องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 313 หนานกงเย่เข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิในวัง
หนานกงเย่ต้องพักฟื้นร่างกายหลายวัน ฉีเฟยอวิ๋นเองก็ไม่เคยออกจากจวนท่านแม่ทัพเลยแม้แต่ก้าวเดียว ยังคงทำการวิจัยตำราพิษประหลาดในลานหลังจวนท่านแม่ทัพอย่างขะมักเขม้น
หลังจากพักฟื้นไปหลายวันร่างกายของหนานกงเย่ก็ดีขึ้นมาก แต่เขายังไม่อยากออกไป
ฉีเฟยอวิ๋นกำลังหมกมุ่นอยู่กับการวิจัยพิษประหลาด ส่วนเขาก็คอยเฝ้ามองนางอยู่ข้าง ๆ กลับกลายเป็นวันพักผ่อนหย่อนใจไปเลยหลายวัน
หลังจากนั้นสองสามวันฉีเฟยอวิ๋นก็ได้รับเชิญเข้าวัง หนานกงเย่เองจึงตามเข้าวังด้วย
จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปยังหนานกงเย่ที่ยืนอยู่หน้าพระพักตร์ พลางกล่าวอย่างน่าเกรงขามว่า “ข้าจำได้ว่าข้าไม่ได้เชิญอ๋องเย่เข้าวัง เหตุใดอ๋องเย่ถึงเข้ามาด้วยเล่า?”
“บัดนี้กระหม่อมรู้สึกว่าร่างกายของตนเองแข็งแรงขึ้นมาก จึงคิดจะใช้โอกาสที่ฝ่าบาทต้องการกำลังคนเข้าวังมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
จักรพรรดิอวี้ตี้เมินหน้าไปมองฉีเฟยอวิ๋น : “ในเมื่อเจ้ากำลังตั้งครรภ์ ลุกขึ้นเถอะ”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท”
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ก้มหน้าลงโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาแต่อย่างใด
จักรพรรดิอวี้ตี้จึงเอ่ยถามขึ้น : “ร่างกายช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
“กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันสบายดีเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นชำเลืองมองไปยังคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ด้วยแวบหนึ่ง วันนี้สถานที่ที่จักรพรรดิอวี้ตี้ให้เข้าพบไม่ใช่ตำหนักบำรุงฤทัย แต่เป็นท้องพระโรงของราชสำนัก คงมีเรื่องใหญ่โตกระมัง?
“แม้ว่าจะไม่เป็นไร ก็ถอยไปเถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งสังเกตเห็นว่า ในราชสำนักแห่งนี้เดิมที่ไม่มีตำแหน่งให้นางได้ยืน ในขณะที่กำลังคิดจะไปที่ใดนั้น มือของนางก็ถูกหนานกงเย่จับไว้แน่น และลากนางไปด้านข้าง
ฉีเฟยอวิ๋นไม่กล้าเงยหน้า ช่วงนี้ที่แห่งนี้เหี้ยมโหดขึ้นทุกวัน เหล่าขุนนางและทหารชาวแมนจูบนตำหนักใหญ่ก็ล้วนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ด้วย การลากนางไปด้านข้างต้องได้รับการตรัสถามจากฝ่าบาทก่อน เขาเหมือนกับคนที่ไม่มีพิษไม่มีภัย เขาไม่เหี้ยมโหดใครเล่าจะกล้าเหี้ยมโหด!
หนานกงเย่ยืนเชิดหน้ายืดอกอยู่ด้านข้าง แต่กลับปล่อยมือของฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้วสูงเล็กน้อย อย่างเงียบ ๆ
สายตาของจักรพรรดิอวี้ตี้ล้วนไม่แม้แต่จะปรายตามองเขา พลางเอ่ยถึงเรื่องของอ๋องเซี่ยวจวิ้น
“อ๋องเซี่ยวจวิ้นเกี่ยวพันกับคดีความของหุบเขายา แต่หุบเขายาไม่ได้อยู่ภายในขอบเขตของเมืองต้าเหลียง เรื่องนี้จะต้องยุ่งยากมากเป็นแน่
ประการแรกทำลายเกียรติราชสำนักของเมืองต้าเหลียง ประการที่สองหากไม่ลงโทษสถานหนัก วันข้างหน้าเมืองต้าเหลียงจะสู้หน้าพลเมืองภายในเมืองต่าง ๆ ได้อย่างไร ถึงตอนนั้นไม่เป็นที่น่าขบขันของทุกคนหรอกหรือ?”
“ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้อง หม่อมฉันเห็นด้วยเพคะ”
ผู้คนในตำหนักทยอยกันออกหน้าลงความเห็น ฉีเฟยอวิ๋นทอดถอนใจ จักรพรรดิว่าเช่นไร ขุนนางก็ว่าเช่นนั้น บางทีคงต้องเป็นเช่นนี้แล้วกระมัง?
“ฝ่าบาท กระหม่อมจะเข้าจับกุมหุบเขายาและคนอื่น ๆ อย่างลับ ๆ พ่ะย่ะค่ะ”
หนานกงเย่ลงความเห็น เป็นตัวแทนเสนอชื่อตนเอง
จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปทางเขาแวบหนึ่ง : “ผู้เฒ่าพิษผู้นั้นไม่ใช่สามัญชนคนธรรมดา เจ้าต้องมีชีวิตรอดที่นั่นให้ได้ ข้าซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้า
สำหรับเรื่องของผู้เฒ่าพิษ ข้าคงต้องแล้วแต่การเห็นสมควรของเจ้าแล้ว
เพียงแต่ทุกเรื่องย่อมมีเหตุปัจจัย เมื่อต้าเหลียงไม่มีทางรังแกผู้ด้อยกว่า และไม่มีวันยอมขัดแย้งใด ๆ กับคนทั่วทั้งปฐพีโดยเด็ดขาด
หากผู้เฒ่าพิษไม่ก่อเหตุอาชญากรรมในผืนดินของเมืองต้าเหลียงอีก ข้าจะยอมเมตตาสักครั้ง จะไม่ฆ่าล้างตระกูล”
“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา!” หนานกงเย่น้อมรับคำสั่ง
จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปทางหนานกงเย่แวบหนึ่ง และกล่าวต่อว่า : “แต่ไหนแต่ไรมาเมืองต้าเหลียงไม่เคยไปมาหาสู่กับคนพเนจร ครานี้พวกเขามาเยือนถึงเมืองต้าเหลียง ย่อมมีเหตุผล
นึกได้ว่าไป๋จิ่งหยวนมีชื่อเสียงในด้านหมอเทวดา แต่กลับทำร้ายลูกศิษย์ของตน จัปล่อยไว้ไม่ได้เด็ดขาด
การปฏิบัติตนของอ๋องเซี่ยวจวิ้นข้าเองก็เคยได้ยินมาบ้าง เครือญาติในเชื้อพระวงศ์ใต้อาณัติเหล่านี้ก็ถึงเวลาที่ต้องเข้าไปควบคุมแก้ไขให้ดีขึ้น
องค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนข้าจงรับไป”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ตั้งแต่วันนี้ ข้าขอสั่งให้เจ้าไปตรวจสอบเรื่องในหุบเขายาอย่างลับ ๆ”
“กระหม่อม น้อมรับพระบัญชา”
“ฉีเฟยอวิ๋นจงรับพระบัญชา”
“เพคะ”
“ตั้งแต่วันนี้ เจ้าต้องตรวจสอบเรื่องภายในทุกอย่างของเมืองหลวงอย่างเข้มงวด หาผู้ใดฝ่าฝืน ลงโทษและค่อยรายงานข้า”
“หม่อมฉันน้อมรับพระบัญชา”
“เอาละ ข้าเองก็เหนื่อยมากแล้ว กลับ….”
“ฝ่าบาท” หมอเว่ยก้าวออกมา ทุกคนจึงมองไปยังหมอเว่ยเป็นตาเดียว
สีหน้าของจักรพรรดิอวี้ตี้จึงอึมครึมหม่นหมองลง “มีเรื่องใดจะโต้แย้งรึ?”
