บทที่ 677 มีคำถามจะถามพี่หน่อย
หลังงานเลี้ยงเลิกรา ที่หน้าบาร์ ทุกคนต่างทยอยกันร่ำลา
หานเซี่ยนอวี่ถาม “เยี่ยไป๋ นายกลับยังไง”
“เพื่อนอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ เดี๋ยวจะมารับฉันไปด้วยกัน” เยี่ยหวันหวั่นตอบ
ลั่วเฉิน กงซวี่ หานเซี่ยนอวี่และถังซิงหั่วกำลังรอรถของตัวเองอยู่
หานเซี่ยนอวี่หันหน้าไปกำลังคุยกับเยี่ยหวันหวั่นอยู่ ลั่วเฉินกำลังโทรคุยกับผู้ช่วยอยู่ กงซวี่ที่ปกติจะชอบอยู่ใกล้เยี่ยหวันหวั่นเป็นประจำกลับอยู่ด้านหลังห่างออกไปหลายก้าวดูผิดปกติ
สายตาถังซิงหั่วค่อยๆ วาดผ่านเยี่ยไป๋ ลั่วเฉิน หานเซี่ยนอวี่ และกงซวี่ทีละคน ในใจทนอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว
มักจะรู้สึกเหมือนมีอะไรซ่อนเร้นอยู่ แต่ก็ยังหาไม่เจอ!
กงซวี่ก้าวเท้าเดินไปตรงหน้าหานเซี่ยนอวี่ เรียกเขามาข้างๆ คนเดียว
“พี่เซี่ยนอวี่ ผมมีคำถามจะถามพี่หน่อย” สายตากงซวี่จ้องเขม็งมองไปยังชายหนุ่มด้านหน้า
“คำถามอะไร” หานเซี่ยนอวี่ถาม
กงซวี่ถาม “พี่เยี่ยมีแฟนแล้วใช่ไหม”
หานเซี่ยนอวี่พยักหน้า “ใช่แล้ว อีกอย่างว่ากันว่าสวยมากด้วย ถึงแม้ฉันจะยังไม่เคยเห็นตัวจริง”
กงซวี่ขมวดคิ้ว “พี่แน่ใจว่าเขาชอบผู้หญิง?”
หานเซี่ยนอวี่ได้ยินคำถามนี้ก็อดไม่ได้หลุดขำออกมา พูดด้วยสีหน้าจนปัญญา “แน่นอน นายคิดฟุ้งซ่านอะไรอยู่ คงไม่ใช่เพราะเกมส์วันนี้นะ! ฉันขอประกาศ ฉันกับพี่เยี่ยของนายบริสุทธิ์ใจต่อกัน!”
เห็นท่าทีบริสุทธิ์ใจของหานเซี่ยนอวี่ กงซวี่เลยเงียบลง
หลังผ่านไปสักพัก กงซวี่ก็เดินมาด้านหน้าลั่วเฉิน “มานี่! ฉันมีเรื่องจะถามนาย!”
“เรื่องอะไร” ลั่วเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ให้นายมาก็มา พูดมากอยู่นั่น!” กงซวี่ลากเขาไปเหมือนโจร
ลั่วเฉินพูด “ตกลงมีเรื่องอะไร”
“ฉันถามนายหน่อย พี่เยี่ยมีแฟนแล้วใช่ไหม” กงซวี่ถามคำถามเดียวกันอีกครั้ง
“ใช่ ทำไมเหรอ” ลั่วเฉินมีสีหน้าสงสัย
“นายแน่ใจว่าพี่เยี่ยชอบผู้หญิง?” กงซวี่ยังถามต่ออย่างไม่ลดละ
เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองจะต้องเอาแต่ถามคำถามนี้ และไม่รู้ว่าคำตอบที่เขาหวังจะได้ยินคืออะไร…
ลั่วเฉินขมวดคิ้ว พูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “นายพูดจาเลอะเทอะอะไร พี่เยี่ยชอบผู้หญิงแน่นอนอยู่แล้ว!”
