บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 407
เพียงแค่เสี้ยววินาที ทั้งสองเอโลอิสและฌอนได้ยินเสียงตะโกนที่มาจากทางมาเดลีน
ถึงแม้ว่าความเธอตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะตามไปอยู่กับลูกสาวก่อนหน้านี้ แต่เสียงเรียกของมาเดลีนทำให้เธอหันหลังกลับด้วยความตกใจและรีบถอยหลังหนีจากจุดอันตรายเมื่อได้ยินคำพูดของมาเดลีน น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอยังไร้ผู้ใดมาควบคุมในขณะที่เธอใช้สายตามองมาเดลีนผู้หญิงที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเกินไปเธอในตอนนี้ เธออยู่ในอาการงง
ด้วยน้ำตาที่ทอแสงสวยงาม ทำให้เธอได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอมีรูปร่างเดียวกันกับคนที่กำลังทำให้เธอเจ็บปวดใจอยู่ในตอนนี้
“เอวลีน ลูกสาวของคุณแม่ยังมีชีวิตอยู่ คุณไม่จำเป็นต้องตายเพื่อฉัน” มาเดลีนกล่าวด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวล
“ลงมาเถอะค่ะ รู้ไหมว่าคุณพ่อเป็นห่วงหมดแล้ว หื้ม?”
“เอวลีน…” เอโลอิสเดินออกจากจุดอันตรายพร้อมกับมองมาที่มาเดลีนด้วยความสงสัยในหัวมากมาย
ฌอนเองได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ ให้มาเดลีนเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะเดินไปดึงเอโลอิสเข้าไปในห้องพักฟื้นอย่างปลอดภัย จากนั้น เขาเดินไปปิดประตูระเบียง
“เธอคือ… มาเดลีนใช่ไหม? เธอคือมาเดลีนจริง ๆ เหรอ?” เอโลอิสวิ่งเข้าไปหามาเดลีนอย่างตั้งใจและจับมือเธอไว้
เธอกำลังพยายามมอบความอบอุ่นให้มาเดลีนในทันทีแต่ก็รู้ดีว่าเป็นมือเธอเองนั้นที่กำลังเย็นยะเยือกอยู่ในตอนนี้
ทั้งสองมองไปที่เธออย่างมีความหวัง มาเดลีนยิ้มตอบด้วยความสงบว่า “ฉันดีใจที่คุณไม่เป็นอะไร คุณนายมอนต์โกเมอรี ความขาดสติเป็นปีศาจร้าย ดังนั้นอย่าให้มันควบคุมคุณได้อีก ชีวิตของคุณมีความสำคัญเป็นอย่างมาก”
“…” เอโลอิสและฌอนตกใจ สุดท้ายพวกเขาก็เข้าใจสิ่งที่วีล่าพูดนั้นเพื่อที่จะช่วยเอโลอิสก็เท่านั้น
ความหวังที่มีอยู่ของพวกเขาพังทลายอีกครั้ง อย่างกับจากสวรรค์ลงสู่นรก
ทั้งคู่รู้ดีว่ามาเดลีนได้เสียชีวิตลงจากโรคที่ไม่มีทางรักษา
ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ บางทีมาเดลีนคงจะไม่จากไปเร็วขนาดนี้หากไม่ได้เป็นเพราะพวกเขาซ้ำเติมเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
นึกย้อนกลับไปแล้ว ทั้งสองจำได้ดีกับคำพูดรุนแรงที่พวกเขาได้เอ่ยขึ้นเมื่อมาเดลีนมาถึงงานหมั้นของเจเรมี่และเมเรดิธในตอนนั้น
โอ้ คนเป็นแม่คนนี้ได้ประกาศบอกคนทั่วโลกว่าเธอกำลังเล่นละครอยู่และเลือดที่หยดจากปากของมาเดลีนนั้นเป็นของปลอมขณะที่เธอล้มลงกับพื้น
มาเดลีนจากโลกนี้ไปอย่างถาวรหลังจากจบการ ‘แสดง’ ให้หัวใจของพวกเขาเจ็บปวดอย่างควบคุมไม่ได้ตั้งแต่นั้น…
เอโลอิสไม่มีน้ำตาหลงเหลืออยู่อีกแล้วหลังจากที่มาเดลีนได้เดินออกจากโรงพยาบาล
มาเดลีนเข้าใจความเศร้าโศกของการสูญเสียที่เอโลอิสกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้
ตัวเองก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเหมือนกันในตอนที่รู้ว่าลูกของเธอโดนฆ่า
ความเจ็บปวดนั้นชวนให้นึกถึงวันที่ท้องฟ้าแตกสลายและทุกอย่างกลายเป็นสีเทาพังทลายลงตรงหน้าเธอ
และแม้ว่าในตอนนี้เธอจะได้สีสันพวกนั้นมาแต่งแต้มโลกใบเดิมของเธอแล้วก็ตาม
…
น่าแปลกที่เจเรมี่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับตระหนักได้ว่านี่เป็นการนอนหลับพักผ่อนที่เต็มที่ที่สุดสำหรับเขาในช่วงสามปีที่ผ่านมา
และเมื่อกวาดมือไปรอบเตียงเขาก็พบว่าไม่มีความอบอุ่นหลงเหลืออยู่อีกด้านหนึ่งของเตียง ทำให้เขาต้องโทรหาเธอในทันที
เมื่อสายสนทนาถูกเชื่อมต่อกันแล้ว หัวใจเจเรมี่เองได้สงบลงเมื่อปลายสายตอบกลับด้วยเสียงอันไพเราะและชัดเจน
เจเรมี่วางแผนที่จะพามาเดลีนไปฮันนีมูน แต่เธอปฏิเสธเขาเนื่องจากตั้งครรภ์
ในบ่ายของวันจันทร์ที่บริษัทวิทแมน
เจเรมี่เพิ่งออกมาจากการประชุมผู้บริหารที่สำคัญและเมื่อเขาออกมาจากห้องนั้นไม่กี่วินาทีก็เห็นมาเดลีนนั่งท่าสวยงามรอเขาอยู่นอกห้องประชุม
แล้วเมื่อเห็นว่าเขาเดินออกม มาเดลีนรีบเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับปิ่นโตอาหาร
“ฉันลงมือทำอาหารมาให้ เจเรมี่ หวังว่าคุณจะมีเวลาทานอาหารด้วยกันกับฉันนะ?”
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า เคนและพนักงานคนอื่นที่อยู่ในห้องประชุมก็ได้พากันแยกย้ายออกไปอย่างรู้งาน
มาเดลีนจับมือเจเรมี่ไว้เบา ๆ และเดินเข้าไปในห้องทำงานด้วยกันกับเขา
นี่เป็นครั้งแรกที่มาเดลีนก้าวเข้ามาในห้องทำงานของเจเรมี่
‘นี่คือสภาพแวดล้อมที่เขาทำงาน’