บทที่ 224 เผชิญหน้า อเลสเตอร์! ลงมือล่ะ!
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียน เขต7 ณ ตึกที่ไร้ประตูและหน้าต่าง……
ตั้งอยู่จุดศูนย์กลางของโรงเรียนเขต7 เป็นตึกที่ใหญ่โตและเด่นมาก ทว่าก็น่า
แปลกที่กลับไม่มีสัญญาณสิ่งมีชีวิตในตึกเลยมันเงียบมาก! ราวกับเป็นตึกร้าง!
แถบพื้นที่รอบๆตึกนั้นไร้ผู้คนทำให้ตึกนี้เงียบสงบมากราวกับว่าจะคงอยู่แบบนี้ไป
ชั่วนิรันดร์!
ทว่าวันนี้ ที่นี่มีชะตากรรมที่ไม่สามารถเงียบสงบได้ล่ะ……
จู่ๆก็มีร่างหนึ่งชายหนึ่งหญิงปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าตึก นี่ได้เพิ่มความีชีวิตชีวาให้
ที่นี่หลายส่วนเลย……
คนที่ปรากฏแน่นอนว่าย่อมเป็นวู่หยานกับอาวากิที่มีหน้าที่นำทางให้เขา!
เงยหน้ามองตึกแปลกๆตรงหน้า ในแววตาเกิดประกายแสงแวบผ่าน วู่หยานทำ
หน้าประหลาดใจ ก่อนจะรู้สึกพูดไม่ออก…..
ตึกแปลกประหลาดที่ถูกผนึก : เลเวล50
“……….”
นี่เป็นครั้งที่สองที่วู่หยานได้มาเจอกับไอเท็มที่มีเลเวล ส่วนครั้งแรกเจอในโลกฮา
ยาเตะภายในถ้าโยวไคไอ้กำแพงบัดซบนั่นที่ทำฮินางิคุสติแตก ส่วนครั้งที่สองเป็น
ตึกนี้!
ไอ้กำแพงเขายังพอเข้าใจได้ว่าเป็นเพราะในถ้ำมันมีโยวไคอยู่มหาศาลจึงไม่แปลก
ถ้าตอนหลังจะมีอะไรเปลี่ยนไปเป็นโยวไค แต่แล้วไอ้ตึกตรงหน้าเขานี่ล่ะ?
อย่าบอกนะว่านี่ก็เป็นโยวไค? แถมเวลยังสูงปรี๊ดถึงเลเวล50แน่ะ!
ด้วยความสงสัย วู่หยานก็เกิดความอยากที่จะชักดาบฟันใส่ตึกสักสองสามครั้งเพื่อ
ดูว่ามันเป็นอะไรกันแน่ ไม่แปลกใจแล้ว่าทำไมในเนื้อเรื่องเดิม แอคเซราเรเตอร์
โจมตีเต็มแรงใส่แต่ตึกนี่กลับไม่มีรอยเลย ถึงแม้ว่าตอนนั่นเจ้านั้นจะมีปัญหาสมอง
แล้วก็เถอะ แต่ก็ยังสามารถเอาชนะเลเวล5คนอื่นได้ไม่ยากอยู่ดี……
ดูเหมือนว่าเหตุผลที่แอคเซราเรเตอร์ทำอะไรตึกนี่ไม่ได้จะไม่ใช่เพราะอเลสเตอร์
แต่เป็นเพราะตัวตึกเอง!
ใกล้กัน อาวากิ ยืนรอวู่หยานอย่างเงียบสงบ เธอไม่กล้าเร่งอีกฝ่าย เพราะตอนนี้
ตัววู่หยานในสายตาเธอแล้วไม่ต่างจากสัตว์ร้ายที่น่าสะพรึงกลัวเลย!
ความกลัวของอาวากิ แน่นอนว่าวู่หยานรู้สึกได้นี่ทำให้เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือ
ร้องไห้ดี เขาไม่อยากไปเจอจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์อเลสเตอร์ แต่ทำไงได้เธอดื้อดึงจะ
พาเขามาให้ได้นี่นะ…..
วู่หยานมองขึ้นๆลงๆตึกประหลาดนี่อีกครั้ง แต่มองยังไงก็มองไม่ออกว่ามันมีชีวิต
แบบเดียวกับเจ้ากำแพงนั่นรึเปล่า…..
คิดไม่ออก เขาก็ไม่คิดปล่อยมันไป ก่อนจะเอาไปวางไว้ที่ไหล่อาวากิ ผลคือเธอ
เผลอตัวสั่น นี่ทำวู่หยานพูดไม่ออกสุดๆ……
ความกล้าของยัยนี่เทียบกับตัวเธอในเนื้อเรื่องเดิมแล้วออกจะน้อยไปหน่อย
ไหม?…………
…………………….
