บทที่ 315 แผนที่ภูเขาบนกระดิ่งทลายวิญญาณ
“เป็นเจ้าเองหรือ ในเวลาสั้นๆแค่นี้ เจ้าได้เลื่อนขั้นแล้วหรือ ไม่เลวไม่เลว”กู้ชูหน่วนตบไหล่ของหลีโล่อย่างคุ้นเคย
เย่จิ่งหานหรี่ตาที่ดูอันตรายลงทันที
หลีโล่ตกใจ รีบถอยหลังไปหลายก้าว รักษาระยะห่างกับกู้ชูหน่วน “ขอบพระทัยคำชมของพระชายา”
เดิมทีเขาก็เป็นหัวหน้าองครักษ์ของเจ้านายอยู่แล้ว เพียงแต่พระชายาเองที่คิดว่าเขาเป็นคนที่มาใหม่
“เด็กใหม่ วันหน้าข้าจะสอนกระบวนท่าให้เจ้าอีก รับรองว่าเจ้าจะได้เลื่อนขั้นเพิ่มเงินเดือน โดยไม่มีปัญหา”
“ขอบพระทัยพระชายาที่ช่วยเหลือ ข้าน้อยพอใจกับตำแหน่งในตอนนี้มากแล้ว”
หลีโล่ถอยหลังไปอีกครั้ง ทำเหมือนนางเป็นสัตว์ร้าย
เขามีตำแหน่งเป็นหัวหน้าองครักษ์สูงสุดแล้ว จะเลื่อนอีกก็ไม่มีตำแหน่งให้เลื่อนแล้ว
แต่ถ้าหากพระชายายังคงทำตัวคุ้นเคยสนิทสนมเช่นนี้อีก เขากล้ารับประกันว่า เจ้านายคงจะปลดเขาออกจากตำแหน่งหัวหน้าองครักษ์ลับแน่
กู้ชูหน่วนแบะปาก
ลูกน้องของเย่จิ่งหานเหล่านี้ขี้ขลาดมากเกินไปแล้ว แต่ละคนกลัวนางถึงขั้นนั้นเชียว
“ไปกันเถอะ”เย่จิ่งหานพูดขึ้น
ภูเขาลูกนี้มีรูปร่างเหมือนน้ำเต้า ปากปล่องภูเขารูปน้ำเต้าที่อยู่บนยอดเขาเหมือนคูน้ำ เดินยากลำบากมาก หรืออาจจะพูดได้ว่าไม่มีทางให้เดินแล้ว
รอบนอกของภูเขาน้ำเต้าเต็มไปด้วยหินหลอมเหลวทะเลโลหิตที่เดือดพล่าน อุณหภูมิที่ร้อนระอุก็โถมเข้ามา กู้ชูหน่วนกำผลึกเกล็ดหิมะหมื่นปีเอาไว้ เพื่อสลายความร้อนของหินหลอมเหลว
มองดูทะเลโลหิตที่เดือดพล่านอยู่ด้านล่าง กู้ชูหน่วนรู้สึกตื่นตะลึง นางยกก้อนหินก้อนหนึ่งขึ้นมาโยนลงไปด้านล่าง ได้ยินเสียงตูมดังขึ้นครั้งเดียว ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย
ไม่รู้ว่าทะเลโลหิตมีความลึกมากแค่ไหน หรือบางคือก้อนหินอาจจะถูกทะเลโลหิตหลอมละลายไปแล้ว ทำให้ไม่มีแม้กระทั่งเสียงสักนิด
ทันใดนั้นนางก็พูดขึ้นว่า “ทะเลโลหิตนี้ต้องหลอมละลายรวมกันเป็นเวลานานกี่ปีจึงมีความยิ่งใหญ่เช่นนี้”
“ขอบเหวอันตราย เดินข้างในเถอะ”เย่จิ่งหานกุมมือนางเอาไว้ แม้จะรู้ว่านางมีผลึกเกล็ดหิมะอยู่ในมือ ไม่จำเป็นต้องกลัวความร้อนจากหินหลอมเหลว แต่ก็ยังใช้พลังภายในของตนเองช่วยนางสลายความร้อนออกไป
ดวงตาเย็นยะเยือกของเย่จิ่งหานมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง เหมือนกำลังจะตรวจสอบอีกครั้งว่าที่นี่ยังมีอันตรายอยู่หรือไม่
กู้ชูหน่วนก็มองไปรอบๆอย่างไม่หยุด และเดินไปข้างในเรื่อย ๆ นางมั่นใจได้ว่า แผนที่บนกระดิ่งทลายวิญญาณ ก็คือตำแหน่งปากปล่องภูเขารูปน้ำเต้า
“ถึงแล้ว”
หลีโล่พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นมองไป หุบเขาของที่นี่ เป็นพื้นที่อันตราย การเฝ้าระวังทำได้ง่ายแต่การโจมตีทำได้ยาก ตำแหน่งของมันอยู่ตรงด้านล่างของปากปล่องภูเขารูปน้ำเต้า มองจากข้างบนลงไป นอกจากปากปล่องรูปน้ำเต้าแล้ว แทบจะสามารถมองเห็นภูเขาน้ำเต้าได้ทั้งลูก แต่เป็นพื้นที่ซ่อนเร้น คนทั่วไปไม่มีทางค้นพบได้
ต้องบอกว่า ที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ ลูกน้องของเย่จิ่งหานทำการค้นหาสถานที่แห่งนี้ คงจะเสียเวลาและความพยายามไปไม่น้อย
ข้างหุบเขา มีแม่น้ำโลหิตอยู่สายหนึ่ง แม้ว่าหินหลอมเหลวจะไม่มาก แต่ก็รวมตัวกันจนกลายเป็นลำธารเล็กๆสายหนึ่ง ร้อนจนพวกเขาเหงื่อแตกไปตามๆกัน
“พระชายา ไม่ทราบว่าที่นี่ใช้ได้หรือไม่”
“ดีมาก อยู่เฝ้าที่นี่สักสองคน ที่เหลือให้ถอยออกไปทั้งหมด”
กู้ชูหน่วนเปิดกล่องยา ข้างในมีขวดยามากมายวางอยู่ รวมไปถึงหญ้าสมุนไพรอีกกองหนึ่งมีที่พวกเขารู้จักและไม่รู้จัก
หลีโล่นั่งลงและถามขึ้นว่า”พระชายา ไม่ทราบว่าท่านพกหญ้ามากมายมาด้วย…… ถ้าหากต้องการหญ้า ข้าน้อยให้คนไปเก็บมาให้ได้”
“……”
หญ้าอะไรกัน
มีตาหามีแววไม่
“ถังใบใหญ่ที่ให้พวกเจ้าเตรียมไว้เตรียมเสร็จหรือยัง”
“เตรียมเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“เติมน้ำ”
หลีโล่ทำตามคำสั่งที่ได้รับมา เอาน้ำเย็นเทลงไปในถัง แค่ครู่เดียวเท่านั้น น้ำเย็นก็เดือดพล่านขึ้นมา
อุณหภูมิของทะเลโลหิตสูงเกินไปแล้ว แม้ว่าที่นี่จะเป็นเพียงทะเลโลหิตเล็กๆ แต่ก็ร้อนจนทำให้พวกหลีโล่เหงื่อออกเต็มใบหน้า
กู้ชูหน่วนควรดีใจ ที่ในมือนางยังมีผลึกเกล็ดหิมะหมื่นปีที่มีอายุมากกว่าแปดหมื่นปี ไม่เช่นนั้นนางคงทนไม่ไหว