ตอนที่ 378

The Divine Nine Dragon Cauldron

“ความเป็นความตายตัดสินตามแต่ชะตาของเจ้ากับข้ารึ…หึหึ หึหึ….!”

 

เฉินคงหัวเราะอยู่นาน

 

“กล้าพูดเช่นนั้นแม้จะมาถึงตรงนี้! หยินหยู แม้ถึงจะไม่มีเหตุให้ต้อดงฆ่าเจ้า ฆ่าก็ไม่อยากจะฆ่าเจ้าเลย!”

 

คำพูดของเขามิได้ปิดบังความนับถือ

 

เหล่าผู้คนตกใจ ความเป็นความตายตามแต่โชคชะตางั้นรึ? ในความต่างของพลังมากมายเช่นนี้ ในความสิ้นหวัง ในยามที่เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน…แต่ซือหยูยังคงยืนตระหง่าน และยังพูดว่า “ตามแต่ชะตา”? จิตวิญญาณเช่นใดกัน ความกล้าหาญเช่นใดกัน เขายอมรับความตายได้มากขนาดไหนกัน?

 

จ้าววิหคเพลิงใจสั่น นางจ้องร่างที่ไม่ยอมจำนนบนลานประลองและตกอยู่ในภวังค์ นางเคยคิดว่านางได้พบพานกับความสงบสุขมานานเกินไปและเห็นทุกสิ่งที่บนโลกมนุษย์แห่งนี้ต้องการ ในตอนนี้นางรู้สึกอย่างมิอาจบรรยาย นางประทับใจและนับถือซือหยูอย่างมาก

 

“เฉินคง…”

 

จ้าววิหคเพลิงถอนหายใจและยืนขึ้น

 

“ถอยไปซะ ข้าจะปกป้องหยินหยู เขาไม่ควรต้องตายที่นี่”

 

แววตาของนางเยือกเย็น เสียงนั้นมิได้ดุร้าย แต่ทุกคนรู้สึกได้ถึงความตั้งมั่นของจ้าววิหคเพลิง นางกล้าแม้แต่จะสู้กับเฉินคงเพื่อปกป้องหยินหยู

 

เฉินคงหยุดเดิน เขาเงยหน้ามอง

 

“เฉินคง ข้าจะหมั้นเจ้ากับเฟิงเซี่ยนอย่างเป็นทางการถ้าเจ้าหยุดเสียตั้งแต่ตอนนี้”

 

จ้าววิหคเพลิงเจรจา

 

เฉินคงจ้องซือหยู แววตานั้นรู้สึกโศกเศร้าและระวังตัว ด้วยอำนาจเช่นนี้ เฉินคงพยักหน้า

 

“ย่อมได้ แต่นี่จะเป็นโอกาสเดียวเท่าน….”

 

จ้าววิหคเพลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางเหลือบตามองซือหยู นี่เป็นทั้งหมดที่นางทำให้เขาได้ หัวใจของผู้คนสงบลง เหตุการณ์ในตอนนี้กุมหัวใจของพวกเขา

 

เป็นเพราะจ้าววิหคเพลิงที่มีหลักการและรู้สึกนับถือซือหยู ซือหยูถึงมีชีวิตรอดไปได้

 

แต่คำพูดที่ดังตามมาก็ทำให้ทุกคนตัวแข็งทื่อ

 

“ท่านยังไม่ได้ถามความเห็นข้า!”

 

น้ำเสียงนั้นชัดเจน มันมาจากซือหยูที่อยู่กลางลานประลอง

 

จ้าววิหคเพลิงสับสน

 

“เจ้าหมายความว่าอะไร?”

 

ซือหยูเงยหน้าด้วยความแน่วแน่

 

“ข้าจะต้องจบการต่อสู้นี้ให้ได้! แม้ข้าจะต้องแหลกสลายไปพร้อมกับโลกนี้ก็ตาม!”

 

ผู้คนตกตะลึง เขายังคงดึงดันที่จะตายแม้ชีวิตของเขาจะถูกช่วยเอาไว้ด้วยความยากลำบากงั้นรึ? เขายังอยากจะสู้อยู่อีกรึ? แม้ว่าเขาจะต้องกลายเป็นแหลกสลายกลายเป็นฝุ่นควันของกาลเวลาน่ะรึ?

 

จ้าววิหคเพลิงไม่เข้าใจในความตั้งใจของซือหยู

 

“ทำไมเจ้าถึงดึงดันที่จะต่อสู้ในครั้งนี้นัก?”

