กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 446
จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเขาโยนเช็คลงในเครื่องซักผ้าโดยไม่ได้ตั้งใจเพื่อซักเสื้อผ้าของเขา?
โอ้พระเจ้า! มันน่าตกใจสำหรับพวกเขาที่คิดถึงเรื่องนี้
ใบหน้าของเคนเน็ธกระตุกเบา ๆ ด้วยความโกรธ เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเศษขยะเช่นนี้ถึงมีเงินมากมายขนาดนี้ เขาเป็นเพียงลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของตระกูลวิลสันไม่ใช่หรือ?
ชาร์ลีถามพิธีกรไปว่า “เนื่องจากไม่มีใครสามารถเสนอราคาสูงกว่าผมได้ และเนื่องจากผมสามารถจ่ายเงินได้หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สำหรับมันในตอนนี้ โสมสีม่วงที่ยอดเยี่ยมนี้ควรเป็นของผมใช่ไหมครับ?”
พิธีกรฟื้นคืนสติ และพูดออกไปทันทีว่า “ตอนนี้ ผมจะประกาศว่าโสมสีม่วงอายุสามร้อยปีนี้เป็นของ… ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค เคนเน็ธก็รีบพูดไปว่า “หยุดก่อน! ผมจะเพิ่มราคาเสนอเดี๋ยวนี้!”
ทุกคนในเหตุการณ์นั้นยังตกใจอีกครั้ง
การประมูลเริ่มต้นที่ห้าล้านดอลลาร์ และตอนนี้การประมูลอยู่ที่หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ เขาจะประมูลและเพิ่มราคาต่อไปจริง ๆ หรือ?
โสมสีม่วงนั้นไม่คุ้มกับเงินมากขนาดนั้น! สองคนนี้เป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า?
เจฟฟรีย์รีบเตือนเขาไปทันทีว่า “ประธานวิลสัน! การเสียเงินหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เพื่อซื้อโสมสีม่วงชิ้นนั้น เป็นการเสียเงินเปล่าอย่างแท้จริง คุณสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ด้วยเงินจำนวนนั้น! ทำไมคุณถึงอยากเสียมันไปแบบนั้นล่ะครับ?”
ในตอนนี้ เคนเน็ธรีบตอบไปด้วยคำถามว่า “ถ้าผมไม่ได้โสมสีม่วง แล้วยาตัวใหม่ของคุณล่ะ? แล้วผมจะสามารถรักษาอาการป่วยของผมได้ยังไง?”
ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่นั้น ชายวัยกลางคนที่ศีรษะล้านเล็กน้อยรีบวิ่งมาหาพวกเขา ก่อนที่เขาจะพูดกับเจฟฟรีย์ว่า “ผมขอโทษครับคุณวีเวอร์ ผมมาสายเพราะกำลังรอผลตรวจทางห้องปฏิบัติการอยู่!”
คนที่พูด คือหัวหน้าเภสัชกรของ วีเวอร์ เภสัชกรรม เขารีบมาที่นี่ หลังจากตรวจสอบประโยชน์และการใช้โสมสีม่วงในนามของเจฟฟรีย์ จากโรงงานผลิตยาแล้ว
เจฟฟรีย์รีบถามไปว่า “ศาสตราจารย์ครูซ ผมดีใจมากที่คุณมาที่นี่ คุณคิดว่าชิ้นส่วนของโสมสีม่วงบนเวทีนั่น มีมูลค่าถึงร้อยล้านดอลลาร์ไหมครับ?”
“หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์งั้นเหรอครับ?!” ศาสตราจารย์ครูซส่ายหัวขณะที่เขาหัวเราะเล็กน้อย “มันไม่คุ้มกับเงินมากขนาดนั้น ราคาตลาดของโสมสีม่วงอายุสามร้อยปี ควรอยู่ที่ไม่เกินสามสิบล้านดอลลาร์เท่านั้น! ไม่ควรมีใครจ่ายเงินสูงกว่านี้ คนโง่เท่านั้นที่จะซื้อโสมสีม่วงอายุสามร้อยปีได้ในราคาหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์… ”
“แล้วอาการป่วยของประธานวิลสันล่ะครับ?” เจฟฟรีย์ถามกลับไปทันที
ในเวลานี้ ศาสตราจารย์ครูซตอบด้วยสีหน้ามั่นใจไปว่า “อันที่จริงแล้ว เราไม่จำเป็นต้องใช้โสมสีม่วงอายุสามร้อยปีในการปรุงยา สิ่งที่เราต้องทำก็คือ หาโสมสีม่วงอายุหนึ่งร้อยปีสองสามตัว มาฟอกใช้แทนได้ มูลค่าตลาดของโสมสีม่วงอายุหนึ่งร้อยปี อยู่ที่ประมาณหนึ่งล้านดอลลาร์เท่านั้น ห้าคนมีค่าใช้จ่ายเพียงห้าล้านดอลลาร์ ยิ่งไปกว่านั้น อัตราส่วนราคาต่อประสิทธิภาพของโสมสีม่วงอายุหนึ่งร้อยปี ยังสูงกว่าโสมสีม่วงอายุสามร้อยปีมากครับ”
ในขณะที่พวกเขาคุยกันเรื่องนี้ จู่ ๆ พิธีกรก็ถามขึ้นมาว่า “ประธานวิลสันครับ คุณจะเพิ่มการเสนอราคานี้หรือไม่ครับ? โปรดระบุจำนวนเงินที่ต้องการโดยตรง ไม่อย่างนั้นจะเป็นเรื่องยากมากที่เราจะดำเนินการนำเสนอราคาต่อไปได้”
หลังจากฟังคำพูดของศาสตราจารย์ครูซ เคนเน็ธรู้สึกมั่นใจว่าเขาไม่ควรปล่อยให้ตัวเองถูกเอาเปรียบ ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจให้โอกาสนี้แก่ชาร์ลี และปล่อยให้เขาเสียเงินไปแทน
เคนเน็ธส่ายหัวทันที ก่อนที่เขาจะพูดว่า “ผมตัดสินใจที่จะไม่เสนอราคาอีกต่อไป มันเป็นเรื่องปัญญาอ่อนสำหรับใครก็ตามที่ต้องใช้เงินหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์กับโสมสีม่วงนั่น! คนที่ไม่มีสมองเท่านั้นที่จะทำแบบนี้ได้!”
ทุกคนในห้องโถงเริ่มโห่ไล่เขาทันที
หากคุณไม่มีเงินพอ เพียงแค่ยอมรับว่าคุณไม่มีเงิน หากคุณลังเลที่จะใช้จ่ายเงิน เพียงแค่ยอมรับว่าคุณไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น ทำไมคุณถึงเรียกคนอื่นว่าปัญญาอ่อน เพียงเพราะพวกเขาเต็มใจที่จะใช้เงินจำนวนนั้น? ทำไมเขาถึงเป็นผู้แพ้ที่เจ็บปวดเช่นนี้?
เคนเน็ธรู้สึกหงุดหงิดมาก เพราะถูกคนจำนวนมากโห่ไล่ แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกัดฟันและอดทนต่อความอัปยศอดสูในความเงียบเท่านั้น
ไม่มีคำพูดว่าไม่มีเงิน แต่เขาแค่ไม่คิดว่ามันคุ้มค่าที่จะใช้เงินจำนวนมาก เพียงเพื่อรักษาหน้าตาและชื่อเสียงของตัวเองเท่านั้น
ในเวลานี้พิธีกรได้ประกาศอย่างรวดเร็วไปว่า “หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์หนึ่งครั้ง”
“หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สองครั้ง”
“หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สามครั้ง เรียบร้อย! ยินดีด้วยครับคุณเวด!”
ชาร์ลีพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ก่อนที่เขาจะมองไปที่เคนเน็ธและพูดว่า “อืม ให้ผมช่วยเตือนความจำบางอย่างให้คุณในตอนนี้หน่อยนะ คุณจะไม่สามารถรักษาความเจ็บป่วยหรือฟื้นฟูความเป็นชายด้วยยาใด ๆ ได้เลย ดังนั้น ผมขอแนะนำให้คุณไม่ต้องเสียความรู้สึกไปมากกว่านี้ดีกว่านะ!”