ตอนที่ 340 หลูจื้อรู้หรือเปล่า
“ฉันไม่อยากรู้หรอกระหว่างเธอและลูกชายของฉันเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ถึงได้มาคบกัน เพราะยังไงพวกเธอสองคนก็ไม่ต้องติดต่อกันอีกอยู่แล้ว หลูจื้อก็ต้องแต่งงาน ตอนนี้เธอยังเด็กและยังมีพ่อแม่ใช่ไหม อนาคตเธอจะไม่แต่งงานเหรอ” แม่ของหลูจื้อเห็นชุยหังยังถือว่าเป็นคนรู้จักความและไม่ได้ทะเลาะกับตัวเธอเอง ดังนั้นเธอจึงยินดีที่จะพูดคุยด้วย
ชุยหังรู้สึกอับอายมาก เขาต้องการรอให้หลูจื้อกลับมาก่อน แต่ดูจากท่าทีของเธอแล้วเหมือนว่าหลูจื้อจะไม่มาอย่างแน่นอน
“เธอก็เก็บข้าวของได้แล้ว วันนี้เย็นมากแล้วเธอก็นอนต่ออีกสักคืน พรุ่งนี้เช้าฉันจะมาดูเธอกลับไป ก่อนจะไปอย่าลืมฝากกุญแจไว้ให้ฉันล่ะ” แม่ของหลูจื้อเอ่ยบอก
“หลูจื้อรู้หรือเปล่าครับ” ชุยหังเอ่ยถาม
แม่ของหลูจื้อพูดด้วยน้ำเสียงฮึดฮัด “ฉันอุตส่าห์มาถึงที่นี่ เธอคิดว่าเขาจะรู้หรือเปล่าล่ะ”
ชุยหังไม่ได้อยากโทรหาหลูจื้อเพื่อตรวจสอบความจริง เรื่องสะกดรอยตามแบบนี้เขาไม่อยากทำ
“เอาล่ะ พวกเธอจากกันด้วยดีเถอะ อนาคตอย่ามาเดินเส้นทางอบายมุขนี้อีก ลูกชายของฉันเป็นใคร เขามีอนาคตยังไง แล้วเธอเป็นใคร ลองคิดดูก็แล้วกัน เธอยังเป็นแค่นักศึกษา พ่อแม่ของเธอเห็นด้วยไหมกับเรื่องนี้” แม่ของหลูจื้อเอ่ยถาม
ชุยไม่มีทางตอบได้อย่างแน่นอน จะให้เขาตอบเรื่องนี้ยังไงล่ะ
ตอนนี้เขายังไม่รู้สถานการณ์ของหลูจื้อ ก่อนหน้านี้เขาบอกว่าจะกลับมา แต่คนที่มาไม่ใช่เขา
คำพูดเหล่านั้นก่อนหน้านี้ทำให้ชุยหังมั่นใจมาก
แต่ช่วงนี้เขาดูแปลกไปจริงๆ
เขานึกขึ้นได้ว่าซ่งไข่น่าจะรู้อะไรบางอย่าง เพราะเขาเคยเตือนตัวเองมาก่อน แต่ตัวเองแค่ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
‘แม้แต่ซ่งไข่คงจะไม่คิดว่าแม่ของหลูจื้อจะมาหาเขาด้วยตัวเอง?’