 

ซือหยูหัวเราะ เขายิ้มอย่างแน่วแน่ อย่างดื้อด้าน และอบอุ่น แววตาอันอ่อนโยนจ้องมองที่นั่งเมฆาหิมะ

 

“เพราะข้ามาเพื่อเซี่ยนเอ๋อ! นางคือผู้หญิงที่ข้าต้องแลกด้วยชีวิต! ข้าจะมองดูนางแต่งงานกับคนอื่นได้อย่างไร?”

 

แม้ว่าเขาจะต้องตาย เขาก็จะสู้!

 

“การต่อสู้นี้มีเพื่อเซี่ยนเอ๋อเท่านั้น!”

 

ผู้คนตกตะลึง เหตุผลในการต่อสู้ของซือหยูคือเพื่อสตรีคนเดียว! แม้เขาจะรู้ว่าเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขานั้นสิ้นหวัง แม้เขาจะรู้ว่านี่เป็นการต่อสู้ที่รู้ผลล่วงหน้า…เขาก็ยังคงจะมุ่งไปข้างหน้า!

 

เพื่อเฟิงเซี่ยน เพื่อผู้หญิงหนึ่งคน…นี่มันคุ้มกันแล้วรึ?

 

“เซี่ยนเอ๋อสำคัญกับเจ้าขนาดนั้นเชียวรึ?”

 

เฉินคงเงยหน้าถอนหายใจ

 

“ข้าไม่อยากจะฆ่าเจ้าจริงๆ….”

 

มิใช่แค่ผู้คนที่ประทับใจ แต่ศัตรูของเขาเองก็ประทับใจเช่นกัน ต่อสู้จนตัวตายเพียงเพราะเฟิงเซี่ยน! คนนับไม่ถ้วนจ้องมองที่นั่งเมฆาหิมะ มองไปยังจุดที่หญิงสาวผู้นั้นไม่ก้าวออกมา ไม่พูดแม้แต่คราเดียว พวกเขามองอย่างริษยา

 

หลายคนประทับใจในความคิดที่ต้องการคู่ชีวิตและต้องแลกกับการต้องเผชิญหน้ากับทุกคน มิใช่เพื่อชื่อเสียง ลาภยศ ความเป็น ความตาย แต่เพื่อความรักเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ความสุขของคนผู้นั้นจะมีมากเพียงใดกัน? เฟิงเซี่ยนคือสตรีที่สวรรค์ประทานพรให้โดยแท้จริงที่ได้คนที่จะทำเช่นนั้นเพื่อนาง

 

แม้แต่จ้าววิหคเพลิงก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ เขากำลังต่อสู้เพื่อเฟิงเซี่ยนงั้นรึ? นางยิ้มอย่างขมขื่นหลังจากเงียบไปนาน

 

“เจ้าทำใจแล้วสินะ ข้าจะไม่หยุดเจ้าอีกแล้ว สู้ตามแต่ใจปรารถนาของเจ้าเถอะ!”

 

ราวกับว่านางถูกพากลับไปยังในอดีตครั้งเมื่อยังสาว ในตอนนั้นนางงดงามอย่างมาก เปล่งประกายอย่างมาก นางมีทุกอย่างที่เฟิงเซี่ยนมี…ยกเว้นบุรุษอย่างหยินหยูที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อนาง นางไม่เคยมีเลย ในตอนนี้ แม้แต่นางก็มิอาจซ่อนความริษยาในศิษย์ของตัวเองได้

 

ซือหยูที่ไร้ซึ่งสิ่งกีดขวางมองไปยังที่นั่งเมฆาหิมะ และมองตรงไปยังเฉินคง

 

“เริ่มสู้เถอะ!”

 

เฉินคงพยักหน้า แววตาของเขามีจิตสังหารที่ดูขัดแย้ง

 

“เจ้านั้นยอดเยี่ยม ข้าเป็นรองเจ้า! การทำลายฐานพลังและปล่อยให้เจ้ารอดไปได้นั้นจะไร้ปรานีและไม่เป็นการเคารพเจ้าเลย ข้าตัดสินใจจะสังหารเจ้า!”

 

ความตายคือความนับถือขั้นสูงสุดที่เขาจะมอบให้ยอดฝีมืออย่างซือหยูได้

 

ซือหยูพยักหน้า

 

“เจ้าก็เหมือนกัน! ไม่ว่าจะฆ่าเจ้าหรือปล่อยเจ้าไป นี่ก็เป็นทั้งหมดที่ข้าทำได้!”

