ตอนที่ 280 พบปะสังสรรค์
ชุยอี้ผิงช่วยหยางโปยกของต่างๆ เข้ามาในบ้านเช่าหลังใหม่ เขาสังเกตดูที่อยู่อาศัยของหยางโปให้แน่นอน
นี่จึงทำให้เขาวางใจแล้วจึงออกไป
หยางโปยิ้มอยู่ด้านหลังของชุยอี้ผิงที่เดินจากไป เขารู้ว่าชุยอี้ผิงมาพร้อมกับภารกิจ ชุยอี้ผิงต้องอยู่ท่ามกลางระหว่างพวกเขา มันยากสำหรับเขาจริงๆ
หยางโปทำความสะอาดเสร็จแล้ว เห็นว่ายังมีเวลาอยู่ เขาลงไปชั้นล่างตั้งใจจะเดินไปรอบๆ หลังจากนั้นก็จะไปทานมื้อเย็น
การค้าของเก่า โบราณที่แพนเจียหยวน กำลังเฟื่องฟูและมีร้านอาหารและโรงแรมหลายแห่งในพื้นที่โดยรอบ มีนักสะสมจากทั่วประเทศมาทุกวัน หยางโปเดินจากข้างนอกเห็นเฟอร์นิเจอร์โบราณงานแกะสลักไม้ไผ่ หน้ากากไม้หุ่นเงา เหรียญโบราณจีนและเหรียญต่างประเทศ
เมื่อเห็นอย่างนี้จิตใจของหยางโปก็ค่อยๆผ่อนคลายลง เพราะเรื่องต่างๆไม่กี่วันที่ผ่านมา ทำให้เขาเป็นกังวล
ของเก่าของโบราณเหล่านี้ดูธรรมดา แต่หยางโปรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
หลังจากเดินไปครู่หนึ่ง หยางโปเห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ข้างหน้าแล้วเขาก็เดินเข้าไป ” เถ้าแก่หลิว ! “
ชายคนนั้นคือหลิวเหลียงอวี้ เจ้าของร้านจี๋หย่าถาง เครางามของเขาเป็นที่สะดุดสายตามาก เขาหันกลับมามองอย่างรู้สึกประหลาดใจ ” หยางโป !นายก็อยู่ที่นี่เหรอ ! “
หยางโปพยักหน้าแล้วยิ้ม ” ใช่ ผมไม่มีอะไรให้ทำ เลยมาเดินเล่นรอบๆ ใกล้จะถึงวันปีใหม่แล้ว ทำไมพี่ถึงยังอยู่ที่ตี้จิงล่ะ ? “
หลิวเหลียงอวี้หัวเราะขึ้น ” เหล่าเฉาคะยั้นคะยอให้ฉันมาเที่ยวตี้จิงตลอดเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะมาที่นี่ แต่เด็กๆที่บ้านร้องอยากจะมาพักผ่อนที่นี่ให้ได้ ฉันไม่มีทางเลือกก็เลยต้องมา “
หยางโปหัวเราะ เขาเคยเห็นเด็กๆ ในครอบครัวของหลิวเหลียงอวี้แล้ว ซึ่งอายุสิบสองปี อยู่ในวัยกำลังซนเลย
” ถ้าอย่างนั้นทำไมพี่ถึงทิ้งพี่สะใภ้และหลานสาวไว้ที่โรงแรมแล้วหนีออกมาคนเดียวล่ะ ? “
” เหล่าเฉายังต้องไปทำงานทุกวัน วันนี้พี่สะใภ้และครอบครัวตระกูลเฉาพาลูกๆ ของพวกเขาไปช้อปปิ้ง ฉันเบื่อๆอยู่พอดี แถมประจวบเหมาะฉันก็เลยมาเดินเล่นรอบๆ ! ” หลิวเหลียงอวี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม
พูดจบ เขาก็มองดูหยางโป ” ทำไม ? นายไม่กลับไปที่จินหลิงแล้วเหรอ ? “
” ว่าจะอยู่ที่นี่ก่อนแล้วค่อยกลับไปหลังจากปีใหม่ ” หยางโปกล่าว
หลิวเหลียงอวี้รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของหยางโปอยู่บ้างและไม่ได้ถามอะไรมาก เขาเอื้อมมือไปข้างหน้า
” พวกเราไปเดินเล่นด้วยกันไหม ? “
” ดีเลยครับ ” หยางโปตอบ
