ตอนที่ 313 จัดการศัตรู
ตอนที่ 313 จัดการศัตรู
สือเฉิงชุนพาลูกน้องของตัวเองมาที่นี่จริง ๆ!
ซูหวานหว่านก้มศีรษะลงและเอนตัวยืนพิงกำแพง พลางคิดว่าตัวเองได้เปลี่ยนเสื้อผ้า หน้ากากของตัวเองก่อนจะมาถึงที่นี่เรียบร้อยแล้ว และดูเหมือนว่าสือเฉิงชุนจะจำนางไม่ได้ ซูหวานหว่านจึงรู้สึกโชคดีมาก ๆ
สือเฉิงชุนเดินเข้าไปข้างในโรงเตี๊ยม พร้อมกับซูหวานหว่านที่เดินสวนออกมา ทันใดนั้นนางสังเกตเห็นเหล่าลูกน้องของสือเฉิงชุนกำลังติดกระดาษประกาศเอาไว้บนผนัง และแน่นอนว่าบุคคลในภาพนั้นก็คือชายชราที่นางปลอมตัวเป็นเมื่อครู่!
ดูเหมือนว่าสือเฉิงชุนจะให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อยู่พอสมควร และดูเหมือนว่าเงินแปดหมื่นตำลึงที่เหลือสามารถหาวิธีเอามาจากเขาได้แล้ว พอซูหวานหว่านคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นมา
ในตอนนี้สือเฉิงชุนก้าวเดินเข้าไปข้างในโรงเตี๊ยม และพูดคุยอะไรบางอย่างกับฉีเต๋อหลง ชายหนุ่มตกใจเมื่อรู้เรื่องที่สือเฉิงชุนโดนหลอกเรื่องเกลือ เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่เขาลงทุนไปหนึ่งหมื่นตำลึงภายในวันนี้ ก็รู้สึกที่ไม่ดีและพูดขึ้นมา “มีคนมาขายเกลือให้กับข้า แต่…ข้าสั่งเกลือจากเขาไปเพียงหนึ่งหมื่นตำลึงเท่านั้น”
“ท่าน…อาจจะเสียเงินไปเปล่า ๆ!” สือเฉิงชุนกัดฟันกรอดพลางกำมือแน่น จากนั้นยิ่งเขาคิดเรื่องนี้มากเท่าไร เขายิ่งโกรธมากขึ้นและตบโต๊ะเสียงดัง “มันต้องเป็นคนดียวกันแน่ ๆ! ที่มาหลอกหลวงข้ากับท่าน!”
“อืม!” ฉีเต๋อหลงตอบรับและรีบลุกขึ้นยืน ซูหวานหว่านปลอมตัวเป็นพ่อบ้าน และเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมพลางกล่าวออกมาว่า “พ่อหนุ่ม เกลือที่ท่านได้สั่งกับเจ้านายของเรามาส่งแล้ว โปรดไปตรวจสอบรับเอาไว้ด้วย”
“อะไรนะ?” ฉีเต๋อหลงตกใจ เขาทั้งรู้สึกประหลาดใจและมีความสุขมาก ชายหนุ่มวิ่งออกไปทันที สือเฉิงชุนรู้สึกว่าเหมือนมีบางอย่างที่ผิดปกติ หากแต่ก็ยังเดินตามออกไป
เมื่อออกมาหน้าโรงเตี๊ยมก็พบโถขนาดใหญ่สิบใบที่บรรจุเกลือขาวเอาไว้แน่น
ฉือเฉิงชุนยิ้มเยาะเย้ยในใจ และเหลือบมองไปที่ซูหวานหว่าน แต่เมื่อเห็นว่าซูหวานหว่านนั้นสวมเสื้อผ้ามีราคา เขาก็คิดว่ามันต้องเป็นของปลอมอย่างแน่นอน และก็กล่าวอออกมาว่า “องค์ชายรองอย่าเพิ่งดีใจไป ท่านนั้นลองตรวจสอบดูก่อนเถอะ”
“แม่ทัพเหนียนพูดถูก” หลังจากนั้นฉีเต๋อหลง ก็ลงมือตรวจสอบทันที
ซูหวานหว่านที่ยืนอยู่ด้านข้างก็พูดออกมาว่า “แม่ทัพเหนียนท่านอย่ามาพูดจาไร้สาระ ถ้านี่ไม่ใช่เกลือ ข้าจะยอมให้พวกท่านตรวจสอบก่อนทำไมกัน?”
“…”
ในเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร เหตุใดถึงยังกล้าทำกิริยาเช่นนี้กับเขาอีก!
สือเฉิงชุนรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก หากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา พร้อมกับสั่งให้คนใช้เข้าไปตรวจสอบ โดยให้เทเกลือออกมาทั้งหมดแต่ก็ต้องพบว่าทั้งหมดนั้นเป็นเกลือจริง ๆ!
