รถม้าแล่นไปตามถนนอย่างราบรื่น จากนั้นก็หยุดอย่างช้าๆ ต่อหน้าหอคอยขนาดใหญ่ใจกลางเมืองแห่งท้องฟ้า
เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้หอคอยที่พวกเขาได้มองจากระยะไกล หัวใจของไฮดี้ เลย์เรีย และนักเวทฝึกหัดคนอื่นๆ ก็เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ เพราะพวกเขาถึงกับต้องเหยียดคอขึ้นมองสถานที่ที่แทบไม่เห็นยอดแหลมของหอคอยสูง
มันแตกต่างจากหอคอยที่ลึกลับและมืดมนในสมัยโบราณ เพราะชั้นนอกของหอคอยทำจากวัสดุสีเทาเงินบางชนิดที่เปล่งประกายแวววาว ความงามอันน่าตื่นตกใจของอาคารหลังนี้เป็นอะไรที่เกินคำบรรยายในความรู้สึกของนักเวทฝึกหัด
สถาปัตยกรรมแบบนี้เป็นรูปแบบที่ลูเซียนชื่นชอบ ซึ่งทำให้เขามีความประทับใจต่อสภามากขึ้นไปอีก
ลาร์ซารู้สึกพึงพอใจอย่างมากกับท่าทีของลูเซียนและนักเวทฝึกหัด ในขณะที่เฟลิเปและนักเวทคนอื่นๆ ก็เดินผ่านประตูเข้าไป ลาร์ซาปรบมือเบาๆ และยิ้ม “ชื่อของหอคอยนี้ก็คือ ‘อัลลิน’ เหมือนกับชื่อของเมืองนี้และอัลลินก็เป็นความฝันสูงสุดของนักเวทส่วนใหญ่ เอาล่ะไปกันเถอะ ตอนนี้สี่โมงสิบห้านาทีแล้ว พวกเรายังต้องไปคุยกับเจ้าหน้าที่ของสภาทั้งหกคน เพราะหลังจากหกโมงเย็นจะมีเพียงคนรักษาความปลอดภัยที่นี่เท่านั้น”
“ท่านลาร์ซา เราค่อยมาพรุ่งนี้จะได้ไหม พวกเราเหนื่อยมากและเราต้องการพัก” เหล่านักเวทฝึกหัดถาม เพราะพวกเขารู้สึกกลัวที่จะเข้ารับการทดสอบอาร์คานาและแม้แต่ลูเซียนก็ยังลังเลเล็กน้อย
ลาร์ซานำลูเซียนและนักเวทฝึกหัดเดินไปทางบันไดหินสีเทาหน้าหอคอย “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเหนื่อย แต่เจ้าต้องไปรายงานตัวกับเจ้าหน้าที่สภาก่อนเพื่อที่เขาจะได้จัดเวลาสำหรับการประเมินอีกครั้ง สิ่งที่ข้าจะเตือนพวกเจ้าก็คือ ถ้าหากพวกเจ้าไม่ผ่านการทดสอบ พวกเจ้าก็จะไม่ได้ป้ายเวทมนตร์และป้ายอาร์คานาและนั่นจะทำให้หลายๆ อย่างลำบากมากขึ้น เพื่อที่พวกเจ้าจะได้เริ่มศึกษาอาร์คานาและเวทมนตร์ให้เร็วขึ้น พวกเจ้าก็จะได้เป็นนักเวทเร็วขึ้นไปอีก”
ลาร์ซาไม่ได้บอกให้นักเวทฝึกหัดทำการทดสอบในขณะที่พวกเขายังเหนื่อยอยู่ แต่เขาแค่จะใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด
ในไม่ช้าพวกเขาก็เดินไปถึงหน้าประตูอาคารสภา เบื้องหน้าของพวกเขาคือ ประตูสีเงินที่สลักด้วยลวดลายลึกลับมากมาย
เมื่อพวกเขากำลังจะเดินเข้าไป ฉับพลันดวงตาสีดำขนาดใหญ่หนึ่งคู่ก็ปรากฏขึ้นที่ประตูและกระพริบอย่างน่ารัก “ในนามของจอมเวทและนักเวททั้งหมด ข้ายินดีต้อนรับทุกท่านสู่อัลลิน”
ประตูกำลังกล่าวต้อนรับพวกเขาด้วยเสียงที่ไพเราะ
“ไม่เอาน่า พรอสเปลล์ เจ้าไม่เคยต้อนรับข้าแบบนี้มาก่อนเลยนะ” ลาร์ซากล่าวติดตลก
“เพราะตอนนี้ข้ารู้สึกได้ถึงกลิ่นของเหล่าหนุ่มสาว” พรอสเปลล์ตอบอย่างร่าเริง
กลับกลายเป็นว่าเหล่านักเวทฝึกหัดต่างตกตะลึงแทน จากนั้นลาร์ซาก็แนะนำว่า “นี้คือ พรอสเปลล์เป็นหุ่นยนต์จากการเล่นแร่แปรธาตุอันทรงพลังที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับหอคอยเวทมนตร์ของสภา พรอสเปลล์คือสิ่งที่ท่านดักลาส และมหาจอมเวท คนอื่นๆ อีกหลายคนใช้เวลานานเพื่อรวบรวมเศษเสี่ยววิญญาณขึ้นมาเพื่อทำให้พรอสเปลล์มีชีวิต เจ้าจะได้เห็นการเล่นแร่แปรธาตุอีกมากมายที่สำนักงานใหญ่ของสภาเวทมนตร์ บอกได้เลยว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีใครเก่งเท่าสภาอีกแล้ว”
ตั้งแต่ที่ลูเซียนได้พูดคุยกับนักเล่นแร่แปรธาตุครั้งแรกในปราสาทของไวเคานต์คาเรนเดีย เขาก็พบว่าเขามีความสนใจอย่างมากในการสร้างสิ่งมีชีวิตจากการเล่นแร่แปรธาตุดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามเพิ่มเติม “ลาร์ซา เราจะเรียนรู้การเล่นแร่แปรธาตุได้เมื่อไหร่”
“ก่อนอื่นเจ้าต้องมีต้นไม้วิญญาณอาร์คานาในสำนักศาสตร์มืด และในเวลาเดียวกันเจ้าก็ต้องเรียนรู้เกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุขั้นพื้นฐาน จากนั้นเมื่อเจ้าเรียนรู้สิ่งเหล่านี้จนจบ และกลายเป็นนักเวทระดับสูง เจ้าก็สามารถเริ่มเรียนรู้การเล่นแร่แปรธาตุได้” ลาร์ซากล่าวอย่างสบายๆ
“ถ้าหากเจ้าสนใจที่จะเรียนรู้การเล่นแร่แปรธาตุได้โปรดเป็นผู้หญิง ข้าเบื่อกับเหล่านักเล่นแร่แปรธาตุผู้ชายทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในหอคอยนานมาแล้ว!”
