บทที่ 247
“หนึ่งร้อยล้านใช่ไหม？”
ไม่รอให้เย่เมิ่งเหยียนได้พูดจบ หยางเฟิงก็พูดออกมา
หืม ?
เย่เมิ่งเหยียนตะลึงงัน
เธอไม่ได้บอกว่าหนึ่งร้อยล้านสักหน่อย！
เธอแค่อยากจะบอกว่าราคาไม่กี่ร้อยเท่านั้น ！
หยางเฟิงมองไปยังจ้าวเทียนหลงแล้วพูดว่า“เจ้าบ้านจ้าว คุณคงได้ยินแล้ว ว่าชุดนี้ของภรรยาผมซื้อมาในราคาหนึ่งร้อยล้าน”
“ผม……”
จ้าวเทียนหลงอ้าปากค้าง กำลังจะพูดอะไร แต่ก็พูดไม่ออก
เสื้อผ้าอะไรจะราคาหนึ่งร้อยล้านกัน ?
บนโลกใบนี้มีเสื้อผ้าที่ราคาแพงขนาดนี้เลยเหรอ ?
แต่จ้าวเทียนหลงเองก็รู้ดี ว่าหยางเฟิงจงใจอยากจะเรียกร้องค่าเสียหายที่แพงหูฉีกแบบนี้
เขาไม่มีทางเลือก พูดด้วยใบหน้าที่ขมขื่นว่า“ครับ！เจ้าพันธมิตรหยาง อีกประเดี๋ยวผมจะให้คนเอาเงินจำนวนหนึ่งร้อยล้านมาให้นะครับ ！”
ตอนนี้จ้าวเทียนหลงหวังเพียงว่าจะเสียเงินก้อนนี้เพื่อฟาดเคราะห์ได้
หนึ่งร้อยล้านก็หนึ่งร้อยล้านแล้วกัน ！
แม้จะมีราคาสูงไปหน่อย แต่เมื่อเทียบกับตระกูลจ้าวทั้งหมดแล้วก็ไม่มีค่าอะไรให้ต้องพูดถึง
หยางเฟิงยืนขึ้นและพูดว่า“ในเมื่อเจ้าบ้านจ้าวมีความจริงใจขนาดนี้ งั้นผมก็ขอตัวก่อนแล้วกัน”
พูดจบ เขาก็คว้าไปที่มือของเย่เมิ่งเหยียนและกำลังจะจากไป
“เดินทางปลอดภัยครับเจ้าพันธมิตรหยาง！”
เมื่อเห็นหยางเฟิงจากไปแล้ว จ้าวเทียนหลงก็รีบลุกขึ้นยืนทันที
สำหรับเขาในตอนนี้ คือการส่งไอ้ตัวซวยไปให้พ้นโดยเร็วที่สุด
จู่ๆหยางเฟิงก็หันกลับมา พูดด้วยรอยยิ้มว่า“เออนี่！ผมลืมบอกไปเรื่องหนึ่ง ค่าอาหารผมยังไม่ได้จ่าย เดี๋ยวจ่ายให้ด้วยนะครับ”
หืม ?
