เถียหยิงพูดแบบเก้ๆ กังๆ ว่า：“นายก็รู้ ฉันไม่ค่อยถูกกับเจ้าบ้านท่านนี้”
“อันที่จริงแล้วก็คือนิสัยเข้ากันไม่ได้ พูดไม่รู้จักเวลา พอพูดก็พูดมาก”
ราชาถงจิ่งหัวเราะว่า：“ขอบคุณพี่น้องเถียหยิงมากที่มาอภัยโทษฉันด้วยตนเอง เพื่อเป็นการทดแทน ฉันจะไปวัดแทนให้นาย จากนั้นเอาคำพูดของนายหญิงใหญ่ไปบอกเขาให้”
“นายคิดว่ายังไง？”
เถียหยิงปลาบปลื้มปีติแล้วพูดว่า：“หากราชาถงจิ่งทำแบบนี้ ถือว่าช่วยฉันอย่างมาก”
“ขอบใจมากขอบใจมาก！”
ถงจิ่งพยักหน้าแล้วพูดว่า：“แต่ว่ามีอย่างหนึ่ง ที่อยากจะเตือนนาย”
“คนๆ นั้น ถึงแม้ว่าจะอยู่ในวัดประจำ ไม่ถามเรื่องที่บ้าน แต่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของนายหญิงใหญ่”
“เป็นสายเลือดรุ่นที่สองของตระกูลฉิน แล้วก็เป็นเจ้าบ้านของตระกูลฉินในปัจจุบัน”
“มารยาทขั้นพื้นฐานบางอย่าง พวกเราที่เป็นลูกน้องควรเคารพ ก็ต้องเคารพ”
เถียหยิงรีบเก็บสีหน้า แล้วพูดอย่างเคร่งครัดว่า：“ขอบคุณมากที่ตักเตือน”
“ลำบากราชาถงจิ่งแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อน”
หลังจากที่เถียหยิงไป ก็เหลือราชาถงจิ่งเพียงคนเดียว ใบหน้ายิ้มของเขาค่อยๆ เลือนหายไป เปลี่ยนเป็นนัยน์ตาที่มองไม่ออก
เขาวางกรรไกรตัดกิ่งลง จากนั้นถอดชุดคนสวนออก หมุนตัวออกมา พูดกับคนดูแลที่อยู่ระยะไกลว่า：
“เตรียมรถ ไปสถานที่หล่อเลี้ยงจิตใจ”
ขณะนั้นเอง แผ่นหลังที่ตรงของเขา ถึงแม้ว่าผมจะหงอก แต่จากด้านหลังที่ไร้รูปลักษณ์ กลับเผยถึงท่าทางที่กระฉับกระเฉง
ราวกับว่าเป็น ต้นไม้แก่ ที่ได้รับลมฤดูใบไม้ผลิ