บทที่ 215 บทสรุปจบที่โรงบาลล่ะ!
เมื่อได้สติกลับมา วู่หยานก็ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพแรกที่เขาเห็นคือเพดาน
ขาวสะอาด
“เพดานที่ไม่รู้จักเหรอ…..”
พูดถึงตรงนี้ วู่หยานก็รู้สึกตัวว่าความเจ็บปวดแทบตายก่อนหน้านี้ได้ลดลงไปเยอะ
มาก นี่ทำให้เขาสงสัย
“ที่นี่ที่ไหน?”
“ที่นี่คือโรงพยาบาล!”
จู่ๆก็มีตาลุงหน้าเหมือนกบเข้ามาแทนที่ภาพเพดาน นี่ทำให้วู่หยานสะดุ้งโหยง
ด้วยปฏิกิริยาตอบสนองเขาจึงเหวี่ยงหมัดตูมใส่หน้าลุงอย่างแรง!
“อ๊าก!” ลุงหน้ากบร้องออกมาอย่างน่าสงสาร เขายกมือขึ้นกุมหน้าแล้วถอยหลัง
ไปหลายก้าว เวลานี้เองวู่หยานก็ค้นพบว่าตาลุงนี่ใส่เสื้อกาวน์ของหมอ!
เมื่อนำภาพใบหน้าที่เหมือนกบกับเสื้อกาวน์เข้ามารวมกัน ทำให้วู่หยานนึกออกว่า
อีกฝ่ายเป็นใครจนได้…..
“หมอเทวะ!”
“ไม่คิดเลยว่าแม้แต่คนที่ไม่เคยมาโรงพยาบาลยังรู้จักฉัน….”ลุงหน้ากบ…ไม่สิ…
หมอเทวะมองบนใส่วู่หยานขณะที่ยังคงเอามือกุมหน้า
“แต่ถึงเธอจะรู้จักฉัน ก็ไม่เห็นถึงกับต้องชกใส่กันตั้งแต่แวบแรกที่เห็นเลยนี่นา….นี่
เธอเกลียดฉันมากขนาดไหนกันเนี่ย?…..”
วู่หยานหัวเราะอย่างอึดอัด “ขอโทษ คือมือมันไปเอง……”
“ช่างมัน ฉันมาที่นี่ก็เพื่อตรวจสภาพเธอ แต่ในเมื่อถึงขนาดมีแรงชกคนอื่นได้ก็คง
ไมจำเป็นต้องตรวจแล้วมั้ง”
พูดเสร็จ หมอเทวะก็เดินออกจากห้องไปเลย ดูเหมือนว่าความประทับใจแรกที่มี
ต่อวู่หยานจะติดลบไปแล้ว……
ก่อนที่จะออกจากห้องไป หมอเทวะก็พูดขึ้นมาว่า “ใช่แล้ว คุณหนูตรงนั้นได้อยู่
เฝ้าเธอตลอดทั้งคืนเลยนะ”
ได้ยินแบบนี้วู่หยานก็อึ้ง ก่อนจะพบว่ามีคนนอนฟุบหลับอยู่ข้างเตียงเขา…..
มองดูสาวน้อยผมสีชาที่คิ้วขมวดด้วยความกังวลอย่างปิดไม่มิดแม้ว่าจะนอนหลับ
อยู่ วู่หยานยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนแล้วยกมือขึ้นไปลูบผมเธอ
บางทีอาจเป็นเพราะรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของวู่หยาน เปลือกตาของสาวน้อย
ผมสีสั่นไหวอยู่สองสามครั้งก่อนลืมตาขึ้น
“หยาน! นายตื่นแล้ว!” มิโคโตะมองวู่หยานด้วยความดีใจ ความกังวลของเธอ
หายไปทันทีหลังจากเห็นวู่หยานรู้สึกตัว…..
วู่หยานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วลูบผมมิโคโตะต่อไป “ฉันหลับไปนานแค่ไหน
เหรอ?”
ถูกวู่หยานลูบ ทำให้หน้ามิโคโตะขึ้นสีเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธการกระทำ
ของเขา “นายหลับไปหนึ่งวันเต็มเลย!”
จากนั้น มิโคโตะก็ถามขึ้นมาต่อทันที “เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกไม่สบายตรงไหนรึแป
ล่า?”