“กราบทูลฝ่าบาท เรื่องการลงสนามแข่งขันถูกเลื่อนไปช้านานแล้ว กระหม่อมจึงใคร่อยาก….”
“ข้ารู้แล้ว”
จักรพรรดิอวี้ตี้ตัดบทพูดของหมอเว่ยทันที ซึ่งหมอเว่ยเองก็ไม่กล้ากล่าวให้มากความไปกว่านี้
จักรพรรดิอวี้ตี้จึงกล่าวขึ้นในทันทีว่า : “ข้าปรารถนาจะแต่งตั้งมกุฎราชกุมารให้กับหนึ่งในชิงอ๋องทั้งสอง ตอนนี้อ๋องเย่และอ๋องตวนล้วนเป็นพ่อคนแล้วทั้งสิ้น เมืองต้าเหลียงต้องถึงคราวเปลี่ยนมือเสียที ข้าจะได้วางใจ
สวนเรื่องแต่งตั้งผู้ใดนั้น เรื่องนี้ก็แล้วแต่พวกเขาว่าใครจะให้กำเนิดองค์รัชทายาทก่อนกัน”
“ฝ่าบาท…”
ยังมีคนอยากจะกล่าวบางอย่าง แต่จักรพรรดิอวี้ตี้กลับลุกขึ้นและเดินจากไป
สวีกงกงรีบกล่าวลาและเดินตามไปทันที
ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็มองไปยังหนานกงเย่ที่อยู่ข้างกาย และเดินตามเขาออกไปด้านนอก
มีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการให้กำเนิด ฉีเฟยอวิ๋นเองก็ไม่วางใจเช่นกัน ประการแรกจักรพรรดิอวี้ตี้มีความประสงค์จะสับเปลี่ยนเลื่อนตำแหน่งเหล่าเสนาบดี ประการที่สองหลังจากนางตั้งครรภ์ องค์รัชทายาทที่ได้ประสูติออกมาเป็นคนแรกไม่ใช่บุตรของนาง ประการที่สามหนานกงเย่เคยกล่าวไว้ ท่านอ๋องตวนจะต้องได้สืบทอดบัลลังก์ นางมีสิ่งใดจะต้องเป็นกังวลใจกันเล่า
จะว่าไปแล้ว แม้ว่าตำแหน่งองค์จักรพรรดินั้นจะสูงส่งมาก ฉีเฟยอวิ๋นกลับไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องยาก
ตลอดทางนี้ เหล่าเสนาบดีทยอยกันเข้ามากล่าวทักทายหนานกงเย่ และถือโอกาสน้อมทักทายฉีเฟยอวิ๋น
พระพันปีเองก็ไม่ได้เห็นหน้าคร่าตาของทั้งสองคนมาหลายวันจึงไม่คิดว่าจะเป็นพวกเขา เมื่อได้ยินเรื่องของผู้เฒ่าพิษจึงไม่ตื่นตกใจ ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่เคยผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน ได้ยินฉีเฟยอวิ๋นบอกกล่าวถึงความสัมพันธ์ระหว่างผู้เฒ่าพิษและไป๋ซู่ซู่กลับยิ่งไม่มีทีท่าว่าจะประหลาดใจ
เพียงแค่กล่าวว่า : “ไป๋ซู่ซู่ผู้นั้นช่างน่าเสียดาย!”
ฉีเฟยอวิ๋นจะกล่าวสิ่งใดได้อีก คนดีเพียงนั้นย่อมน่าเสียดายเป็นธรรมดา
แต่กลับไม่มีใครอยู่ในโลงศพ ฉีเฟยอวิ๋นมักจะรู้สึกเสมอ บางทีเจ้าตัวอาจจะมีชีวิตอยู่ และมีชีวิตอยู่ด้วยความหวังก็ได้ ไม่แน่สักวัน พวกเขาอาจจะได้พบกันอีกครั้ง
พระพันปีมองพิจารณาหน้าท้องที่ยังไม่ยื่นเด่นมากนักของฉีเฟยอวิ๋นอย่างละเอียด : “ตั้งครรภ์มากกว่าหนึ่งจริงหรือ?”