 

ในความจริง ซือหยูอยากจะรู้ว่าเหตุใดเฉินคงถึงต้องฆ๋าเขา พวกเขามิได้มีเรื่องผิดใจต่อกัน แต่เฉินคงพูดว่าซือหยูต้องตาย! ก่อนหน้านี้ เฉินคงได้ทำให้เจ้าตำหนักเสี่ยวกังมาก่อเรื่องที่ตำหนักหยินหยู เหตุเช่นนี้เกิดขึ้นโดยไร้สาเหตุ

 

แต่มันไม่สำคัญอีกแล้ว การเอาชนะเฉินคงคือเป้าหมายเดียวของซือหยู

 

เฉินคงยืนมือไพล่หลัง

 

“กฎเดิม เจ้ามีโอกาสเดียวที่จะโจมตีข้า! แต่ครั้งนี้มันจะไม่มีข้อยกเว้น!”

 

อำมฤตระดับห้า — ตัวตนราวเทพแห่งทวีป ทุกวิชาที่ซือหยูมีนั้นไร้ค่าต่อหน้าเขา เขามีโอกาสเดียวให้ลงมือเท่านั้น ซือหยูเข้าใจเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากเอาชนะเฉินคงในการโจมตีเดียว

 

ซือหยูบินลง เขาเหยียบพื้น

 

แกร๊ก—-

 

ก้อนศิลาใต้เท้าของเขาแหลกเป็นเสี่ยงด้วยพลัง ทำให้ขาของเขาจมลึกลงไปในลานประลอง ประสาทสัมผัสทั้งหมดในร่างทำงานอย่างรวดเร็ว กล้ามเนื้อหดเกร็งอย่างต่อเนื่อง

 

เขายังไม่เริ่มใช้วิชาด้วยซ้ำแต่ผู้คนก็รู้สึกถึงพลังประหลาด ราวกับว่าซือหยูเตรียมจะใช้วิชาที่น่ากลัว

 

จ้าววิหคเพลิงเงยหน้ามองท้องนภา นางขมวดคิ้ว

 

“พลังวิญญาณของปราการวิหคเพลิงถูกรบแวน….นั่นมันพลังอะไรกัน!”

 

แต่วิชาระดับอำมฤตทุกวิชาสามารถสร้างพลังเช่นนี้ได้แม่ว่าจะแข็งแกร่งที่อ่อนแอ แต่พลังที่ซือหยูอัญเชิญเข้ามานั้นเหนือกว่าวิชาทั่วไป

 

พลังวิญญาณเหล่านั้นราวได้ได้ยินคำบัญชาจากสวรรค์ มันเข้ามารวมตัวที่ซือหยู! การเคลื่อนตัวอันบ้าคลั่งของพลังวิญญาณทำให้เกิดสายลมรุนแรง หลายคนตกใจและลอยขึ้น! แม้แต่หลังคาของสิ่งปลูกสร้างก็ลอยขึ้นจากพลังอันน่าตกตะลึง

 

พลังวิญญาณรวมตัวที่เหนือศีรษะของซือหยู มันกลายเป็นวารีวิญญาณที่ก่อตัวรวมเป็นเมฆา!

 

“ชั้นเมฆาวิญญาณ!”

 

ผู้คนเบิกตากว้าง พวกเขาร้องเสียงหลง

 

เขารวบรวมพลังวิญญาณได้มากมายเช่นนี้!

 

“นะ…นั่นมันวิชาอะไรกัน?”

 

ไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

 

แม้แต่จ้าววิหคเพลิงก็ตกใจ แววตานางเปลี่ยนไป

 

“หรือว่ามันจะเป็น…?”

 

“อรหันต์แปดอักษร! ปิง!”

 

เสียงคำรามแห่งสวรรค์ดังก้องปฐพี

 

พลังวิญญาณอันน่ากลัวที่ก่อตัวบนศีรษะซือหยูได้ก่อตัวเป็นรูปลักษณ์อักษรที่เขียนว่า ‘ปิง’ ที่กว้างใหญ่! จิตสังหารไร้ขอบเขตและพลังสวรรค์ประหลาดพุ่งออกมาจากคำว่า ‘ปิง’! คำคำนี้เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้ มันปล่อยมาจากเสียงตะโกน ราวกับว่าคำพูดนั้นมีทหารล้านคนรวมตัวกันอยู่

 

จิตสังหารอันน่าครั่นคร้ามนี้ทำลายได้แม้กระทั่งสวรรค์ — มากพอที่จะสังหารทุกสิ่งบนโลกใบนี้!

 

แกร๊ก—

 

แก้วชาในมือจ้าววิหคเพลิงแตกเป็นเสี่ยง ความเยือกเย็นและแววตาอันอ่อนโยนของนางเปลี่ยนไป นางพูดกับตัวเองเบาๆ

 

“วิชาระดับตำนาน! เป็นไปได้ยังไง?”