อย่างไรก็ตามในสายตาของลูเซียนและนักเวทฝึกหัด ชีวิตของเหล่านักเล่นแร่แปรธาตุดูค่อนข้างลามก
เมื่อเห็นว่าลูเซียนไม่ตอบสนอง พรอสเปลล์ก็หัวเราะด้วยความอับอายเล็กน้อย “ข้าแค่ล้อเล่น ฮ่าฮ่า… ‘ฝ่ายประเมินนักเวทฝึกหัด’ อยู่ในเขตที่สาม ชั้นหนึ่ง ส่วนเขตที่สี่ ชั้นหนึ่งเป็น ‘ฝ่ายบริหารจัดการนักเวท’ เขตที่ห้าเป็น ‘เขตภารกิจ’ สำหรับรับและแจกจ่ายภารกิจ ‘ฝ่ายแลกคะแนน’ อยู่ในเขตที่หก ชั้นหนึ่ง มีไว้สำหรับการแลกเปลี่ยนเงิน วัสดุ สิ่งของ หรือข้อมูลเป็นคะแนนอาร์คานา หรือจะแลกคะแนนเป็นของก็ได้ และมี ‘หอสมุดอาร์คานาและเวทมนตร์ส่วนกลาง’ อยู่ในเขตที่หนึ่ง ส่วน ‘สำนักงานแลกเปลี่ยนเวทมนตร์’ ในเขตสอง”
ลูเซียนได้ฟังข้อมูลของพรอสเปลล์อย่างใจจดใจจ่อเพื่อให้เข้าใจข้อมูล
“ถ้าหากเจ้าต้องการทำฌานสมาธิหรือการปฏิบัติการทดลองใดๆ เรามีห้องสำหรับทุกประเภทที่เจ้าต้องการอยู่ที่ชั้นสองถึงชั้นเก้า แต่ห้องพลังงานห้องสอนเวทมนตร์และอื่นๆ เจ้าต้องจ่ายเงินหรือคะแนนอาร์คานาเพื่อใช้งาน บนชั้นที่สิบมีสำนักงานใหญ่ของวารสารสำคัญสองฉบับคือวารสารอาร์คานาและวารสารเวทมนตร์”
“แล้ววารสารอื่นล่ะ?” ลูเซียนถาม
“สำนักงานใหญ่ของวารสารที่เหลืออยู่ในพื้นที่อื่นๆ ของอัลลิน หรือเมืองอื่นๆ ที่ฝ่ายต่างๆ ของสภาเป็นผู้ดูแล” พรอสเปลล์อธิบาย
“ขอบคุณที่อธิบาย” ลูเซียนพยักหน้าอย่างสุภาพและถือว่าสิ่งมีชีวิตจากการเล่นแร่แปรธาตุนี้เป็นคนจริง
“ห้องรับรองพิเศษสำหรับสมาชิกคณะกรรมการของสำนักงานอยู่บนชั้นที่สิบเอ็ดถึงชั้นที่สิบห้า กลุ่มการวิจัยเวทมนตร์และอาร์คานาที่มีคุณสมบัติที่เหมาะสมสามารถใช้ห้องในชั้นที่สิบหกถึงชั้นที่ยี่สิบได้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย ส่วนชั้นที่ยี่สิบเอ็ดถึงชั้นที่ยี่สิบห้าเรามีห้องปฏิบัติการที่ดีที่สุดที่ออกแบบมาสำหรับงานวิจัยที่แตกต่างกัน ห้องอาร์คานาระดับสูง หอสมุดเวทมนตร์ ห้องควบคุมระดับสูงและคลังสินค้าวัสดุอยู่บนในชั้นที่ยี่สิบหกถึงชั้นที่สามสิบ ชั้นสามสิบเอ็ดถึงชั้นสามสิบห้าสงวนไว้สำหรับสมาชิกของสภาระดับสูงสุด แต่ข้าได้ยินมาว่าเร็วๆ นี้ พวกเขากำลังพิจารณาที่จะแยกชั้นที่สามสิบเอ็ดและสามสิบสองเพื่อเป็นสถาบันการฝึกอบรม ผู้วิเศษระดับต้น…” พรอสเปลล์ยังคงอธิบายต่อไป
เห็นได้ชัดว่าพรอสเปลล์เป็นสิ่งมีชีวิตเล่นแร่แปรธาตุที่ช่างพูด แต่ข้อมูลจำนวนมากกลับทำให้นักเวทฝึกหัดสับสน
“ยังไงก็ตาม… เข้ามาได้แล้ว” พรอสเปลล์พูด จากนั้นเขาก็เริ่มร้องเพลง