ด้วยความสัตย์จริง รู้ว่าจะได้เจออเลสเตอร์แต่ใจวู่หยานกลับนิ่งมาก ไม่รู้ว่าเป็น
เพราะเคยเห็นผ่านหน้าจอมาหลายครั้งแล้ว หรือเป็นเพราะเขาเตรียมตัวมาดี
หรืออาจเป็นเพราะผลกระทบของสายเลือดแท้……..
ณ นาทีที่อาวากิเทเลพอตวู่หยานเข้ามาในตึกเธอก็รีบเทเลพอตหนีหายไปทันที
กับเธอแล้วสัตว์ร้ายสองตัวต่อสู้กันไม่ต้องถึงโดนกัดเอาแค่เสียงคำรามก็คงทำเธอ
ตายได้แล้ว……
เครื่องมือวิทยาศาสตร์รอบๆไม่ได้ดึงดูดความสนใจวู่หยานเลย ในเวลานี้เขาจ้องไป
ที่แทงค์ตรงกลางห้องซึ่งมีผู้ชายผมยาวนอนลอยกลับหัวอยู่ในสายท่อของเหลวสี
เหลือง
อเลสเตอร์ไม่พูด วู่หยานก็จ้องไปที่อีกฝ่ายเงียบๆไม่พูดเหมือนกัน ทั้งฝ่ายต่างเงียบ
กริบ โดยที่ในใจได้มีความคิดหลายอย่างผุดขึ้นมา
อเลสเตอร์คิดอะไรอยู่ วู่หยานย่อมไม่รู้ เขารู้เพียงแค่ว่าถ้าตนเองเปิดปากพูดก่อน
ย่อมตกทีนั่งลำบากแน่……
เวลาผ่านไปนานเท่าใดก็ไม่ทราบ ขณะที่วู่หยานเริ่มจะทนไม่ไหว อเลสเตอร์ก็เปิด
ปากพูดในที่สุด!
เสียงที่ผสมกับเสียงเครื่องจักรดังก้องในพื้นที่นี้ ดังเข้าไปในหูวู่หยานทำให้เขาที่
กำลังถ่างตามองสะดุ้งทันที
“ผู้คนที่มาที่นี่ก่อนนายทั้งหมด ไม่มีใครเลยที่จะไม่ตกใจเมื่อเห็นตัวตนของฉัน แต่
ว่านายกลับดูใจเย็นมากกว่าที่ฉันคาดคิดไว้เสียอีก……”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็ยกยิ้มน้อยๆเหลือบมองขึ้นลงตัวเลสเตอร์ทีนึง ขณะที่ใจคิด
ว่า ตูจะไม่บอกมันเด็ดขาดว่าเป็นเพราะเคยเห็นผ่านหน้าจอมานับครั้งไม่ถ้วน…….
“ตลกแล้วคุณผู้อำนวยการ ฉันออกจะช็อคสุดๆเลยนะ…..”
ปากพูดจาไร้สาระออกไปที่แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่เชื่อเลย เขาไม่รู้ว่าอเลสเตอร์มัน
คิดอะไรอยู่ การจะมองความคิดของมันให้ออกนี่ยากมาก ยากไม่ต่างจากปีนขึ้น
สวรรค์เลย
“เข้าใจละ….” อเลสเตอร์พูดเสียงอ่อนนุ่ม “แต่จากที่ดูฉันกลับไม่เห็นอาการตกใจ
จากหน้าของนายเลยนะ….”
วู่หยานหัวเราะ มองอเลสเตอร์ “ไม่เลยทางด้านการทำหน้านิ่งๆเนี่ย ฉันยังต้อง
เรียนรู้จากผู้อำนวยการอีกเยอะ……”
“เป็นเกียรติมาก…..”
ดูๆไปเหมือนอเลสเตอร์จะเป็นมิตรแต่จากแรงกดดันอ่อนๆที่ลอยในอากาศทำให้วู่
หยานรู้ว่านี่ก็แค่ออเดิฟ!
“นายได้สร้างปัญหาให้กับฉันไม่น้อยเลยนะ…..”
ได้ยินคำพูดอีกฝ่าย วู่หยานก็แน่ใจแล้วว่า อเลสเตอร์มันรู้จริงๆว่าเขาคือ ‘ฮัน
เตอร์’ที่เป็นคนขโมยซิสเตอร์!
