บทที่ 675 เขาแค่กวนโมโหเท่านั้น
“จริงหรือกล้า” คำพูดของกงซวี่เหมือนผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า
ถังซิงหั่วกุมศีรษะร้องโหยหวน “พี่น้อง พี่ซวี่ คุณชายกง นายเหลือโอกาสไปถามพี่เยี่ยบ้าง! ใช่แล้ว นายไปถามพี่เยี่ยสิ ดีจะตาย! ทำไมจะต้องมาเสียโอกาสที่ฉันนะ!”
กงซวี่ได้ยินก็หยุดชะงักไป มองไปทางเยี่ยหวันหวั่น
ถังซิงหั่วพูดไม่ผิด จริงหรือกล้า เป็นโอกาสที่ดีมากจริงๆ
สามารถสืบข่าวเรื่องของเสี่ยวมี่เชียนได้…
อันที่จริงแล้ว ด้วยความคิดของเขา น่าจะคิดถึงข้อนี้ได้ตั้งนานแล้ว
แต่ว่าตอนนี้ เขากำลังทำอะไรอยู่แน่
“จริงหรือกล้า” กงซวี่พูดซ้ำ สีหน้ายิ่งดูมืดมน
ถังซิงหั่วไม่เคยเห็นกงซวี่ท่าทางน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน กลืนน้ำลายดังเฮือกแล้ววิ่งไปทางเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ย ช่วยผมด้วย!”
ถังซิงหั่วเพิ่งก้าวเท้าออกมาหนึ่งก้าว ก็โดนกงซวี่ดึงปกหลังคอเสื้อเอาไว้
คิดจะหนี!
“โอ้ยๆๆ… เบาหน่อยๆๆ!” ถังซิงหั่วเกือบจะโดนบีบคอจนหายใจไม่ออก
เยี่ยหวันหวั่นมองกงซวี่ที่จู่ๆ ก็ก็เป็นบ้า diss[1] ถังซิงหั่วอย่างไร้เหตุผล และขมวดคิ้วอย่างช่วยอะไรไม่ได้ ลุกขึ้นมากุมข้อมือกงซวี่ “เอาล่ะ ตกลงเป็นอะไร”
วินาทีที่นิ้วมือขาวนุ่มของชายหนุ่มกุมข้อมือตัวเอง หลังกงซวี่แข็งทื่อ ราวกับ เขาปล่อยมือทันทีราวกับโดนไฟลวก
อุ๊ย! รอดแล้ว!
ถังซิงหั่ว รีบฉวยโอกาสหดศีรษะเข้าไป วิ่งหนีราวกับบินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
“เขาไปทำอะไรให้นาย” เยี่ยหวันหวั่นพูด
กงซวี่ก้มหน้าลง ไม่พูดอะไรสักคำ
ลมหายใจตอนที่ชายหนุ่มเข้ามาใกล้ สัมผัสที่หลงเหลืออยู่ที่ข้อมือ ทำให้เขากระวนกระวายใจ
“เขาแค่กวนโมโหเท่านั้น” กงซวี่พูดประโยคหนึ่ง จากนั้นหันหลังเดินออกไปจากห้องงานเลี้ยง
เยี่ยหวันหวั่นมองดูเบื้องหลังของกงซวี่ที่ออกไป เผยสีหน้าสงสัย
อารมณ์ของกงซวี่ดูผิดปกติ…
เยี่ยหวันหวั่นกำลังจมอยู่ในความคิด เสียงข้อความมือถือก็ดังขึ้นมา เป็นซือเยี่ยหานส่งมา
[เลิกหรือยัง]
สายตาเยี่ยหวันหวั่นอ่อนโยนขึ้นมาทันที ตอบกลับไปประโยคหนึ่ง [ใกล้แล้ว น่าจะอีกครั้งชั่วโมงค่ะ]
[ฉันมาทำธุระแถวนี้]
ซือเยี่ยหานส่งกลับมาไม่กี่คำ จากนั้นก็ไม่พิมพ์อะไรมาอีก
มองดูข้อความนี้แล้ว เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกพูดไม่ออก
‘ฉันมาทำธุระแถวนี้ เดี๋ยวจะแวะไปรับเธอด้วย’ ไม่สามารถพูดให้จบประโยคเหรอไง
เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะโดนฝึกให้อ่านใจ!