“ในเมื่อพวกท่านทั้งสองคนได้ตรวจสอบแล้ว ข้าน้อยคงต้องขอตัวก่อน” ซูหวานหว่านเดินถอยหลังกลับ แต่ก็ถูกคนของสือเฉิงชุนเข้ามาขวางเอาไว้
สือเฉิงชุนกล่าวออกมาว่า “เจ้านายของเจ้าอยู่ที่ไหน? ไปเชิญเขามาที่นี่สิแม่ทัพคนนี้มีเรื่องสำคัญที่อยากจะคุยกับเขา”
“อยากที่จะพูดอะไรกับเจ้านายของข้างั้นเหรอ?” ซูหวานหว่านพูดพึมพำออกมา เดินเข้าหาไปสือเฉิงชุน พร้อมทั้งเอ่ยออกมาเบา ๆ ว่า “ที่จริงแล้วเขาไม่ใช่เจ้านายของข้าหรอก แต่เขาเป็นพ่อตาของข้าต่างหาก และครอบครัวของพวกเรามักจะทำกิจการเกี่ยวกับอาหารทะเลและทำเกลือบ้างเป็นครั้งเป็นคราว หากแต่ไม่ได้นำมาขาย วันนี้จึงอดไม่ได้ที่จะเอาออกมาขายอย่างลับ ๆ หลังจากที่เขากลับไปด้วยความตื่นเต้นจึงเป็นลมหมดสติไป และตอนนี้เขากำลังจะให้หมอตรวจอาการอยู่ ดังนั้นอย่าสร้างความลำบากให้แก่เขาเลย”
“โอ้?” สือเฉิงชุนไม่เชื่อสิ่งนี้ เขาเอื้อมไปคว้าคอของซูหวานหว่านแล้วพูดว่า “ข้าจะพูดออกมาอีกครั้ง ว่าข้าต้องการพบตัวเขา!”
“แม่ทัพเหนียน เหตุใดท่านถึงแตกต่างจากข่าวลือที่ข้าได้ยินมา? ข่าวลือบอกว่าท่านเป็นคนจิตใจดีมากไม่ใช่หรือ? แต่นี่…” ซูหวานหว่านแสร้งทำเป็นตกใจ และเมื่อเห็นว่าสือเฉิงชุนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากในมือของเขา และเห็นคนข้างในภาพนี้ จึงรีบพูดออกมาทันทีว่า “ชายชราคนนี้น่าจะโดนจับตัวไปแล้ว!”
“อะไรนะ ? ไม่ใช่เจ้านายของเจ้าหรอกหรือ?” สือเฉิงชุนก็ปล่อยมือของตัวเองทันที และซูหวานหว่านก็ล้มลงกับพื้นทันที ซูหวานหว่านชี้ไปที่บุคคลนั้นแล้วกล่าวว่า “คนนั้นไม่ใช่เจ้านายของข้า! วันนี้เขาได้ไปขายเกลือที่บ้านข้าในราคาหนึ่งชั่งสิบตำลึง แต่โชคดีที่บ้านของเรามีคลังเก็บเกลือ ข้าจึงไม่ได้ซื้อมา!”
เมื่อได้แบบนี้สือเฉิงชุนเชื่อคำพูดของเขาไปแล้วครึ่งหนึ่ง ซูหวานหว่านจึงแสร้งด่าชายชราอีกครั้ง และนั่นทำให้ชายหนุ่มเชื่อมันอย่างสมบรูณ์
“คลังเก็บเกลือในบ้านเจ้าอยู่ที่ใด?” สือเฉิงชุนสอบถาม
“ท่านถามออกมาแบบนี้…ใครกันเล่าจะบอก!” ซูหวานหว่านยิ้มแห้งแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าต้องการซื้อมัน ข้าสามารถช่วยพูดกับพ่อตาของข้าให้ได้”
เขาไม่อยากเสียเงินซื้อเกลือเหล่านี้อีกแล้ว! สือเฉิงชุนเสียทองแท่งไปจำนวนไม่น้อย เขานั่งมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าจริงจัง และชี้ไปที่คนข้างนอก “ดูคนข้างนอกเหล่านั้นสิ พอไม่มีเกลือให้กินก็กลายเป็นคนละคนเลย ตระกูลของเจ้าดูเป็นคนมีเมตตา และไม่ทำเรื่องแบบนั้นอย่างตระกูลจ้าวแน่นอน? พ่อตาของเจ้าเองก็น่าจะเป็นคนดี เหตุใดพวกเจ้าถึงไม่เปิดคลังขายเกลือเองเสีย? เมื่อถึงเวลานั้นข้าคนนี้จะช่วยพูดกับฮ่องเต้เอง และจะไม่เอาผิดเจ้าในฐานลอบขายเกลือ”
ประโยคนี้บอกได้คำเดียวว่าพิเศษ ซูหวานหว่านอยากจะปรบมือให้ ในคำพูดนั้นแฝงไปด้วยหวังดี หากแต่เต็มไปด้วยการข่มขู่ หากคนธรรมดาทั่วไปได้ยินคงจะตอบรับอย่างรวดเร็ว!
