ตอนที่ 288 เข้าใจผิด
หยางโปพลันพูดไม่ออก เขามองไปทางชิงชิง ” เอ่อ เธอคิดมากไปแล้ว แค่อยากให้เธอช่วยฉันหน่อย “
ชิงชิงมองจ้องหยางโปขึ้นๆ ลงๆ อยู่ครู่หนึ่ง ” ช่วยหน่อย ? นายคงจะไม่คิดจะบอกฉันว่ามีผู้หญิงไล่ตามตื้อนาย แล้วนายก็ไม่อยากไปเจอเธอใช่ไหม ? “
ชิงชิงมีท่าทีไม่เชื่อถือ ใบหน้าของเธอเขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่าสารรูปอย่างนายไม่มีคนมาตามตื้อหรอก !
หยางโปส่ายหน้า น้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้นมา ” ไม่ใช่ทั้งนั้นแหล่ะ คืนนี้เธอจะช่วยฉันไหม ? “
” เอาเถอะ ฉันจะโทรบอกที่บ้านก่อนนะ ” สีหน้าของชิงชิงพลันนุ่มนวลขึ้น น้ำเสียงก็เชื่อฟัง
หยางโปคิดถึงร้านอาหารใกล้ๆ จึงเดินนำชิงชิงไป
ทั้งสองเข้าไปนั่งในโถงใหญ่ หยางโปส่งเมนูไปให้ ” เธอสั่งอาหารเลย ! “
ชิงชิงก็ไม่ได้เกรงใจ หยิบเมนูขึ้นมาสั่งอาหาร หยางโปเหลือบสายตามองก็เห็นว่าเธอคุ้นเคยมาก สั่งอาหารมาราคาแพงๆ ทั้งนั้น ตอนที่สั่งไปหกอย่างแล้วก็ยังไม่หยุด หยางโปก็อดที่จะโบกมือไม่ได้ ” พอแล้ว สั่งมาอีกจะกินไม่หมดเอา “
ชิงชิงวางเมนูลง ” ฉันยังคิดว่านายจะไม่ห้ามซะอีก ? “
” ทำไมจะไม่ห้ามล่ะ ? ” หยางโปเอ่ยถามอย่างสงสัย
” ตอนที่ผู้ชายไล่จีบผู้หญิง ไม่ใช่แสดงออกอย่างใจกว้างสักหน่อยเหรอ ? นายแสดงท่าทีจนๆ ออกมาขนาดนี้ ไม่แปลกที่จะไม่มีแฟน ? ” ชิงชิงมองหยางโปพลางหัวเราะ
หยางโปพลันจนคำพูด ” ฉันจะยืนยันอีกครั้งนะ ฉันไม่ได้คิดจะจีบเธอเลยสักนิด อีกอย่างสำหรับฉันแล้ว กินข้าวไม่ควรสิ้นเปลือง แล้วก็มันเป็นเรื่องเล็กน้อยธรรมดามาก “
คิดไม่ถึงว่าชิงชิงกลับเท้าแขนทั้งสองลงบนโต๊ะแล้วกุมแก้มนวล ” ฉันชื่นชมนายมากนะ ! “
หยางโปจ้องตาเขม็ง รู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าใจตรรกะความคิดของอีกฝ่ายเลย เวลานี้เขาเพิ่งจะคิดออก หลิ่วมีดเดียวไม่ยอมรับผู้หญิงคนนี้เป็นศิษย์นั้นก็มีเหตุผลมาก
” เพื่อนกับคนที่บ้านของเธอเคยบอกว่าความคิดของเธอประหลาดไหม ? ” หยางโปเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ
ได้ยินคำพูดนี้ของหยางโป สีหน้าของชิงชิงก็โมโหแล้วต่อว่าขึ้น ” นายสิความคิดประหลาด ! “
ถึงแม้จะพูดแบบนี้แต่ชิงชิงก็ไม่ได้ลุกจากโต๊ะเดินหนีไป เพียงแต่รอบด้านเงียบสงบ หยางโปอยากจะหาเรื่องมาจัดการกับค่ำนี้ อีกฝ่ายก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เหมือนว่าจะไม่อยากกลับไป
อาหารมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว ทั้งสองก็ไม่ได้พูดจาอะไร
พักหนึ่งชิงชิงจึงเคาะโต๊ะแล้วก็เอ่ยปากถามว่า ” วันนี้นายเลี้ยงข้าวฉัน อย่าบอกนะว่าจะให้บรรยากาศพิลึกแบบนี้ ? “
หยางโปที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ พอได้ยินคำพูดนี้ก็รำคาญเล็กน้อย ก็ตอบกลับไปตรงๆ ว่า
” หุบปาก ไม่ต้องพูด ! “
หยางโปพูดประโยคนี้ไปแล้วก็นึกเสียใจ เขารู้สึกว่าคำพูดนี้ของตัวเองรุนแรงเกินไป ขณะกำลังจะเอ่ยปากขอโทษ เรื่องที่เขาไม่ได้คาดคิดก็เกิดขึ้น
ชิงชิงจู่ๆ ก็เงียบสงบว่าง่ายขึ้นมา สีหน้าเจือรอยยิ้มบาง ท่าทีราวกับมีความสุขมากอย่างเห็นได้ชัด
หยางโปตะลึงเล็กน้อย เขาอธิบายเรื่องแบบนี้ไม่ได้จริงๆ อย่าบอกนะว่าอีกฝ่ายชอบโดนรังแก ?