เฮ้อ ช่างเถอะ แฟนสาวทุกคนต้องการการเอาใจใส่!
ถึงแม้เยี่ยหวันหวั่นจะพูดประชดในใจ แต่ก็ยังส่งข้อความกลับไป [งั้นเดี๋ยวเรากลับบ้านพร้อมกันไหม]
[อืม] ซือเยี่ยหานตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
เห็นคำว่า ‘อืม’ เยี่ยหวันหวั่นหลุดขำออกมา
ข้างๆ หานเซี่ยนอวี่มองดูชายหนุ่มข้างๆ ด้วยความตกใจเล็กน้อย ชายหนุ่มมองหน้าจอมือถือด้วยสายตาใสๆ นัยน์ตาดูอ่อนโยนไม่เปลี่ยนเลย
กำลัง… ส่งข้อความหาแฟนสาว?
ในขณะเดียวกัน ที่หน้าประตูห้องน้ำ
เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้นมา
ถังซิงหั่วกำลังคิดจะหนี ปรากฏว่าโดนกงซวี่ขวางไว้ หมัดหนึ่งชกไปที่กำแพงด้านหลังเขา ขวางทางที่เขาจะไป
เวลานี้ถังซิงหั่วเสียใจมาก “บรรพบุรุษของฉัน นายคิดจะทำอะไรกันแน่”
กงซวี่ไม่พูดอะไรสักคำ สายตาจ้องมองตรงไปยังถังซิงหั่ว จนขาอ่อนของถังซิงหั่วเริ่มสั่นแล้ว
อะไรวะ นายนี่คงไม่คิดจะฆ่าคนเพื่อปิดปากหรอกนะ
เขาตกใจจะแย่!
ตอนที่ถังซิงหั่วกำลังกลัวจนกลั้นหายใจ…
จู่ๆ กงซวี่ก็โน้มเข้ามาใกล้โดยไม่ตั้งตัว จากนั้นก็จูบลงไป…
จูบลงไป… จูบลงไป…
………………………………………………………………
บทที่ 676 พิสูจน์ว่าเป็นชายแท้
ถังซิงหั่วเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางศีรษะ “เชี่ย! กงซวี่นายมันชั่วช้า! นายมันบ้าไปแล้ว! โอ๊ย! ความบริสุทธิ์ของฉัน! กงซวี่ปู่แกสิ!”
ถังซิงหั่วถูริมฝีปากอย่างบ้าคลั่ง
ส่วนปฏิกิริยาของกงซวี่รุนแรงกว่าถังซิงหั่วอีก ผลักอีกฝ่ายออกไป เกือบจะทำเขาหน้าคว่ำ จากนั้นเอาน้ำมาเริ่มล้างทั้งใบหน้าตัวเองไม่หยุด แสดงสีหน้ารังเกียจถึงขีดสุด “โว้ย! น่ารังเกียจจะแย่…”
ถังซิงหั่วได้ยินก็โมโหแทบบ้า “บ้าเอ้ย! นายรังเกียจ? ฉันรังเกียจยิ่งกว่านายอีกเว้ย! นายมาชิงจูบฉัน แล้วยังมารังเกียจฉันอีก นายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า!”
“s-h-i-t!” กงซวี่เปิดน้ำแรงสุด เอาทั้งศีรษะจุ่มลงไปในน้ำเย็น
ถังซิงหั่วเห็นท่าทางกงซวี่แบบนี้ กลืนน้ำลายแล้วพูดเสียงอ่อน “ฉันว่ากงซวี่นายน่ะ นายคงไม่ได้เป็นเกย์แล้วจริงๆ ใช่ไหม”
กงซวี่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ภายใต้ผมที่เปียกชื้น มองไปทางถังซิงหั่วด้วยสายตาที่น่ากลัว “เมื่อกี้นาย… พูดอะไร เป็นเกย์?”
“เอ่อ เปล่า ฉันไม่ได้พูดอะไร! ไม่ได้พูดอะไรเลย! ไม่ได้พูดอะไรเลยนะ! นายฟังผิดแล้ว! นายจูบฉันแล้วรังเกียจขนาดนี้ จะเป็นเกย์ได้ยังไงล่ะ เหอะๆๆ…” ถังซิงหั่วโบกมืออย่างต่อเนื่อง “นายต้องเป็นชายแท้อยู่แล้ว ทั้งจักรวาลนายแมนที่สุด!”