กงซวี่เบะปาก สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรแล้ว น่าจะรู้สึกว่าตัวเองคิดมากเกินไป
คืนนี้เขาต้องเมาแล้วแน่เลย ถึงได้ผิดปกติแบบนี้…
เขาเป็นผู้ชายแท้ พี่เยี่ยยิ่งแท้ใหญ่…
ใช่ แบบนี้แหละ…
“กงซวี่” เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นเดินมาทางกงซวี่
ปรากฏว่าวินาทีที่ชายหนุ่มเดินมาถึงหน้าตัวเอง หัวใจกงซวี่ที่เดิมทีสงบนิ่งอยู่ก็เต้นอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง เลือดก็เริ่มสูบฉีดขึ้นมา
กงซวี่ออกแรงกดตรงหัวใจ
โว้ย! นายหัวใจเต้นแรงกับผู้ชายคนหนึ่งนี่ตกลงเป็นอะไรกันแน่
“เป็นอะไรไป” เยี่ยหวันหวั่นเห็นสภาพเลยถามขึ้นมา
“ไม่… ไม่มีอะไร! พี่เยี่ยพี่มีเรื่องอะไรเหรอ” ในที่สุดกงซวี่ก็สงบจิตสงบใจแล้วถาม สายตาดูหลบเลี่ยง
“ผมนายเป็นอะไรไป” เยี่ยหวันหวั่นถาม
ผมกงซวี่เปียกชื้น เสื้อตรงหน้าอกก็เปียกเป็นดวง
ถังซิงหั่วหลบอยู่ในมุม น้ำตาไหลเต็มหน้า นี่มันหลักฐานความผิด หลักฐานความผิด! หลักฐานความผิดที่เขาล่วงเกินผมไง!
“ไม่มีอะไร โดนของเลอะ เลยซักหน่อย” กงซวี่ตอบ จากนั้นทำหน้าเหมือนจะพูดแต่ก็หยุด ใบหน้าบิดเบี้ยวจนจะกลายเป็นปาท่องโก๋เกลียวอยู่แล้ว
โธ่เว้ย! ยังเต้นอยู่อีก!
เต้นๆๆ เต้นหาน้องสาวแกสิ!
เขาเป็นอะไรกันแน่
ทำไมพอเห็นพี่เยี่ย คุยกับพี่เยี่ย ทั้งตัวก็ผิดปกติขึ้นมา หัวใจเต้นแรง ตัวร้อน สมาธิกระเจิดกระเจิง…
………………………………………………………………
บทที่ 678 ศัตรูความรักตัวจริง…
คืนที่หนาวเหน็บ ท้องฟ้าพัดพาฝนปรอยๆ มา เหมือนใจที่เหน็บหนาวของกงซวี่
เขากลับพบว่า ความรู้สึกนี้มันช่างเหมือน… ตกอยู่ในห้วงความรักเลย…
คิดมาถึงตรงนี้ กงซวี่ไม่เพียงแต่ขนลุกซู่ขึ้นมา ทันใดนั้นเขารู้สึกตกใจกับความคิดตัวเอง
โธ่เว้ย ตกอยู่ในห้วงความรัก?
บ้าไปแล้วสินะ! เขาตกอยู่ในห้วงความรักกับผู้ชายคนหนึ่ง?
แต่ว่า… ยังดีที่เขาโชกโชนในเรื่องความรักมา ไม่ใช่เด็กน้อยไร้ประสบการณ์มาก่อน ไม่มีทางที่จะไม่เข้าใจว่าปฏิกิริยาแบบนี้หมายถึงอะไร ดังนั้นเขาเลยตกใจมาก!
ไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาต้องเป็นบ้าแน่!