พักหนึ่ง หยางโปรู้สึกผิดอยู่บ้าง กำลังจะเอ่ยปากพูด เงยหน้าขึ้นไปกลับมองเห็นชายวัยกลางคนผู้หนึ่งยืนอยู่ด้านข้าง
ชายวัยกลางคนหนวดเครารกรุงรัง สวมสูทที่ยับย่นเฉิ่มเชยอยู่บ้าง เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในก็ซักจนเปื่อนแล้ว ทั้งตัวดูเหมือนเลินเล่อเล็กน้อย
ชิงชิงเหมือนรู้สึกตัวว่ามีอะไร จึงหันหลังไปมอง เธอก็ประหลาดใจเล็กน้อย ” พ่อ พ่อมาได้ยังไงคะ ? “
หยางโปตะลึงเล็กน้อย หันกลับไปมองอีกฝ่าย พ่อลูกคู่นี้หน้าตาต่างกันสักหน่อยจริงๆ อีกอย่างพ่อของชิงชิงเป็นเศรษฐีทำธุรกิจค้าไม้มีค่าไม่ใช่เหรอ ? ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ ?
” พ่อกับคนอื่นมาคุยธุรกิจที่ร้านอาหาร เห็นลูกอยู่ที่นี่ก็เลยมาดูสักหน่อยน่ะ “
กล่าวจบ พ่อของชิงชิงก็หันมาจ้องมองประเมินหยางโป
ถึงแม้จะเป็นการเข้าใจผิด แต่มันก็ยังทำให้หยางโปรู้สึกไม่สบายใจ เขารีบลุกขึ้นยืน ” คุณอาหู ถ้ายังไง คุณอาอยู่สักเดี๋ยวไหมครับ ? “
หยางโปรู้แค่ว่าชิงชิงแซ่หู อย่างอื่นเขาไม่เข้าใจอะไรนัก
พ่อของชิงชิงส่ายหน้า ” พ่อหนุ่มชื่อว่าอะไรเหรอ ? “
” หยางโป หยางที่มาจากไม้ โปที่มาจากคลื่นครับ ” หยางโปรีบตอบ
พ่อของชิงชิงพยักหน้า ” ดี ดี ! “
กล่าวประโยคนี้แล้วอีกฝ่ายก็หันหลังจากไป
หยางโปมองไปทางที่พ่อของชิงชิงจากไป ” ขอโทษจริงๆ นะ ทำให้พ่อของเธอเข้าใจผิดแล้ว “
ชิงชิงแค่นเสียงเย็น ” หึ วันนี้เขาคิดจะแนะนำผู้ชายให้ฉัน ! “
หยางโปมองไปอย่างตะลึง เดิมเขาคิดว่าตัวเองใช้ประโยชน์จากอีกฝ่าย คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถึงกับถูกอีกฝ่ายใช้ประโยชน์ ! แต่ว่าเวลาแบบนี้ เขาไม่สะดวกจะพูดอะไรมาก
” คนที่มาหานายทำไมไม่มาล่ะ ? ” ชิงชิงเหลือบมองหยางโป ราวกับคิดว่าเขาหลอกลวง
หยางโปส่ายหน้า ” เขาไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันกลัวว่าเขาจะมาขวางฉันที่หน้าประตู ไม่ก็เจอที่ถนน “
ชิงชิงไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าไม่เชื่ออย่างชัดเจน
หยางโปไม่ได้อธิบายอะไรมาก