บ้าเอ๊ย ซวยแล้ว ไม่ทันระวังหลุดปากไป
ด้วยท่าทีของกงซวี่ตอนนี้ เขาไม่มีทางให้กงซวี่รู้ได้ว่าตัวเองรู้เรื่องที่เขาอาจจะเป็นเกย์ได้
ยังดีที่กงซวี่ได้ยินเขาพูดอย่างนี้ สีหน้าเลยดูผ่อนคลายลงมาไม่น้อย
ขอบคุณสวรรค์จริงๆ…
หลังเงียบไปสักพัก กงซวี่พูดขึ้นมา “แล้ว เขาล่ะ”
“หา? เขา? ใครล่ะ” ถังซิงหั่วถามอย่างไม่เข้าใจ
กงซวี่มองไปทางถังซิงหั่วด้วยความหงุดหงิด “เยี่ยไป๋ เขาชอบผู้ชาย หรือว่าผู้หญิง”
ถังซิงหั่วได้ยิน ก็พูดด้วยความระมัดระวัง “นี่… นี่ฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะ…”
ถังซิงหั่วพูดไปก็บ่นพึมพำไป “เมื่อกี้ฉันแค่เตือนนาย ให้นายใช้โอกาสถามเยี่ยไป๋ แต่นายไม่ถาม จะต้องแกล้งฉันอย่างบ้าคลั่ง นายว่านายทำไปเพื่ออะไร…”
กงซวี่เหล่ตามองเขาอย่างเย็นชาอันตราย
ถังซิงหั่วหดคอ รีบตอบจริงจังว่า “พี่เยี่ยเขามีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ ดังนั้น… เขาน่าจะชอบผู้หญิงหรือเปล่า”
“งั้นแล้วเขากับหานเซี่ยนอวี่มันยังไงกัน” พอพูดถึงหานเซี่ยนอวี่ คิดถึงคำตอบเมื่อกี้ของเยี่ยหวันหวั่น สีหน้ากงซวี่ก็เย็นชาอีกครั้ง ใบหน้าที่มีหยดน้ำแลดูเยือกเย็น นัยน์ตาลุกโชนเป็นไฟ
เวลานี้ถังซิงหั่วกล้าทำให้เขาโกรธที่ไหน ทำได้แค่อาศัยสัญชาตญาณตามน้ำไป พูดด้วยน้ำเสียงมีเหตุมีผล “โธ่เอ๊ย นั่นมันเรื่องล้อเล่นอยู่แล้ว นายดูไม่ออกเหรอว่าเยี่ยไป๋จงใจเลือกหานเซี่ยนอวี่ ก็เพื่อป้องกันไม่ให้โดนนินทาเท่านั้นเอง! เพราะวันนี้คนที่อยู่ที่นี่ถ้าไม่ใช่พนักงานของกวงเย่าก็เป็นศิลปินในสังกัดเขาหมด ถ้าโดนแพร่ข่าวฉาวและกติกาซ่อนเร้นออกไปก็ไม่ดีแล้ว!”
ได้ยินถังซิงหั่วพูดวิเคราะห์ว่าเยี่ยไป๋ไม่ได้ชอบหานเซี่ยนอวี่ ความหงุดหงิดในใจกงซวี่ค่อยๆ ลดลงมา แต่ว่าพอคิดถึงที่ถังซิงหั่วพูดว่าเขามีแฟนแล้ว เขาชอบผู้หญิง ความหงุดหงิดที่เพิ่งคลายลงเมื่อกี้ก็เริ่มเพิ่มขึ้นอีก
น่าโมโห…
เวลานี้กงซวี่เหมือนสิงโตที่อารมณ์ร้ายตัวหนึ่ง
ถังซิงหัวหลบอยู่ในมุมหลืบเหมือนลูกสะใภ้ที่โดนใส่อารมณ์ กลัวว่ากงซวี่จะพิสูจน์ว่าตัวเองเป็นชายแท้ แล้วพุ่งเข้ามากัดเขาอีก…
ทรมานตัวเองแท้ๆ เสียดายความบริสุทธิ์ของเขา นี่ใครหาเรื่องใครกันแน่!
ครั้งหน้าเขาจะไม่ซุบซิบนินทาอีกแล้ว ผลตอบแทนที่ได้รับสาหัสเกินไป…
………………………………………………………………
[1] Diss แปลว่าดูถูก