แพนเจียหยวนมีของปลอมมากมาย เกือบทุกชิ้นที่เห็นล้วนแต่เป็นของปลอม ของแท้มีน้อยมาก แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังไม่สามารถหยุดอารมณ์สุนทรีที่ทุกคนต้องการได้
หยางโปมีทักษะไม่มากนักในการเลือกของ มันเป็นไปไม่ได้ที่พลังของเขาจะใช้ได้นานเกินไป ดังนั้นเขาทำได้เพียงพึ่งพาสายตาของเขาในการตัดสินใจเบื้องต้นได้เท่านั้น
หลิวเหลียงอวี้ชอบเครื่องหยก เขาศึกษาหยกโบราณมามาก ดังนั้นเขามักจะหยุดอยู่ข้างเครื่องหยก หยางโปสนใจหลากหลายสิ่งทั้ง เครื่องลายคราม หยก การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด เขาล้วนแล้วแต่มีความสนใจ
สักพักใหญ่ หลิวเหลียงอวี้หยิบเครื่องหยกเหลียงจู่ขึ้นมา เครื่องหยกวาดลวดลายไก่ที่เรียบง่ายบนพื้นผิวดูอ่อนช้อยเขายื่นเครื่องหยกให้หยางโป ” นายคิดว่าไง ? “
หยางโปหยิบเครื่องหยกแล้วเพ่งดู สังเกตว่ากระดูกไก่ก่อตัวขึ้นบนพื้นผิวของหยก หลังจากเหลือบดูอีกครั้งแล้วเขาก็ยิ้มให้ หลิวเหลียงอวี้ ” ชิ้นนี้ไม่เลวเลย “
เสียงของพวกเขาทั้งสองไม่ได้จงใจลดเสียงหรือปิดบังผู้คนโดยรอบ คนส่วนใหญ่ที่พบของเก่าที่นี่รู้สึกว่าตนเองมีทักษะอยู่บ้าง การสื่อสารแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติ
หลิวเหลียงอวี้ ยิ้มและหยิบหยกขึ้นมาแล้วมองไปที่เจ้าของแผง ” เถ้าแก่หยกชิ้นนี้ขายยังไง ? “
เจ้าของแผงเหลียวมองหลิวเหลียงอวี้ ” สามพันหยวน ! “
หลิวเหลียงอวี้เป็นมืออาชีพ เขาตอบตรงๆ ” เถ้าแก่ คุณทำธุรกิจเป็นหรือเปล่า สองร้อยหยวน ! “
เจ้าของแผงจ้องมองที่ หลิวเหลียงอวี้ ” แต่แรกเห็นดูคุณเป็นคนมีความรู้ สองพันหยวน ลดไม่ได้แล้ว “
หลิวเหลียงอวี้ส่ายหน้า ” เถ้าแก่ สามร้อยหยวนแล้วกัน ผมให้ได้แค่ราคานี้ “
เถ้าแก่ลังเลเล็กน้อย ” ได้ ถือว่าให้เพื่อนก็แล้วกัน “
หลิวเหลียงอวี้จ่ายเงิน ทั้งสองก็เดินหน้าต่อไปและหยางโปก็หัวเราะ ” คุณมองออกแบบนี้แล้ว ตอนเย็นต้องเลี้ยงมื้อใหญ่ ! “
หลิวเหลียงอวี้ถือหยกแล้วหัวเราะ หาของแท้ในตลาดแพนเจียหยวนนั้นแยกแยะได้ยาก แต่มีไม่กี่คนที่จะดูออก
เขาที่สามารถเลือกออกมาจากกองหยกมันไม่ง่ายเลย ” ดีล่ะ คราวนี้คงทำเงินได้เยอะมาก “
” ไม่น้อยเลย หยกชิ้นนี้ได้เก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดี อย่างน้อยๆก็ แสนกว่าหยวน ” หยางโปกล่าว
” นายอย่าได้อิจฉาไปเลย บางทีนายอาจกลับไปซื้อที่ดีกว่านี้ก็ได้ ! ” หลิวเหลียงอวี้กล่าว
หยางโปยิ้มและเดินไปข้างหน้า
แพนเจียหยวนนั้นมีแต่ของแปลกๆ หยางโปมักหยุดดูเพราะสิ่งของที่ดูแปลกๆ ตะปูเป็นสนิมมันถูกติดป้ายว่าถูกถอดชิ้นส่วนมาจากเตียงมังกร ชิ้นส่วนหมากรุกหยกที่จักรพรรดินีเคยจับ ชามหยกขนาดเล็กที่จักรพรรดิฉงเจินทรงใช้