“ไม่เลย แค่รู้สึกเหนื่อยล้าแค่นั้น……”
สำรวจร่างกายตัวเอง วู่หยานก็ยิ้มออกมา พร้อมกันนั้นก็เกิดความรู้สึกชื่นชน
ขึ้นมาในใจ เขาไม่ต้องเสียเวลาเดาเลยว่าใครกันที่สามารถทำให้เขาฟื้นสภาพ
ขึ้นมาสมบูรณ์แบบนี้ภายใน1วัน ต้องเป็นหมอกบนั่นแน่!
หมอเทวะที่แม้แต่คนตายก็ชุบชีวิตขึ้นมาได้ แกเทพเหมือนในอนิเมะจริงๆด้วย ถ้า
ถามว่าในโลกนี่เขาชื่นชมใครที่สุด บอกเลยว่าไม่ใช่มันสมองระดับท้าทายสวรรค์
ของอเลสเตอร์ แต่เป็นคุณหมอกบนี่แหละ!
“จริงสิ แล้วพวกฮินางิคุล่ะ?”
“พวกนั่นออกไปซื้อของกินน่ะ” พูดเสร็จ มิโคโตะก็ถอดกำไรตรงข้อมือส่งให้วู่
หยาน เป็นกำไรที่เก็ยซิสเตอร์เอาไว้!
“พวกซิสเตอร์อยู่ในนี่ แถมยังใช้ยาฟื้นฟูสภาพร่างกายไปแล้วด้วย!”
ท่าทางที่มิโคโตะจับกำไรราวกับกำลังจับของที่ล้ำค่าที่สุด ตอนที่พูดประโยคนี่
ใบหน้าเธอนั่นแสดงออกถึงความสุขและความโล่งอกออกมาอย่างปิดไม่มิด
วู่หยานรับกำไรมาแล้วลูบมัน เขาเองก็รู้สึกได้ถึงความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เหมือนกัน
“ไม่ให้พวกเธอออกมาเดินเล่นสักหน่อยเหรอ?”
ใครจะไปคิดล่ะว่า มิโคโตะกลับส่ายหัวไปมาอย่างไม่ลังเล “ไม่ดีกว่า ขืนให้คนที่
หน้าตาเหมือนกันจำนวนมากออกมาคงได้เป็นเรื่องแน่ แถมตอนนี้พวกนักวิจัยก็
พากันค้นหาซิสเตอร์กันให้ขวัก ให้ออกมาคงไม่ดี…….”
“นอกจากนี้….” มิโคโตะมองไปที่กำไรด้วยสายตานิ่มนวล “พวกเธอเองก็พูดว่าไม่
อยากทำให้ทุกคนเดือดร้อน ดังนั้นขอหลับอยู่ข้างในดีกว่าน่ะ…..”
“เหรอ….” วู่หยานเอากำไรขึ้นมาใส่ แล้วพูดยิ้มๆ “ช่างน่ารักจริงๆเลยนะพวกซิ
สเตอร์เนี่ย….”
มิโคโตะยิ้ม หลังจากนั้นก็ทำหน้าลังเลแล้วพูดว่า “ฉันบอกเรื่องพวกเราให้พวกเธอ
ฟังแล้วนะ…..”
“โอ้?” วู่หยานหันมามองมิโคโตะ เธอก็พูดต่อว่า “เด็กพวกนั้นบอกว่าเต็มใจที่จะ
ไปกับพวกเราด้วย!”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็ยิ้มฝืนๆ “ถึงพวกเธอจะไม่อยากไป ฉันก็จะลากไปด้วยอยู่ดี
เพราะถ้าปล่อยให้อยู่โลกนี้ต่อ คงมีไม่กี่ที่ที่พวกเธอจะไปพักอาศัยได้…..”
ได้ยินคำพูดวู่หยาน มิโคโตะก็เงียบไป บรรยากาศเริ่มหนักอึ้งขึ้นเล็กน้อย…..
“มาสเตอร์!”
ประตูห้องถูกเปิด อิคารอสมือถือถุงยืนอยู่หน้าห้องมองไปที่วู่หยานบนเตียง ใน
แววตาเกิดอารมณ์ความสุขขึ้น
“อิคารอส….” มองดูอิคารอส วู่หยานก็รู้สึกรักเอ็นดู ยกมือโบกให้เธอ
“หยาน! นายตื่นแล้ว!”
“ว้าย! มาสเตอร์! กลับมามีชีวิตจนได้นะ!”
ฟังเสียงสาวๆ ช่วงแรกวู่หยานยังคงยิ้มอยู่ แต่หลังจากนั้น เขาก็รู้สึกว่าเรี่ยวแรง
โดนดูดหายไป
มองค้อนใส่แอสเทรีย วู่หยานพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ “ที่เธอพูดนั่นมัน
หมายความว่ากันไงกันห๊ะ?….”