“ฉันมองว่าเธอก็คงไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรยากนะ เรื่องก่อนหน้านี้ฉันไม่อยากตามแล้ว แต่เป็นเพราะเธอ หลูจื้อถึงมาเปลี่ยนใจกระทันหันตอนที่กำลังจะหมั้นแล้ว ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย อย่าติดต่อหลูจื้อมาอีก ฉันรู้ว่าพวกเธอมีหลายวิธีในการติดต่อกัน แต่ทางที่ดีเธออย่าให้ฉันรู้ดีกว่าว่าเธอบอกอะไรกับลูกชายฉันเพราะมันไม่มีประโยชน์ ครอบครัวของเราไม่ยอมรับเด็กอย่างเธอ” แม่ของหลูจื้อพูดย้ำอีกครั้ง
ตอนนี้ชุยหังยังคิดกับตัวเองว่าทำไมสถานการณ์ตอนนี้ถึงไม่เหมือนกับที่เขาเคยคิดไว้
พ่อแม่ของหลูจื้อควรจะมาหาเขาด้วยตัวเอง จากนั้นก็ยื่นบัตรธนาคารให้กับตัวเองเพื่อซื้อความรักของเขาและให้เขาไม่ต้องกลับมาอีก หลังจากนั้นเขาก็ดันบัตรธนาคารคืนกลับไปและบอกว่าจะยอมจากไปเอง แต่อย่าใช้เงินมาดูถูกความรักของพวกเรา ไม่ใช่ว่าควรเป็นแบบนี้เหรอ
‘เหมือนว่าฉากในละครน้ำเน่าจะเชื่อไม่ได้จริงๆ’
“เอาล่ะ คืนนี้เธอก็รีบเข้านอนเถอะ ฉันไม่กวนเธอแล้ว พรุ่งนี้เช้าฉันจะกลับเข้ามาอีก เธอเก็บของทั้งหมดกลับไปแล้วเอากุญแจมาให้ฉันก็พอแล้ว” หลังจากนั้นแม่ของหลูจื้อก็ลุกขึ้นและจากไป
ท่าทีของชุยหังไม่เหมือนกับคนโง่ที่ไม่ฟังใคร
เมื่อชุยหังเห็นว่าเธอกำลังจะจากไปจริงๆ ชุยหังจึงรีบพูดขึ้น “คุณป้าเดี๋ยวก่อนครับ”
“ในที่สุดเธอก็มีอะไรจะพูดแล้วเหรอ” แม่ของหลูจื้อเอ่ยถาม
ชุยหังเอ่ยตอบ “ไม่ใช่ครับ ผมมีของไม่เยอะมาก รีบเก็บหน่อยก็เสร็จแล้ว คุณป้ารอสักครู่ เดี๋ยวผมจะออกไปเลยแล้วจะให้กุญแจกับคุณป้าไว้เลย”
ตอนที่ 341 บรรยากาศของร้านอินเทอร์เน็ต
ชุยหังถือกระเป๋าเดินทางเดินไปตามถนนที่มีไฟกระพริบไปมา ที่นี่ไม่ใช่เมืองหลัก ดังนั้นสิ่งอำนวยความสะดวกจึงไม่ค่อยมีพร้อมมากนัก
ชุยหังไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร ตอนนี้เขารู้สึกหนาวจากภายใน
ไม่เคยคิดว่าวันแบบนี้จะมาถึง
เมื่อนึกถึงตอนที่ยื่นกุญแจให้แม่ของหลูจื้อ เธอดูโล่งใจที่ในที่สุดก็กำจัดตัวเองออกไปได้ ชุยหังยังคงรู้สึกว่าในสายตาของพวกเขาตัวเองถึงกับเป็นก้อนเนื้อร้ายเชียวหรือ
‘ในเมื่อกำจัดตัวเองได้แล้วคงจะไม่ขออะไรอีกใช่ไหม’
แม้ว่าเขาจะออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว แต่ก็ไม่มีหลูจื้ออยู่เคียงข้าง เขามีเพียงกระเป๋าเดินทางของตัวเองหนึ่งใบอยู่บนถนน ชุยหังไม่ได้โทรไปหาหลูจื้อ
เขาไม่กล้าพอที่จะฟังหลูจื้อบอกว่าเขาขอให้แม่ของเขามาเป็นความจริง เพราะเขามีบางอย่างที่ไม่กล้าพูดด้วยตัวเอง ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงเหมือนถูกเชือดเป็นชิ้นๆ
สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้คือการให้ตัวเองได้ปล่อยจินตนาการออกมาและมองโลกในแง่ดีเข้าไว้