จ้าวเทียนหลงอ้าปากค้างในทันที อดไม่ได้ที่จะตบหน้าตัวเองอย่างแรงสักฉาด
อยู่ดีไม่ว่าดีจะพูดมากทำไม นี่ต้องมาเสียทรัพย์อีกแล้ว
แต่ร้อยล้านก็เสียไปแล้ว จะมาอะไรกับแค่ค่าอาหารอีกโต๊ะหนึ่ง
จ้าวเทียนหลงรีบพยักหน้าให้แล้วพูดว่า“ไม่มีปัญหาครับ！ไม่มีปัญหา！แค่อาหารมื้อหนึ่ง ? ผมจ่ายให้เองครับ！”
หยางเฟิงกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“เจ้าบ้านจ้าว ช่างกระเป๋าหนักเสียจริง เพื่อนแบบคุณ ผมคบหาเอาไว้แน่”
ใบหน้าของจ้าวเทียนหลงปรากฏรอยยิ้มที่ขมขื่น อดไม่ได้ที่จะพูดในใจ
แกรีบไปให้พ้นๆเถอะ ส่วนไอ้เรื่องเพื่อนเนี่ย รอชาติหน้าแล้วกัน ！
เขากลัวว่าหากตัวเองได้เป็นเพื่อนกับหยางเฟิง หัวใจคงจะได้วายตายซะก่อน
เมื่อเห็นจ้าวเทียนหลงไม่พูดอะไร หยางเฟิงก็หัวเราะ จูงมือเย่เมิ่งเหยียนแล้วจากไป
หลังจากที่หยางเฟิงไปแล้วจริงๆ จ้าวเทียนหลงก็ถึงได้โล่งอกในที่สุด
ขณะเดียวกัน ใบหน้าของเขาก็มืดมนอย่างที่สุด
จ้าวเทียนหลงรู้ดี การกระทำของหยางเฟิงในครั้งนี้คือการสั่งสอนตัวเอง
ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยมีความคิดที่จะไปคารวะหยางเฟิงเลย ซึ่งมันทำให้หยางเฟิงรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไร
ดังนั้นหยางเฟิงก็จึงใช้โอกาสนี้ สั่งสอนเขา ให้เขาได้รู้ว่าควรต้องทำตัวยังไง
จ้าวเทียนหลงถอนหายใจเบาๆ
เขารู้ ครั้งนี้ตัวเองต้องยืนฝั่งเดียวกับหยางเฟิงแล้ว
เขาถูกหยางเฟิงบังคับให้ขึ้นเรือโจรสลัด อยากจะเก็บเนื้อเก็บตัวก็คงไม่ได้แล้ว ต้องออกมาแสดงตัวว่าสนับสนุนหยางเฟิง ขณะเดียวกันก็เป็นปฏิปักษ์กับแก๊งฟ้าดิน！
เดิมที จ้าวเทียนหลงก็อยากจะนั่งบนภูดูเสือกัดกัน
ให้หยางเฟิงและคนอื่นๆต่อสู้กับเฉินป้าเซียน รอให้ทั้งสองฝ่ายเจ็บกันทั้งคู่ ก็จะเป็นเวลาที่ตระกูลจ้าวออกโรง
เมื่อถึงตอนนั้น เกรงว่าตระกูลจ้าวคงได้กลายเป็นตัวพ่อของจินหลิงทั้งหมด
แต่ครั้งนี้ ความฝันนั้นก็ได้พังทลายลงจนหมดสิ้น ！
“ไอ้เวรตะไล！”
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ จ้าวเทียนหลงก็อดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น
เขาเหลือบมองไปยังนักเลงหัวไม้ของตระกูลจ้าวที่นอนเกลื่อนอยู่กับพื้น อดไม่ได้ที่จะเตะเข้าให้ ก่นด่าเสียงดัง“ยังจะนอนกันอยู่ที่พื้นอีกนานไหม ? ยังไม่รีบพากันลุกขึ้นมาอีก ！”
นักเลงตระกูลจ้าวที่ยังแกล้งสลบไสลอยู่ เมื่อได้ยินคำนี้ ต่างก็พากันลุกพรึบขึ้นในทันที
จ้าวเทียนหลงจ้องพวกเขาตาเขียวและพูดว่า“ยังไม่รีบพาคุณชายกับนายน้อยไปส่งที่โรงพยาบาลอีก ！”
ได้ยินดังนี้
กลุ่มนักเลงตระกูลจ้าวก็กรูกันเข้ามา รีบยกร่างของจ้าวช่าวหลงกับจ้าวหานที่กำลังหายใจรวยรินขึ้นมาทันที
จ้าวหานเงยหน้าขึ้น พูดอย่างโรยแรงว่า “พ่อ พ่อต้องล้างแค้นเอาคืนให้พวกเรานะ！”