วู่หยานเพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจดังออกมาจากด้านหลังของ
ฮินางิคุ อิคารอส และแอสเทรีย
“ดิฉันว่าทางที่ดีที่สุดคือคุณนอนในโรงพยาบาลต่อไปตลอดชีวิต!”
ได้ยินเสียงนี้ วู่หยานก็เริ่มปวดหัว ได้ยินเสียงแหลมๆแบบนี้ทีไรไม่เคยมีเรื่องดีสักที
อย่างน้อยก็กับเขาล่ะนะ……
“คุโรโกะ! พูดแบบนี้ได้ยังไงน่ะ!” มิโคโตะพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ ต้องรู้ก่อน
ว่าช่วงที่วู่หยานนอนอยู่บนเตียง มันทำให้เธอรู้สึกกังวลตลอดเวลาเลย…..
“แต่ว่าคุณพี่….” คุโรโกะเหลือยมองวู่หยานที ก่อนจะหันไปมองมิโคโตะแล้วพูด
ด้วยท่าทางสะอึกสะอื้น
“คุณพี่เพื่อไอ้ขยะนี่ถึงกับมานั่งเฝ้าทั้งวัน ถ้าเกิดหน้าคุณพี่มีริ้วรอยขึ้นมาเพราะ
ความกังวล คุโรโกะก็ไม่รู้ว่าจะ……”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจินตนาการถึงมิโคโตะที่หน้าเต็มไปด้วยตีนกา คุโรโกะถึงกับเข่า
ทรุดลงกับพื้นด้วยความรับไม่ได้ แล้วยกมือทุบพื้นรัวๆ
“คุโรโกะ!!” มิโคโตะรู้สึกเสียหน้ากับการกระทำของเพื่อนตัวเอง….
ฮินางิคุเดินนำอิคารอสกับแอสเทรีย ผ่านตัวคุโรโกะมาหาวู่หยาน แล้วถามเขาว่า
“รู้สึกยังไงบ้าง?”
“ก็ดี…..” วู่หยานตอบขณะที่ลูบหัวอิคารอส แอสเทรียเห็นแบบนี้ก็ยื่นหัวมาให้
เหมือนกัน เขายิ้มอย่างขบขันแล้วยกมือลูบหัวเธอ
“วันนั้นที่ศูนย์วิจัย….” วู่หยานมองคุโรโกะที่ยังร้องคร่ำครวญที่พื้น แล้วหันไปพูด
กับฮินางิคุเสีบงเบา
ได้ยิน ฮินางิคุก็ยิ้มแล้วพยักหน้า “สบายใจได้ ราบลื่นมากไม่ถูกใครพบเห็นเลยล่ะ
นะ….”
“ดีแล้ว….”
ได้ยินเขา ฮินางิคุกับมิโคโตะก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน “ไม่ดีเลยสักนิด!!”
วู่หยานสะดุ้งเฮือก ฮินางิคุยกนิ้วชี้ไปที่จมูกวู่หยาน แล้วพูดอย่างอารมณ์ขึ้น “นาย
มองดูสภาพตัวเองสิ! มันดีตรงไหนไม่ทราบ!”
วู่หยานหัวเราะแห้งๆ แล้วยกนิ้วเกาแก้ม “ก็ฉันไม่คิดว่า…….”
เห็นวู่หยานทำสีหน้าเด็กสำนึกผิด ฮินางิคุก็หันหน้าไปอีกทางด้วยความไม่พอใจ
“ยังไงก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือตัวนาย นอนพักไปดีๆเลย!”
“รู้แล้วน่า….” วู่หยานตอบกลับเสียงอ่อย
“มาสเตอร์!” แอสเทรียหยิบเอาเบ็นโตะ(ข้าวกล่อง)กองนึงขึ้นมา ใช่แล้ว กองนึง
ล่ะ แล้วยกให้วู่หยานด้วยท่าทางไม่เต็มใจ
“มาสเตอร์! กินนี่นะ! มันอร่อยมาก!”
แอสเทรียมีสีหน้าร้อนรน ดูเหมือนว่าเธอกำลังหักห้ามใจตัวเองไม่ให้หยิบกล่อง
ข้าวกลับมา ส่วนวู่หยานก็มองดูข้าวกล่องนับสิบด้วยปากที่บิดเบี้ยว
ตรงประตู อุยฮารุกับซาเต็น ยืนมองทุกอย่างตั้งแต่ต้น ก่อนจะหันมามองหน้ากัน
แล้วยักไหล่
“พวกเราไม่น่ามาเลยแหะ….”