“หม่อมฉันเองก็ไม่ทราบเช่นกัน ไป๋ซู่ซู่ต้องหลอกหม่อมฉันเป็นแน่ หรืออาจจะมีจริง ๆ หม่อมฉันเองก็ไม่ทราบเพคะ”
“แล้วเจ้าคิดอย่างไรละ?” พระพันปีเองก็เคยให้กำเนิดบุตรมาแล้วหลายครั้ง ไม่ว่ามองอย่างไรครรภ์ของฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่เหมือนกับตั้งครรภ์หลายคน
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวขึ้นว่า : “หม่อมฉันคิดว่าแค่รู้ว่าตั้งครรภ์เท่านั้น เรื่องอื่นหม่อมฉันดูไม่ออก ให้หมอประจำจวนตรวจสอบแล้ว หมอประจำจวนก็บอกว่าไม่ทราบ ดูไม่ออกเพคะ”
“แล้วในน้ำเต้าของไป๋ซู่ซู่นั้นคือยาอะไร หรือนางคิดว่ามีหลายคนจริง ๆ?”
“หม่อมฉันไม่ทราบจริง ๆ เพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้สิ่งใดสักอย่าง พระพันปีเห็นว่านางไม่มีความหมาย จึงหารือกับนางอีกเล็กน้อยและออกไปส่งนางด้วยตนเอง
ฉีเฟยอวิ๋นตามหนานกงเย่ออกจากวัง ไห่สวีสวีส่งพวกเขาออกนอกประตูวังไป จากนั้นก็โค้งคำนับและเดินจากไป
ฉีเฟยอวิ๋นกลับมาถึงจวนอ๋องเย่ ทันทีที่เข้ามาได้ไม่นานก็ได้ยินพ่อบ้านพูดเรื่องมู่เหมียนป่วยหนัก ฉีเฟยอวิ๋นจึงนึกถึงเรื่องของฉีเฟยอวิ๋นขึ้นได้
การตายของไป๋ซู่ซู่ทำให้มู่เหมียนตรอมใจ นางต้องมาดูแลหนานกงเย่จึงลืมเรื่องของมู่เหมียนไปโดยปริยาย
เมื่อคิดได้ฉีเฟยอวิ๋นก็รีบไปดูมู่เหมียนในลานหลังจวนทันที ระหว่างทางพ่อบ้านบอกว่าฉีเฟยอวิ๋นว่า : “ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ เขาไม่กินไม่ดื่ม อยู่แต่ในลานหลังจวนไม่ยอมออกมา หมอประจำจวนตรวจอาการแล้ว ร่างกายอ่อนแอมาก แย่ลงทุกวัน ปล่อยไว้เช่นนี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังพ่อบ้าน : “จวนกั๋วจิ้วไม่มีผู้ใดมาเยี่ยมเลยรึ?”
“มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ผู้ที่มาคือจวิ้นอ๋อง ได้ยินว่าฮูหยินกั๋วจิ้วทรงประชวร โรคปวดศีรษะ ปวดทั้งวันทั้งคืนจนไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ เมื่อถึงยามราตรีก็มักจะชอบชนกำแพง มีคนในเมืองลือกันว่าวิ่งชนผี ตอนนี้จวนกั๋วจิ้ววุ่นวายทั่วสารทิศ ต้ากั๋วจิ้วร้อนใจอย่างมาก”
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า : “แปลกจริง!”
เมื่อถึงห้องของมู่เหมียนในลานหลังจวน ทันทีที่เข้าไปก็เห็นมู่เหมียนกำลังนอน ร่างกายซูบผอมลงมาก ใบหน้ารูปไข่ตอนนี้กลายเป็นใบหน้ารูปแตงกวาแล้ว น่าอนาถใจยิ่งนัก