แต่ว่านางเป็นใคร? นางคือซูหวานหว่าน! นางจะตอบรับข้อเสนอแบบนั้นไปทำไมกัน!
ซูหวานหว่านพยักหน้าทันที แต่ก็รีบพูดออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เป็นการเข้าใจผิด “ข้าไม่นึกเลยว่าแม่ทัพเหนียนจะเห็นแก่เหล่าประชาชนในเมืองนี้ ช่างน่าประทับใจจริงๆ! ในเมื่อท่านต้องการซื้อเกลือให้แก่คนอื่น ๆ ท่านจะต้องป่าวประกาศให้ทุกคนได้รับรู้!”
จบประโยคซูหวานหว่านก็วิ่งออกไป ตะโกนป่าวประกาศออกมาว่า “พี่ ป้า น้า อาทั้งหลายแม่ทัพเหนียนต้องการซื้อเกลือมอบให้ทุกคน!”
เมื่อได้ยินเสียงป่าวประกาศของซูหวานหว่าน ผู้คนจำนวนมากก็มารวมตัวกัน หญิงสาวจึงตะโกนออกมาอีกอีกครั้ง ทำให้ผู้คนที่ขาดแคลนรีบวิ่งเข้ามา “ว่าอย่างไรนะ! แม่ทัพเหนียนช่างมีจิตใจดีเสียจริง ๆ!”
“ใช่แล้ว! แม่ทัพเหนียนไปสู้รบที่ชายแดนเพื่อปกป้องสันติภาพและความสงบสุขของเรา ปกป้องความปลอดภัยของพวกเรา ในตอนนี้เมื่อเขากลับมาแล้ว เขายังนึกถึงความเป็นอยู่ของเราอีกด้วย ช่างน่าประทับใจจริง ๆ!”
“…”
เมื่อได้ยินคำพูดของคนเหล่านี้ สีหน้าของสือเฉิงชุนแปรเปลี่ยนไปเห็นได้ชัดว่า ซูหวานหว่านไม่ต้องการขายเกลือแก่เขา!
เมื่อคาดคะเนจากจำนวนคนแล้ว เขาก็ไม่อยากจะบังคับให้นางขายเหลือ
ใบหน้าของสือเฉิงชุนภายใต้หน้ากากเย็นชาและกล่าวออกมาว่า “ทุกคน เรื่องนี้มันยาว…”
“ข้าจะพูดแทนแม่ทัพเหนียนเอง!” ซูหวานหว่านพูด “ในตอนนี้พวกเรากำลังประสบปัญหากับการขาดแคลนเกลือ และแม่ทัพเหนียนได้มาที่บ้านของข้า เขาวางแผนที่จะซื้อเกลือจากบ้านข้า เพื่อมาแจกจ่ายให้กับทุกคน!”
“…” ใบหน้าของสือเฉิงชุนก็เปลี่ยนสีไปในทันที เมื่อเขาเห็นทุกคนกำลังจะหลั่งน้ำตา เขาก็ระงับความโกรธเอาไว้ภายในใจ ภาพความทรงจำย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นเขาได้พังเพราะคำพูดของซูหวานหว่านเช่นเดียวกัน!
“แม่ทัพเหนียนคิดแบบนั้นจริง ๆ หรือ? ” พวกชาวบ้านเอ่ยถามออกมา
“แน่นอน” สือเฉิงชุนพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม จากนั้นจึงหารือเรื่องการค้ากับซูหวานหว่านทันที หญิงสาวจึงได้กล่าวออกมา “การกระทำของแม่ทัพเหนียนน่าชื่นชมและน่ายกย่องเป็นอย่างมากจนข้าไม่กล้าที่จะโก่งราคาเลย ข้าได้ยินข่าวมาว่าข้างนอกขายเกลือแพงมาก ข้าจะขายให้เขาแค่สองตำลึงห้าชั่งเท่านั้น!”
เมื่อทุกคนได้ยินแบบนี้ ต่างก็ยกย่องซูหวานหว่านว่าเป็นคนดี มีเพียงสือเฉิงชุนที่ขบฟันแน่น ซูหวานหว่านให้คนมาต่อแถวรับเกลือ ฝูงคนแถวนั้นต่างมาเข้าแถวรอรับเกลือจนเนืองแน่น สือเฉิงชุนจะต้องเสียเงินถึงแปดหมื่นตำลึงอย่างแน่นอน
ฉีเต๋อหลงมองดูจากด้านข้างรู้สึกว่าทำการกุศลมากเกินตัวนั่นย่อมไม่มีผลดี และสั่งให้คนใช้นำเกลือไปซ่อนในตำหนักของตนเอง และใครจะไปคิดว่าพอกลับไปที่ลานโรงเตี๊ยมจะไม่มีเกลืออยู่เลย! นี่คือการปล้นกันชัด ๆ!
ซูหวานหว่านรับเงินและจากไปทันที สือเฉิงชุนเอ่ยปากสั่งออกมาอย่างเย็นชาว่า “ไป ตามไปดูว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหนกัน และก็ฆ่าเขาซะ!”
“ขอรับ!”