เขาควรจะ… ควรจะลองจูบพี่เยี่ยดูดีไหม
ถ้ารังเกียจเหมือนถังซิงหั่ว แบบนั้นเขาจะได้สบายใจได้แน่นอน…
กงซวี่กำลังคิดฟุ้งซ้านอยู่เงียบๆ เยี่ยหวันหวั่นพูดขึ้นมา “อยากจะถามฉันเรื่องเสี่ยวมี่เจี้ยนเหรอ”
“หา? อะไรนะครับ” ตอนนี้กงซวี่ลืมเสี่ยวมี่เจี้ยนไปแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นยิ่งทียิ่งรู้สึกว่าท่าทีของกงซวี่ไม่ชอบมาพากล สายตาสำรวจมองกงซวี่
ตอนที่กงซวี่โดนจ้องจนยิ่งรู้สึกลนลานอยู่นั่น จู่ๆ หางตาเยี่ยหวันหวั่นเหลือบไปเห็นรถสีดำคันหนึ่งค่อยๆ จอดที่ริมถนนช้าๆ
รถซือเยี่ยหาน
เยี่ยหวันหวั่นค่อยละสายตาออกมาจากกงซวี่ มองไปทางฝั่งตรงข้าม
เห็นประตูรถเปิดออก ขาเรียวยาวข้างหนึ่งก้าวออกมา จากนั้นรูปร่างสูงโปร่งเย็นชาเดินออกมาช้าๆ จากค่ำคืนที่เงียบสงบตรงไปทางแสงไฟที่สว่างไสวของบาร์
เดินทีละก้าวมาตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น แล้วหยุดยืน
หานเซี่ยนอวี่มองดูคนที่มา ทันใดนั้นรูม่านตาก็หดตัวเล็กน้อย
เพื่อนที่เยี่ยไป๋บอก ที่แท้ก็คือซือจิ่ว
“คุณซือ เจอกันอีกแล้ว!” หานเซี่ยนอวี่ทักทาย
ซือเยี่ยหานมองไปทางหานเซี่ยนอวี่ด้วยสีหน้าเย็นชา พยักหน้าเล็กน้อย
ถึงแม้ลั่วเฉินจะเคยเจอซือเยี่ยหานแค่ครั้งเดียว แต่ก็จำได้แม่น ครั้งนั้นซือเยี่ยหานจูบเยี่ยไป๋ต่อหน้าเขาและหานเซี่ยนอวี่ ตอนนั้นเขาตกใจกลัวมาก…
เห็นซือเยี่ยหานมาแล้ว เยี่ยหวันหวั่นบอกลาทุกคน “เซี่ยนอวี่ เพื่อนฉันมาแล้ว ฉันไปก่อนนะ!”
“ได้ กลับบ้านดีๆ”
“ลั่วเฉิน เสี่ยวชิงมาหรือยัง” เยี่ยหวั่นหวันมองไปทางลั่วเฉิน
ลั่วเฉินตอบ “อีกห้านาทีครับ”
“อืม” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า มองไปทางกงซวี่ “กงซวี่ อยู่รอคนขับรถที่นี่ นายดื่มเหล้ามา อย่าแตะต้องรถ”
“อ้อ…” กงซวี่เหม่อลอยมองไปทางผู้ชายข้างๆ เยี่ยหวันหวั่น
ผู้ชายคนนี้คือใคร
และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นอยู่ว่าเป็นแค่คนแปลกหน้า แต่กลับทำให้เขารู้สึกระมัดระวังและต่อต้านโดยสัญชาตญาณ…
ความรู้สึกที่มีการข่มขู่…
ถังซิงหั่วที่ลดความมีตัวตนมาตลอดอยู่อดไม่ได้พูดขึ้นมา “ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ออร่าแรงกล้ามาก…”
หลังเยี่ยหวันหวั่นบอกลาหานเซี่ยนอวี่และคนอื่นๆ แล้วก็เดินไปทางรถฝั่งตรงข้ามด้วยกัน
ลมกลางคืนค่อนข้างเย็น เยี่ยหวันหวั่นเดินไปครึ่งทาง ก็จามเสียงดังขึ้นมา
ข้างๆ ซือเยี่ยหานขมวดคิ้ว หยุดเดินเล็กน้อย
ชายหนุ่มถอดเสื้อกันลมสีดำตัวใหญ่ออกจากตัว เอามาคลุมไหล่เยี่ยหวันหวั่นเบาๆ
สวมเสื้อคลุมลมตัวนอกที่มีไออุ่นจากร่างกายห่อตัวอยู่ เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกอุ่นขึ้นมาทันที
เยี่ยหวันหวั่นอึ้งไป จากนั้นรีบพูด “เอ๋? ไม่ต้องให้ฉันหรอกค่ะ! ถ้าคุณเป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง”
ถ้าเขาเป็นหวัดขึ้นมานี่ไม่ใช่เรื่องเล็กเลย อีกอย่างตอนนี้เธออยู่ในชุดผู้ชายด้วยนะ!
เห็นเยี่ยหวันหวั่นจะเอาเสื้อคืนตัวเอง ทันใดนั้นซือเยี่ยหานก็จับมือเธอไว้
พอรู้สึกได้ถึงนิ้วของหญิงสาวที่เย็นเฉียบ คิ้วของซือเยี่ยหานยิ่งขมวดหนักขึ้น แล้วเอามือเล็กนั้นทาบไว้ที่หน้าอกอบอุ่นของตัวเอง…
………………………………………………………………