ตอนที่ 289 พบหน้า
หยางโปมองไปด้านนอก ทันใดนั้นก็มองเห็นชุยซื่อหยวนเดินเข้ามากับผู้ชายอีกกลุ่มหนึ่ง เขาก็รีบหันหลังกลับมา เดิมเขาคิดจะออกไป ตอนนี้กลับเดินไปไม่ได้แล้ว
ทั้งสองต่างก็มองกันอย่างเหม่อลอย หยางโปกลับไปไม่ได้ หูชิงชิงก็มีเป้าหมายอื่น
ชุยซื่อหยวนเดินเข้ามาในโถงใหญ่ก็พลันมองเห็นตำแหน่งของหยางโป เขายิ้มออกมา
ชายหนุ่มด้านข้างมองเห็นรอยยิ้มที่หาได้ยากของชุยซื่อหยวน ก็ตื่นเต้นขึ้นมา ” ท่านรัฐมนตรีจาง รอยยิ้มของท่านหายากจริงๆ ! “
ชุยซื่อหยวนหันกลับมาถาม ” งั้นเหรอ ? “
” ใช่แล้วครับ วันนี้ถ้าหากไม่บังเอิญเจอกับท่าน พวกเราก็ไม่รู้จะไปพบท่านได้ที่ไหน ? ” ชายหนุ่มเอ่ยต่อ
ชุยซื่อหยวนพยักหน้า ” ถ้ายังไง วันนี้พวกเรานั่งกินกันในโถงใหญ่ไหม ? “
ชายหนุ่มสีหน้าปั้นยาก กล่าวอย่างงุนงง ” ที่นี่ ? “
ชุยซื่อหยวนโบกมือ ” ไม่เป็นไร วันนี้พวกเราเรียบง่ายกันสักหน่อย แล้วก็ไม่ดื่มเหล้า ถือซะว่าเป็นมื้ออาหารในเวลางาน ฉันเลี้ยงพี่น้องเอง “
” ไม่ดีมั้งครับ ! ” อีกฝ่ายยังคงกล่าวอย่างสับสน
” ไม่เป็นไร ถือซะว่าเป็นรางวัลตอบแทนทุกคน ปกติทุกคนทำงานลำบากขนาดนั้น ฉันก็รู้ว่าทุกคนขุ่นใจ พวกเรามากินไปคุยกันไปเถอะ ” ชุยซื่อหยวนกล่าว
ชายหนุ่มมองเห็นชุยซื่อหยวนยืนกราน จำต้องตอบรับอย่างยินดีมาก ” ได้ครับ ในเมื่อท่านเลี้ยง ถ้างั้นพวกเราก็จะไม่เกรงใจแล้ว ! “
ทั้งกลุ่มตามหลังชุยซื่อหยวน เลือกมานั่งโต๊ะข้างๆ หยางโป
หยางโปตะลึงอึ้งค้าง เดิมทีเขายังคิดจะรอให้ชุยซื่อหยวนเข้าไปในห้องส่วนตัว เขาก็จะกลับ ตอนนี้ชุยซื่อหยวนถึงกับนั่งในโถงใหญ่อย่างผิดปกติ เขาก็จากไปทันทีไม่ได้แล้ว
ทั้งกลุ่มนั่งลงไป หูชิงชิงขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
หยางโปทำได้แค่เอ่ยปากสนทนาเรื่อยเปื่อย ” งานของเธอยุ่งไหม ? พรุ่งนี้มีบินรึเปล่า ? “
หูชิงชิงมองหยางโปอย่างรำคาญเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาก็เป็นกันเองขึ้นมา รอยยิ้มบนหน้าก็ดูเสแสร้งมาก ” บินไม่บินแล้วเกี่ยวอะไรกับนาย ? “
” รีบพูดมา ! ” หยางโปกล่าวเสียงแข็ง
หูชิงชิงก็พลันว่าง่าย ” ช่วงนี้โอเค พรุ่งนี้ฉันก็มีบิน “
” อื้ม ” หยางโปพยักหน้าแล้วก็เอ่ยว่า ” ถามอะไรเธอก็ตอบเถอะ ไม่ต้องปิดบัง ! “
หูชิงชิงพยักหน้า เอ่ยอย่างเชื่อฟัง ” ศิษย์พี่ว่าอะไรก็อย่างนั้น ! “
” ศิษย์พี่ ? ” หยางโปประหลาดใจ