แน่นอนว่าหยางโปไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของแท้ แต่การที่ไม่มีที่มาดังกล่าว ไม่มีใครสามารถพูดได้อย่างชัดเจน
แต่คำพูดเหล่านี้ ทำให้พวกมันมีค่ามากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
หยางโปเดินไปที่ร้านที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ต่างๆ ในเวลานี้ท้องฟ้าก็มืดสลัว หยางโปเหลือบมองแล้วพูดกับ
หลิวเหลียงอวี้ ” พวกเราหยุดช้อปปิ้งแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ ? “
หลิวเหลียงอวี้ มองดูนาฬิกาของเขา ” ฉันมีนัดกับเหล่าเฉากันที่นี่ ตอนหนึ่งทุ่ม ยังพอมีเวลา พวกเราไปช้อปปิ้งกันอีกหน่อยเถอะ “
” พี่สะใภ้ทั้งสองคนมากันด้วยไหม ? ” หยางโปถาม
” ใช่ พวกเขาพาเด็กๆมาด้วย น่าจะใกล้ถึงแล้ว ” หลิวเหลียงอวี้กล่าว
หยางโปพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินไปที่ร้านถือโอกาสในเวลานี้ เขาต้องการเลือกของขวัญให้หลานชายของครอบครัวหลิวและหลานสาวของครอบครัวเฉา ในเวลานั้นหลิวเฉาและทั้งสองครอบครัวได้ช่วยเขาเอาไว้และเขาไม่เคยมีโอกาสได้ตอบแทนเลย
ตอนนี้เมื่อได้พบเด็กๆ เป็นเรื่องปกติที่จะซื้อของขวัญให้
หยางโปเข้าไปในร้านเล็กๆ หยางโปหันไปรอบๆ สินค้าในร้านนี้มีความแปลกใหม่มากและเป็นของชิ้นเล็กๆ รูปปั้นหยกขนาดเล็ก กิ๊บติดผมหยก กำไลทอง แปรงทอง และฉาบเงิน ซึ่งแต่ละชิ้นมีมูลค่าไม่น้อยเลย !
หยางโปมองดูอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็เลือกปากกาหมึกซึมทองคำ 2 ด้าม เขามองไปที่ปากกา 2 ด้าม มันถูกผลิตในประเทศเยอรมนีในปี 1942 ด้ามหนึ่งราคา สองหมื่นหยวน !
เมื่อหลิวเหลียงอวี้ เห็นหยางโปหยิบปากกาสองด้ามขึ้นมา เขาก็คาดเดาความคิดของหยางโปได้ จึงรีบหยุดเขา
” อย่าซื้อปากกานี้เลย มันใช้ไม่ได้ “
หยางโปยิ้ม ” ไม่เป็นไร “
” เด็กๆยังเล็กเกินไป มันเกินตัวไปสำหรับความจำเป็นของพวกเขาและมันแพงเกินไปที่จะใช้ ” หลิวเหลียงอวี้กล่าว
หยางโปดึงหลิวเหลียงอวี้ ” พี่หลิว ปากกาสองด้ามนี้ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของผม พี่อย่าพึ่งบอกปัดเลย
แค่กลับไปแล้วปล่อยให้เด็กๆใช้มันอยู่ที่บ้านก็พอแล้ว “
พูดจบ หยางโปก็จ่ายบิลผ่านบัตรเครดิต หลิวเหลียงอวี้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
หยางโปยิ้มและไม่มีอะไร เมื่อมาถึงประตู ทันใดนั้นเขาก็เห็นกล่องกระดาษวางอยู่ตรงมุมประตู กล่องกระดาษนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น หยางโปด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงเปิดดู พบว่ามันเป็นไพ่นกกระจอก มีไพ่นกกระจอกประมาณสิบใบเท่านั้นซึ่งมันมีน้อยมากๆ
แต่เมือเขาเห็นแสงเปล่งประกาย จึงหยิบไพ่นกกระจอกแล้วเดินไปที่แคชเชียร์อีกครั้ง