กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 447
ทุกคนมองไปที่เคนเน็ในเวลานี้
เคนเน็ธรู้สึกอับอายและรำคาญมาก เขาด่าออกมาดัง ๆ ว่า “นายเป็นแค่คนไร้อำนาจ! ทั้งตระกูลของพวกนายก็เป็นคนไร้อำนาจ! ฉันดีกว่าพวกนายมาก!”
ชาร์ลียิ้มจาง ๆ ก่อนที่เขาจะพูดกลับไปว่า “ใครก็ตามที่ไร้อำนาจน่าจะรู้ตัวเองนะครับ บางคนไม่สามารถยอมรับความลำบากที่ตัวเองมีได้ และยังทำเป็นปากแข็ง ประเด็นเรื่องนี้คืออะไรกันแน่?”
ทุกคนหัวเราะออกมาดังลั่นในเวลานี้
มันเป็นความจริง? ประธานวิลสันที่มีชื่อเสียงและมีหน้ามีตา ต้องสูญเสียความเป็นชายไปจริง ๆ หรือ?
ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องจริง ไม่อย่างนั้นเขาจะพยายามอย่างหนักเพื่อประมูลโสมสีม่วงระดับพรีเมี่ยมทำไม? ยิ่งไปกว่านั้น เขายังอยู่ที่นี่กับเจฟฟรีย์ จากตระกูลวีเวอร์ในวันนี้
ทุกคนที่นี่ในวันนี้ เป็นคนจากสาขาการแพทย์ ทุกคนทราบดีว่า ตระกูลวีเวอร์กำลังศึกษายาตัวใหม่ที่สามารถเสริมสร้างความแข็งแรงของเพศชาย และฟื้นฟูความเป็นชายของผู้ชายได้ ดูเหมือนว่าเหตุผลที่เคนเน็ธและเจฟฟรีย์อยู่ที่นี่ด้วยกันในวันนี้ เป็นเพราะเคนเน็ธต้องการเป็นคนแรกที่ได้ทดสอบยาตัวนี้หรือเปล่า?
เคนเน็ธกัดฟันด้วยความโกรธในขณะที่เขาโพล่งออกมาทันทีว่า “นายนามสกุลเวด! อย่าพยายามทำให้คนอื่นเข้าใจผิดที่นี่! ฉันยังเป็นผู้ชายที่มีความสามารถมาก!”
“คุณให้คนรักของคุณไปหาคนอื่น และคุณยังบอกว่าคุณเป็นผู้ชายที่มีความสามารถมากอย่างนั้นเหรอ? ถ้าคุณมีความสามารถอย่างแท้จริง ทำไมคุณถึงให้ผู้หญิงของคุณไปหาคนอื่นล่ะ?”
ใบหน้าของเคนเน็ธแดงระเรื่อไปด้วยความโกรธ ก่อนที่เขาจะพ่นคำพูดออกมาด้วยความโกรธว่า “แก… แก… แกกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?!”
เวนดี้ยังถามเขาอย่างโกรธ ๆ ไปว่า “ชาร์ลี! ทำไมนายถึงทำลายความบริสุทธิ์ของคนอื่นโดยไม่มีเหตุผลเลย!”
เมื่อชาร์ลีเห็นการแสดงออกที่โกรธ และสิ้นหวังบนใบหน้าของพวกเขา เขาก็แค่มองออกไปและยิ้มเยาะเท่านั้น เขาไม่อยากจะใส่ใจที่จะโต้เถียงกับพวกเขาเหล่านี้อีกต่อไป ดังนั้น เขาจึงหยิบโสมสีม่วงอายุสามร้อยปีมาจากพิธีกร ก่อนที่เขาจะพูดกับแอนโธนีและเกรแฮมว่า “เอาล่ะ ไม่มีอะไรที่ผมสนใจกับที่นี่อีกแล้ว ตอนนี้ผมจะไปแล้ว”
หลังจากพูดจบ ชาร์ลีลุกขึ้นยืนขณะที่เขาเตรียมจะเดินออกจากห้องประมูล
ในเวลานี้ แอนโธนีและเกรแฮมรีบพูดขึ้นมาว่า “คุณเวด ให้เราได้ไปส่งคุณกลับบ้านนะครับ!”
“ไม่ต้องหรอกครับ” ชาร์ลีโบกมือเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ผมกลับบ้านได้ด้วยตัวเอง คุณทั้งคู่ควรอยู่ที่นี่และสังสรรค์กับทุกคนดีกว่า”
ในขณะที่เขาพูด เขาก็เหลือบมองไปที่อิจิโร่ที่แอบจ้องมองแอนโธนีอยู่ไม่ไกลนัก หลังจากนั้นชาร์ลีก็เตือนแอนโธนีอย่างรวดเร็วไปว่า “ดร.ซิมมอนส์ หากใครพยายามขโมยยาไปจากคุณในวันนี้ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้ขัดขืนหรือต่อสู้กลับนะครับ ถ้าเขาต้องการมัน คุณก็ควรให้เขาไป คุณเข้าใจใช่ไหม?”
แอนโธนียิ้มก่อนจะพยักหน้ารับทันที “คุณเวด ไม่ต้องกังวลไป ฉันเข้าใจดี!”
ในเวลานี้ออโรร่าสบตากับชาร์ลี ในความเป็นจริงเธอรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะจากไป หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ออโรร่าก็พูดเสียงเบาไปว่า “คุณเวด ให้ฉันเดินออกไปส่งคุณได้ไหมคะ?”
เมื่อชาร์ลีเห็นออโรร่าเป็นครั้งแรกในวันนี้ เขาสามารถบอกได้เลยว่าเธอมีบางอย่างภายในใจ อย่างไรก็ตาม เธอไม่กล้าที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ในที่สุดเธอก็มีความกล้าที่จะพูดขึ้นแล้ว ชาร์ลีพยักหน้าก่อนที่เขาจะพูดไปว่า “ก็ได้ คุณช่วยไปส่งผมที”
ออโรร่ามองไปที่ชาร์ลีด้วยสีหน้าขอบคุณ ก่อนจะพูดไปว่า “คุณเวด มากับฉันทางนี้ค่ะ!”
จากนั้นออโรร่าเดินตามชาร์ลีไปที่ประตู
ชาร์ลีมองไปที่ออโรร่าที่ยังลังเลที่จะพูดก่อนที่เขาจะถามไปว่า “ออโรร่า คุณมีอะไรในใจหรือเปล่า บอกผมมาตรง ๆ เถอะครับ?”
ออโรร่ากัดริมฝีปากล่างเบา ๆ ก่อนที่เธอจะถามอย่างเขินอายไปว่า “คุณเวด คุณทราบหรอคะ ว่าฉันมีอะไรในใจ?”