คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 472
แดร์ริลหยิบสมุนไพรเข้าปากอย่างไม่รอช้า
ความคิดที่จะฟื้นคืนพลังของเขาทำให้เขาตื่นเต้น ทว่าพลังของเขาไม่ได้ฟื้นกลับคืนมาเมื่อเวลาผ่านไป
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เขามองไปที่โอฟีเลียด้วยความสงสัยและถาม “ท่านประธานหญิงเลน สมุนไพรนี้มันเสื่อมสรรพคุณหรือเปล่า? ทำไมผมถึงยังไม่มีกำลังภายใน?” แดร์ริลนั้นกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก
โซรันก็งวยงงพอ ๆ กัน “ใช่ ทำไมมันถึงไม่ได้ผล?”
โอฟีเลียขบขันขณะเธอมองไปที่แดร์ริล “นายจะต้องเรียกฉันว่าท่านอาจารย์”
“ได้ ได้ ท่านอาจารย์” แดร์ริลทำอะไรไม่ได้ เขาเอามือวางลงไปในจุดสนามพลังต่าง ๆ และกล่าว “ผมไม่รู้สึกถึงกำลังภายในกลับคืนมาเลย”
โอฟีเลียค่อย ๆ จิบน้ำชาและยิ้ม “ลูกศิษย์คนดีของฉัน นายไม่รู้เหรอว่าสมุนไพรหยินหยางนพเก้ามีสองส่วนผสม? หยิน และ หยาง ที่ฉันให้นายไปมันคือสมุนไพรหยางทานเพียงแค่ส่วนเดียวมันไม่มีทางได้ผล นายจำเป็นจะต้องมีสมุนไพรหยินด้วย”
อะไร? แดร์ริลตกตะลึงเขามองโอฟีเลียด้วยความฉงนสนเท่ห์
โอฟีเลียหยิบสมุนไพรอีกชนิดออกมามันเป็นสีฟ้าเย็นยะเยือก ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิงกับสมุนไพรหยางที่เป็นสีแดงเพลิงไฟ
แดร์ริลมองไปที่สมุนไพรหยินและรีบกล่าว “ขอบคุณท่านอาจารย์!”
เขากำลังจะหยิบสมุนไพรจากโอฟีเลีย เมื่อเธอยิ้มและฉกสมุนไพรออกไป
แดร์ริลนั้นงวยงง “ท่านอาจารย์?”
“แดร์ริล นายรู้ไหมว่าสมุนไพรหยินหยางนพเก้ามันหายากขนาดไหน? นายคิดว่าอาจารย์จะมอบให้นายโดยไม่มีอะไรต้องตอบแทนอย่างนั้นเหรอ?” อีวานกล่าวเย็นชา
ยิ่งเขามองแดร์ริลมากเท่าไหร่เขายิ่งเหม็นขี้หน้า แดร์ริลนั้นชอบมองว่าทุกสิ่งเป็นของตาย
โอฟีเลียส่งสัญญาณให้อีวานหยุด เธอยิ้มไปที่แดร์ริลและกล่าว “แดร์ริล ถึงแม้ว่านายจะเรียกฉันว่าท่านอาจารย์ ฉันก็ยังมอบสมุนไพรหยินหยางนพเก้าให้เธอไม่ได้ ฉันยังคงต้องทดสอบนายต่อไปอีกสักพัก”
เธอกล่าวอย่างช้า ๆ “ในอีกหนึ่งเดือน เมืองเฮราร์ดจะมีการแข่งขันปรุงโอสถนี่คือการแข่งขันปรุงโอสถที่ใหญ่ที่สุดและมีชื่อเสียงที่สุด นายจะต้องมากับฉันและเข้าร่วมในการแข่งขันครั้งนี้”
สมาคมโอสถแห่งเจียงหนานไม่ได้มีแค่เพียงสมาคมเดียวในประเทศ หลายสมาคมจะมาเข้าร่วมในการแข่งขันนี้เช่นกัน นอกเหนือไปจากนั้นการแข่งขันในครั้งนี้มีความหมายมากสำหรับโอฟีเลีย
โอฟีเลียกล่าวเสริม “ไม่ว่านายจะได้รับสมุนไพรหยินหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับฝีมือของนาย ตั้งแต่ตอนนี้จนถึงการแข่งขัน หากนายทำได้ดีฉันจะให้สมุนไพรนี้กับนายหลังจบการแข่งขัน ฉันพูดชัดไหม?”
“คุณหมายถึงอะไรที่ว่า ทำได้ดี?” แดร์ริลถาม
“การเคารพอาจารย์ของนาย” โอฟีเลียกล่าวอย่างวางตัว