เขาไม่ได้สนใจหรือตกใจอะไรที่อเลสเตอร์มันรู้ เพราะจริงๆเขาก็ทิ้งล่องลอยไว้
เยอะ แถมยังอยู่ไม่ติดบ้าน เที่ยวออกไปเดินเล่นข้างนอกทุกวัน บวกกับช่วงนี้ที่
ชื่อเสียงขจรไกลไปทั่วทั้งเมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต7มันมีจุดโหว่มากเกินไป
ถ้าอเลสเตอร์มันไม่รู้อันนี้สิถึงจะน่าแปลกใจ…….
“ไม่!ผิดแล้ว!” เบิกตาสีแดงเลือดจ้องไปที่อเลสเตอร์ ในแววตาเป็นประกายแวววับ
“คนที่สร้างปัญหาน่ะคือนาย เป็นนายทุกครั้ง!ไม่ใช่ฉัน!”
ได้ยินคำพูดวู่หยาน ตัวอเลสเตอร์ก็สั่นเบาๆก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม “นาย
ดูเหมือนจะรู้อะไรเยอะเลยนะ!”
“โอ้ ฉันรู้ไม่มากเท่าไหร่หรอก…..”วู่หยานพูดต่อ “ฉันรู้แค่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับ
ตัวเองน่ะนะ เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกหลอกใช้ไงล่ะ!”
“ตลกแล้ว เดิมทีการเกิดขึ้นของโคลนมิซากะก็เพราะมิซากะ มิโคโตะ เป็นคนให้
DNAมาเอง ไม่ได้มีการหลอกลวงอะไรเลย……”
“โห?” วู่หยานยิ้มเยาะ “ถ้างั้นฉันก็เข้าใจได้ว่า หลังจากนี้จะไม่มีใครหน้าไหนไป
หามิโคโตะเพื่อเอาเปรียบเธออีกแล้วสินะ?”
อเลสเตอร์เงียบไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวเครื่องจักร
“หวังว่านายจะสามารถตอบรับคำต่อไปนี้ของฉัน…..”
“ได้สิ ถ้ามันไม่ก็มากเกินล่ะก็นะ!”
อเลสเตอร์เงียบไปอีกครั้ง ผ่านไปพักนึง เขาก็พูดว่า “ฉันไม่เข้าใจ ทำไมนายถึง
ต้องต่อต้านผลงานวิทยาศาสตร์นี้ถึงขนาดนี้?”
ตาวู่หยานเป็นประกายเย็นชาขึ้นมาทันที มองไปที่อเลสเตอร์ ทันใดนั้นแรงกดดัน
เฉพาะที่เป็นของสายเลือดแท้ก็ได้ออกมาจากตัววู่หยาน แพร่กระจายไปทั่ว
ทั้งหมดในพื้นที่นี้!
“นาย จะไม่มีนวันเข้าใจไปชั่วนิรัน!”
อเลสเตอร์จ้องไปที่วู่หยาน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้สึกได้ถึงแรงกดดันลึกลับจากตัววู่
หยาน เขามองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ประสานตากับนัยน์ตาคู่แดง
จนกระทั่ง…….
“ในเมื่อนายไม่ยอมถอยให้ งั้นฉันก็คงต้องเสียมารบาทแล้ว…..”
พร้อมกับเสียงของอเลสเตอร์ บรรยากาศในพื้นที่นี้ก็ได้ปั่นป่วนราวกับน้ำที่เดือด
จัด!
แรงกดอันน่าสะพรึงกลัวได้ปรากฏออกมาจากที่ไหนก็ไม่ทราบ มันได้เข้ามากดทับ
ตัววู่หยาน ทำให้ทั้งตัวเขาแข็งทื่อ ด้วยปฏิกิริยาตอบสนองกล้ามเนื้อทุกมัดทั่ว
ร่างกายได้เกร็งแน่น!
สัญญาณแจ้งเตือนภัยในตัววู่หยานได้กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง มันได้บอกเขาว่าท่าไม่
ดีแล้ว!
วู่หยานกัดฟันกรอด ทันใดนั้นนัยน์ตาสีแดงเลือดของเขาก็ได้เปลี่ยนไปเป็นสีทอง
อร่าม ควบแน่นพลังจากทั้งตัวไปต่อต้านแรงกดดันมหาศาลนี่ จากนั้นก็จ้องเขม็ง
ไปที่อเลสเตอร์อย่างไม่เกรงกลัว!
วู่หยานได้คงอยู่ท่านี้ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ บางทีอาจจะเป็นเพียงแค่ชั่วพริบตาหรือ
เป็นชั่วนิรัน จนกระทั่ง ณ มุมนึงในพื้นที่นี้ได้เกิดการสั่นสะเทือนอีกครั้ง……..