หูเหยาหลงเข้าไปในห้องส่วนหัว เห็นครอบครัวเซวียสามคนนั่งอยู่ด้านในแล้ว เขาก็รีบเดินเข้าไป
” เหล่าเซวีย ขอโทษจริงๆ นะ มาช้าไป ฉันมาสายแล้ว ! “
เซวียเหยียนปิงลุกขึ้นจับมือกับหูเหยาหลง ” พี่หูเกรงใจแล้ว พี่มาได้ พวกเราก็ซึ้งใจมากแล้ว “
เซวียเหยียนปิงกล่าวจบก็มองไปด้านหลังของหูเหยาหลง ” พี่หู ชิงชิงล่ะ ? “
หูเหยาหลงสีหน้าอิหลักอิเหลื่อ ” ทำให้เหล่าเซวียต้องผิดหวังแล้ว ฉันเลี้ยงลูกสาวไม่ดี เด็กคนนี้เล่นจนไม่รู้ความ เกรงว่าจะไม่คู่ควรกับลูกชายบ้านนาย ! “
เซวียเหยียนปิงส่ายหน้า ” เฮ้อ พี่หู พี่พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ ตอนนี้มีเรื่องแบ่งแยกฐานะครอบครัวที่ไหนกัน มีสิทธิเลือกคู่ตามใจ พวกเราในฐานะพ่อแม่ ทำได้แค่มองคนที่คู่ควรเหมาะสมกับลูกได้เท่านั้น ยังจะทำอะไรได้มากมายอีกล่ะ ? “
” คำพูดนี้มีเหตุผล ! พูดได้มีเหตุผล ! ” หูเหยาหลงกล่าวยอ แล้วก็กล่าวเปลี่ยนประเด็น ” นี่เป็นเพราะว่าเลือกคู่กันตามใจ ชิงชิงเธอคัดค้านการดูตัวมาก ! “
พอกล่าวจบคำ หูเหยาหลงก็เห็นสีหน้าภรรยาของเซวียเหยียนปิงเปลี่ยนไป เซวียหู่ก็ลุกพรวดขึ้นมา
หูเหยาหลงรีบเอ่ยต่อไปว่า ” แต่ว่า ฉันชอบหลานชายมาก ดังนั้นสองวันก่อนฉันถึงได้เอารายละเอียดการติดต่อทุกอย่างของชิงชิงมา ต่อไปก็จะมอบให้กับเซวียหู่ หลานชาย แตงที่ฝืนเด็ดนั้นไม่หวาน จะเด็ดแตงได้หรือไม่ก็อยู่ที่ความสามารถของเธอแล้ว ในฐานะอา ฉันก็ช่วยเธอได้เท่านี้ ! “
เซวียหู่สีหน้าพลันยินดี หัวเราะว่า ” ขอบคุณคุณอาหู คุณอาวางใจได้เลยครับ ต่อไปขอแค่คุณอาให้ข้อมูลพวกนี้กับผม ผมจะต้องคว้ามาไว้ในมือได้แน่ เรื่องนี้ผมมีประสบการณ์มาก ! “
แม่ของเซวียหู่นั่งอยู่ด้านข้าง เดิมก็ฟังอย่างพอใจ หลังได้ยินประโยคท้ายสุดก็อดตียั้งคำพูดของเขาไม่ได้
เซวียเหยียนปิงสีหน้าเลิ่กลั่ก เวลานี้จะโทษหูเหยาหลงที่ไม่พาลูกสาวมาไม่ได้ จำต้องยกแก้วเหล้าขึ้นชน รอบด้านก็พลันครึกครื้นกลมเกลียวขึ้นมา
พวกหยางโปสองคนก็กินหมดอย่างรวดเร็ว ต่างใจต่างเหม่อลอย หยางโปคิดว่าต่อไปจะรับมือกับชุยซื่อหยวนยังไง ส่วนหูชิงชิงก็คิดว่าจะตั้งรับพ่อของเธอยังไงดี