“อย่าสัมผัสอะไร เพราะนั่นเป็นกล้ามเนื้อของข้า
“อย่าสัมผัสผนังเพราะมันทำให้ข้าคัน
“อย่าทำลายสิ่งใด เพราะอวัยวะของข้ามันเปราะบาง”
…
เมื่อพวกเขาเดินผ่านเข้าไปในห้องโถงสีเงินสิ่งแรกที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขาคือแผ่นกลมขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางหนึ่งเมตรที่ซึ่งสลักด้วยข่ายเวทมนตร์ที่ซับซ้อนที่ครอบคลุมจากชั้นหนึ่งไปถึงชั้นสอง
รอบๆ ห้องโถงมีป้ายบอกเขตทั้งหกที่แตกต่างกัน
“จุดเคลื่อนย้ายอยู่ตรงนั้น” ลาร์ซาแนะนำ “เราจะไปที่ฝ่ายประเมินนักเวทฝึกหัดที่อยู่ในเขตที่สามก่อน จากนั้นก็ไปที่ฝ่ายบริหารนักเวทในเขตที่สี่”
“ไม่มีปัญหา” ลูเซียนไม่ได้ปฏิเสธสิ่งที่ลาร์ซาแนะนำ
…
มีห้องที่แตกต่างกันในเขตที่สาม ชายชราร่างผอมแต่งกายแบบชุดสำนักเก่าๆ อยู่ที่นั้น
ชายชราคนนี้ชื่อไซเมียนเขาพูดกับนักเวทฝึกหัดอย่างจริงจังว่า “พวกเจ้าทุกคนต้องลงทะเบียนก่อน แล้วจะได้รับการประเมินอาร์คานา และพวกเจ้าจะถูกส่งไปตามสำนักต่างๆ ตามผลการประเมิน”
“ท่านไซเมียนพวกเราทุกคนเหนื่อยกันมาก เราเพิ่งมาถึงโฮล์มบ่ายวันนี้และเราก็ใช้เวลาอีกสามชั่วโมงบนรถไฟ” แคทรีนาไม่ใช่คนขี้อาย ตัวนางในฐานะหนึ่งในผู้นำของนักเวทฝึกหัด นางรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบต่อคำขอเหล่านี้
เมื่อเผชิญหน้ากับคำขอที่สมเหตุสมผล แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วเขาจะดื้อรั้น แต่ไซเมียนก็ยังพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นมาลงทะเบียนก่อน จากนั้นจะทำการประเมินในตอนเช้าเวลาเก้าโมง พวกเจ้าทุกคนสามารถพักในเขตที่สามเพื่อพักผ่อนในคืนนี้ได้ แต่เนื่องจากพวกเจ้าไม่มีป้ายทั้งสองอย่าง ดังนั้นโปรดจำไว้ว่าพวกเจ้าไม่ควรออกมาจากเขตที่สาม”
“ขอบคุณ ท่านไซเมียน” นักเวทฝึกหัดหลายคนกล่าว
เมื่อลงทะเบียนเสร็จสิ้นไซเมียนก็สังเกตเห็นลูเซียน “เจ้าไม่มาลงทะเบียนหรือ” ไซเมียนถามอย่างสับสนเล็กน้อย
“ท่านไซเมียนข้าเป็นนักเวท” ลูเซียนยิ้ม
ไซเมียนดูค่อนข้างประหลาดใจ จากนั้นเขาก็มองลูเซียนอย่างรวดเร็วตั้งแต่หัวจรดเท้า “เจ้าดูอายุยังไม่ถึงยี่สิบ… เจ้าดูเหมือนจะมีพรสวรรค์กับพลังวิญญาณที่ค่อนข้างมาก หากเจ้าต้องการเรียนโหราศาสตร์ ความมืดหรือหากเจ้าสนใจที่จะเรียนคณิตศาสตร์เจ้าสามารถมาเข้าร่วมกับเราที่หอคอยได้”
ลาร์ซามองที่ไซเมียนและตัดจบอย่างรวดเร็ว “เราได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนหน้านั้นแล้ว และอีวานส์กล่าวว่าเขาต้องการที่จะมุ่งเน้นไปที่การเรียนรู้อาร์คานาก่อนที่จะตัดสินใจอย่างอื่น”
