็นที่ไหนนั้น ไม่มีใครรู้ เย่ฉาได้ตามพวกเขาไปจนถึงจวนเจ้าเมือง แต่เขาไม่ได้เข้าไปข้างในเพราะกลัวว่าจะถูกพบเข้า เขารออยู่ข้างนอกประตูตลอดทั้งวัน แต่ก็ไม่เห็นผู้ลี้ภัยออกมาสักคน ดูเหมือนว่าทุกคนยังคงอยู่ในจวนเจ้าเมือง
เย่ฉาเล่าทุกอย่างที่พบให้จวินอู๋เสียฟัง จวินอู๋เสียเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะฟังรายงาน
ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างทะแม่งๆเกี่ยวกับเจ้าเมืองชิงเฟิงซะแล้ว!
“ตั้งแต่นี้ไป ตามดูจวนเจ้าเมืองกับฝูหยวนถังเอาไว้ให้ดี ถ้าเจออะไรผิดปกติ ให้รายงานข้าทันที” จวินอู๋เสียพูด
“ขอรับ!” เย่ฉารับคำสั่งและถอยออกไป
จวินอู๋เสียหันไปมองนอกหน้าต่าง สายตาของนางดูเหมือนจะฉายแววบางอย่างที่ไม่สามารถอ่านออก
ลั่วซีทำเหมือนอย่างที่เคยทำ นำลูกน้องหลายคนติดตามเขาไป “แผ่ความเมตตากรุณา” ในค่ายผู้ลี้ภัย แต่เขาก้าวเข้ามาในค่ายผู้ลี้ภัยได้ไม่นาน ก็สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง ค่ายผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่ว่างเปล่า ถนนแคบๆที่เคยแออัดด้วยฝูงชนก็มีคนเดินอยู่แค่ไม่กี่คน ในมือของพวกเขาถือสัมภาระของตัวเอง ใบหน้าที่ซูบซีดผอมแห้งก็หายไป กลับมีรอยยิ้มเข้ามาแทนที่
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” ลั่วซีขมวดคิ้วทันที เขาไม่ได้มาที่นี่แค่ 2 วัน ทำไมที่นี่ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้? ผู้ลี้ภัยที่ควรจะวิ่งเข้าหาเขาหายไปเกินครึ่ง ทั่วทั้งค่ายว่างเปล่า ลั่วซีรู้สึกงุนงง เขาให้ลูกน้องไปถามผู้ลี้ภัยที่กำลังจะออกจากค่าย และไม่นานลูกน้องของเขาก็วิ่งกลับมา
“นายน้อย คนพวกนี้กำลังจะไปทางเหนือของเมืองขอรับ” ลูกน้องพูด
“ทางเหนือของเมือง?” ลั่วซีขมวดคิ้วอย่างงุนงง “ไปทางเหนือของเมืองทำไม?”
“ได้ยินว่า ไม่นานมานี้มีคนซื้อบ้านในพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ทางเหนือของเมือง รื้อบ้านทั้งหมดทิ้ง แล้วสร้างหอพักขึ้นเป็นจำนวนมาก จากนั้นก็ให้พวกผู้ลี้ภัยได้อยู่ฟรีกินฟรีที่นั่น ผู้ลี้ภัยพวกนี้ถึงได้ย้ายกันไปหมดขอรับ” ลูกน้องเริ่มพูดอย่างระมัดระวัง
ดวงตาของลั่วซีลุกวาวด้วยความโกรธ เขาคว้าคอเสื้อของลูกน้อง แล้วถามว่า “เจ้าว่าอะไรนะ? มีคนหาที่พักใหม่ให้พวกแมลงโสโครกนี่เรอะ?”
ลูกน้องกลืนน้ำลายแล้วตอบตะกุกตะกักว่า “ใช่……ใช่ขอรับ……”
“ทำบ้าอะไรของมัน!?” ลั่วซีขมวดคิ้ว “รู้ไหมว่าใครทำ?”
“ไม่รู้ขอรับ……” ลูกน้องส่ายหัว
“หรือว่าท่านผู้นั้นมีแผนการอื่น?” ลั่วซีไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น “ไปดูทางเหนือของเมืองกันก่อน”
“ขอรับ!”
ไม่นานลั่วซีกับลูกน้องของเขาก็ไปถึงทางเหนือของเมือง พอลั่วซีเห็นหอพักเรียงรายเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ เขา