” นายไหว้คุณอาหลิ่วเป็นอาจารย์แล้ว ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ชื่อว่าเป็นศิษย์เลย ต่อไปยังต้องขอให้ศิษย์พี่ช่วยพูดดีๆ ให้ฉันสักประโยค ” หูชิงชิงกล่าวพลางหัวเราะ
หยางโปมองหูชิงชิง ถืออาหารจานพิเศษตรงหน้า แล้วก็สนทนากับอีกฝ่ายช้าๆ ทีละประโยค ทั้งสองดูเหมือนสนทนากันอย่างจริงจังมาก แต่ในความเป็นจริงแล้วเป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น
เซวียหู่เดินออกมาจากในห้องส่วนตัว เขาดื่มไปหลายแก้ว กำลังคึกคัก คิดถึงใบหน้างดงาม เรือนร่างเย้ายวนของหูชิงชิงแล้ว ในใจของเขาก็ฮึกเหิมขึ้นมา
เดินโซเซออกมาจากห้องน้ำ เซวียหู่เดินมาถึงเค้าเตอร์ด้านหน้า กำลังจะสั่งเหล้าอีกขวด หางตาก็กวาดไปที่โถงใหญ่ ทันใดนั้นเขาก็ชะงักนิ่ง เบี่ยงฝ่าเท้าไปทางซ้ายสี่สิบห้าองศา เซวียหู่หันหน้าไปมอง เขาถึงกับเห็นเงาร่างที่คุ้นตา !
หูชิงชิงถึงกับนั่งอยู่ในโถงใหญ่ ! ทั้งยังนั่งกินข้าวอยู่กับผู้ชายอื่นอีกคนหนึ่ง !
เซวียหู่คิดจะเดินหน้าไปทันที แต่โซเซไปได้สองก้าวเขาก็ชะงัก เขาอยากจะพาหูเหยาหลงตาแก่สมควรตายคนนั้นไปประจันหน้ากับเขาด้วย ! เขาจะให้หูเหยาหลงได้เห็น นี่ก็คือลูกสาวตัวดีที่เขาสั่งสอนมา !
เมื่อคิดแบบนี้ เซวียหู่ก็รีบเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว !
เข้าไปในห้องส่วนตัวแล้ว เซวียเหยียนปิงก็โบกมือกล่าวว่า ” เสี่ยวหู่ รีบมาเร็ว พ่อกับคุณอาหู่ของลูกกำลังพูดกันเรื่องที่จะให้ลูกปลุกความกล้าขึ้นมาสักหน่อย ความกล้าของลูกผู้ชาย ! ลูกต้องเดินหน้าก่อน ! “
เซวียหู่เอ่ยอย่างผิดปกติ ” ไม่ลงมือก่อนได้เหรอ ? ถ้าหากไม่ลงมือก่อน ลูกสะใภ้ก็จะหนีไปกับผู้ชายอื่นแล้ว ! “
เซวียเหยียนปิงหัวเราะ ” ใช่แล้ว เสี่ยวหู่ ชิงชิงสวยขนาดนี้ จะต้องมีคนจีบมากแน่ๆ ลูกจะต้องสู้ๆนะ ! “
เซวียหู่หัวเราะเย็น ” ถ้างั้นมันก็มากไปจริงๆ วันนี้เธอก็ผลัดไม่มาเจอหน้า แต่กลับวิ่งไปเดตแล้ว ! “
เซวียเหยียนปิงเดิมยังคิดว่าท่าทีของเซวียหู่ประหลาดไปสักหน่อย พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ ทันใดนั้นก็ตกใจ
” เสี่ยวหู่ นี่… “
เซวียหู่มองไปทางหูเหยาหลง ” คุณอาหู ชิงชิงเธอกำลังเดตอยู่กับคนอื่นข้างนอก คุณอาไม่รู้เหรอครับ ? “
ใบหน้าของหูเหยาหลงเผยความตะลึง กล่าวอย่างโมโหว่า ” เธอว่าอะไรนะ ? ยัยเด็กไม่รักดี บอกฉันแล้วบอกฉันอีกว่าวันนี้ต้องบินไปต่างประเทศ กลับมาไม่ได้ ฉันยังคิดว่าเธอไม่มาแล้ว คิดไม่ถึงว่าเธอจะถึงกับทำเรื่องนี้ ! “