 

มู่เทียนฟางที่อยู่ข้างนางได้ยินเสียงเบาๆจากนาง ราวกับว่านางถูกสายฟ้านับล้านซัดใส่กาย นางตัวแข็งทื่อ

 

“วิ…ชา…ระดับ…ตำนาน….”

 

มันคือสิ่งที่มีตัวตนเฉพาะในคำร่ำลือ! วิชาที่มีเพียงเทพที่บ่มเพาะได้! ซือหยูได้บ่มเพาะวิชาระดับตำนาน!

 

อักษร ‘ปิง’ ตัวใหญ่ยักษ์กำลังจะทำลายทุกสิ่ง! จิตสังหารอันมหาศาลเข้ากดดันฟ้าดิน ราวกันว่าเมื่อมันปะทุออกมา มันจะทำลายทุกสิ่ง!

 

จ้าววิหคเพลิงกลับมาได้สติอีกครั้ง นางชักสีหน้าและสั่งอย่างรวดเร็ว

 

“ทุกคนออกจากลานประลองเดี๋ยวนี้! ทุกคนออกให้ห่างจากลบานประลองที่สุดเท่าที่จะทำได้! ถอยไป! เดี๋ยวนี้!”

 

เหล่าผู้คนสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ จิตสังหารที่อัดแน่นอยู่ในคำว่า’ปิง’นั้นทำให้พวกเขาขนลุก หากมันถูกปลดปล่อยออกมาแล้วพวกเขาคงจะแหลกเป็นผงแน่นอนถ้าหากเข้าใกล้!

 

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ–

 

หลายคนบินขึ้นท้องนภาอย่างรีบร้อน พวกเขาหนีไปไกลตามคำสั่งและมองดูจากระยะไกล

 

“พวกเราก็ต้องไปด้วย!”

 

จ้าววิหคเพลิงมองมู่เทียนฟางและถอยออกไปเช่นกัน!

 

นี่เป็นครั้งแรกที่มู่เทียนฟางเห็นความกลัวในดวงตาของอาจารย์!

 

“ท่านอาจารย์ นั่นมันจะรุนแรงเพียงใดกัน?”

 

มู่เทียนฟางกลืนน้ำลาย นางไม่ละสายตาจากซือหยู บุรุษผู้นี้ราวกับโจรที่ฉกชิงความกลัวของอาจารย์นางไป!

 

จ้าววิหคเพลิงจ้องมองอักษร ‘ปิง’ และส่ายหน้า

 

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นวิชาระดับตำนานด้วยตัวเอง! ไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วมันจะรุนแรงแค่ไหน…ข้ารู้อย่างเดียวว่าข้าอาจจะตายได้เพราะท่านั้น ทุกสิ่งที่รอดไปได้แม้พิการนั่นก็นับว่าโชคดีแล้ว!”

 

“เฉินคงแพ้แล้ว!”

 

จ้าววิหคเพลิงพูดและมองซือหยูตาไม่กระพริบ นางเคยคิดว่าซือหยูเป็นแค่เด็ก แต่เขากลับซ่อนพลังอันน่ากลัวเอาไว้!

 

สมองของมู่เทียนฟางราวกับถูกซัดด้วยอัสนี ริมฝีปากของนางแห้งเหือด

 

“เขา…เขาสังหารท่านอาจารย์ได้…รึ?”

 

นางเคยคิดว่าซือหยูเป็นแค่ภัยเล็กน้อยต่ออาจารย์ของนาง แต่ในความจริงแล้วการโจมตีนี้รุนแรงจนมากพอที่จะฆ่าอาจารย์ของนาง! หยินหยูแข็งแกร่งเกินไป! แข็งแกร่งจนทุกคนต้องกลั้นหายใจด้วยความโศกเศร้า!

 

“วิชา! ระดับ! ตำนาน!”

 

เฉินคงกัดฟันแน่น เขาสั่นไปทั้งกาย

 

วิชาระดับตำนานเป็นวิชาของเทพที่ไม่สนความต่างของระดับพลัง ซือหยูครอบครองวิชาเช่นนั้นได้ยังไง? วิชาที่ไม่ควรจะเป็นของผู้ใดในทวีปเฉินหลง!

 

ความตายปกคลุมจิตวิญญาณของเขา เฉินคงรู้ว่าเขามิอาจป้องกันตัวเองจากวิชานี้ได้! แต่เขาก็ยังมิอาจเชื่อว่าซือหยูจะเอาชนะเขาได้แม้เขาจะใช้พลังเต็มที่!