มีหลายอย่างมากมายเกิดขึ้นกับเขาในเมืองนี้ เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
ไม่มีที่พักพิงสำหรับเขาในเมืองใหญ่อีกแล้ว
ความจริงเขาเป็นคนใจร้อน เขาควรนอนที่นั่นก่อนหนึ่งคืน เพราะพรุ่งนี้ตอนเช้าหลูจื้ออาจจะมาพาแม่ของเขากลับไปด้วยตัวเอง
ชุยหังส่ายหัวไปมาและปัดเป่าความคิดไร้สาระออกไปอย่างรวดเร็ว
ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาเชื่อว่าแม่ของหลูจื้อจะไม่กลับมาอีก
คนที่จากไปมักถูกต้องเสมอ เขาไม่จำเป็นต้องอยู่ในที่แบบนั้นเพื่อให้ตัวเองถูกลดคุณค่าลง
สายลมยามค่ำคืนยังคงหนาวเย็น ชุยหังกำลังคิดว่าไม่ต้องให้ความร่วมมือกับตัวเองในเวลานี้ เขาน่าเวทนาพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมาพัดความหยิ่งผยองของเขาไปเพราะเขาไม่มีสิ่งเหล่านั้น
ถ้าหากมีความเย่อหยิ่งมากพอ เขาก็คงไม่ส่งกุญแจให้
ในที่สุดชุยหังก็ไปร้านอินเทอร์เน็ตเพราะเขาไม่มีที่ไปแล้ว
เหมือนตอนที่ตัวเองเคยใช้เวลาวันที่สามสิบช่วงวันตรุษจีนในร้านอินเทอร์เน็ต
ดูเหมือนว่าตัวเองจะมีโชคชะตากับที่นี่ เพราะทั้งสองวันที่สำคัญมากของตัวเองต้องมาใช้เวลาอยู่ในร้านอินเทอร์เน็ต
ก่อนหน้านี้เขาคิดจะให้ของขวัญวันเกิดกับหลูจื้อตอนที่ตัวเองได้รับเงินเดือน
ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องใช้มันแล้ว
เมื่อเข้ามาในร้านอินเทอร์เน็ต ชุยหังไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร ไม่ว่าจะเล่นเกมก็ไม่มีอารมณ์อย่าเล่น ถ้าดูทีวีก็รู้สึกเบื่อ ถ้าหากฟังเพลงก็ไม่มีเพลงอะไรที่อยากฟัง
เขาจึงทำเพียงแค่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเทอร์และจ้องไปที่หน้าจอด้วยความงุนงง ครั้งนี้เขาไม่ได้ดูอัลบั้มรูปในเวยปั๋วของตัวเองเพราะเขาไม่กล้า
ชุยหังยังคงคิดถึงสิ่งที่หลูจื้อพูดกับตัวเองตอนแรกที่มารับตัวเองที่ไท่อัน
อย่างไรก็ความรู้สึกแบบนี้ยังคงต้องเผชิญกับแบบทดสอบอีกมากมาย
ชุยหังไม่ได้ปิดมือถือ เพราะเขายังมีความหวังว่าหลูจื้อจะโทรมาหรือส่งข้อความถามว่าตัวเองอยู่ที่ไหน นอนหลับแล้วหรือยัง ดูแลตัวเองหรือเปล่า เพียงแค่นี้ตัวเองก็พอใจแล้ว
หลังจากนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะรอเขา
แต่ตลอดทั้งคืนโทรศัพท์ของเขาก็ไม่ดัง
ร้านอินเทอร์เน็ตทั้งร้านเต็มไปด้วยเสียงแป้นพิมพ์และเสียงคนเล่นเกมออนไลน์ตะโกนด่ากันอยู่ที่นั่น
ชุยหังเคยเกลียดเสียงแบบนี้มากที่สุด แต่คืนนี้เพราะเสียงเหล่านี้ เขาจึงรู้สึกสบายใจ
เพราะเสียงเหล่านี้ทำให้เขารู้ว่าตัวเองยังคงตื่นอยู่ มีชีวิตอยู่จริงๆ และยังมีความรู้สึก
‘เรื่องราวระหว่างเขากับหลูจื้อจะจบลงแบบนี้จริงๆ เหรอ’