ตอนที่ 342 ขอโทษ
ชุยหังไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมีแรงมากขนาดนี้ เขาไม่มีท่าทีของความง่วงนอนเลย
เขาจ้องไปที่คอมพิวเทอร์และลืมตาอยู่อย่างนี้ทั้งคืน
เช้าวันรุ่งขึ้นตอนที่พนักงานในร้านมาเปิดม่านทำให้แสงแดดจากด้านนอกส่องเข้ามาภายในร้าน ชุยหังก็ยังคงปรับตัวไม่ได้
หลายคนที่นอนหลับอยู่ที่โต๊ะก็ค่อยๆ ลุกขึ้น จากนั้นก็ออกจากร้านอินเทอร์เน็ตไปทีละคนทีละคน พนักงานกำลังช่วยกันทำความสะอาด ทุกคนดูยุ่งมาก มีเพียงชุยหังคนเดียวที่เหมือนกับวิญญาณเร่ร่อน แม้แต่ดวงตาก็ยังกลวงโบ๋
“นี่ ยกขาขึ้นหน่อย” เมื่อพนักงานมาอยู่ข้างหน้าของชุยหัง ชุยหังก็ไม่ตอบสนองอะไร
ชุยหังเหมือนจะฝันไป แต่เขามียังมีความหวังที่ริบหรี่อยู่ในใจว่าหลูจื้อจะโทรมาหาตัวเอง
เมื่อคืนเขาเสียบโทรศัพท์เข้ากับกล่องซีพียูและชาร์จมันไว้ทั้งคืน เพราะเขากลัวว่าเมื่อหลูจื้อโทรมาตัวเองจะปิดเครื่องไป
แต่เขาก็ไม่ได้รอจนถึงเวลาที่ตัวเองต้องการ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนหมดเวลาช่วงเช้าและถึงเวลากลางคืน ในที่สุดหลูจื้อก็โทรเข้ามา
ชุยหังรู้สึกกระวนกระวายใจ หลังจากที่รอทั้งคืนแต่สุดท้ายก็ยังรอ
เขารีบรับสาย แต่เสียงของน้ำเสียงของเขากลับแผ่วเบา
“ฮัลโหล นายตื่นแล้วเหรอ” เขาเอ่ยถาม
หลูจื้อไม่ได้ตอบกลับทันที แต่กลับเงียบไปชั่วขณะ
“เป็นอะไรเหรอ” ชุยหังเอ่ยถาม
ตอนนี้เขารู้สึกว่าไร้สาระไปหน่อย ควรเป็นหลูจื้อถามตัวเองว่าอยู่ที่ไหนถึงจะถูก แต่สุดท้ายกลับเป็นตัวเองต้องถามหลูจื้อว่าเป็นอะไร
หลูจื้อยังไม่พูดอะไร แต่เขาได้ยินเสียงหายใจแรงๆ จากในสาย
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ในความเงียบของพวกเขา ชุยหังก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ในเวลานี้เขาไม่มีอะไรจะถามแล้วจริงๆ
“ฉันขอโทษ…”
หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดหลูจื้อก็พูดออกมาสามคำ
อย่างไรก็คำตามสามคำนี้เหมือนกับมีดที่พุ่งตรงเข้าสู่หัวใจของชุยหัง
เมื่อคืนที่ได้ยินแม่ของหลูจื้อพูด ขณะที่เขาได้ยินคำเหล่านั้นที่เธอพูด เขาก็ไม่ได้ร้องไห้ หลังจากนั้นก็เดินอยู่บนถนน เดินถือกระเป๋าเดินทางโดยที่ไม่มีที่ให้ไป เขาก็ไม่ร้องไห้ ตลอดทั้งคืนหลูจื้อไม่แม้แต่จะโทรมาถามตัวเองว่าหาที่พักได้หรือเปล่า เขาก็ยังไม่ร้องไห้
แต่ตอนนี้หลูจื้อเพียงพูดออกมาแค่สามคำก็ทำให้ชุยหังน้ำตาไหลได้สำเร็จ
“ไม่เป็นไร นายไม่ต้องขอโทษหรอก เมื่อคืนคุณป้าพูดกับฉันชัดเจนแล้ว นายมีปัญหาของนาย” ชุยหังเอ่ยตอบ
หลูจื้อเงียบอีกครั้ง จากนั้นก็พูดว่า “ฉันคงตามทำตามสัญญาที่ให้ไว้ก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้ว นายดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ใครมารังแกอีก”
ชุยหังไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของตัวเองอย่างไร เขาก็ไม่อยากให้ใครมารังแกตัวเองแบบนี้
“อือ เข้าใจแล้ว นายก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ เชื่อฟังครอบครัว แต่งงานมีลูกและตั้งใจทำงานที่กองทัพ” ขณะที่เขาพูดคำเหล่านั้นออกไป เขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นออกมา
“นายจะไปที่ไหน” หลูจื้อเอ่ยถาม
ชุยหังครุ่นคิดอยู่สักพักและเอ่ยตอบ “ฉันจะไม่บอกนายแล้วและจะไม่ติดต่อไปอีก เพื่อเป็นการให้เกียรติแฟนของนายในอนาคต ครอบครัวของนายจะได้สบายใจด้วย”
หลูจื้อตกตะลึงไปชั่วขณะและเอ่ยตอบ “ไม่คิดเลยว่า นายก็ยังใจร้ายในเวลาสำคัญแบบนี้”
ชุยหังไม่อยากอธิบายอะไร ตัวเองใจร้ายเหรอ
เมื่อวานแม่ของหลูจื้อมาพูดเพื่อจุดประสงค์นั้น และตอนนี้หลูจื้อเองก็บอกว่าขอโทษ ตัวเองยังต้องพูดอะไรอีก
ตอนที่ 343 เธออยู่ที่ไหน
“ฉันจะแต่งงานแล้ว ถึงตอนนั้นก็ไม่สะดวกติดต่อกับนายแล้ว” หลูจื้อกล่าว
“อืม ฉันรู้ ฉันจะลบช่องทางติดต่อทั้งหมดของนาย” ชุยหางกล่าว
นี่ก็ครั้งที่สองแล้วสินะ แต่ครั้งนี้ตัวเองไม่ได้เป็นฝ่ายริเริ่มก่อน
“ขอโทษ” หลูจื้อพูดสองคำนั้นอีกแล้ว
แต่ว่าสองคำนี้ ไม่พูดเสียยังดีกว่า
ชุยหางไม่ได้พูดอะไร แล้ววางสายไปกลางคัน
จากนั้นเขาก็ยิ้มด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว หลังจากลบวีแชทของหลูจื้อเสร็จ โทรศัพท์มือถือก็จอดำมือแล้ว
นับจากตอนนี้เป็นต้นไป เขาก็ตัวคนเดียวอีกครั้งแล้ว
เมืองนี้ใหญ่เกินไปแล้ว ใหญ่จนเขาไม่รู้ว่าควรไปที่ไหนดี
แต่ในขณะเดียวกัน เมืองนี้ก็เล็กเกินไปแล้ว เล็กจนทำให้เขาไม่รู้ว่าควรลงหลักปักฐานอย่างไรดี
สิ่งที่เขาคิดถึงในอตนนี้ นอกจากโรงเรียนแล้ว ก็คือหลูจื้อกับครอบครัวเล็กๆ ของเขา
แต่ตอนนี้เขาไม่มีอะไรทั้งนั้น
ทางด้านซย่าอวี้ชิว เป็นเพราะเขาทำงานอยู่ จึงไม่ได้ติดต่ออะไร ตอนนี้ยิ่งไม่อยากเพิ่มความยุ่งยากให้เขา
สำหรับรูมเมทของตัวเอง แน่นอนว่าเขาก็ไม่อยากให้พวกเขามาช่วยเหลือ
ระเหเร่ร่อนมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เขาไม่อยากจะได้รับความเห็นอกเห็นใจจากใครทั้งนั้น
ตอนที่หิ้วกระเป๋าสัมภาระเดินออกจากร้านอินเทอร์เน็ต มองดูผู้คนที่เดินสัญจรไปมา ชุยหางยังคิดว่า ตัวเองไม่เหมาะกับสถานที่แห่งนี้จริงๆ
เขานั่งรถประจำทาง จากนั้นก็กลับมาถึงใจกลางเมืองเอ้อเฉิง
ที่นั่น เขาหาโรงแรมไว้แล้วแห่งหนึ่ง จากนั้นก็จ่ายค่าห้องและเงินมัดจำ หิ้วกระเป๋าสัมภาระเข้าไป
ตอนที่ซ่งข่ายโทรเข้ามือถือมา ชุยหางกำลังทานอาหารอยู่ข้างนอก
“ฮัลโหล ครูฝึกซ่ง” ชุยหางไม่มีกระจิตกระใจใดๆ แล้ว ของที่กินอยู่ในปากก็ไม่มีรสชาติใดๆ ทั้งสิ้น
“ชุยหาง เธออยู่ที่ไหน?”
