บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 406
ฌอนมองมาเดลีนด้วยความสงสัยทั้งหมดที่มี
“ทำไมเธอถึงพาภรรยาของฉันมาส่งที่โรงพยาบาลได้ วีล่า?”
“นั่นก็เพราะว่า…”
มาเดลีนกำลังคิดหาคำอธิบายตัวเองแต่แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงสะอื้นออกมาจากข้างในห้องพักฟื้นผู้ป่วย
สีหน้าของฌอนเปลี่ยนไปเป็นความวิตกทันทีและเขารีบหันหลังเข้าไปในห้องอย่างไม่รอคำตอบ
มาเดลีนสูดเอาลมหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ ก่อนจะพาตัวเองเดินเข้ามาในห้องและทำเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติไป
เอโลอิสรู้สึกตัวในตอนนี้และวินาทีแรกที่เธอลืมตาขึ้นมาเธอร้องไห้ออกมาทันที
ฌอนเดินเข้าไปถามเธอด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรไปเอลลี่? มีอะไรที่ทำให้คุณเศร้าขนาดนี้?”
ในตอนนั้นเองดูเหมือนว่าเอโลอิสจะรับรู้ถึงการปรากฏตัวของฌอนในตอนนี้ เธอมีดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้เงยหน้าขึ้นมองเขา ภายในสายตาของเธอในตอนนี้มีความความเจ็บปวดที่ไม่สามารถเยียวยาและรักษาได้อยู่ในนั้น
“ทำไมสวรรค์ต้องลงโทษเราแบบนี้ ฌอน? ทำไม…”
น้ำเสียงของเธอกำลังสั่นเครือในขณะที่น้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาราวกับไข่มุก
ในสถานการณ์ตอนนี้ ฌอนรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรง
“คุณกำลังพูดอะไร เอลลี่? อย่าร้องไห้ ทำใจให้สบาย แล้วบอกผมมา”
เอโลอิสหัวเราะคิกคักกับตัวเองท่ามกลางน้ำตาของเธอและมองไปเพื่อสบตาเข้ากับสายตาฌอนที่กำลังจ้องเธอแบบมีความหมายกับหน้าไร้สีบนใบหน้าเธอ จากนั้น เธอหยิบจี้ในกระเป๋าออกมา
“ฉันเจอลูกสาวของเราแล้ว ฌอน”
“อะไรกัน? ดีไปเลย! คุณเจอเธอจริง ๆ แล้วเหรอ?” ความกังวลในการแสดงออกของฌอนถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้น “แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกัน? เอลลี่ ลูกสาวของเราอยู่ไหน?”
ฌอนกดดันเธออย่างไม่สามารถรอคำตอบได้ในขณะที่เอโลอิสหลับตาลงพร้อมกับความเจ็บปวด
“เธอตายไปแล้วล่ะ”
“อะ-อะไร? ตาย?” ฌอนรู้สึกโลกของเขากำลังพังทลาย
“แล้วพวกเราเองมีส่วนร่วมในการฆ่าเธอ…” เอโลอิสมีสายตาสำนึกผิด “มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด เป็นลูกสาวของเรา…”
“อะไร… นี่คุณกำลังจะบอกผมว่าอะไร?”
ฌอนดูตกใจมากเมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเอโลอิส
ความปิติยินดีที่เขาได้แสดงออกมาก่อนหน้านั้นกำลังแตกสลายลงไปในเสี้ยวนาทีนี้ เศษของความรู้สึกยินดีมากมายนั้นกำลังแทงเข้าไปและบดขยี้หัวใจและกล้ามเนื้อทุกอย่างที่อยู่ภายในร่างกายของเขา
ไม่น่าแปลกใจเลยที่หัวใจมาเดลีนเองจะกระชับขึ้นด้วยความเจ็บปวด เมื่อเธอมองไปที่บุพการีที่ให้กำเนิดเธอทั้งสองจากอีกฟากหนึ่งของมุมห้อง
“มา-มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด เป็นลูกสาวของเราเหรอ?” ฌอนเบิกดวงตากว้างขึ้นด้วยความเจ็บปวดทั้งหมดบางอย่างกำลังรื้อฟื้นความทรงจำให้กับเขาในสิ่งที่เขาเคยทำ เขาเคยตบหน้าเธออย่างแรงครั้งหนึ่ง
เขายังเคยเตะเธอล้มลงบนพื้นเพียงเพื่อปกป้องตัวปลอมอย่างเมเรดิธ
เขายังจำภาพที่เห็นในตอนนั้นว่า เธอดูน่าจะเจ็บปวดแค่ไหนในการตะเกียกตะกายเพื่อยืนขึ้น
สถานการณ์ที่ดูน่าสมเพชของเธอในตอนนั้นกำลังพูดขึ้นมาเพียงในใจเขายังหาคำอธิบายไม่ได้
ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดนี้?
ขาของเขาไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไปแล้ว
“ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเมเรดิธถึงมีจี้ทองคำนี้! ฉันเคยเห็นมันกับตาว่าสิ่งนี้ตกลงมาจากคอของมาเดลีน! ทำไมถึงเป็นแบบนี้เพราะอะไรกันทำไมฉันถึงเชื่อคำพูดของเมเรดิธที่ว่ามาเดลีนขโมยมันมา?
“ฉันหาเหตุผลให้มันได้แล้วว่าทำไมโรสถึงบอกว่าลูกสาวของเราเสียชีวิตเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนั้นคงเป็นตอนที่มาเดลีนทิ้งเราไป ใช่ไหม…”
เอโลอิสเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ในขณะที่ความเสียใจกำลังกัดกินหัวใจเธอ
“โอ้ ฉันภาวนาเพื่อที่จะได้เจอลูกของตัวเองตลอดเวลา 20 ปีที่ผ่านมา เพื่อที่จะดุด่า และทำร้ายเธออย่างนั้นเหรอ ฉันทำร้ายลูกตัวเองเพื่อปกป้องผู้หญิงที่น่าสมเพชคนนั้น ฉันเป็นแม่แบบไหน?”
มือที่สั่นเทาของเธอกำลังยกขึ้นอยู่ตรงหน้า เอโลอิสไม่เคยเกลียดมือคู่นี้ของตัวเองเท่านี้มาก่อน
เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอใช้มือคู่นี้ของเธอตบลูกตัวเองไปกี่ครั้งเพราะเห็นแก่เเมเรดิธ
ช่วงเวลาที่กะทันหันเช่นนี้ ท่าทางของเอโลอิสได้เปลี่ยนไปเธอดูหุนหันพลันแล่น โดยการลุกออกจากเตียงและรีบวิ่งไปที่ระเบียงของโรงพยาบาล
ฌอนวิ่งตามเธอไปติด ๆ ด้วยความกลัวในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น “เอลลี่! เอลลี่ คุณกำลังทำอะไร?”
“ความตาย ความตายเท่านั้นที่จะสามารถบรรเทาความเจ็บปวดของฉันให้น้อยลงได้ ฌอน! คิดย้อนกลับไปสิในสิ่งที่เราเคยทำกับลูกสาวของเราเอาไว้ ฉัน… ทำไมฉันถึงไม่สามารถเป็นคนที่ตายแทนเธอ?”
หลังจากจบคำ เอโลอิสหันหน้าหนีเพื่อเตรียมตัวจะกระโดดลงไป
มาเดลีนเร่งตัวเองไปข้างหน้าในขณะที่เอโลอิสที่กำลังจะตกลงไป “ไม่! คุณแม่ อย่า!”