” เสี่ยวหู่ หลานบอกอามา เธออยู่ที่ไหน ? อาจะไปหาเธอตอนนี้เลย ! ” หูเหยาหลงแสดงท่าทางโมโหมาก พลันทำให้เซวียหู่สับสน
เซวียเหยียนปิงดึงเซวียหู่ ” ไป พวกเราไปดูกัน ! “
แม่ของเซวียหู่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว เธอรีบพุ่งออกไป
เซวียหู่รีบเดินตามไป ” แม่ แม่ช้าๆหน่อย “
มาถึงห้องโถงใหญ่ หูชิงชิงเงยหน้ามองขึ้นมาแล้ว เธอเห็นผู้หญิงวัยกลางคนพุ่งเข้ามา กระทั่งอีกฝ่ายเดินมาถึงตรงหน้า เธอถึงได้เอ่ยทักเสียงเย็น ” คุณป้าเซวีย ! “
คุณป้าเซวียกำลังโมโห ” ชิงชิง พวกเราไม่ทำกันแบบนี้ นี่เธอคิดอะไรอยู่กันแน่ ? ในเมื่อเธอจะแต่งกับเสี่ยวหู่บ้านเราแล้ว ก็อย่ามาทำตัวมั่วซั่วแบบนี้ ! ถ้าไม่อย่างนั้นก็อย่ามาโทษว่าป้าเซวียไม่มีน้ำใจ ! “
หยางโปได้ยินคำพูดนี้ก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้
หูชิงชิงส่ายหน้า มองหูเหยาหลง ” พ่อ พ่อว่ายังไง ? “
หูเหยาหลงเวลานี้ก็ตีหน้าซื่อเอ่ย ” หา ? เรื่องอะไร ? ว่าอะไร ? “
” หนูบอกว่าจะคบกับเซวียหู่เหรอคะ ? ” หูชิงชิงเอ่ยเสียงเย็น
หูเหยาหลงยิ่มเก้อ ” พวกเธอโตมาด้วยกัน เรื่องแบบนี้ พ่อก็ไม่สะดวกจะพูด ความคิดของพ่อก็คือ พวกเธอคุยกันเองจะดีที่สุด…”
คุณป้าเซวียเอ่ยปาก ” ชิงชิง หลายปีมานี้ ป้าปฏิบัติกับเธอยังไง ? ปฏิบัติกับเธอราวกับลูกสาวแท้ๆ เธอมามั่วสุมกับผู้ชายข้างนอกแบบนี้… “
” คุณป้าเซวีย ! คุณป้าระวังคำพูดตัวเองด้วยนะคะ ! ” หูชิงชิงเอ่ยเตือนอีกครั้ง
คุณป้าเซวียลมจับ เซวียหู่เอ่ยต่อว่า ” เธอทำแบบนี้มีเหตุผลอะไร ? “
หยางโปนั่งอยู่ด้านข้าง มองงิ้วอันดุเดือดแบบนี้แล้ว ในใจก็รู้สึกแปลกพิกล โดยเฉพาะที่ตัวเขาเองถูกลากเข้าไปด้วย
” เฮ้อ คนหนุ่มอย่าโกรธไป มีเรื่องอะไรปรึกษากันได้ พวกเราจะไม่แยกแยะผิดชอบชั่วดีไม่ได้นะ ? “
ทันใดนั้นก็มีคนเดินเข้ามาเอ่ยห้าม
หยางโปได้ยินเสียงคุ้นหูก็เงยหน้าขึ้นมอง เห็นคนที่มานั้นก็คือชุยซื่อหยวน
เซวียหู่กลับไม่รู้จักชุยซื่อหยวน เขาเหลือบมอง ” นายอยู่ว่างจนปวดไข่หรือยังไง ? มาสาระแนอะไรด้วย ? “
ชุยซื่อหยวนสีหน้าเคร่งขรึม ” พ่อหนุ่ม พวกเราพูดจาต้องระวังมารยาทสักหน่อยนะ ! “
เซวียหู่เยาะหยันกับท่าทีทรงภูมิแบบนี้ เขากำลังจะเอ่ยปากด่า เซวียเหยียนปิงกลับดึงเขาเอาไว้
เซวียเหยียนปิงเดินหน้าไปก้าวหนึ่ง ” คุณคือท่านรัฐมนตรีชุย ? “