บทที่ 312 หึงหรือ
“ถ้าหากไม่มีข้า อย่าว่าแต่สองขาของท่านเลย เกรงว่าแม้แต่ขาข้างที่สามของท่านก็ยืนไม่ได้”
คำพูดนี้ มีพลังทำลายล้างสูงมาก พลังเหยียดหยามก็รุนแรง
ไอเย็นในร่างกายของเย่จิ่งหานลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว
เขากัดฟันเอ่ยขึ้นว่า “แล้วเจ้าจะลองดูอีกครั้งหรือไม่ว่าขาข้างที่สามของข้ายังใช้ได้หรือไม่”
กู้ชูหน่วนหดคอลง ถอยหลังไปหลายก้าว เว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร เอ่ยด้วยอารมณ์ไม่ดีว่า”ท่านเก่ง ขาข้างที่สามของท่านร้ายกาจที่สุด”
คำพูดที่ดูไม่ใส่ใจของนางทิ่มแทงใจของเย่จิ่งหาน
แขนยาวๆของเย่จิ่งหานเอื้อมคว้า โอบนางเข้ามาในอ้อมอก ร่างกายของกู้ชูหน่วนราวกับปลาไหล ดิ้นรนจนเลื่อนหลุดไปได้
แต่สองมือของเย่จิ่งหานราวกับมีดวงตาที่สามารถมองเห็นได้ ไม่ว่านางจะหลบอย่างไร ก็ถูกเขาโอบเข้าไปในอ้อมอกอยู่ดี ดิ้นรนไม่ได้เลย
นี่คือความแตกต่างของความแข็งแรง
แม้ว่าเย่จิ่งหานจะสูญเสียพลังภายในไปมากกว่าครึ่ง ก็ไม่ใช่คนที่มีวรยุทธระดับสี่อย่างนางจะต่อกรได้
ลมหายใจของเขาเป่ารดอยู่ที่ใบหน้าของนาง
แค่พริบตาเดียว ในดวงตาก็เต็มไปด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาจนไม่สามารถจะต้านทานได้ของเย่จิ่งหาน
กู้ชูหน่วนรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่หนักหน่วงขึ้น หัวใจเต้นเร็วขึ้น ใช้สายตาอันซับซ้อนชนิดหนึ่งมองนางอยู่
เหมือนจะทำอะไรบางอย่างกับนาง แต่ก็มีแรงต่อต้านในใจอยู่
กู้ชูหน่วนจึงรู้สึกโล่งใจ พูดยิ้มๆว่า “ท่านอ๋อง หน้าท่านแดงแล้ว”
เย่จิ่งหานทำหน้าบึ้งทันที
กำลังจะเคลื่อนไหว กู้ชูหน่วนก็เร็วกว่าหนึ่งก้าว ประทับจูบลงไปยังริมฝีปากบางของเขา
ตูม……
ร่างของเย่จิ่งหานชะงัก เกือบจะสูญเสียการควบคุม ความรู้สึกเหมือนไฟดูดแล่นไปทั่วร่างกาย
แล้วมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างเขา มองเขาด้วยสายตาที่หยอกล้อ
เย่จิ่งหานจะโมโหก็ไม่ใช่ จะยินดีก็ไม่ใช่ จะเคืองก็ไม่ใช่ ได้แต่มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านิ่งๆ
กู้ชูหน่วนพูดยิ้มๆว่า “ท่านอ๋อง แม้ท่านอยากจะทำ แต่เราอยู่บนรถม้า คงไม่เหมาะกระมัง พวกเราสามารถหาสถานที่ที่สบายหน่อยเพื่อพลอดรักกัน เรื่องเช่นนี้ อย่างไรเสียก็ต้องการอารมณ์ร่วมอยู่บ้าง”
“……”
คำพูดนี้ถ้าออกมาจากปากของผู้ชายคนหนึ่งคงไม่เป็นไร
แต่นางเป็นผู้หญิง
ตอนที่พูดประโยคนี้หน้าไม่แดงหายใจไม่แรงเลยสักนิด เย่จิ่งหานสงสัยว่านางเป็นผู้หญิงจริงๆหรือไม่
“นี่เจ้ากำลังจะปฏิบัติหน้าที่การเป็นภรรยาของเจ้าหรือ”
“หน้าที่ของภรรยาอะไรกัน มากสุดก็เป็นคนรัก ท่านลืมแล้วหรือ พวกเราเป็นสามีภรรยากันแค่ในนามเท่านั้น”
“พวกเราเป็นสามีภรรยากันทั้งในนามและเรื่องจริง ในท้องเจ้ามีเลือดเนื้อของข้าแล้ว”
กู้ชูหน่วนเกือบจะลืมไปแล้ว เย่จิ่งหานยังไม่รู้ว่านางแกล้งตั้งครรภ์ เห็นทีนางต้องหาทางทำให้’แท้ง’ซะแล้ว ไม่อย่างนั้นต้องเดือดร้อนในภายหลังแน่
“เจ้าอยากจะเอาเด็กออกหรือ”เย่จิ่งหานไม่ได้ตั้งคำถาม แต่เป็นความแน่ใจ ดวงตาที่ดูลึกล้ำจนไม่อาจคาดเดาได้มองนางอย่างวิเคราะห์ เหมือนจะมองทุกสิ่งทุกอย่างของนางให้ทะลุปรุโปร่ง
กู้ชูหน่วนไม่เสียเวลาคิด พูดปฏิเสธทันที”จะเป็นไปได้อย่างไร ท่านคิดเหลวไหลอะไรกัน ”
“จริงหรือ”
ดวงตาคู่นั้นแหลมคมมาก กู้ชูหน่วนรู้สึกว่าทุกสิ่งที่อยู่ในวิญญาณของตนเองจะถูกมองจนปรุโปร่งแล้ว
“กู้ชูหน่วน เจ้ายังคิดถึงซือโม่เฟย คิดถึงเย่เฟิง คิดถึงอี้เฉินเฟย รวมไปถึงเซียวหยู่เซวียนอยู่ใช่หรือไม่”
กู้ชูหน่วนนิ่งอึ้ง “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพวกเขา”
ครั้งก่อนได้อธิบายอย่างชัดเจนไปแล้วไม่ใช่หรือ
ครั้งนี้ยังจะหึงอะไรอีก
“เจ้าเป็นภรรยาของข้า “เย่จิ่งหานเตือน
“ข้ารู้ รอให้ถอนพิษท่านแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกันไป หรือไม่ก็เป็นสามีภรรยากันแต่ในนามตลอดไป แน่นอนว่าถ้าหากท่านต้องการจริงๆ เวลาที่เราทั้งสองต่างก็มีอารมณ์ ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะทำมันอีกครั้ง”
“……”
ทุกคำที่กู้ชูหน่วนพูดออกมา สีหน้าของเย่จิ่งหานขรึมลงหลายส่วน
ผู้หญิงคนนี้
นางเห็นว่าเขาเป็นตัวอะไร
แล้วคิดว่าตัวเองเป็นอะไร
ความบริสุทธิ์ของผู้หญิงสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้น นางกลับไม่ไยดีเลยสักนิด ทำเหมือนแค่นางมีความสุข กับใครก็ย่อมได้
บทที่ 311 ตั้งแต่แต่งงานกับเจ้า มีเรื่องวุ่นวายทุกวัน