“น่าสนใจ มีคนหนุ่มไม่กี่คนหรอกที่คิดอย่างนี้” ไซเมียนยิ้ม “หอคอยค่อนข้างเป็นกลางเมื่อเทียบกับกลุ่มส่วนใหญ่ในสภาและเรามักจะทำตามทิศทางของสภาซึ่งเหมาะสำหรับนักเวทที่ไม่ต้องการมีส่วนร่วมในความขัดแย้ง เอาล่ะ ก็ได้ เอาล่ะ… ข้าจะหยุดหรือต้องให้ลาร์ซาร้องไห้ต่อหน้าข้าก่อน”
มีตราสัญลักษณ์สองชิ้นบนเสื้อคลุมของไซเมียนชิ้นหนึ่งเป็นสีดำมีดาวสองดวงฝังอยู่และอีกชิ้นเป็นสีเงินมีวงกลมสีดำสองวง ตามที่ลาร์ซาแนะนำลูเซียนสามารถบอกได้ว่ามันอดีตคือตราสัญลักษณ์สำหรับนักเวทระดับสอง
สังเกตเห็นว่าไฮดี้ เลย์เรีย และนักเวทฝึกหัดคนอื่นๆ อีกมากมายกำลังยุ่งอยู่กับการตรวจสอบสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้สปรินต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “มันเป็นความพยายามที่ไร้ประโยชน์ในนาทีสุดท้าย”
เมื่อได้ยินสิ่งที่สปรินต์พูดไป ไฮดี้ก็รีบมาหาลูเซียน “ท่านอีวานส์ ท่านมีคำแนะนำที่ดีกว่านี้อีกไหม”
“การพักผ่อนเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด” ลูเซียนพยักหน้า “ข้าเห็นด้วยกับสปรินต์บางทีอาจจะต้องอ่านหนังสือสักหน่อย”
ทั้งลูเซียน และเลย์เรีย พยักหน้าให้ ไฮดี้ พวกเขามองไปที่ลูเซียน “ท่านจะมาที่นี่ในวันพรุ่งนี้ไหม? เมื่อเราทำการทดสอบ?”
“ข้าจะมา” ลูเซียนยิ้ม “ข้าอยากรู้ว่าข้าเป็นอาจารย์ที่ดีหรือไม่”
เมื่อเห็นว่าคำพูดของเขาได้รับการสนับสนุน ลูเซียนรู้สึกถึงความนุ่มนวลในใจของเขา จากนั้นเขาหันกลับมาและพูดกับลาร์ซาว่า “ตอนนี้จะไปที่ฝ่ายบริหารของนักเวทหรือไม่? ข้าต้องการแลกเปลี่ยนในห้องสมุดอาร์คานาสามัญและเวทมนตร์ และหอสมุดเวทมนตร์หรือในสำนักงานแลกเปลี่ยนเวทมนตร์ ข้าจะต้องใช้อะไร ใช้ได้แค่คะแนนอาร์คานาเท่านั้น หรือข้าสามารถใช้ธาเลได้ด้วย”
“ทั้งสองอย่าง” ลาร์ซายิ้มจนเห็นฟัน “แต่อีวานส์ เจ้าต้องมีป้ายชื่อของเจ้าก่อนที่จะไปที่นั่น หรือเจ้ามีอาร์คานาขั้นต้น หรือหนังสือเวทมนต์ที่ได้รับมาจากสภา เมื่อเจ้ามีความรู้ในระดับหนึ่งแล้วเจ้าสามารถทำการประเมินอาร์คานาได้ที่ฝ่ายบริหารของนักเวท หากเจ้าผ่านการทดสอบเจ้าจะได้รับคะแนนอาร์คานาขั้นต้นเพื่อเปิดใช้งานป้ายอาร์คานาของเจ้า”
ลูเซียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามว่า “ถ้าข้าต้องการทำให้เสร็จโดยเร็ว ข้าจะสามารถเผยแพร่เวทมนตร์ใหม่ได้ไหม?”
……………………………………………………