ขุยหางคิดแล้วกล่าว “ผมอยู่ที่เมืองเอ๋อเฉิงครับ ทำไมเหรอ?”
“บอกความจริงกับฉันมา เธออยู่ที่ไหนของเมืองเอ๋อเฉิง? ฉันจะไปหาเธอตอนนี้” ซ่งข่ายน่าจะรู้เรื่องของตนกับหลูจื้อแล้ว
ชุยหางพยายามอดทนไว้ ก่อนหน้านี้เป็นเพราะตนให้ซ่งข่ายช่วยจัดการเรื่องภายในบ้านให้ หลูจื้อถึงได้หึงและโกรธขึ้นมา
ตอนนี้ถึงแม้ว่าเขากับหลูจื้อจะแยกทางกันอีกครั้งแล้ว แต่เขายังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความจำเป็นต้องใช้ซ่งข่ายมาเป็นสะพานเชื่อมในตอนนี้
ซ่งข่ายไม่ได้ติดค้างเขา และเขาก็ไม่อยากจะติดค้างอะไรกับซ่งข่ายเช่นกัน
“ไม่ต้องแล้วครับ ผมอยู่คนเดียวก็สบายดี ผมดูแลตัวเองดีๆ ได้ อีกอย่างผ่านไปไม่กีวัน เงินเดือนจากที่ทำงานที่แล้วก็จะออกแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง” ชุยหางพูด
“ให้ฉันไม่เป็นห่วงได้ไง? เธอรีบบอกมาว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ” ซ่งข่ายร้อนใจจริงๆ แล้ว
ชุยหางยื้มด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง ที่แท้ละครโทรทัศน์ก็ไม่แน่ว่าจะไม่เป็นจริงเสมอไป
คนที่ตัวเองเป็นห่วงที่สุด ไม่มีทางเดินเข้ามาอยู่ในใจของตัวเองได้แน่นอน
นี่ก็คือกฎตายตัวของละครดราม่า และคนที่ชอบพอกับตัวเอง ก็มักจะเลือกเส้นทางที่ทารุณตัวเองหรือถูกตัวเองทารุณ
“ครูฝึกซ่ง หลูจื้อจะแต่งงานแล้ว คุณช่วยผมดูแลเขาให้ดีๆ ก็พอแล้วครับ ขอบคุณครับ” ชุยหางกล่าว
ซ่งข่ายได้ยินเขาพูดถึงชื่อของหลูจื้อ ก็เอ่ยขึ้น “อย่าพูดอะไรที่ไม่มีประโยชน์กับฉันเลย ทางฝั่งหลูจื้อเขา…”
“ทางฝั่งเขาเป็นยังไง ครูฝึกซ่งไม่ต้องบอกผมแล้วครับ ผมไม่อยากฝัง ต่อจากนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องกับผมแล้ว” ชุยหางพูดแทรกเขา
“แล้วเธอคิดจะทำอะไร? เธอส่งโลเคชั่นมาให้ฉัน เร็วๆ เลย” ซ่งข่ายพูด
ชุยหางน้ำตาไหล พลันพูดขึ้น “ขอบคุณครับ ครูฝึกซ่ง ผมอยากอยู่เงียบๆ คนเดียวสักหน่อย สวัสดีครับ”
วางสายเสร็จ ชุ่ยหางก็ปิดโทรศัพท์มือถือทันที
เขาไม่อยากให้เรื่องใดๆ ในโลกภายนอกมารบกวน ทำความคุ้นเคยกับความรู้สึกโดดเดี่ยว ที่จริงแล้วทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ทว่าน้ำตาก็ยังไม่ยอมเชื่อฟัง เอาแต่ไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง ซ้ำยังไหลเข้าปาก เค็มไปหมดแล้ว